Revealing their secrets

Onderwerp: Revealing their secrets do 19 sep 2019 - 12:25

Sierlijk liep ze door het territorium. Ze was zichzelf weer. Eveningglow had zo haar ups en downs op emotioneel vlak. Dat kwam vooral door haar wispelturige karakter en de drang om beter te worden. Dan kon ze vaak niet zo goed omgaan met tegenslag. Haar verleden had haar enorm bezig gehouden de laatste tijd, maar dat het zo was, dat had ze nu geaccepteerd. Het schuldgevoel die ze had gehad om de abortus was weggeëbd. Het was haar keuze geweest, een keuze die zij als de goede had beschouwd. Zij ging er op deze manier mee om en het was oké zo. Ze had er geen stress meer om. Ze liep er niet meer over te dubben zoals Mistgaze dat waarschijnlijk wel had gedaan. Mistgaze, ze was nog steeds niet terug. Dat was wel iets waar ze zich zorgen over maakte. Ze begreep dat ze even de tijd nodig had, tijd om het te verwerken. Toch hoopte dat ze snel weer terug kwam. Ze had Glazeheart na het hele voorval weer gesproken, ze had voor haarzelf besloten dat ze toch met hem moest praten. Ondanks haar belofte, dit was even belangrijker dan haar belofte. Bij de grens stopte ze. De blik in haar felgele ogen scande de omgeving. Stiekem hoopte ze dat Rascal in de buurt was. Het was alweer een tijdje terug dat ze hem had gesproken.

[@Rascal en @ Coalpaw.]

Rascal hing veel rond bij de ThunderClan grens. Hij was nu al eens gespot door een andere BloodClanner, maar dat weerhield hem er niet van om hier te blijven rondhangen. De vorige keer zei Eveningglow dat ze elkaar snel weer zouden zien, en hij maakte zich zorgen om haar. De ThunderClan geur in het BloodClan kamp was hem niet ontgaan. Het was inmiddels vervaagd, maar een gevangene was in het kamp en hij durfde te wedden dat Cobra de ThunderClanner gebruikte als één van zijn zieke spelletjes. In het voorbijgaan had hij gehoord van haar ontsnappingspogingen die direct de kop in waren gedrukt. Rascal sliep niet zo vaak meer in het kamp, maar de verhalen klonken niet prettig.

Rascal sprong over de schuttingen, speurend naar een glimp van de grijze vacht van zijn zus. Hij scande de omgeving, tuurde tussen de bomen als iedere dag. En nu zag hij haar lopen. Zijn dag klaarde op toen hij de sierlijke gedaante van zijn zus zag. ‘Eveningglow!’ riep hij meteen. De BloodClan kater sprong de schutting af en rende naar zijn zus om haar in te halen. Eenmaal bij haar stond een glimlach op haar gezicht, zijn staart goedaardig omhoog en hij groette haar kort door haar een stoot tegen haar schouder te geven. ‘Hoe is het?’ Zijn stem klonk een tikkeltje ernstig. Ergens wilde hij maar al te graag vertellen wat er gaande was in de elite, maar aan de andere kant wilde hij zijn kop ook niet kwijtraken mocht men erachter komen dat híj het lek was. Hij wilde ook niet Eveningglow in gevaar brengen.

Toen hoorde ze hem roepen. Haar ogen begonnen vrolijk te glinsteren terwijl haar blik op Rascal viel. Met een glimlach draaide ze zich naar hem om en ontving zijn stoot tegen haar schouder. “Met mij gaat het wel goed en met jou?” Ze duwde even als groet terug haar kop onder die van hem. Hoe het met ThunderClan ging was niet voor zijn oren bestemd. Alhoewel als Mistgaze de grens over was gegaan kon Rascal misschien ook voor haar uitkijken. Toch was ze daar wat terughoudend in. Hij was dan wel haar broer, maar hij was ook een BloodClanner. Dat was nu eenmaal zo. Ze vertrouwde hem wel, maar de rest van de Elite niet. Ze ging zitten en bekeek Rascal eens goed. Waarom had ze het gevoel dat de ernst in zijn stem ergens vandaan was gekomen? Misschien verbeelde ze het zich, zo lang zagen ze elkaar natuurlijk nog niet. Ze kende hem niet door en door.

Rascal snorde toen zijn zus miauwde dat het goed met haar ging, waarna ze haar kop onder zijn kin liet gaan. Hij wiebelde zijn snorharen tevreden, waarna hij de poes weer aankeek. ‘Ik overleef,’ miauwde hij een tikkeltje sarcastisch. Rascal zijn leven stond altijd in het teken van overleven, balanceren tussen twee werelden. Ondanks dat hij eigenlijk nog steeds niets wist van ThunderClan. Hij kende alleen de deputy, maar die hield haar mond ook wijselijk. Rascal knarste even zijn kaken op elkaar, voordat hij dan toch aarzelend uit zijn woorden kwam. ‘En ThunderClan?’ begon hij. ‘Loopt alles nog op rolletjes?’ Het begon al suggestiever te worden. Rascal wist iets. Ergens wilde hij het zo graag aan haar kwijt. Gewoon, om te bewijzen dat hij te vertrouwen was. Dat hij zo slecht nog niet was. Dat ThunderClan hem kon vertrouwen. Dat zijn zus hem kon vertrouwen. Zenuwen begonnen in hem te ontvlammen. Hij realiseerde dat zijn woordkeuze misschien verkeerd over kwam komen. Hij wilde niet Eveningglow het idee geven dat hij haar gebruikte om informatie door te spelen aan de elite! Wat was hij ook een idioot zo nu en dan.

Toen Rascal zei dat hij overleefde, brak er een klein grijnsje op haar snoet door. “Doe dat maar ja.” Miauwde ze terwijl ze hem kopschuddend aankeek. Grapjas. Ze zou ook echt niet meer zonder hem kunnen, ze had hem nodig. Dus hij zorgde er maar voor dat hij alles overleefde wat op zijn pad kwam. Ze trok toch ietsje argwanend met haar oren toen haar broer naar ThunderClan begon te vragen. Hij vroeg daar nooit echt zo specifiek naar. Het ging eigenlijk altijd over hun eigen leven, waar kwam die interesse ineens vandaan? Ze kon niet geloven dat hij informatie uit haar wilde trekken om door te geven aan BloodClan, dat kon ze zich echt niet voorstellen. Toch werd ze voorzichtig terwijl ze hem onderzoekend aankeek. “Vanwaar deze interesse ineens Rascal? Weet jij iets wat ik niet weet?” Als hij een ThunderClan kattin rond had zien lopen, dan had hij haar dat vast wel verteld. Toch? Ineens begon ze overal aan te twijfelen. Iets wat ongemakkelijk schoof ze heen en weer op haar poten.

Hij maakte haar aan het lachen. Tevreden keek hij voor zich uit toen een scheve grijns op zijn gezicht ontstond. Maar al snel verdween die toen de sfeer omsloeg. Hij was echt een idioot geweest. Hij zag de blik op zijn zus haar gezicht veranderen. Rascal beet op zijn tong. Hij had lekker weer een gat voor zichzelf gegraven, hij kon er bijna maar beter in gaan liggen. Eveningglow was namelijk niet achterlijk, dat bleek ook uit de vraag die ze stelde. ‘Nee, ik-’ begon de grote kater eerst vluchtig. Maar al snel staakte hij de leugens. Hij kon maar beter het vertelde. Diep in zijn hart wist hij toch wel dat hij dat wilde doen. Een streepje voor krijgen bij zijn zus. Rascal keek schichtig om zich heen. Hij wilde nu niet afgeluisterd worden. Toen hij zeker van wist dat er niemand was, boog hij zich weer naar de grijs-witte poes toe. ‘Cobra heeft een paar dagen geleden een ThunderClan kat mee naar het kamp genomen,’ bromde hij stilletjes. ‘Ze is daar nu nog steeds.’ Daarna keek hij langzaam op. Een last viel van zijn schouders toen hij dit uitgesproken had. Het was nu de wereld in. Hij wist dat de vragen zouden komen.

Rascal praatte zichzelf enorm vast. Ze hield haar kop ietsje scheef terwijl ze hem bekeek. Haar broer was er wel goed in om zich in de nesten te werken. Deed hij dat ook in de BloodClan? Ze hoopte maar dat hij zichzelf niet te veel in de problemen bracht. In ieder geval was voor haar nu duidelijk dat hij of wel informatie uit haar probeerde te halen of iets voor haar achterhield. Ze gokte het tweede, omdat ze echt niet kon geloven dat Rascal haar zou gebruiken. En toen kwam het hoge woord eruit, waardoor haar ogen groot werden. Wacht wat? “Mistgaze.” Fluisterde ze zacht. “Dat moet Mistgaze zijn.” Geschrokken krabbelde ze overeind. “Waar is ze?” Haar nekharen kwamen overeind terwijl er een felle blik in haar ogen verscheen. Iets wat bij Eveningglow niet zo veel goeds betekende.

Rascal zag meteen in de ogen van zijn zus dat hij raak had. Hij trok kort met zijn lip. Oh jeetje, in wat voor scenario had hij zichzelf nu weer in gebracht? Meteen sprak Eveningglow een naam uit. Hij fronste. Ze waren dus wel degelijk iemand kwijt, en zo te zien was het niet zomaar iemand. Of iemand die ze verbannen hadden of verstoten. Nee, Cobra had de poes vast gestolen. Hij had het hem eerder zien doen. Rascal voelde de kriebels in zijn maag opkomen. Eveningglow leek helemaal van slag, en Rascal keek bezorgd. Oh nee, wat had hij nu in beweging gezet? Meteen werd gevraagd waar ze was. ‘In.. in het kamp,’ begon hij aarzelend. Maar hij wist nu dat hij ook op zijn eigen pels moest gaan letten. ‘Evening.. Ik wou dat ik meer kon doen. Maar als er een Thunderclan patrouille op de stoep staat dan weten ze dat iemand heeft gesproken.’ Zijn ogen schoten nu vol onzekerheid. Hij hoopte niet dat dat haar plan zou zijn om die Mistgaze weer terug te krijgen. Dan zou de maat vol zijn. Rascal was al niet voorzichtig rond de Thunderclan grens.

Ja, daar zat wat in. Ze wilde haar broer niet in gevaar brengen. Toch kon ze Mistgaze daar ook niet laten. Al was de relatie tussen haar en de medicine cat zachts gezegd gecompliceerd, ze had haar wel uit de brand geholpen. Ergens waar niemand anders dat had kunnen doen. Nu was het haar beurt om Mistgaze te helpen. “Dan ga ik vannacht, alleen.” De blik in haar felgele ogen focuste zich op Rascal. “Als je straks langs de plek loopt waar ze is, lik dan even aan je borst ofzo. Dan blijf ik verstopt tot dat het donker is. Doe gewoon je ding, alsof er niks aan de poot is.” Nog steeds was het een groot risico en waarschijnlijk zou Thornstar ook niet blij met haar zijn. Alleen Rascal had gelijk, ze zou hem in gevaar brengen. Op deze manier werd er misschien gedacht dat ze was ontsnapt, oeps, foutje bedankt. Zolang Rascal maar niet in de problemen kwam en ze Mistgaze daar toch weg zou kunnen krijgen, zou ze een poging doen. Hoe gevaarlijk die ook was.

Even leek het alsof Eveningglow verslagen was, dat hij weer opgelucht adem kon halen. Haar volgende idee was echter gekkenwerk en deed de haren op zijn vacht omhoog komen. Zijn ogen werden groot. ‘Nee,’ antwoordde hij toen resoluut. Dan kon niet, dat mocht niet. Zijn zus mocht zich niet zo in gevaar brengen. Ze groef zo haar eigen graf, liep de dood in. Mistgaze zat opgesloten in een lege schuur in het kamp. Dag en nacht waren er katten in het kamp. Hoe kon Eveningglow daar nou simpel inglippen om vervolgens met een gevangene weer ongedeerd weg te glippen? ‘Het is onmogelijk, Eveningglow. Ze zullen je zien, ze zullen je vermoorden. Ik kan dat niet-’ De woorden stokten in zijn keel. Rascal had meteen spijt dat hij het had gezegd. Hij had het voor zich moeten houden. Niet over onbenullige dingen moeten hebben. Dom, dom, dom. Hij wilde dat er een andere oplossing was, maar dat was er niet. Die ThunderClanner was misschien nu wel voor altijd verloren.

Ze keek haar broer kalm aan. Op zulke momenten zag je de deputy in haar terug, de rust die ze uit kon stralen als iemand in paniek leek te raken. “Ze zullen mij niet zien. Hoe vaak kijken ze omhoog Rascal?” Miauwde ze terwijl ze Rascal onderzoekend aankeek. Ze wist waar het kamp lag, ze had er als apprentice wel eens vlakbij in de buurt gelegen. Opzoek naar haar vader. Ze was er natuurlijk nog nooit echt binnen geweest, maar het was ook niet wereldvreemd voor haar. Ze deed zo haar observaties als het moest. De paar bomen en bosjes die er stonden zouden haar eerst beschutting kunnen bieden. Daarna kon ze mogelijk de schuren, de tower en de oude klimtoestellen gebruiken. “Ik haal Mistgaze eruit, daarna zal ze zelf moeten rennen. Ik zal in genoeg dingen rollen dat mijn geur niet meer te ruiken is.” Ze stopte met praten en zuchtte even zacht. “Ik moet haar eruit halen Rascal. Ik laat haar daar niet zitten. Dit is één van, als het al niet de enige manier is, dat het niet op verraad lijkt.” Tenminste als het lukt, zei een klein stemmetje in haar kop. Alleen die verdreef ze. Ze moest dit doen, ze liet de zus van haar beste vriend daar niet gevangen zitten. De kattin die haar had geholpen.

Rascal keek zijn zus aan, en toen zag hij dat ze zich niet zomaar om zou laten praten. Hij zuchtte en schudde zijn kop. Ze stelde plannen voor, dat ze niet omhoog keken, dat ze in dingen zou rollen om haar geur te maskeren. ‘Oké, vooruit dan,’ bromde hij vervolgens. Het zinde hem helemaal niet, maar blijkbaar was die poes super belangrijk. Of misschien was iedereen in een clan even belangrijk. Nog een keer keek hij om zich heen. Het was niet tijd voor pottenkijkers. ‘De poes zit alleen in een kleine schuur aan de rand van het kamp. Meestal houdt er iemand wacht.’ Rascal had zijn stemgeluid zacht en laag. Meteen bekropen de zenuwen hem. Hij wilde dit eigenlijk helemaal niet doen. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als haar iets zou overkomen. Maar Eveningglow leek zeker van haar zaak. En wie weet kon ze het wel doen, zou het eenvoudig verlopen, soepel als een wel geoliede machine. En om eerlijk te zijn, het was nog altijd beter dan een Thunderclan patrouille op de stoep. Zijn lichte ogen keken zijn zus weer aan, de twijfel nog steeds in zijn ogen te lezen. ‘Is ze zo belangrijk, dat ze meteen gered moet worden?’

Toen Rascal uiteindelijk toch toegaf, verscheen er een klein glimlachje rond haar lippen. Ze kon op haar broer rekenen, dat was een hele fijne gedachten. Dat waren gedachten die ze eigenlijk niet kende en nu leerde ze langzaamaan hoe het was om een broer te hebben. Om een echte familie te hebben. Natuurlijk de Clan behoorde te voelen als familie en dat was ook wel zo, maar toch was dat anders. Anders dan dit. “Als je er straks even langsloopt zodat ik de precieze plek weet, regel ik de rest.” Ze zou zich verscholen houden totdat het nacht was, nadat ze eerst in ‘geurende’ dingen had gerold. Na de vraag van Rascal richtte haar blik zich weer op haar broer. “Ja.” Was haar simpele antwoord. “Ze heeft er voor gezorgd dat ik nu geen blokken aan mijn poten heb.” Zo begreep hij vast wel wat ze bedoelde en had ze het toch niet openlijk gezegd. “Toe maar, dan kijk ik toe.” Miauwde ze nu toch iets wat ongeduldig. Hoe sneller ze wist waar Mistgaze zat, hoe beter het was.

Onderwerp: Re: Revealing their secrets di 5 nov 2019 - 0:24

Rascal zag hoe zijn zus er zo blij om werd. Hoe kon hij haar ook afwijzen. Hij knikte langzaam en kwam overeind. Hij zou laten zien waar het was. Hij begon al richting het kamp te lopen, zijn zus volgde hem. En de gevangen ThunderClanner was belangrijk. Heel belangrijk zelfs. Zijn ogen tekenden geschokt toen ze sprak over dat ze geen blokken aan haar poten had dankzij haar. Hij wist meteen wat ze bedoelde. Hij wist hoe erg ze ermee zat en hoe belangrijk voor haar was geweest. Hij knikte direct, zijn pas werd daadkrachtiger. Meteen werd hij opgejut door zijn zus. ‘Ja ja,’ miauwde hij, zijn snorharen trilden geamuseerd. ‘Dit is mijn turf ja, nu moet je naar mij luisteren, mevrouw de deputy.’ Hij haalde even zijn wenkbrauwen plagend op. Dat zou ze vast niet grappig vinden. Hij seinde toen ze bij de ingang kwam dat ze even afstand van hem moest nemen. ‘Eén van die daken op, dan kun je me wel zien. En houd je schuil,’ opperde hij. Daarna liep hij met druipende schouders het kamp in. Hij probeerde zo normaal mogelijk te zijn, zijn kop laag en hij slofte langs de schuren. Totdat hij bij het kleine schuurtje kwam waar de ThunderClanner opgesloten was. Haar geur was bijna niet meer te onderscheiden als ThunderClan zijnde, maar Rascal wist het. Een minuscuul knikje kwam van zijn kop, wetende dat Eveningglow het gezien zou hebben en dat ze het begreep. Hij liep verder en zonderde zich vervolgens weer af ergens aan de rand van het kamp. Vanavond zou het gebeuren. En hij zou zich afzijdig houden. Hij zou niet vertrekken, hij moest er zijn als het misschien verkeerd zou gaan.

- Topic uit?

Ze was waarschijnlijk veelte ongeduldig. Geduld was nu eenmaal niet haar sterkste punt, dat botste wel eens met het doel die ze voor ogen had. Alleen vandaag zou ze haar geduld moeten bewaren, anders ging haar plan sowieso de mist in. Rascal begon haar weer te plagen, dan was de meeste spanning eraf. Ze had niet het gevoel dat hij haar alweer zou plagen als het te serieus of te drukkend was. Ze was er blij om dat hij haar weer kon plagen, als hij eens wist hoe hij daarmee op Glazeheart leek. Ze kon er niet zo goed tegen als iemand haar plaagde, maar eigenlijk stiekem genoot ze er van. Het bracht haar terug naar de band die zij ooit met Glazeheart had gehad. Voor al het gedoe, toen ze nog heerlijk naïef waren geweest. Het deed pijn hoe fout het leven daarna kon gaan. Het was oneerlijk. Toch had datzelfde leven haar Rascal gebracht. Alles was dubbel, had twee kanten. “Yes sir.” Er ontstond een ondeugende glimlach rond haar lippen. Wie had ooit gedacht dat Eveningglow zo kon ontdooien. Dat ze luchtig kon reageren op grapjes. Ze versnelde haar pas en drukte nog even haar kop tegen zijn schouder. “Tot ziens broer.” Miauwde ze zachtjes, voordat ze een dak op klom. Inderdaad vanaf het dak kon ze precies zien waar Rascal stopte en een klein knikje gaf. Ze wist genoeg. De concentratie kwam terug in haar felgele ogen terwijl ze zich weer van het dak af liet glijden. Eerst was het tijd om haar geur te maskeren, daarna kwam de rest.

[Topic uit, ik had al een vervolg gezet in dit topic: https://www.warriorcatsnl.com/t39968-only-the-lonely-survive]

Onderwerp: Re: Revealing their secrets