{Open} Practically perfect

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw voelde haar oren branden met diepe schaamte toen het blad werd gegrepen door een ferme bries en weg dwarrelde, dansend door de lucht. Het was bijna alsof het brokkelige blaadje haar tartte, pestte zelfs dat ze het niet goed had gedaan voor de ogen van Stagpaw. Ze draaide haar oren diep weg in haar nekpluis en probeerde haar gortdroge keel wat te bevochtigen door te slikken. Maar het had geen zin. Met een ongelukkige blik keek ze op naar Stagpaw toen deze met een zacht, vriendelijk lachje haar kant op kwam. Zijn lach deed haar voorzichtig teruglachen, gaf haar de hoop dat ze misschien het niet voor altijd verpest had in zijn ogen. Ze wilde juist dat hij trots op haar was, dat hij zag hoe goed ze wel niet was! Ze wist zelf ook niet goed waarom zijn goedkeuring zo belangrijk voor haar was, maar ze wist wel dat ze zichzelf warm van binnen voelde elke keer dat hij haar kant op keek. Haar blik zakte echter weer naar de grond toen de kater de vraag uitsprak hoe dat nou met haar moest nu zelfs bladeren haar klauwen wisten te ontglippen. Ze haalde haar schouders op en voelde verdriet achter haar oogjes prikken. "Ik zei toch dat ik niet goed ben in jagen?" miauwde ze met een licht trillende stem. Waar zijn lach nog vriendelijk had geklonken, "ik oefen heel veel, maar mijn poten zitten me helemaal in de weg.." Het gebeurde de hele tijd, ze wilde wel, maar het lukte totaal niet. Bij zijn volgende woorden spitste ze haar oren. "Sier..lijk..?" herhaalde ze zachtjes. Vond hij dat ze sierlijk was? Zij vond haar poten maar lang en onhandig. Ze zaten altijd maar in de weg. Toch liet het haar voorzichtig glimlachen om dit te horen van hem. Ze wilde graag sierlijk zijn in zijn ogen.. Met grote ogen keek ze vervolgens naar zijn demonstratie. "Wat doe je dat knap.." miauwde ze zachtjes, vol bewondering. Ze wilde ook graag zo sierlijk zijn als de kater en dit zo soepel doen. "Ik wou dat ik dat zo knap en mooi kon doen als jij dat doet.." verzuchtte ze. Misschien moest ze toch nog maar wat meer oefenen.}

${Open} Practically perfect - Pagina 2 Prey_by_8_bitspider-dcjxzni$

"Ik zei toch dat ik niet goed ben in jagen?" licht afkeurend klakte hij met zijn tong, al was het duidelijk speels bedoeld leek er toch een vreemde ondertoon in te vinden. "Daarom moet je er beter in worden, niet?" sprak hij met een vriendelijke knipoog. Het was duidelijk dat ze erg opzoek was naar zijn goedkeuring. Ah, wat was ze toch ook lief. Daarom ook sprak hij haar aan op haar goede delen, maar was voorzichtig om niet te veel complimenten te laten vallen. Wat zou er nog leuk aan zijn als ze er niet voor moest werken, niet? Pepperpaw sprak over haar eigen onhandig lange poten, dat ze daar enkel over struikelde. Ah, dan moest je meer oefenen, harder werken. Alles was slechts een obstakel als je het je tegen liet houden. "Sierlijk, ja, dat ben je," humde hij. "Een mooie, sierlijke poes die zoveel voor elkaar gaat krijgen later, als je er hard genoeg voor werkt," drukte hij haar op het hart alsof het niets was. Alsof hij haar slechts vertelde dat de hemel blauw was. De kater gunde haar een glimlach en deed het toen voor. Perfect, zoals hij honderden keren geoefend had. "Wat doe je dat knap.." de bewondering in haar stem vulde hem, want dat dwong hij nu eenmaal af. "Ik wou dat ik dat zo knap en mooi kon doen als jij dat doet.." hij lachte om haar woorden en tikte speels tegen haar staart. "Oh dat gaat je nooit lukken," hoewel hij lachte was niet helemaal af te lezen of hij nu daadwerkelijk een grapje maakte of niet. "Ik kan je helpen, gelukkig," beter dan hun deputy ooit zou kunnen. Misschien moest hij nog meer oefenen, meer trainen, maar hij zou het beter doen. "Alleen niet nu, laten we zo maar terug gaan naar het kamp. Straks gaat je papa zich nog zorgen maken, en dat willen we niet, toch?"

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Schaamte liet haar oren langzaam branden toen Stagpaw met zijn tong klikte. Oh nee... Was hij nou echt teleurgesteld? Maar nee, hij gaf alleen maar aan dat ze dan echt beter moest worden. "Ja.. dat weet ik," gaf Pepperpaw wat schaapachtig toe. Ze draaide haar oren wat naar achteren. "Ik wil papa en Acorndust ook niet teleurstellen, en ome Acefray en grote broer Bloodpaw ook niet..." Haar hele soort van familie hing in de hogere contarijen van Shadowclan. Dan moest zij zelf het toch ook goed doen? Haar blauwe blik ging onzeker naar Stagpaw en zocht zijn mooie ogen. Ze wilde ook absoluut niet dat hij haar een mislukkeling vond. Niet als zijn complimenten haar zulke vlinders in haar buikje gaven. Al werd het haar bijna teveel toen hij haar nog meer complimentjes gaf. Pepperpaw raakte hier duidelijk van de leg van en ze voelde haar wangen brandden en haar gezicht warm worden. "I-i-ik.. ik zal mijn b-best doen.." miauwde ze, niet veel meer eruit krijgend met hoe lief hij dat allemaal zei. Daarna aanschouwde ze doodstil hoe goed Stagpaw het allemaal wel niet deed. Hierdoor voelde ze zichzelf ook alleen maar slechter over haar kwaliteiten. Haar blik raakte echter hoopvol toen Stagpaw haar beloofde te helpen. "Kan je dat echt?" miauwde ze, waarna ze zachtjes begon te snorren. Het snorren stopte prompt bij de volgende woorden van de oudere kater daarentegen. "Oh uhm.. Papa raakt niet bezorgd hoor!" probeerde ze snel. Ze wilde nog helemaal niet weg. Ze wilde hier nog wat langer staan met Stagpaw.}