[Wren] The Sun turns around Us

Haar favoriete taak was het bepaald niet, op wacht zitten. Oersaai was het meestal, maar goed, het was belangrijk en alles. Gelukkig zat ze vandaag niet helemaal in haar eentje, anders was ze zo in de zon in slaap gedut. Nee, vandaag was er een to-be naast haar neergezet. Die moesten het immers ook leren en je kon ze moeilijk alleen op wacht zetten, anders zat er sowieso binnen de kortste keren een adelaar in de grot die door de kleine over het hoofd was gezien. Nu was het idee van hun Chief geweest dat to-be's ook eens met andere guards en hunters optrokken in plaats van alleen hun eigen mentor, dus hier zat Cardinal dan, met een gevlekte Cave Guard to-be aan haar zijde. Niet dat ze het erg vond om babysitter te spelen, die kleintjes konden best leuk zijn en in haar eentje verveelde ze zich rot hier.

Wren zat zo trots als een pauw naast een donkere cave-guard. Cardinal! Ze kende de poes niet echt. Maar ze was een poes en ook cave-guard, dus ze moest wel super stoer. Net zoals haar en Star. Haar kopje ging omhoog richting Cardinal. Maar Wren wist nog niet echt wat ze moest zeggen of vragen. Het principe was simpel: kijken of er geen kattenetende monsters in de grot kamen. Wat kon ze daar nou van leren. Haar helderblauwe ogen staarden over de bergketens, door de lucht, voor de grot. Maar nog geen poema’s, leeuwen of arenden gespot. Nee, er gebeurde helemaal niets hier! Met een zucht zakte Wren wat door haar houding. Saai! Totdat een stout ideetje in haar kopje kwam. Misschien moest zíj even testen hoe attent de oudere cave-guard was. Wren sprong weer in de houding. ‘Kijk, daar!’ schreeuwde ze toen plotseling uit het niets, terwijl ze haar poot naar een leeg punt in de lucht wees. ‘Een arend!’

In het begin leek Wren het nog leuk te vinden om hier te zijn, lekker in het zonnetje, een belangrijke taak toevertrouwd. Cardinal glimlachte naar het meisje naast haar, dat zowel letterlijk als figuurlijk naar haar op leek te kijken - altijd een goed gevoel. Ze hadden ook wel wat gemeen; beide waren ze sterke poezen in een vak waar toch meestal de katers voor gekozen werden, en ze hadden beide een prachtig gevlekt vachtje, al had Cardinal maar een subtiele hoeveelheid van het sneeuwwit waarmee Wren rijkelijk bestrooid was.

Dat plezier begon na een tijdje wel een beetje te dimmen, naarmate de zon zijn baan met zenuwslopende traagheid volgde en de lucht op zijn stralende gestalte na smetteloos als Cardinals pas gepoetste vacht bleef. De blik van de volleerde Cave Guard bleef even op haar kleine collega-in-training hangen, die verveeld in elkaar gezakt was. Cardinal wilde net wat van haar houding zeggen, toen Wren opeens opsprong, de ogen verwijd. Cardinals blik schoot naar de lucht terwijl haar haren overeind schoten, naar de... arend? Welke arend? Koortsachtig speurde Cardinal de hemel af, bang iets te missen, maar het blauw was nog precies even leeg als tevoren. Haar ogen vernauwden zich toen ze doorkreeg dat ze voor de gek werd gehouden. "Vals alarm!" riep ze naar een andere Cave Guard die een eind verderop was opgesprongen. Daarna wendde ze zich met bliksem in haar ogen tot de to-be. "Idiote kit!", siste ze. "Over arenden maak je geen grapjes." Ze ging weer zitten en begon haar vacht te fatsoeneren met felle, geïrriteerde likken, geërgerd omdat ze zich rotgeschrokken was én omdat ze een stom figuur had geslagen, zo goedgelovig luisterend naar een vals alarm. Wat een rotkind, en dan te bedenken dat ze het net nog zo'n leuk meisje had gevonden.

Hihi, gelukt! Cardinal was helemaal wakker geworden en speurde de hemel af naar een arend. Haar ogen vol plezier keek ze hoe Cardinal haar haren overeind stonden en helemaal geschrokken had. Wren giechelde zachtjes. Totdat ze opeens Cardinal vals alarm hoorde schreeuwen, en de duiveles haarzelf Wren aankeek. Het kleine, gevlekte poesje dook in elkaar en legde haar oren plat. Kit? Ze was al lang geen kitten meer. Ze wist dat ze berispt was en dat Cardinal waarschijnlijk woedend was. Maar het enige wat ik haar kopje opkwam was dat ze zich beledigd voelde. En bovendien, het was maar een grapje. ‘Ik ben geen kit!’ piepte ze brutaal terug. Wren wendde haar kopje af en begon weer met een strakke blik naar de hemel te staren. Ze vond Cardinal opeens zo leuk niet meer. ‘Jij kan niet tegen een grapje,’ murmelde ze bijna onverstaanbaar onder haar adem. Het puntje van haar staart wiegde heen en weer. Ze wou het saaie taakje alleen maar wat opleuken! En meteen kreeg ze op haar flikker. Pft.

Eerst schrok Wren nog, zoals het hoorde, maar daarna had het jong zomaar het lef om tegen haar in te gaan. Cardinal snoof geïrriteerd. "Je gedraagt je anders als een kit zonder enige weet van verantwoordelijkheden", bromde ze. Ergens had ze het gevoel dat ze nu super oud en saai klonk, maar wat moest ze anders, doen alsof het de grap van de eeuw was en het helemaal niet levensgevaarlijk was om grapjes te maken over zaken als dit? Haar wenkbrauwen schoten omhoog toen Wren er nog iets achteraan mompelde en nu was het haar beurt om beledigd te zijn. "Pardon? Ik heb hartstikke veel humor! Maar weet je wat er gebeurt met to-be's die zonder reden gaan roepen dat er een arend is? Dan gaan katten je niet geloven als er straks echt een is, en dan komt niemand je helpen en dan vreet die arend je op." Ze staarde Wren recht aan, haar blik scherp en haar oren kwaad naar achteren. Ugh, nou kwam haar vacht alweer overeind, kon ze opnieuw beginnen met het fatsoeneren...

Wren beet woest op haar lip toen ze weer een kit werd genoemd. Ze weigerde Cardinal nog aan te kijken en keek kwaad naar voren. Ze staarde naar de lucht, alsof ze door aan het gaan was met het spotten van arenden en buizerds. Maar binnen in haar begon een onweerswolk te ontstaan, klaar om los te barsten. Maar Cardinal had haar wel gehoord, en ze leek ook nogal op haar teentjes getrapt te zijn. Wren draaide haar kopje nog verder van de cave-guard weg. Ze begon weer over dat arenden super gevaarlijk waren, dat ze er geen grapjes over mocht maken en er niemand haar meer zou geloven. Wren trok haar wenkbrauwen op en trok een arrogant bekje op. ‘Het was maar één grapje,’ mauwde ze toen, nog steeds koppig. Ze zou echt geen sorry zeggen. Cardinal nam alles veel te serieus.

Cardinal wendde haar blik van de irritante to-be af. Wren had ook gewoon niet het gezonde verstand om zich te verontschuldigen, hè? Nee, de jongedame moest zo nodig koppig zijn en het alleen maar erger maken. Pff. Ze leek Jackal wel, die wist ook nooit wanneer ze zich gewonnen moest geven. Niet dat ze daar zelf nou wel zo'n ster in was, maar dat even terzijde. Ze snoof. "Het is geen grapje als het niet grappig is", zei ze bits. "Als je lol zoekt, ga je het niet bij arenden vinden. Er zijn genoeg niet-dodelijke dingen om om te lachen."

Wren wist dat ze de cave-guard recht tegen de haren in had gestreken, maar dat boeide haar niet. Want haar wangetjes stonden ook bol omdat ze op haar tong moest bijten om niet weer iets terug te kirren. Cardinal sprak dat het geen grapje was als het niet grappig was. Maar het was wel grappig geweest, ongeveer twee seconden toen Cardinal haar nog geloofde. Maar Wren weigerde nog steeds de poes aan te kijken. Uiteindelijk kreeg ze nog een preek, en Wren was het wel een beetje zat. ‘Oké,’ sprak ze met beklemde stem. Alsnog wilde ze geen sorry zeggen, maar voor nu was “oké” hopelijk genoeg. Wren staarde naar de lucht, die nog steeds strakblauw was en saai. Ze droomde weg over hoe ze over de hoogste richels rende en de wolken bijna aan kon raken.

Tjonge, wat had ze toch eigenlijk een hekel aan chagrijnig zijn. Ze voelde zich net Jackal. Hoe hield die het in sterrensnaam met zichzelf uit? Wren weigerde echter gewoon even haar excuses aan te bieden, dus moest Cardinal nu gaan bedenken of een stom 'oké' genoeg was om het goed te maken en dit gedoe achter de rug te hebben. Want om nou deze hele wachttijd in nukkig zwijgen door te brengen... Dat zou een hel zijn. Na enkel met een geïrriteerd snuifje geantwoord te hebben en nog enige tijd in stilte gezeten te hebben om haar punt te maken dat ze toch echt wel nog steeds boos was, draaide ze zich naar de to-be om. "Kijk, Wren, het ding is, het is stom om grapjes te maken over arenden en het is stom om grapjes uit te halen met mij zolang we geen vrienden zijn, dus haal dat voortaan uit je kop, oké? Als je wil lachen, moet je Jackal lastigvallen ofzo. Dát is leuk", miauwde ze, terwijl haar mondhoeken even omhoogkrulden. Ze dacht een tel na. "Wacht, nee, ik zei niet-dodelijke dingen, hè? Kies Serval, die doet toch niets."

Wren keek nukkig voor zich uit toen het moment van stilte bleef doortikken. Totdat uiteindelijk Cardinal besloot dat het nog niet klaar was. Er kwam meteen een waterval aan woorden uit. Iets over vrienden zijn, geen grappen maken over arenden en over Cardinal, of zoiets. Toen miauwde ze dat ze maar grappen uit moest halen met Jackal, maar dat werd al snel teruggenomen. Ze moest het met Serval doen. ‘Maar..’ begon ze meteen om er weer tegenin te kleppen. Ze wilde helemaal niet iets doen wat Cardinal dacht dat leuk was. Maar voordat ze haar tirade kon beginnen, zag Wren achter Cardinal een stipje in de lucht verschijnen. De helderblauwe ogen van de kleine gevlekte to-be vernauwden zich. Pas toen het stipje snel groter werd en ze vleugels zag flapperen, werden haar ogen groter. ‘Arend!’ schreeuwde ze toen. Meteen schoot de adrenaline door haar lichaam. Dit keer was hij echt! Ze zou hem nu vast met Cardinal gaan wegjagen. Ohh, ze had er nu al zin in!

Cardinal voelde alweer een nieuw vonkje van ergernis opvlammen toen Wrens antwoord begon met 'maar'. Als dat kind de vredespijp niet accepteert, ga ik hem ook niet meer aanbieden, dacht ze. Wren stopte echter met praten. Van gedachten veranderd? Realiseerde ze zich dat het misschien toch beter was gewoon even te proberen een leuk kind te zijn en niet iedere Tribegenoot tegen zich te keren? Cardinals ogen werden groot toen het volgende woordje volgde. "Serieus, Wren? Serieus?! Denk je dat je-" Een ijselijke kreet spleet de lucht in tweeën en het welbekende geluid deed onmiddellijk al Cardinals haren recht overeind rijzen. Ze draaide zich om naar het gevleugelde monster dat op hoog tempo hun kant op kwam en vloekte. "Wren, achter die steen, jij", commandeerde ze. "Alarm, arend!" riep ze erachteraan, voor het geval iemand nog niet doorhad dat het dit keer geen loos alarm was. Met een serieuze blik op haar gezicht zette Cardinal zich schrap.

Cardinals eerste reactie was alsof ze haar niet geloofde. Ze werd meteen weer pissig en Wren keek haar verontwaardigd aan. Ze moest eens ophouden met kleppen en kijken. Maar opeens schoot een schrille kreet door de lucht en Cardinal leek van gedachte te veranderen. Wren keek met een zelfvoldane blik naar de oudere poes. De woordjes “ik zei het je toch” gingen door haar kop, maar ze hield zich wijselijk stil. Ze moesten nu niet ruziën over wie gelijk had. Nee, ze moesten vechten! De domper was dan ook groot toen Cardinal beval dat ze achter een steen moest gaan zitten. Moest ze zichzelf verstoppen en Cardinal het vuile werk laten doen? ‘Nee!’ kwam er dan ook rebels ook haar bekje. No way dat ze Cardinal met de eer zou gaan laten strijken. Nee, Wren wilde ook meehelpen. Daarom bleef ze ook op haar plek staan, haar spieren aangespannen en haar ogen gefocust op de prijs. Haar kleine staartje zwiepte woest heen en weer en ze ontblootte haar nagels. Ja, kom maar op, stomme arend! Onverschrokken dook ze iets ineen en wachtte af. Die arend kwam met elke vleugelslag dichterbij.

Duizend sterren, Cardinal wist dat ze zelf ook door een rebelse fase gegaan was, maar zo erg als dit was ze toch zeker nooit geweest? "ACHTER DIE STEEN, JIJ!" herhaalde ze kwaad, zonder naar Wren te kijken. Verdorie, op deze manier bracht Wren hen allebei in gevaar. De adelaar daalde neer met uitgestrekte klauwen en Cardinal sprong naar voren om haar te onderscheppen voor ze bij Wren in de buurt kon komen - want natuurlijk had dat laffe beest het op de kleinste voorzien, nou, dat ging mooi niet door! Van onderaf aanvallen was niet ideaal; dat was waar de klauwen zaten. Maar met een stomme Wren die sowieso niet slim genoeg ging zijn om opzij te springen, kon ze niet het risico nemen de adelaar eerst neer te laten komen en dan voor de vleugels te gaan. Ze zette haar nagels in een poot en wendde haar kop af om te voorkomen dat ze een klauw in haar oog zou krijgen. Gelukkig koos de adelaar voor zelfbehoud in plaats van tegenaanval en fladderde ze wild op. Cardinal liet zich een stukje optillen en liet toen los. Andere Cave Guards kwam nu aanrennen en Cardinal wierp een korte blik op Wren en keek daarna weer naar de adelaar. Zou die nog een aanval wagen, of zou ze het hierbij laten, nu de cavalerie op komst was?

Wren zag de arend dichterbij komen. Haar blauwe ogen fonkelden van strijdlust. Het puntje van haar tong kwam geconcentreerd uit haar bekje, waarna ze afwachtte om op het juiste moment te springen. Cardinal haar waarschuwing om achter de steen te gaan sloeg ze volkomen in de wind. Ze wilde helpen! Cardinal zou wel zien hoe sterk ze wel niet was. Haar spieren spanden zich aan, haar tanden werden ontbloot. Dichterbij en dichterbij kwam de arend, maar Cardinal was eerder. Wren haar bekje viel open en ze kwam alweer snel naar de arend toe gerend toen hij wild begon te fladderen. Ze sprong op en probeerde hem ergens tussen zijn veren te raken. Maar hij vloog alweer weg, Cardinal ging zelfs een stukje mee omhoog! Maar voordat ze het ook weer wist, was de arend alweer iets afgedropen. Haar ogen stonden wild, de adrenaline pompte door haar lichaam toen ze Cardinal weer aankeek. ‘Hoe. Cool. Was. Dat!’ gilde ze opgewekt. Ze stond te dansen op haar poten. Ze wilde nog een keer! Zo'n kik had ze nog nooit eerder gevoeld. Dit was bijna euforisch. ‘Je was zo van "wraah" en die arend was van "ohh nee!!"’ Wren giechelde toen de belevenis van net probeerde na te spelen, woest met haar klauwen in de lucht aan het slaan.