My skin is made of steel

Ivory strekte haar pezige lichaam uit en geeuwde uitgebreid. Ze kraakte haar nek, draaide even een rondje met haar voorpoot als om hem los te schudden en liep toen op haar dooie gemakje het bloodclan camp uit. Het was een mooie dag vandaag; je zou niet zeggen dat het eigenlijk al leaf-fall was. Ivory vond dat prima. Als de nachten koud begonnen te worden, voelde ze dat in haar botten en dan was ze nog stijver als ze 's ochtends moest opstaan. Toch voelde ze nog steeds de leeftijd langzaamaan in haar lichaam settelen. De poes trok een sprintje van zodra ze op een iet of wat opener terrein was. Ze hield haar lichaam goed in form door geen seconde stil te zitten. Als ze daarbij nog iets kon vangen, was dat altijd mooi meegenomen. Eigenlijk had ze nooit echt een doel voor ogen; ze deed maar waar ze zin in had en wat er dan volgde, was extra. Consequenties waren er immers altijd, ongeacht of je er rekening mee hield of niet. Ivory had lang geleden geleerd om zich geen zorgen te maken over de toekomst of andere domme dingen, zoals wat anderen van je dachten. Er was een reden dat ze al zeventig moons geworden was; dat werd je niet met te veel stress. De grijze kattin haalde haar neus lichtjes op toen een felle geur haar richting op kwam gewaaid; blijkbaar was ze in de buurt van een geurgrens terechtgekomen. Hmm, dat kon wel interessant zijn. Met oplettende ogen tuurde ze het moeras in. Was er iemand aan de andere kant van deze artificiële lijn waar de clankatjes zo op gesteld waren?

+Pepperpaw eerst

Ivory spitste haar oortjes toen ze iets hoorde. Haar pientere blik gleed over het landschap. Misschien had ze het zich ingebeeld - maar dan opnieuw, Ivory had nooit zo lang geleefd als ze zo had gedacht. De kattin zette trage passen langs de grens, haar blik gefocust. Daar! In de bosjes zag ze net twee oogjes glinsteren tussen de takken. Een opgetogen glimlach sierde haar mooie gezichtje, waarbij haar scherpe tanden duidelijk zichtbaar waren. Hoewel ze niet altijd de bloedlust van haar mede members deelde, kon ook zij niet ontkennen dat arme clankatjes bang maken best amusant kon zijn. Ze sloop dichterbij, al wist ze zeker dat de schim haar wel in het vizier had, zonder acht te slaan op de domme geurlijn. Enkel wat stank was niet genoeg om haar tegen te houden. Haar blik was gefocust op de twee oogjes in het struikgewas; ze keek ze recht aan, zonder angst maar tegelijk ook zonder agressiviteit. In tegendeel; haar blik was bijna onschuldig, kinderlijk misschien zelfs. Ze had geen enkele intentie om de jonge kat pijn te doen. Gewoon een beetje bang maken, een beetje fun hebben, dat was alles. Was dat zo verkeerd dan?