Foolish fire

Gorsekit had al snel op de bal gesprongen en liet hem niet ontsnappen, toch wel een beetje tot de verassing van Heatkit. De jongere kitten was al erg goed en vlot, iets wat hij nog niet helemaal verwacht had, aangezien hij zijn nest met moeite in kon klimmen. Maar Gorsekit leek zijn aanbod van een klein wedstrijdje ten goede op te nemen en dat zorgde al snel voor meer enthousiasme die hem in actie liet springen. De mosbal werd al weer zijn kant opgeslingerd, namelijk, en hij moest snel zijn om hem te pakken. Nu hij wist hoe goed Gorsekit in dit spelletje was ging hij het niet gemakkelijk maken. Gauw schoot de rood-witte kitten naar voren en ving het balletje nog maar net tussen zijn pootjes. Oef, dat was een goede gooi geweest om het spel moeilijker te maken. Voorzichtig hield hij het balletje omhoog met zijn pootjes. Niet laten vallen nu, dan zou hij een punt verliezen. Met een stevige grip gooide hij de mosbal vooruit, weer naar Gorsekit toe. Dit was leuk!

Gorsekit keek hoe de andere kitten met een indrukwekkende sprong de bal tóch wist te vangen. Gorsekit piepte opgewonden en nam van enthousiasme een sprongetje de lucht in. Maar heel veel lang om Heatkit te prijzen voor zijn goede vangst had hij niet, want de bal kwam weer met een noodvaart zijn kant op. De ogen van de roodwitte kitten werden groot en als in een reflex dook hij onder de mosbal door, helemaal vergeten dat hij hem moest vangen. Met zijn ademhaling nog hoog in zijn keel keek hij om, de bal was ergens achter hem stil komen te vallen. ‘Oh nee,’ piepte Gorsekit teleurgesteld terwijl hij met een triest gezichtje naar de mosbal liep om hem op te halen. Waarom gebeurde dit nou altijd! Mosballen waren niet eng. De mosbal was banger voor hem dan hij voor de mosbal. Hij probeerde de woorden van Shadefeather in zijn brein te stampen. Er was niets om voor bang te zijn. En nu verloor hij het spel ook nog eens!

Het was een indrukwekkende vangst geweest, dacht Heatkit zelf ook maar zo. Hij had hem dan ook bijna niet gevangen, al leek dat niet heel veel uit te maken voor Gorsekit. Nee de ander leek zelfs net zo blij en opgewonden als hem dat hij hem had gevangen. Wilde hij dan niet dat Heatkit zou verliezen? Maar voordat hij verdere aandacht aan die gedachte kon besteden zag hij hoe Gorsekit onder zijn gegooide bal door dook. "Oh nee, heb ik hem te hard gegooid?" Vroeg Heatkit bezorgd. Hij kon het gezicht van Gorsekit namelijk niet zien nu deze de mosbal aan het terughalen was. Straks zou hij zijn nieuwe vriendje nog pijn doen door de mosbal te hard te gooien en dan wilde deze geen vrienden meer met hem zijn. Dat was niet goed. "Gaat het?" Hij zou zachter gaan gooien! Dan zou Gorsekit zijn vriendje willen blijven.

Oh nee, stom stom stom! Hij had zich meteen voor schut gezet bij zijn nieuwe vriend. Terwijl hij al zo lief voor hem was geweest. Hij miauwde meteen of hij hem te hard had gegooid. Geschrokken schudde Gorsekit met zijn kopje. Nee, het was niet Heatkit zijn fout! Hij moest zich niet schuldig gaan voelen!! Gorsekit haalde het balletje op en keerde zich weer om en liep weer richting Heatkit. Hij vroeg hoe of het ging. ‘Ja, tuujlijk,’ miauwde hij, maar zijn houding sprak tegendelen. Hij probeerde weer een lachje op zijn gezicht te zetten. ‘Jij staat nu vooj!’ miauwde hij om de aandacht weer op het spelletje te richten. Dit was leuk toch? Gorsekit moest gewoon wat beter zijn best doen. Zonder Heatkit nog heel veel tijd te geven om na te denken, wierp hij het balletje weer richting zijn vriendje. Maar dit keer gooide hij hem iets harder, zodat hij makkelijker zou zijn om te vangen.  

Het rood-witte katertje was niet helemaal overtuigd van het antwoord van zijn vriend, maar besloot er niets over te zeggen. Gorsekit zou dat vast niet fijn vinden als hij had gezegd dat het goed ging. Toch was hij nog wel een klein beetje bezorgd, zelfs toen de mosbal al weer zijn kant op werd gegooid. Toen had hij ineens geen tijd meer om overal over na te denken, want dan zou de bal voor zijn neus op de grond vallen. Gelukkig was deze gooi wel harder geweest en kon hij hem beter vangen dan de vorrige, maar het was nog steeds niet de perfecte vangst waarop hij hoopte. Misschien was hij dan ook helemaal niet zo goed in dit spelletje als hij dacht. Gorsekit leek er in ieder geval wel goed in. Gauw kaatste hij het balletje weer naar zijn vriend en schonk hem een glimlachje. "Dat was een goede gooi!" complimenteerde hij hem.

Het had gewerkt! Heatkit had niet veel tijd om na te denken en moest al snel weer duiken voor zijn volgende vangst. Gorsekit juichte opgelaten toen hij de bal ving. Heatkit was hier heel erg goed in. Het duurde dan ook niet lang voordat de bal weer terug zijn kant op kwam. Hij was iets aan de hoge kant, maar Gorsekit was nu vastberaden om de bal te vangen. Hij kwam overeind op zijn twee achterpoten, vlak voor de bal boven hem was en strekte zijn voorpootjes naar de lucht. En de bal viel precies in zijn klauwen! Met een voorzichtig trots glimlachje plukte hij de bal uit de lucht en hield het tussen zijn poten. Dit keer was hij niet weggedoken. Hij had hem gevangen! Met een lachje keek hij naar zijn vriendje. ‘Gevangen!’ miauwde hij trots. ‘Goeie gooi,’ zei hij toen snel om zijn vriend ook een complimentje te geven. Maar het betekende alsnog dat het hetzelfde stond. Heatkit stond nog steeds voor! Hij moest ook een keertje de bal laten vallen. Gorsekits tongetje kwam geconcentreerd naar buiten en hij gooide de bal weer terug, maar nu nóg iets harder.

Oh, dat was een goede vangst! Hij twijfelde of hij er zelf ook zo een kon vangen, maar hij probeerde dat ook liever niet uit. Ze waren vriendjes, ja, maar Heatkit wilde ook heel graag winnen nu hij wist hoe goed Gorsekit was. De mosbal werd al weer zijn kant opgegooid, en hard. Heatkit sprong in een hoop om het balletje te grijpen, maar het vloog zo langs zijn uitgestrekte klauwen en lande met een zachte plof op de grond achter hem. Oh. Nou had hij ook een punt verloren en stonden ze gelijk. Zo ver voor het winnen van het spelletje. "Oef. Die was goed gegooid. Nou staan we gelijk," vertelde hij met een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij mocht dan wel niet voorstaan, maar hij zou wel aardig blijven. Gauw ging Heatkit het balletje halen en bereidde zich voor om hem te gooien. Hij gooide hem weer recht op Gorsekit af, want dat had vorrige keer ook gewerkt. Hij hoopte maar dat het dit keer weer zou werken, zodat hij weer een puntje voor kon gaan staan.

Gorsekit keek op met grote ogen. Heatkit had gemist! Zijn vriendje had zijn bal niet kunnen vangen. Eerst voelde hij zich schuldig, hij had niet goed genoeg gegooid! Hij wist hoe slecht hij zich had gevoeld toen hij het balletje had gemist. Maar daarna herinnerde hij het spelletje. Nu stond hij niet meer achter. Heatkit zei het niet veel later. Ze stonden gelijk! Heel kort scheen een trotste blik op Gorsekit zijn gezichtje en zijn mondhoeken krulden trots omhoog. Ja, hij had goed gegooid! Maar Heatkit hield zich nu ook weer niet in. De bal kwam met een noodvaart op Gorsekit af. Maar dit keer was hij niet meer bang. Ze stonden gelijk! Hij was hier heus wel goed in! De rood-witte kitten kwam overeind op zijn achterpoten. De bal raakte hem midden op zijn buik, waardoor Gorsekit achterover viel. Maar in zijn val wist hij zijn voorpootjes om de bal heen te klemmen. Met een plof landde hij op zijn ruggetje, maar de bal was veilig tussen zijn pootjes geklemd! Gorsekit moest even op adem komen, maar na enkele seconden hief hij zijn kopje op. ‘Hebbus!’ kirde hij vrolijk.

Zijn vriendje leek het spelletje steeds leuker te gaan vinden nu ook Heatkit een punt had verloren. Hij besloot dat niet persoonlijk op te nemen, aangezien het dat waarschijnlijk ook niet was. Gorsekit moest vast gewoon blij zijn dat hij nu niet meer achterstond. Zo blij zelfs dat hij een supermoeilijke vangst deed waardoor hij met zijn rug op de grond belande. Toch, hij kon met een blij kopje aankondigen dat hij de mosbal had gevangen en daar moest Heatkit even om lachen. "Dat was echt gaaf om te zien!" vertelde hij de rood-witte kitten. "Ik denk niet dat ik die zou hebben gevangen hoor," voegde hij er nog aan toe, compleet oprecht. Maar hij was dan ook wel een beejte onhandig en liet eigenlijk best snel dingen vallen. Hoe hij al deze worpen dan had gevangen op eentje na wist het katertje ook niet helemaal zeker. Het was een beetje een wonder, maar Heatkit zeurde niet. Nou zou het spelletje weer leuk worden omdat ze weer gelijk stonden. Wie zou het volgende punt verliezen door het balletje te laten vallen? Ja, dat was de grote vraag.

Hij werd overladen met complimentjes. Gorsekit snorde heel trots. Zijn nieuwe vriendje was zo ontzettend lief voor hem! Gorsekit rolde weer op zijn zij en krabbelde overeind, de mosbal niet uit het oog laten gaan. Hij lachte verlegen en keek naar de grond. ‘Nee, jij zou hem ook wel hebben gepakt!’ mauwde hij zachtjes. Gorsekit was heus niet beter dat Heatkit! Nee, Heatkit was veel dapperder en stoerder dan hij. Dat moest Heatkit écht niet vergeten! ‘Jij bent heel goed.’ Het katertje keek weer op en glimlachte breed naar zijn vriendje. Nu kwam wel het beslissende punt. Wie nu won… won vast het spelletje! Want dingen gingen altijd in drie toch? Om eerlijk te zijn kon Gorsekit ook nog niet heel veel verder tellen dan drie. Want hij had ook drie broertjes en zusjes. En één papa en één mama, en dat maakte twee ouders. Dus nu had hij één punt, Heatkit één. Dat was samen twee! Dus de beslissende was drie. ‘Laatste punt?’ miauwde hij toen voor de zekerheid. Hij wilde niet dom lijken ofzo! En Gorsekit hoefde niet per se te winnen. Als zijn vriendje blijer werd van winnen, was dat goed. Gorsekit pakte de bal en wierp hem in een mooie boog naar Heatkit.

Een brede glimlach verscheen op zijn gelaat toen Gorsekit hem vertelde dat hij hem vast ook wel zou hebben gevangen en dat hij ook heel goed was. Daar was Heatkit zelf niet zo zeker van maar hij waardeerde de complimenten zeker! Toen zijn vriendje vroeg of dat dit het laatste punt zou zijn, knikte hij. "Ja wie deze laat vallen verliest het spelletje," beaamde hij. Heatkit zwiepte speels met zijn staartje en maakte zichzelf klaar om het balletje te vangen, want hij was zeker dat deze zo weer zijn kant op zou komen. Gorsekit gooide de groene bal omhoog en hij kwam met een boog omlaag. Nu! Heatkit sprong omhoog om de mosbal te grijpen, maar hij had niet goed ingeschat hoe snel het balletje naar beneden zou vallen. Nou greep hij mis. Oh nee! Krabbelend en met een onhandige actie probeerde hij hem toch nog te vangen, maar hij stuiterde op de grond. Het was misschien ergens dan ook te mooi geweest om te verwachten dat hij ook echt ging winnen. Hij was immers best wel onhandig. "Jij hebt gewonnen!" vertelde hij Gorsekit vrolijk, want hij was geen slechte verliezer. "Dat was een goed spelletje."

De regels waren duidelijk. Dit waren de beslissende punten! De bal ging omhoog, en weer omlaag. Heatkit maakte een sprong, maar met gekrabbel en gehannes wist hij hem toch net niet te vangen. Gorsekit realiseerde zich langzaam dat hij dus had gewonnen. Toen Heatkit het zei viel zijn bekje verbaasd open. Hij had nog nooit iets gewonnen! Wauw! Trots keek hij voor zich uit, kijkend naar de roodwitte kitten. ‘Wauw!’ miauwde hij vol verwondering. Hij trippelde naar Heatkit en grijnsde breed. Hij zei dat het een goed spelletje was en Gorsekit knikte instemmend. ‘Volgende keer win jij!’ beloofde hij het katertje. Het was leuk om te winnen, maar het was nog leuker om samen te winnen. Misschien moesten ze volgende keer dan een team zijn, dan kon je samen winnen!

Hij kon voor de zoveelste keer een glimlachje niet laten bij de oprechte verassing die Gorsekit had over het feit dat hij hun spelletje had gewonnen. Toch konden ze het er beiden over eens zijn dat het een goed spel was geweest en zijn vriendje vertelde hem zelfs dat hij volgende keer zou winnen. "Nou dat weet ik niet hoor. Ik ben best wel onhandig," gaf hij toe. Toch werd Heatkit enthousiast voor het aspect van een volgende keer. Hij had hééééél veel plezier gehad vandaag, spelen met zijn nieuwe vriendje en dat wilde hij graag herhalen. "Maar wat zullen we volgende keer dan spelen?" Vroeg hij een beetje nieuwsgierig. Dit keer had hij het bepaald, dus Gorsekit mocht het voor de volgende keer bepalen, zeker nu hij had gewonnen.

Gorsekit was helemaal in de zevende hemel. Zijn eerste vriendje, buiten zijn broertjes en zusjes. En hij had gewonnen? Zoveel goede dingen in één dag! Hij had een brede lach op zijn gezicht die er niet meer van af leek te kopen. Heatkit miauwde dat hij best wel onhandig was. ‘Maar je kon ook heel goed vangen!’ miauwde hij, de eerste vangst van de ander herinnerend. Maar er werden al plannen gesmeed voor hun volgende spelletje. En het was aan Gorsekit om iets te verzinnen. Nu moest hij goed nadenken, een spelletje waar Heatkit heel goed in zou zijn. Iets waar je misschien een beetje onhandig voor moest zijn, of heel dapper! Want Heatkit was ook heel dapper. Hij had de mosbal helemaal opgehaald. ‘Misschien wie het meeste durft?’ miauwde hij. Want hij wist wel zeker dat Heatkit veel meer zou durven, en dan zou hij winnen! Ja! En dan stonden ze weer gelijk!

Gorsekit leek te vinden dat hij heel goed kon vangen, al geloofde hij dat niet echt helemaal zelf. hij had toch echt meerdere keren het balletje laten vallen, vaker dan zijn vriendje. Toch waardeerde hij het compliment, of de poging hem een beetje op te beuren, of wat het ook was. Hij glimlachte terug, maar niet zo breed als het rood-witte katertje voor hem, die nu al weer diep in gedachte was voor een ander spelletje wat ze de volgende keer zouden kunnen gaan spelen. ‘Misschien wie het meeste durft?’ Heatkit hield even zijn kopje schuin. Dat klonk zeker wel interessant. "Deal! Dat klink leuk." De glimlach op zijn gezicht was nu omgetoverd tot een grijns. Nu al zin om dat spelletje dan een andere keer te spelen.

Heatkit vond zijn voorstel leuk! Joepie! Ze hadden alweer een afspraakje voor volgende keer. Een brede glimlach sierde zijn gezicht, stralend van plezier. ‘Oke!’ miauwde hij enthousiast. Dat was een spelletje dat Heatkit zeker zou winnen. Hij glimlachte vrolijk en keek toen onzeker om toen zijn moeder hem riep. Oh jee, het was weer tijd om terug te gaan! Waarschijnlijk voor een poetsbeurt of iets anders. ‘Ik.. ik moet weer naar mama,’ miauwde Heatkit een beetje verlegen. Tsja, het was ook wel een beetje beschamend dat mama je riep. Alsof hij het niet zelf mocht bepalen. Hij keek nog een keer naar zijn nest, waarna hij naar Heatkit keek. ‘Tot de volgende keer! Ik heb er zin in,’ snorde hij vrolijk. Hij trippelde toen toch maar even naar de oudere kitten en duwde zijn neusje kort tegen hem aan, waarna hij omdraaide en naar zijn nest racete.

- Topic uit?

Gorsekit leek ook erg blij te zijn bij het aanzicht van een volgende keer spelen, maar het leek erop dat deze keer al voorbij was. Hij moest terug naar het nest komen van zijn mama. Heatkit knikte. Je kon geen nee zeggen tegen je moeder, natuurlijk. "Ik ook. Tot de volgende keer!" riep hij zijn vriendje nog gauw achterna toen deze zich al had omgedraaid om naar zijn nest te racen. Misschien moest hij ook zelf maar eens terug naar zijn nest gaan, hij was al een lange tijd aan het spelen geweest met Gorsekit en het was laat geworden. Met een brede glimlach trippelde hij dan ook terug naar zijn nest.


Topic uit c: