{Open} Practically perfect

Dit was zijn favoriete tijd van de dag, wanneer het licht begon te schemeren en je niet zeker kon zeggen of het nu al avond, of nog dag was. Allicht bood de schemering geen felle, oogverblindende kleuren, maar het rustige grijs aan de hemel had ook iets wonderbaarlijks. Voor hem, althans. Op een rustige tred liep hij dan ook door het territorium, een rat tussen zijn kaken geklemd. Het was een stevig ding, genoeg om hem de rest van de avond van zijn taken te excuseren en een complimentje aan de elders te ontfutselen. Mogelijk ook aan Acorndust, als die het zou zien. Of allicht, zijn apprentice? Zijn oortjes wiebelde wat verbaasd toen hij de geur van Pepperpaw rook, zijn oogappeltje. Een kleine glimlach sierde zijn lippen en Stagpaw staakte zijn terugtocht, in plaats daarvan stapte hij rustig op Pepperpaw af. Snel genoeg zag hij de opvallend rood-witte poes zitten, alles aan haar uiterlijk schreeuwde dat ze niet in deze clan en diens donkere gebied thuis hoorde. Ach, ach, Pepperpaw toch. Stilletjes legde hij zijn prooi neer, waarna hij met een luchtige tred op haar afstapte. "Probeer in perfect balans te blijven, je gewicht gelijk over je poten verdeeld," sprak zijn stem zachtjes en vriendelijk, om niet de mogelijke prooidieren weg te jagen. Ter begroeting gunde hij de poes een knipoog, een charmant half grijnsje op zijn gelaat.

Hm, zijn stille toenadering had iets té goed gewerkt. Niet alleen was hij onopgemerkt gebleven voor mogelijke prooidieren, ook zijn prooi had hem pas veel te laat door. Toen hij tegen haar sprak, schrok de jonge poes zo da ze haar even wicht verloor en voordat hij er erg in had, lag de licht gekleurde poes paf voor hem op de met mos bedekte aarde."Oef!" Even keek hij wat verbaasd naar het hoopje vacht voor zijn poten, waarna hij een zacht gelach uitstootte. Niet onvriendelijk bedoeld, maar wel zeer geamuseerd door dit voorval. "Oh, h-hi Stagpaw," een grinnik kwam eruit en even dacht hij dat een blos haar rode wangetjes nóg roder had gemaakt. "Dag Pepperpaw, nuja zeg, ben je zomaar voor me gevallen?" plaagde hij haar opnieuw met een knipoog, waarna hij de poes overeind probeerde te helpen. "Sorry dat ik je liet schrikken pop. Nog één tip, hou je omgeving ook een beetje in de gaten, soms zitten er verassingen in de bosjes," plaagde hij haar opnieuw goed bedoeld..

Oh? Gaf ze zomaar toe? Hij trok één wenkbrauw vragend naar haar op, een treiterende fonkeling in zijn twee kleurige ogen bij die ene 'ja' die er veel te snel uit werd gefloept. Oh hij vermaakte zich mateloos door haar ongemakkelijke gedrag en wat het effect ook was dat hij op het poesje had. Het was schattig, en dus ook zeer vermakelijk. "Nee, ik bedoel nee, ja, ik ben gevallen, nee niet op die manier." voegde ze er snel aan toe, half over haar woorden struikelend in een hopeloze poging het recht te zette. Opnieuw grinnikte Stagpaw en liet haar nog heel even in haar lijden. "Ik.. ik was heel erg geconcentreerd aan het o-oefenen, sorry." Vriendschappelijk tikte hij haar schouder aan met zijn staart. "Chill Pep, ik maakte maar een grapje," probeerde hij haar vriendelijk wat te kalmeren. "Kom, als je zin hebt kunnen we samen proberen iets te vangen" kort hief hij een blik naar de hemel, ze hadden nog wel wat daglicht om te verbruiken. "Ik heb nu toch tijd,"

Haastig krabbelde de poes overeind bij zijn woorden, waarna ze meteen haar vacht wat plat begon te likken. Ergens, ergens ver, leek ze wel een klein beetje op zijn verloren zusje. Niet op de manier zoals Whitepaw dat deed, maar Pepperpaw had net zo'n lichte vacht en die heldere twinkeling in haar ogen als zijn eigen, kleine Minkkkit had gehad. Zijn eigen vacht was in verhouding met de andere katten van hun clan al vrij licht, maar Pepperpaw leek naast hem een lichtje. Niet alleen haar vachtkleur, maar ook die levendige, blauwe ogen. Toch, ze leek op vrijwel geen enkele manier op haar vader. "Uhm.. Weet je wel zeker dat je met me wil jagen? Ik ben er niet zo heel goed in," kort keek hij haar onderzoekend aan, waarna een warme glimlach zijn lippen sierde. "Natuurlijk weet ik dat zeker. Je wordt pas ergens goed in door te oefenen en te leren, toch?" De kater stapte langs haar heen en wreef even met zijn staart plagend over haar kopje, zodat de haartjes op haar door de war zouden gaan. Stagpaw had zo zijn verborgen tekortkomingen, maar op het vlak van kennis en kunnen was dat vrijwel niet te zien. Hij pikte alles bijzonder snel op en had de tactieken snel door, wat hem een uitstekende leerling maakte. "Ga je nog mee?"

Het viel hem op dat ze vrij nerveus was in zijn aanwezigheid. Het bleek uit de manier hoe ze zich soms uit haast bijna versprak en dan weer naar haar witte teentjes keek, of een van de andere kleine dingen die ze deed. Stagpaw wist niet zeker of dat kwam omdat ze zich niet op haar gemak voelde in zijn aanwezigheid, of dat het juist kwam omdat ze naar hem opkeek. Hij hoopte dat laatste. Bij haar woorden keek hij haar opnieuw aan, zijn blik vriendelijk, maar wat doordringend. "Well, dan zal vandaag een speciale dag worden, want je gaat iets vangen," er klonk geen twijfel in zijn stem. Pepperpaw was een capabele kat en ondanks het feit dat ze nog niet helemaal uit haar kitten lichaampje gegroeid was, was ze snel en haar nagels scherp. Met de juiste sturing zouden ze met buit terug keren en als Acorndust die sturing niet kon geven, zou hij het wel doen. Nee hoor, voor de rest was hij niet arrogant. "Ik zal jouw vacht eens door de war gooien!" sprak de opdonder nadat ze naar zijn staart had uitgehaald. Plagend zwiepte Stagpaw zijn pluizige staart een paar keer voor haar gezicht. "Oh, je zou niet durven," sprak hij geamuseerd, blij dat ze iniedergeval haar ongemakkelijkheid al een beetje vergeten was. "Ik wil heel graag mee!" haar enthousiasme deed hem goed. Kort wendde hij zich nog even naar zijn gevangen rat, die hij onder wat bladeren begroef. Later zou hij die wel weer op komen halen. "Volg me," beval hij haar vriendelijk. Even verderop had hij een rottende boom gezien, waar een paar muizen zich nu gevestigd hadden. Met zijn neus in de lucht had hij ook een vogel geroken, maar gezien Pepperpaw nog moeite had met jagen, besloot hij het safe te spelen. Onderweg naar de boom wendde hij zich weer tot de poes. "Dus, Pepperpaw, hoe gaan je trainingen zo ver? Acorndust een beetje lief voor je?"

De kater liep rustig door, zijn vraag hing nog onbeantwoord in de lucht en hij wachtte rustig op wat de poes hem zou geven. Wat hij echter niet verwachtte, was een tegenaanval. "Zal je eens laten zien wat ik durf!" de woorden schoten langs hem heen toen een zachte zoef klonk. Instinctief zakte de kater door zijn poten, enkel om snel weer overeind te springen en als een geoliede machine zijn aanvaller uit de lucht te scheppen, zodat hij hem tegen de grond kon drukken. Zijn blik was plots star en een stuk kouder dan hij voorheen was geweest, totdat hij na die snelle beweging plots realiseerde dat het geen vreemde belager was, maar slechts Pepperpaw. Wat verbaasd knipperde hij met zijn ogen, duidelijk dat hij deze aanval niet verwacht had van haar. Kennelijk inderdaad dapperder dan hij had ingeschat. Zijn blik werd snel alweer vriendelijk en luchtig lachte hij, alsof er niets vreemd gebeurd was. "Oh, sorry Pep, je liet me schrikken. Toch dapperder dan ik dacht," sprak hij achteloos en vriendelijk, waarna hij haar even goed bedoeld op haar neusje tikte en alweer verder stapte. "Als je je prooi ook zo weet te besluipen, zullen we zeker succesvol terug keren,"

Hm. Het was duidelijk dat ze geschrokken was, hoe achteloos hij het ook van zich af probeerde te schuiven. Dat zou hij goed moeten zetten, het was immers slechts een foutje, natuurlijk! "Uhm.. s-sorry dat ik je liet schrikken dan," hij grinnikte zachtjes, zijn stem weer even warm en vriendelijk als daarvoor. "Nee mijn schuld, ik ben wat gespannen door al het trainen," om zijn woorden kracht bij te zetten rolde hij even met zijn schouders om die losser te maken. Goed, ze hadden nu wel genoeg afleiding. Enkele sprongen van hun vandaan lag de rotte boomstam waar genoeg muizen hun huis hadden gemaakt. "Zie je dat daar Pep? Daar zitten de muizen," hij zette zich naast haar neer en wees naar de rottende stronk. "Muizen kunnen niet super goed zien, maar hebben wel een geweldig gehoor- en reuk vermogen. Als je ze wilt pakken, moet je héél stil en sneaky zijn," hij zakte door zijn poten in een gebalanceerde sluiphouding, schuin naast zich kijkend of zijn nieuwe leerling dat mee had gekregen. Hopelijk zouden haar gedachtes alweer heel ergens anders zijn dan het... Incidentje net.

Ondanks zijn pogingen hing er nog steeds iets van spanning in de lucht die hem ergerde. Normaal gezien wist hij zichzelf precies onder de controle te houden, toonde zijn gelaat enkel de moties die hij wilde tonen. Perfect, zoals hij hoorde te zijn. Het feit dat Pepperpaw haar verrassingsaanval hem hier van had doen afzien was iets dat hem goed dwars zat, al was dat allang niet meer aan hem te merken. Hij liet het van zich afglijden als een Riverclan water van zijn vacht liet glijden. "Heb je een fijne mentor?" hij lachte zachtjes, even luchtig en vriendelijk als hij eerder had gedaan. "Nightblood is dicht bij alwetend en heeft weinig tijd voor spelletjes," gaf hij als verklaring, zonder een leugen te hangen. Zijn mentor was capabel. Verdere gesprekken hoefden de ruimte tussen hen niet langer meer te vullen, ze waren bij zijn geplande plek. De poes leek nog steeds wat onzeker, enkel kwam die onzekerheid nu voort uit een andere bron die hem al wat beter lag. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Pepperpaw zijn sluiphouding probeerde te weerspiegelen, maar ze bleef wankel en onhandig. In stilte deed Stagpaw een paar stappen terug, waarna hij met zijn staart haar poten iets verder uit elkaar probeerde te zetten en haar eigen staart wat naar beneden bewoog, om zo haar evenwicht proberen te verbeteren. Telkens kwam hij net iets dichterbij dan hij hoefde, bleef zijn staart net iets langer hangen dan nodig was, maar niet genoeg om alarm bellen te laten rinkelen. Hij was slechts vriendelijk en behulpzaam. De kater bracht zijn kop dicht bij haar oor. "Vind je balans, dan is dit slechts peulenschil," fluisterde hij zachtjes om de muizen niet te laten weten van deze hinderlaag. Voorzichtig stapte hij achteruit, kijkend hoe de poes reageerde op zijn aanwijzingen.

Hij stootte slechts een kort, vriendelijk lachje uitsop haar woorden. ”Oh, Acorndust is zeker niet alwetend,” sprak hij enkel alsof het een feit van klaarlichte dag was. Verdere uitleg onthield hij van Pepperpaw, immers zei hij natuurlijk niet dat Acorndust incapabel was. Acorndust was prima in staat zijn taken naar behoren uit te voeren, meestal. Enkel was het ook een feit dat zijn apprentice nu naast hem liep en Stagpaw haar jacht talenten moest laten bloesemen. Maar nee, het zou natuurlijk niet juist zijn om haar mentor zwart te maken. Bovendien hadden ze andere taken om zich op te focussen. Stagpaw sprong achteloos naar het volgende onderwerp en liet zijn uitspraak voor wat het was, waarna hij met vriendelijke aanwijzingen en aanmoedigend lichamelijk contact haar jachthouding verbeterde. De kater had haarfijn door hoe ze op zijn aanraking reageerde, wat het met haar deed. Een glimlach schemerde door op zijn lippen. "Z-zo?" ah, die lange windclan ledematen toch ook, onzuiver bloed dat je aderen en lichaam zo vervuilden. Gelukkig zou hij niet iemand zijn om haar die zondes kwalijk te nemen. ”Bijna,” sprak hij, waarna hij opnieuw zijn kop naar haar oor bracht, dichtbij genoeg voor haar om zijn adem op haar wang te voelen. ”Hou je hoofd laag, en onthoud: blijf gefocust op dat wat je gaat doden. We willen niet dat je afgeleid raakt, toch?” sprak hij met een laatste knipoog. Ironisch was dat hij waarschijnlijk degene was die hier de grootste factor van afleiding was, maar dat was iets dat hij op het moment voor lief besloot te nemen. Nu nam hij weer wat afstand, Pepperpaw de mogelijkheid gevend om haar prooi te vangen.

Het meisje hield stug vast dat Acorndust als deputy heel veel wist. Stagpaw gunde haar enkel weemoedig een glimlach die weinig zei en ging door op zijn pad. Ze zou spoedig leren waar zijn gebreken lagen, en dat hij die niet had. De twee waren aangekomen op de afgesproken plek, maar door hun langdurige conversaties was hun aanwezigheid reeds opgemerkt door de prooidieren. Het ergerde hem, omdat hij voorzien had dat Pepperpaw door hem terug zou komen met een muis tussen haar kaken geklemd terwijl haar mentor vanaf het kamp hen binnen zag komen. Enkel veranderden plannen soms en hoewel het een teleurstelling was die hem raakte, had hij geen problemen met het meegaan van deze nieuwe ontwikkelingen. "N-nee.. dat willen we niet.." een glimlach lag op zijn lippen terwijl hij afstand nam en toekeek. Ja, dit zou zijn trainingen een andere richting op moeten sturen. Enkel was hij flexibel, niets liep ooit in een rechte lijn. Hij keek toe hoe Pepperpaw haar aandacht op een blad focuste en die benaderde. Ze was bloednerveus, en het waren die zenuwen die het blad als een prooidier voor haar weg liet schieten. Stagpaw stootte een zacht, vriendelijk lachje uit en kwam dichterbij. "Oh, oh Pep, hoe moet dat nou? Zelfs een blad ontvlucht je nog," sprak hij hoofdschuddend en hoewel zijn stem licht grappend leek te zijn bedoeld, was lastig te pijlen hoe serieus hij nu precies was met zijn woorden. "Vergeet je niet dat je Windclan bloed in je aderen hebt, pop? Jouw lichaam is niet voor niets zo sierlijk, gebruik je talenten," met die woorden besloot hij een demonstratie te geven. De kater zette zichzelf neer in een jachthouding, zijn afgetrainde lichaam correct in balans terwijl hij met slechts een ruis van zijn sierlijke sprong het blad onder zijn poten tot flarden reduceerde. Met een scheve glimlach keek hij terug naar Pepperpaw. "Zo, dus."