Hali

De zon stond al hoog aan de hemel toen Spark voorzichtig de cave was uitgewandeld. Normaal zou hij dit enkel doen met begeleiding, maar daar was ook helemaal niks leuks aan. Hij wilde avontuur en hun gebied verkennen. Wie weet wat voor mooie dingen er allemaal in verstopt lagen! Met een jongensachtig lachje op zijn snuit sloop hij in de schaduwen van het struikgewas, een trek die hem heel erg natuurlijk lag. Echter wist hij zelf ook niet dat dit door zijn afkomst kwam, enkel dat het natuurlijk voelde om te sluipen en verstopt te zitten. Toen hij iets zag bewegen voelde hij zijn hartslag versnellen en zijn spieren samentrekken van enthousiasme. Hij kon nog niet echt jagen, hij was immers nog volop in training. Maar dat maakte er juist voor dat het nog heel erg leuk en spannend was om te doen. Hij sloop nog wat dichterbij, om hierna met een lenige sprong op zijn prooi te belanden. Hij was onhandig, had zijn klauwtjes niet eens uitgeklapt en leek ook over het hoofd te hebben gezien dat dit de staart was van iemand... oops. Schuldbewust haalde hij zijn pootjes weg. "Sorry mevrouw Shroud, ik wist niet dat u het was" Spark moest toegeven dat het extra beschamend was dat hij zichzelf vernederd had tegenover iemand waar hij zo naar op keek.

+ Shroud

Spark was nog te jong en te onschuldig om de houding van Shroud te herkennen. Hij had nog nooit een aanvallende houding gezien, spanning in de spieren of de tekenen dat hij moest oppassen. De wereld was misschien niet altijd aardig geweest voor hem, maar nooit fysiek. Het enige wat de jonge kater opmerkte was dat Shroud niet boos op hem was, en dat was het allerbelangrijkste. Hij glimlachte dan ook opgewekt richting de goudgekleurde poes. “En ik dacht dat u een beestje was! Gelukkig kan ik nog niet zo goed jagen, anders had ik u gevangen” De bengal grinnikte, hoewel hij beleefd was had hij een jongensachtige ondeugd in zijn stem tijdens het plagen. Het jonge dier liet weinig merken van de rouw die hij werkelijk voelde. Daar was Spark juist heel erg goed in, om alles wat hem dwars zat en verdrietig maakte op te proppen en nooit meer naar om te kijken. Dat was immers wat hij had geleerd van al zijn ouderfiguren. Coyote en Thunder waren niet bepaald de emotioneel open types, en Willow duwde haar eigen rouw ook weg. Dus waarom zou hij anders doen dan de volwassenen? “Wat was u aan het doen?” volgde er nieuwsgierig. Shroud was als healer to be wel héél erg leuk om vragen aan te stellen. Skyteller was net een beetje te eng.

De kleine kater kon het niet helpen om een klein beetje te groeien bij het compliment van Shroud. Hij duwde zijn borstje een beetje naar voren en zijn ogen kregen een trotse twinkel. Hij wilde het zo graag goed doen en prees was moeilijk uit zijn vader te wurmen. Dit deed hem goed. “Ik hoop het echt mevrouw Shroud, dat ik iedereen kan trots maken” Dat was alles wat hij wilde, andere tevreden stellen door hard te werken. Toch dreef zijn attentie al snel door naar wat de ander aan het doen was. Dat was immers super interessant. Zelfs al had hij geen idee wat het was, het móest wel interessant zijn als een healer to-be het deed. Oh dat was eigenlijk wel heel stoer. Ze waren beiden to-be’s, alleen was mevrouw Shroud wel een heel stuk ouder als hem. Blijkbaar was ze kruiden aan het leren. En die blaadjes waren kruiden. Hij was nog nooit in de problemen geweest om ze in het echt te hoeven te zien. Nieuwsgierig sloop hij wat dichterbij en raakte voorzichtig een blaadje aan met zijn poot. Alsof hij bang was het te breken. “Dat lijkt me echt super leuk mevrouw. Dan bent u super slim en kunt u iedereen helpen als ze pijn hebben” Voor hem was de healer ook iemand die alles kon oplossen zonder limiet. Hij kreeg een kleine smirk op zijn snuitje toen een idee hem te binnen schoot. “Als u wilt kunnen we samen oefenen? Ik heb mogen jagen op u staart en dan mag u kruiden oefenen op mij. Healertje spelen voor grote katten” Hij grinnikte. “Ik doe alsof ik wat heb en dan moet u verzinnen welke kruiden zouden helpen?” Speels wapperde zijn staart heen en weer terwijl hij de grond kneedde. Hij vond het best een leuk plan.

Hij voelde zijn borst verwarmt worden bij de lieve woorden van Shroud en kneep tevreden zijn oogjes toe bij het voelen van haar neusje. Hij snorde liefdevol en tevreden terug, een geluid dat nog sukkelig klonk met zijn kinderlijke stem. Maar openlijke affectie zoals deze was enorm zeldzaam. Enkel met zijn oom kon hij zo knuffelen. Papa vond het namelijk een stuk minder leuk. Die zei dat het enkel voor poezen was. Maar voor één keer kon het vast niet kwaad. “Dankjewel mevrouw” Zei hij beleefd en stralend. Maar Shroud leek zijn ideetje ook leuk te vinden, waardoor hij opgewekt een rondje sprong, deels om zijn overige energie kwijt te kunnen. Hij was een beetje druk van natuur, deels door zijn bengal-genen en deels door zijn aangeboren onrust. Meteen begon hij na te denken over iets wat hij had gezien in de tribe, iets waarvoor katten naar Skyteller gingen. “Oh! Ik eh- Ik heb heel veel pijn aan mijn pootje en nu ben ik super chagrijnig” Hij tilde een van zijn voorpootjes op en liet zijn gezicht in een diepe kreukel zakken. “Mopper mopper mopper” Sprak hij hardop uit. De to-be wist niet dat deze humeurwisseling niet kwam door de pijn van de splinter of doorn in plaats van een mystieuze bijwerking.