When the party is over

Rosepaw leunde tegen de lichte vacht van Icecream, ze voelde zijn spanning en angst. "Het spijt me zo erg..." ze liet haar hoofd hangen en dikke tranen biggelde langs haar wangen op de grond. "Ik weet het niet meer Icecream, het enige wat ik me kan herrineren is een harde klap en toen niks meer." sputterde ze. Ze had geen idee wat hier gebeurt was, maar het was niet goed. Het was waarschijnlijk allemaal haar schuld. Zoals altijd. Ze schudde haar kop, “Kom je moet naar Chivysniff.” bood Icecream aan. Rosepaw knikte, "Ja ik denk het." langzaam met de kater aan haar zijde vervolgde ze hun weg terug naar het kamp.
Elke stap dichterbij bij het kamp ging moeizamer. Alsof er bij elke beweging een nieuw blok aan haar poten werd gebonden. Vlak voor de ingang stopte ze, een flits van herrineringen vloog door haar heen, een zwarte kitten met helder blauwe ogen, en een calico kitten. Beide als verstijfd, doodsbang. "Ravenkit en Crabkit." murmelde ze heel zachtjes. Wat was er met ze? Diep gravend in haar geheugen. Ze hapte naar adem, de rivier, de kittens. Ze had ravenkit meegenomen naar de rivier zoals ze manen geleden had belooft! "Icecream ik weet het," miauwde ze zachtjes. "Ik had Ravenkit mee naar de rivier genomen.." haar adem stolkte, kittens mochten het kamp eigenlijk niet verlaten. "Dat had ik hem een tijd terug belooft, maar verder." ze schudde haar kop. "meer weet ik gewoon niet," Vol smekende ogen keek ze Icecream aan, "Ik weet het echt niet meer, alsof mijn geheugen een grote bol spinrag is. Er is iets heel ergs gebeurt? Of niet?" ze wist, ze wist het gewoon. De kittens, de onbekende geur, de angst en spanning van Icecream, haar bonkende hoofd. Maar wat? Wat in sterrenclans naam...

GESLOTEN

Rosepaw keek de Medicine cat aan, ze wist dat ze het hele verhaal moest gaan vertellen. “Vanochtend ging ik met Ravenkit naar de rivier,” hakkelde ze, helemaal vergeten dat hun medicine cat doof was. “dat had ik hem belooft toen ik nog klein was.” ze staarde naar de grond, “Dat was fout…” fluisterde ze zachtjes. “Verder kan ik me iets herinneren van Crabkit, maar meer niet. Alles is als een wirwar, een spinnenweb in mijn hoofd, zonder einde of begin.” Tranen prikte opnieuw achter haar ogen. Haar hoofd bonkte als een malle, en het enige wat ze wou was slapen, doen alsof deze gestoorde dag nooit gebeurd was. Maar de tijd kon niet terug gekeerd worden, al wist ze zelf niet eens echt goed wat er gebeurt was.”het laatste was een harde klap, en toen werd ik wakker en vond Icecream me.” murmelde ze er nog achter aan. Ze kneep met haar ogen, en viel langzaam om. Alsof het in slowmotion ging, met een klap belandde ze op de grond. Te uitgeput, te verward om ook nog maar iets te doen.

Icecream keek haar aan vol medelijden,“Rosepaw het is heel onverstandig om een kitten mee het kamp uit te nemen. Het is tegen de warrior code in dus je begrijpt vast dat ik het aan Butterstar en Panthergrowl moet vertellen.” Rosepaw knikte teneergeslagen, "Ik weet het." murmelde ze. Ze kon het nog steeds niet beseffen wat er gebeurt was, de geur van kittens vermengt met bloed, haar bloed en de vreemde katten geur die ze niet herkende. “Je hebt een klap tegen je kop gehad, dus het is logisch dat het een beetje een warboel in je kop is. Ravenkit en Crabkit zijn meegenomen door een BloodClanner. Heb je de vreemde geur geroken? Dat is de geur van de Elite.” vervolgde de kater terwijl er een rilling over zijn rug liep. Langzaam drongen de woorden tot haar door, dat ze een klap had gehad wist ze zelf ook wel, maar bloodclan. Diep zocht ze in haar in de war gemaakte geheugen. Bloodclan! De gemene clan die leefde bij de two-legs, moordzuchtige katten die tanden om hun nek droegen, elkaar vermoorden in koude bloeden. Een siddering gleed over haar heen. "Nee!" gilde ze uit. "Nee!" tranen vulde opnieuw haar ogen. Ze had er voor gezorgd dat twee onschuldige kittens in de handen van de Bloodclan waren gekomen. Hoe? was de vraag die nog steeds rond spookte, maar het boeide haar niet hoe, het was gebeurt. Allemaal door haar! Ze keek terug naar Icecream, met een schok besefte ze dat de kater de Pleeg vader van Crabkit was. Ze voelde zich nog schuldiger, als Crabkit niet meer terug kwam had ze een kitten van een vader afgepakt. En ook van de clan, van de familie van Ravenkit. Allemaal, ze had het allemaal verpest. De bloodclan was levensgevaarlijk, stel je voor, wat ze met die onschuldige kleintjes konden doen. Misschien zouden ze ze vermoorden, misschien zouden ze opgeleid worden als bloodclanners en waargemaakt worden dat de hele clans maar een fabeltje waren. Een dikke traan biggelde over haar wangen, hopend dat ze de twee kittens ooit nog zou zien.

Rosepaw keek naar de grond toen ze voor de Medicine cat stond, hoe kon ze ooit nog een poot in dit kamp zetten, als de waarheid uitkwam zou ze verbannen worden. De kittens zouden nooit meer terug komen en... en... ze slikte. "Chivysniff, Ik eh.." ze verplichte zich zelf de kattin aan te kijken, "Vanochtend, ging ik met Ravenkit naar de Rivier."" hakkelde ze. “dat had ik hem belooft toen ik nog klein was. En dat was fout." murmelde ze nog zachter als eerst, helemaal vergeten dat hun Medicine cat doof was geworden. Met moeite vervolgde ze haar verhaal, "En Crabkit volgde, ik nam haar ook maar mee en t-toen."[/b] snikte ze de laatste woorden uit. Ze draaide haar kop weg, ze kon het niet meer aan haar Clangenoot aan te kijken, ze had alles verpest, ze had twee kittens vermoord. Hoe durfde ze nog maar een haar in het territorium te plaatsen. Ze pinde haar oren plat in haar nek, “Rosepaw.” miauwde Icecream, “Op deze manier kan Chivysniff je niet volgen.” zijn stem klonk rustig maar gespannen te gelijk. Rosepaw keek hem niet aan en knikte maar, wat moest ze anders?
De witte kater legde in gebaren taal uit wat er gebeurt was, Rosepaw spitste haar oren, Chivysniff was doof! Hoe kon ze dat vergeten. Niet wachtend op een antwoord liep Icecream weer weg, “Ik moet het Butterstar en Panthergrowl gaan vertellen.” zei hij. Rosepaw keek hem smekend aan, het had niet veel zin, zoiets kon je niet verborgen houden voor een leider. "nee..." bracht ze ademloos uit. Met een lof liet ze zich vallen, al haar dromen om de perfecte Riverclanner te worden vervaagde als sneeuw voor de zon.

(Aangezien het een beetje door me kaar gaat heb ik de tweede post (na chiv) even opnieuw gschreven :3)

Rosepaw zag hoe Icecream aarzelde. Hij boog zijn kop, “Ik zal zeggen dat ik erbij was. Dat de BloodClanner te sterk was. Weet je nog hoe die kat eruit zag?” Rosepaw schudde haar kop, "Ik weet het niet, ik kan me enkel Ravenkit en Crabkit herinneren." Ze vond het moeilijk de kater aan te kijken, hij was immers de pleegpapa van de Calico kitten. "Je moet je niet schuldig voelen, ik ben de gene met schuld." murmelde ze, ze wou niet verbannen worden, maar ze kon Icecream deze last niet laten dragen. Als pantergrowl en Butterstar over details gingen vragen zouden ze geen van beide het antwoord weten. Wat niet alleen háár verder in de problemen zou helpen. Zij was de gene die gedaan had wat ze had gedaan. En ze wou niet dat andere katten daar meer onderleiden.

“Nee Icecream alsjeblieft…” murmelde ze hem nog achteraan. Hij was Starclan Verdorie niet de moederpoes! Ze had gewoon nee moeten zeggen tegen Crab en tegen Raven. Vol verschillende gevoelens keek ze toe hoe de witte kater in de leaders den verdween.  
Ze draaide haar kop weg en stond langzaam op. Ze had geen puf meer, het had geen zin meer. Rosepaw stapte langzaam de medicines den binnen met nog een laatste blik op de nursery.

tot dus ver Topic uit.