De zon verdubbeld

Vroeg in de ochtend, het licht zacht, de zon verdubbeld, evenals de wolken, in het stille oppervlak van de Starpools. Ze werden geroemd om hoe het in de nacht leek alsof je tussen de sterren zat, sterren boven en sterren beneden in het water, maar ook overdag was het een ontzettend mooie plaats. Day kwam er graag. Nu zei dat misschien niet heel veel - Day kwam overal graag, hij hield van ieder grassprietje in dit territorium, hij kon vol verrukking naar de doodgewoonste steen kijken, in de Redwoods genoot hij van het geluid van de wind in de takken en bij de Rapids van het krachtig stromende water en de manier waarop het schitterde in de zon. Maar hier hield hij van de rust, de sereniteit van de plaats. En een beetje rust kon hij wel gebruiken, want wat later op de dag zou hij zich weer vol op zijn taken moeten wijden en een training moeten organiseren voor zijn nieuwe to-be en dan was het met de rust gedaan.

- Eerste post voor Otter

Ze had al vroeg besloten dat ze even een wandeling wilde gaan maken voor de dag echt zou gaan beginnen. De Starpools bleef daarvoor een van de betere plekken. Het was er vaak rustig en als je geluk had kreeg je ook nog een mooie reflectie te zien in de poelen. Deze keer was het alleen niet een simpele zon die in een gereflecteerd werd, maar ook dat van een kat. Ze herkende de kater al snel en ze kon een warme glimlach niet laten toen ze naar hem toe stapte. "Day," Sprak ze rustig. Misschien was hij hier ook wel gekomen voor wat rust en dan wilde ze hem niet echt storen. Ze zette zich neer naast dezelfde poel als de kater en liet haar blik naar Day gaan, afwachtende of hij zou reageren of gewoon stil zou blijven zitten.

Otter was in zijn ogen geen kat die de rust verstoorde, maar een die eraan bijdroeg. Hij was er dan ook niet rouwig om zijn vriendin voorbij de poelen zien te verschijnen. Haar begroeting was kalm en vriendelijk. "Otter", miauwde hij op een vergelijkbare toon. Het licht van de zon in de lucht en de zon in het water scheen op hun vachten en alles glansde zoals het dat alleen in een ochtend of avond kan. De nachten waren er voor het zachte manenschijnsel, de middagen voor helder schitterend licht, maar de ochtenden en avonden waren voor de gloed, voor de glans, voor dat magische ertussenin. Hij keek omlaag naar het water aan zijn poten en de reflecties van Otter en hem die erin dreven, kraakhelder onder het stille oppervlak, al trok er nu een lichte rimpeling doorheen met een briesje. Hij stak een poot uit, liet hem een stukje boven het wateroppervlak zweven. Bijna raakten zijn poot en zijn gespiegelde poot elkaar, maar hij liet een stukje ruimte bestaan om het beeld niet te verstoren. "Wie zouden ze zijn?" miauwde hij, half hardop, half in gedachten, en zijn spiegelbeeld zij geluidloos dezelfde woorden. Waren zij meer dan een speling van het licht?

Het was dat ze opgegroeid was met Day, anders had ze hem misschien raar aangekeken op het moment dat hij haar een vraag stelde die misschien nergens op leek te slaan. Maar in plaats daarvan zette ze een zachte glimlach op en staarde ze naar zijn poot, die het wateroppervlak net niet raakte. De weerspiegeling van hun beide was zo duidelijk te zien, maar was dat wat het was of was het iets totaal anders? "Dat is een goede vraag." Sprak ze dan ook in eerste instantie rustig. [b]"Zijn ze gelijk aan ons of zijn ze hun eigen?"[/b Een direct antwoord gaf ze het liefst nooit op deze vragen, het was makkelijker om terug te antwoorden met een nieuwe vraag.

Zagen zij hetzelfde, opkijkend naar hun evenbeelden? Keken ze op naar hen of keken ze neer op hen? Of keken ze niet, hun schijn van ogen enkel licht op water, de schijnbaar eindeloze lucht achter hun hoofden eindigend op de bodem van de poel? Zijn ze gelijk aan ons of zijn ze hun eigen? "Ze doen wat wij doen zo lang het contact bestaat, maar wie zal zeggen waar hun paden heenleiden voorbij het water?" antwoordde hij vragend, vroeg hij antwoordend, het was maar hoe je het bekeek. Ze konden hier lang genoeg mee doorgaan, wist hij. Vraag op vraag op vraag op vraag tot hij zich af zou vragen of ze zelf wel meer waren dan licht op water, of niet alles licht op water was. De rimpeling in de wereld om hem heen beeldde hij zich vast alleen in.