I should have known better [Primrose]

Ze moest met hem praten, maar waarom? Haar Apprenticetijd was al vele seizoenen achter de rug, waarom moest ze plotseling met haar oude mentor praten? En opeens kwam het in Crystalshell op: om bepaalde zaken af te maken en recht te zetten. Tijdens haar training was Primrose altijd een gezellige mentor geweest, die nooit bang was geweest om een gevecht aan te gaan. Crystal had het meerdere keren zelf meegemaakt: Dat ze tijdens een grens controle een 'verdwaalde' rogue tegen kwamen die Primrose wel even de weg zou wijzen. Maar na die tijd vervreemden ze snel, en na het gevecht waarbij de kater zo enorm gewond was geraakt en zijn zus Cloverfield was kwijt geraakt had de jonge Crystalshell haar mentor nooit laten weten hoe erg het haar speet dat hij dat had moeten doormaken. Ze had geen idee gehad hoe ze dat had moeten doen. Ze was toen nog erg jong en was enorm opgewonden geweest om warrior te zijn, ze had in hetzelfde gevecht gevochten en was trots teruggekeerd naar het kamp. Maar nu, nu ze hem af en toe in het kamp tegen kwam, wilde ze dat ze hem in ieder geval opgezocht had. Ze durfde hem niet in zijn ogen te kijken en hield hun gesprekken bij korte begroetingen, omdat ze bang was dat hij het onderwerp zou aansnijden.
Dus daar was ze dan: de grijze kattin lag in haar nest en ademde diep in: zich afvragend of Primrose in hetzelfde den lag, maar dat was niet zo. En dus moest ze naar buiten om hem te zoeken. Nog nooit had ze zich zo bekeken gevoeld in het kamp, het was alsof anderen haar zenuwen konden voelen. Snel keek ze het kamp rond en merkte met een schok dat hij vlak naast haar, net buiten het warrior's den stond. Snel herpakte Crystalshell zichzelf en keek haar oudmentor voor het eerst in tijden recht aan. En wat ze zag was eigenlijk niet zo heel anders dan het gezicht dat haar alles had geleerd, ook al liepen er nu een aantal littekens doorheen. "Hey, Primrose" Begon ze, om zijn aandacht te trekken "Kunnen we praten?"

Er waren veel dingen in zijn leven gebeurd die hij liever niet had willen meemaken. Maar hij begreep dat als je een bepaalde leeftijd bereikte in de clans er niks anders opzat dan ermee om te gaan. Je verloor katten waarvan je hielt maar aan de andere kant leerde je ook nieuwe katten kennen en kreeg je de eer een rol te spelen in hun leven. Vandaar ook dat Primrose zo veel om zijn apprentices gaf. Ze waren familie voor hem en hij begreep de belangrijke rol die hij kon spelen in hun leven. Iedereen dacht immer nostalgisch terug aan hun wilde apprentice tijden. Voor vele was het ook een toppunt geweest, die kans om ondeugend te doen en de wereld te verkennen. Die tijd waarin alles nog een bepaalde glans over zich heen had en de bittere nasmaak nog geen effect had. Maar zelfs met zijn apprentices moest hij soms afscheid nemen. Mudpuddle was overleden, een poes nog zo jong, net aan het begin van haar leven. En soms was het niet eens de dood die ze scheidde... Primrose liet zijn blauwe blik glijden naar het gestalte wat de warrior den uitliep. Een bekende poes voor hem, al waren ze in de maanden vervreemd geraakt. Hij gaf een kalme glimlach, een die maar enkele ooit zouden zien. Het speet hem dat ze weinig meer spraken, maar hij begreep dat de ander ook een eigen leven aan het vormen was en respecteerde haar beslissing. Tot zijn verbazing leek vandaag wat anders gepland te hebben. “Hallo Crystalshell, maar natuurlijk, ik heb altijd tijd voor mijn oud apprentices” Hij tikte even met zijn stomp-staartje op de grond en maakte plaats voor de blauwe kattin. “Hoe gaat het met je? Het is lang geleden sinds ons laatste gesprek” Er klonk geen blame in zijn stem, enkel een droge waarheid.

Een tikkeltje zenuwachtig nam ze naast haar oude mentor plaats en keek hem zijdelings aan. Primrose verkondigde dat hij altijd toen had voor oud-apprentices, en hoewel dit natuurlijk ook puur beleefdheid kon zijn gaf het Crystalshell een goed gevoel. Hij ging verder met een nogal generieke vraag en zei daarna precies waar zij zo bang voor was geweest. "Ja... Dat is een beetje waar ik het over wilde hebben." begon de kattin zachtjes, zijn vraag al vergeten. Ze moest hem precies vertellen hoe ze zich voelde en moest op een duidelijke manier haar excuses aanbieden, zodat hij er wat aan zou hebben. "Toen we net klaar waren met mijn training, en jou dat overkwam" Ze keek nadrukkelijk naar de krassen in zijn gezicht "Ben ik nooit langs geweest, ik heb zelfs naderhand niet echt gevraagd hoe het met je ging. En dat had ik absoluut niet mogen doen, het spijt me" Haar toon was nog steeds zacht, maar er klonk welgemeend verdriet door die duidelijk liet horen dat ze dit niet zei om hem te vriend te houden.

Primrose gaf de grijze kattin de tijd en ruimte om te zeggen wat haar dwarslag. Wetende dat vaak een luisterend oor alles was wat zijn apprentices nodig hadden. Een groot deel van een mentor was dan ook een ouderlijke rol spelen. Een van geduld en wijsheid. En hij speelde dat gedeelte graag. Daarbij was zijn liefde en zorg voor zijn apprentices oprecht, en ondanks de tijd dat hij en Crystalshell geen contact hadden gehad, hij zou altijd voor haar klaarstaan. Nadat ze was uitgesproken liet hij kort een stilte vallen, om hierna te knikken en zijn snuit tegen haar schouder aan te duwen in respect. Respect voor een vriend en mede warrior. “Ik accepteer je verontschuldiging” uitte hij simpelweg. “Je bent nog jong Crystalshell en situaties zoals verwonding en verlies zijn moeilijk om mee om te gaan. Ik heb het je nooit kwalijk genomen” Het was logisch dat je op die leeftijd nog niet voorbereid was op de hardheid van de wereld, dat was hij zelf ook niet geweest. En nu had ze ervan geleerd en was ze dit blokkade overkomen. Hij was trots op haar volwassenheid hierin. “Maar vertel me, hoe gaat het met je? Heb je nog wat gehad aan mijn trainingen?”

De tedere en toch vriendschappelijke aanraking en de bemoedigende woorden deden haar goed en Crystalshell keek met een kleine glimlach op. Blijkbaar had Primrose het haar nooit kwalijk genomen, wat betekende dat haar zorgen grotendeels om niks waren geweest. Toen vroeg hij uiteraard naar iets dat hem nogal aanging: Hoe zijn trainingen haar hadden geholpen. Nou, Crystalshell wist wel zeker dat ze nergens zou zijn geweest zonder hem, en daar zou ze hem dan ook al te graag over vertellen. "Natuurlijk, Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet mee bezig ben. Soms hoor ik je correcties en opmerking nog in mijn hoofd" Grinnikte ze zachtjes. Dat was ook zo, hoewel hij geen strenge mentor was geweest, had Primrose zeker memorabele opmerkingen gehad.

Onderwerp: Re: I should have known better [Primrose]