Foolish fire

Heat cannot be separated from fire,
or beauty from The Eternal.

Heatkit geeuwde wijd nadat hij zijn groene oogjes had geopend. Het was weer een nieuwe dag die hij in de nursery zou rondbrengen. Nog drie manen en dan zou hij hier weg zijn, dan was hij een apprentice. Dat was nog eens iets om naar uit te kijken; Een echte Windclan apprentice. Maar het was nog redelijk ver weg voor de tabby kitten en hij moest zich tot dan zien te vermaken in de nursery. En dus zich vermaken zou hij. Hij knipperde even om te wennen aan het felle licht wat naar binnen stroomde. Het was nog steeds te koud voor hem, zelfs met zijn lange vacht, om zich buiten te wagen dus hij kon het kamp niet gaan ontdekken. Misschien dat hij vandaag een andere kitten kon vinden om mee te spelen. Hij keek even rond en zijn ogen vielen op een nestje vol met jonge kittens. Waren dat niet de kittens van Shatteredice? Die had hij nog niet ontmoet, misschien kon hij dat nu doen dan had hij weer even iets om hem bezig te houden. Ja, dat klonk als een plan. Voorzichtig liep hij op ze af, de queens in de gaten houdend, maar geen van hen hield hem tegen. Okay dan. Zijn oogjes vielen al gauw op een kitten die een beetje op hem leek toen hij bij het nest stond. Ook een rood met witte vacht, alleen korter. Dan had Heatkit nu toch wel meer geluk in dit gure weer met zijn warmere vachtje. "Hallo," bracht hij vrolijk uit, maar toch op een zachte toon zodat hij niemand die nog sliep wakker zo maken. Hopelijk.


Gorsekit 1st

Gorsekit lag veilig tussen zijn broertjes en zusjes. Zijn avonturen buiten het nest waren nog niet zo succesvol geweest. Enge katten en grote mosballen, brrr. Nee, hier was het veilig. Hij nestelde zich tussen zijn familie, maar hij was al wel wakker. De rest leek nog te slapen, maar zijn oogjes waren gericht op de stralen licht die door de ingang naar binnen wurmden. Daar buiten, hoe zou het daar zijn? Vast nog enger, met nog meer enge katten en nog grotere mosballen. Gorsekit vond het hier wel prima. Totdat zijn blik opeens vielen op twee groene ogen die over de rand van zijn nest kwamen. Zijn eerste instinct was schrikken, en hij maakte zich kleiner tussen de rest, die niets gemerkt leek te hebben. Maar het was maar een andere kitten, niet een grote kat. Vrolijk begroette hij hem. Gorsekit legde zijn oortjes onzeker plat. ‘Uh.. h-hoi,’ mauwde hij muisstil. Hij was al verrast dat er überhaupt geluid uit hem kwam.

Misschien was hij dan toch iets te makkelijk op de kitten afgestapt? Hij leek in ieder geval niet erg zeker of enthousiast om een gesprek aan te gaan. Heatkit ving dan ook bijna zijn begroeting terug niet op. Okay, tijd om zich voor te stellen en dan hopelijk de jongere kitten wat minder bang van hem te maken? Hij wist niet of hij bang voor hem was, maar het leek er een beetje op. Misschien was hij niet erg nieuwesgierig aangelegd en bleef hij liever in zijn nest? Hij was dan ook nog wel jong dus misschien kon dat nog veranderen. ”Ik ben Heatkit en ik dacht om even te komen kijken of ik hier jieuwe vrienden kon vinden,” miauwde hij vriendelijk en toverde een warme glimlach tevoorschijn. Nee hij was niets om bang voor te zijn. Verre van het. Heatkit was een vriendelijke pluizenbal die het liefst alleen maar wilde spelen en geen vlieg kwaad wilde doen. Natuurlijk zou de ander dat niet weten. ”Wat is jou naam?” Ja, dat toch maar even vragen. Hij kon hem natuurlijk niet ‘de kitten’ blijven noemen.

Gorsekit keek met grote ogen de grotere kitten aan. Hij was niet zo groot als echt enge grote katten, maar het was alsnog wel spannend. Waarom praatte hij tegen hem? Toen kwam er opeens een groot verhaal, en Gorsekit moest zich inspannen om te volgen wat hij allemaal zei. Heatkit! En wou hij vrienden worden? Oh, Gorsekit wilde stiekem ook wel vriendjes worden, maar hij wist niet zeker of Heatkit hem wel leuk zo vinden. ‘Vjiendje?’ mauwde hij toen onzeker. Eigenlijk wilde hij dat heel graag. Oké, hij moest even stoer zijn. Even die sprong in het diepe wagen. Gorsekit krabbelde overeind en de kit waggelde onhandig dichter naar het rand van het nest, totdat hij op een gepaste afstand van het hoofd van de kitten verwijdert was. Toen vroeg hij zijn naam. ‘Gojsekit!’ piepte hij enthousiast. Hij wist dat als hij zelf zijn naam probeerde te zeggen het altijd een beetje anders eruit kwam dan als mama en papa het zei, maar hij bleef oefenen. Heatkit moest het er nu maar even me doen.

De jongere kitten herhaalde wat onzeker het woord vrienden en Heatkit knikte. Of wel, hoe goed hij dat kon herhalen dan. Heatkit had zo'n twee manen terug ook moeten leren te praten en dus kon hij het nog gemakkelijk verstaan. Hij zag hoe de kitten wat dichterbij kwam, maar alsnog in zijn nest bleef. Hm, raar. Zou hij niet uit zijn nest mogen of wilde hij dat gewoon niet? Hij stelde zich voor als Gojsekit en Heatkit wist dus dat het waarschijnlijk Gorsekit moest zijn. Er was niet veel anders wat er op leek, toch? "Leuk je te ontmoeten Gorsekit. En ja ik wil graag nieuwe vrienden maken. En jij leek mij heel aardig," Okee, misschien was dat niet helemaal de reden waarom hij op Gorsekit was afgestapt, maar hij meende het wel. Hij was enthousiast en had hem niet boos weggestuurd toen hij hem van zijn rust had ontnomen. "En vrienden die doen leuke dingen samen," vertelde hij de ander vrolijk, een schittering in zijn ogen. Ze konden vast wel een leuk spel vinden om te spelen of een leuk gesprek houden. Dat was niet te veel gevraagd, toch?

Gorsekit zijn gezichtje klaarde op en zijn ogen begonnen enthousiast te glimmen. Wauw, leek hij aardig? Nou ja, hij deed zijn best ook om door iedereen lief gevonden te worden. Ook al was hij soms te verlegen om tegen iemand te praten. Man, hij voelde zich al een blok aan het been als hij naar een onbekende keek! Maar Heatkit was helemaal uit zichzelf naar hem toe gekomen, om vriendjes te worden. Gorsekit knikte instemmend. ‘Ik wil ook vjiendjes zijn!’ piepte hij uitgelaten, waarna een brede glimlach zijn gezicht sierde. Toen vertelde Heatkit dat vrienden leuke dingen deden samen. Ja, natuurlijk. Maar… wat dan? Wat vond Heatkit leuk? Gorsekit wilde geen spelbreker zijn door niet mee te doen, of omdat hij iets te eng vond. Hij kneedde even onzeker met zijn klauwtjes in het mos van zijn nest. Wat dan?’ vroeg hij uiteindelijk verlegen. Nee, Heatkit moest het maar verzinnen hoor, dan zou hij wel meedoen. Als Heatkit daar blij van werd, dan zou hij ook wel blij zijn.  

Toen Gorsekit uit bracht dat hij ook vriendjes wilde zijn verscheen er een glimlach op Heatkit's gezicht. Zie, hij kon wel vriendjes maken! Gorsekit leek alleen wel een beetje te twijfelen toen hij het over leuke dingen had. Wilde hij dan niets doen? Misschien vond Gorsekit hem toch niet leuk? Maar hij was toch wel leuk? Hij wilde spelen en dat was leuk. Iedere kitten vond dat leuk. "Uhh, een spelletje!" kondigde hij snel aan. Ja, dat moest wel leuk zijn! "Dan kunnen we verstoppertje of tikkertje doen. Misschien met een mosbal een spel spelen als we hem kunnen vinden. Overgooien of iets." Het opsommen van de verschillende spelletjes die ze konden spelen was makkelijk, maar het kiezen? Heatkit besloot dat hij dat niet zou doen. Gorsekit mocht kiezen, misschien dat hij hem dan ook gelijk wat leuker vond. "Dus welke wil je spelen?"

Al snel werd een spelletje spelen geopperd en Gorsekit knikte enthousiast. Spelletje spelen kon hij wel. Maar de kitten noemde opeens allemaal spelletjes op die hij nog niet kende. Oh, hij wilde niet dom lijken hoor. Totdat hij het woord mosbal hoorde vallen. Ja, mosballen kende hij. ‘Ja, mosbal!’ mauwde hij toen standvastig. Ja, als ze iets moesten kiezen, was het maar de mosbal. Ook al vond hij dat niet altijd leuk. Soms had hij nog steeds het gevoel dat een mosbal op zijn kop fataal kon zijn. Maar Gorsekit had de keuze gemaakt. Maar, dan zou het nu wel tijd zijn om zijn nest uit te klimmen. Hij wierp zijn pootjes over de rand en strompelde naar beneden, totdat hij aan Heatkits voeten stond. Ja, helemaal klaar voor. Vriend nummer 1 in de maak.

Het werd dus de mosbal. Ook goed. Maar wat voor spelletje met de mosbal? Ze konden overgooien, maar ook andere dingen, zoals de bal langs elkaar heen proberen te krijgen, of iets anders wat ze vast wel samen konden verzinnen. Toch, misschien was het maar slim om het simpel te houden voor Gorsekit, want hij had het gevoel dat hij nog steeds niet echt op zijn gemak zat in zijn ontdekkingsfase. Zeker niet toen hij wat moeilijk zijn nest uitkwam. Toch leek Gorsekit er ergens wel zin in te hebben en dat beurde hem ook op. "We moeten eerst een mosbal vinden," vertelde Heatkit hem. Maar waar konden ze die vinden. Misschien zouden ze er wel een moeten maken, maar daar was hij niet erg goed in. Meestal kon hij wel ergens een vergeten balletje van een andere kitten vinden hier in de nursery. "Of heb jij er een in je nest?" Want dat kon natuurlijk ook. Sommigen hielden ze bij zich zodat ze er vaker mee konden spelen. Dat zou in ieder geval een hele zoektocht vermijden en dan konden ze sneller gaan spelen.

Gorsekit ging naast de grotere kitten staan. Al snel kwam de eerste opgave, een mosbal zoeken. Gorsekit zijn oogjes scanden de nursery en hij kon zo één, twee, drie geen mosbal vinden. Soms lagen ze wel in hoeken van de nursery, waar ze heen waren geslagen om vergeten te worden. Toen vroeg Heatkit opeens of hij ééntje in zijn nest had. Oh. Ongemakkelijk keek hij de andere kitten aan. Hij was er net uit geklommen, moest hij nou weer terug om een mosbal te zoeken. Hij legde zijn kinnetje op de rand van zijn nest en probeerde te kijken of er wat in lag. Volgens mij niet, maar hij kon proberen om er weer in te klimmen. Hij had in elk geval geen mosbal in zijn nest gelegd, maar misschien Rubykit of Heatherkit wel. Hij probeerde weer met wild getrappel zichzelf in zijn nest te werpen, want dat moest van Heatkit, toch?

Samen met Gorsekit keek hij de nursery rond, maar toen hij vroeg of de ander misschien een mosbal in zijn nest had, was hij ineens weer de andere kant op gelopen. Huh, wat was er nu aan de hand? Verward keek hij toe hij de kitten al spartelend weer zijn nest in probeerde te kruipen. Oh! Hij was vast een mosbal aan het pakken, of aan het kijken of hij er een had. Een van die twee moest vast wel kloppen. En dus liep Heatkit weer terug, om te helpen, want Gorsekit leek moeite te hebben om terug zijn nest in te komen. In plaats van de kitten met zijn neusje omhoog te duwen, tuurde hij zelf het nest in. Hij was al wat groter en kon hij dat dus makkelijk en dan hoefde de jongere kitten er straks ook niet weer uit te klauteren. Hij werd dan wel een beetje teleurgesteld toen hij er geen zag. "Geen mosbal," kondigde hij aan. Toch, dat betekende niet dat hun spel nou niet door kon gaan. Ze konden nog even zoeken en als ze echt geen mosbal konden vinden dan zouden ze er altijd een kunnen maken. "We kunnen verder zoeken of er een proberen te maken," Stelde Heatkit dan ook voor. Want ja, hoe moeilijk kon het nou zijn?

Gorsekit kreunde van inspanning, maar de andere kit had zijn kopje al over de rand van zijn nest geworden en geconcludeerd dat er geen mosbal was. Meteen liet Gorsekit dan ook zijn pootjes weer los en viel beduusd op zijn kontje. Gorsekit knipperde en had een paar tellen nodig om weer op adem te komen, waarna hij zijn kopje weer naar Heatkit draaide en zijn gele ogen groot zijn passen volgde. Hij stelde weer een dilemma voor. Waarom moest kleine Gorsekit steeds kiezen? Zelf maken, of door blijven zoeken. Maar door blijven zoeken betekende wel dat hij de hele nursery door zou moeten gaan. Maar aan de andere kant, een mosbal zelf maken zou waarschijnlijk super moeilijk zijn. Hij had het nog nooit gedaan. En hij wilde óók niet mos van zijn eigen nest pakken. Straks zou zijn moeder boos zijn dat hij hun nest had verwoest. Na afwegen van de nadelen zat er maar één ding op. Hij zou zijn angsten moeten overwinnen. ‘W-we kunnen zoeken,’ miauwde hij toen zachtjes. Nog steeds was hij nog niet helemaal zeker of hij wel durfde. Maar misschien samen met Heatkit zou hij al een eindje verder komen.

Oh, Gorsekit leek niet erg zeker met zijn keuze. Wilde hij dan toch niet spelen? Of was alles in een keer te veel? Het kon ook zijn dat hij hem gewoon steeds minder leuk begon te worden hoe meer tijd ze met elkaar doorbrachten. "Okay," miauwde Heatkit wat zachtjes, terwijl hij mogelijke plekken bedacht waar een mosbal kon zijn. Dan hoefden ze niet de hele nursery door en hij kon het werk doen dan. Maar waar lagen mosballen normaal? Hij had er wel eens een bij de ingang van de nursery gevonden, achtergelaten door een andere kitten. Maar dat was wel een beetje een gekke plek. Genoeg kittens lieten mosballen over heel de nursery liggen, dus zou het toch niet zo moeilijk moeten zijn. Hij liet zijn oogjes nog eens door de nursery gaan. Ja! Daar! Ergens bij een slapend nestje lag een mosbal. Die zouden ze toch vast niet missen? Zo lang ze hem niet kapot maakten of kwijt raakten en dan toch terug brachten, moest alles goed komen. "Daar licht er een," vertelde Heatkit hem, nu al wat meer op het balletje aflopend. "Zal ik hem voor ons halen?"

Gorsekit tuurde door de nursery, zijn blik op enkele staartlengten voor hem gefocust. Maar het duurde niet lang voordat Heatkit een mosbal had gespot. Gorsekits hart deed een sprongetje van plezier en hij kwam weer op vier pootjes. Maar de mosbal was zo ver weg. Hij tuurde in de verte. Dat.. dat durfde hij nooit! Gelukkig bood Heatkit aan de mosbal te gaan halen en Gorsekit knikte wild met zijn kopje. ‘Ja, gjaag,’ mauwde hij beleefd. Hij bleef op zijn plekje staan, hopend dat Heatkit het niet erg zou vinden. Zo lang ze dicht bij mama in de buurt bleven, zou alles goed komen. Gorsekit snorde tevreden. Niet lang meer, dan konden ze met de mosbal spelen. Heatkit kon dat vast heel goed. Maar om even zeker te zijn: ‘Voojzichtig doen!’ miauwde hij zachtjes toen de rode kitten vertrok.

Gorsekit leek blij te zijn dat hij de bal ging halen en dacht voor de een of andere reden dat hij voorzichtig moest doen. Wat zou hem hier kwaad doen? Het enigste wat kon gebeuren was dat een paar stoeiende kittens hem omver zou rollen of dat hij over zijn eigen pootjes zou struikelen. Maar dat was zo gevaarlijk toch niet. Hij schoot gauw een vriendelijke glimlach achterom voor hij zijn pas versnelde naar een sprintje. Zo was hij snel bij de mosbal en ook weer snel terug bij de andere kitten. Dan zouden ze eindelijk kunnen spelen! Voorzichtig pakte Heatkit de mosbal tussen zijn tandjes en rende er mee terug naar zijn nieuwe vriendje. Hij legde hem op de grond voor hem en keek Gorsekit enthousiast aan. "Tada! Nu kunnen we spelen," vertelde hij dan ook vrolijk terwijl hij speels met zijn staart zwiepte.

Gorsekit keek met onzekere oogjes hoe de roodwitte kitten door de nursery rende. Oh nee! Hij kon vallen als hij zo snel ging! En hij was al zo ver weg! Gorsekit keek nerveus hoe hij bij de mosbal aankwam. Oké, dat was goed gelukt. Maar nu moest hij ook nog terug. Gorsekit wipte zenuwachtig van pootje naar pootje, totdat Heatkit weer terugkwam met de mosbal. Het was hem gelukt! Hij zei dat ze konden spelen. ‘Joepie!’ kirde hij vrolijk. Een brede glimlach kwam op zijn gezichtje. ‘Het is je gelukt!’ miauwde hij trots op zijn nieuwe vriend. Nu konden ze lekker spelen. Nu alleen nog een spelletje met de mosbal verzinnen, maar dat was snel genoeg. Ze konden overspelen, of misschien kon Gorsekit laten zien dat hij heel goed was in mosballen stoppen!

Natuurlijk was het hem gelukt? Het was zeker niet moeilijk om even een mosbal te pakken. Was Gorsekit dan echt zo bang dat hem iets zou overkomen als hij door de nursery ging? Dat was een beetje gek, maar Heatkit besloot er geen opmerking over te maken. Misschien moest hij de ander gewoon laten zien dat er niet altijd iets ergs zou gebeuren bij alles wat je kon doen. "Zullen we overgooien?" stelde hij dan ook voor. Geen keuzes of wat, want dat leek Gorsekit niet zo leuk te hebben gevonden. En daarbij was overgooien ook altijd wel leuk, zeker als je een goede medespeler had. "Daar ben jij vast wel goed in," moedigde hij de ander dan ook aan. Dan zou er zeker meer enthousiasme in het spel komen en misschien was het dan een beetje een uitdaging voor de andere kitten om hem te verslaan. Heatkit wist tenminste wel dat hij zelf zijn best ging doen.

Heatkit leek niet onder de indruk te zijn van zijn heldhaftige daad, maar Gorsekit keek hem met glimmende ogen aan. Dat was heel dapper geweest! Gorsekit had het niet gedurfd hoor! Heatkit stelde overgooien voor en hij knikte instemmend. ‘Ja, leuk!’ Overgooien kon hij, dat had hij heel hard met Shadefeather geoefend. Hij was inmiddels bijna professioneel. Toen ook Heatkit hem nog aanmoedigde snorde hij trots, waarna hij in positie ging staan een staartlengte van Heatkit vandaan. Hij kon de mosbal wel hebben. En hij kon ook al heel hard gooien! Maar misschien moest hij nu wel wat voorzichtiger doen. Heatkit was natuurlijk een stuk kleiner dan Shadefeather. Misschien zou hij al wel te wild zijn… Oh nee, dat wilde hij zeker niet. Hij wilde Heatkit maar al te graag als zijn vriendje houden.

Blijkbaar was een mosbal pakken nog steeds iets speciaals voor Gorsekit. Hij besloot er maar niet veel aandacht meer aan te besteden want de ander had ingestemd om het balletje over te gaan gooien en dat zou niet goed lukken als hij niet gefocust was. Heatkit zag hoe zijn nieuwe vriendje in positie ging staan en dus gooide hij het balletje over. Niet te hard natuurlijk, want hij moest niet over Gorsekit's kop gaan en naar de andere kant van de nursery vliegen. Dat was veel te veel op en neer rennen om het balletje dan weer terug te halen. "Kom maar op hoor. We kunnen er zelfs een wedstrijdje van maken! Wie hem het minst mist of laat vallen wint!" Begon Heatkit nu enthousiast te praten, want Gorsekit begon toch ook steeds enthousiaster te worden?

Gorsekit stond op zijn pootjes te dansen. Zo veel zin had hij er in! En nu zou hij de mosbal moeten vangen. Gefocust keek Gorsekit naar de bal die met een boogje op hem af kwam. Hij ging niet heel hard, maar toch stapte Gorsekit een pasje naar achteren, waardoor het balletje voor hem stuiterde en toen hij bijna bij hem was spong de rood-witte kitten bovenop het balletje. Hij giechelde vrolijk en keek toen de andere kitten met grote ogen aan. Wedstrijdje? Hij wilde gewoon spelen! Maar misschien was een wedstrijdje wel leuker hoor. Hij knikte. ‘Oké!’ piepte hij vrolijk. Niet laten vallen, niet zoals hij net deed dus. Hij moest hem meteen uit de lucht kunnen vissen. Oh jee, dat waren hele nieuwe technieken. Gorsekit greep aarzelend de bal weer tussen zijn poten, waarna hij op de binnenkant van zijn wangen beet. Toen pakte hij het balletje met zijn klauwen en probeerde het naar Heatkit te gooien. Alleen was het een beetje te zacht. Ohh, hopelijk kon Heatkit hem wel pakken!