I need a shoulder to lean on

Rascal was de laatste tijd het meest te vinden rond de tweebeennesten die het einde van ThunderClans territorium betekende. Het was een obsessie geworden. Hij wilde zo graag zijn zus zien, spreken. Eén gestolen momentje was genoeg. Hij wilde haar gewoon leren kennen, de simpele dingen. Wat vond ze leuk om te doen? Waar was ze goed in? Wat hield haar ’s nachts wakker? Gewoon, normale dingen. Ze was zijn volledige zus, en hij wist niets van haar. De enige keren dat hij haar had gezien was ze in een vlaag van emoties van hem weg gerend. Rascal wist wel dat ze hem niet wilde zien. Zij was een deputy, hij was een zwart schaap. Maar Rascal was koppig genoeg om niet op te geven. Hij sliep onder struiken in tweebeentuinen, struinde door de straten op zoek naar restjes. Joeg op huismussen. Rascal had ook net een maaltje op, toen hij weer op pad ging tussen de tweebeennesten, rook hij opeens een ThunderClan geur. En een bekende. Rascal zijn ogen lichtten op en zonder te twijfelen volgde hij de geur. En toen zag hij eindelijk het gestalte waar hij al dagen, weken op had gehoopt. Een glimlach sierde zijn gezicht toen hij naar de poes scheurde. Wat deed ze hier eigenlijk? Het was gevaarlijk voor een clankat om hier te zijn. ‘Eveningglow!’ mauwde hij opgelaten toen hij haar benaderde. Maar zodra hij voor haar stond voelde hij de zenuwen in hem opborrelen. Misschien was ze hier voor een reden. Misschien wilde ze hem wel helemaal niet zien. Maar ze leek van slag. Rascal fronste en keek zijn zus aan. ‘W-wat doe je hier?’

Rascal was blij verrast toen hij haar neus in zijn vacht kreeg. Even stond hij met stomheid geslagen stil. Dit was alles waar hij op gehoopt had. Met een glimlach duwde hij zijn neus zachtjes op haar kruin nam haar geur in zich op. De kater wist het nu zeker, de poes was duidelijk van streek. Rascal ging ook voorzichtig zitten en bleef wachten tot de poes er klaar voor was om met hem te spreken. Toen ze hem uiteindelijk weer aankeek wist Rascal zeker dat ze zich niet goed voelde. Maar zijn hart maakte een sprongetje van geluk toen ze zei dat ze naar hem op zoek was. Een glimlachje kwam op zijn gelaat en hij knikte langzaam. Ze was echt van haar doen, als ze niemand had om mee te praten in haar clan. Dat hij haar laatste optie was om haar hartje te luchten. ‘Ja, natuurlijk,’ miauwde hij zachtjes. ‘Je kan me alles vertellen.’ Zijn ogen verzachtten en hij voelde zich warm van binnen. Hij verweet haar niets, dat ze hem niet had willen zien, dat ze hem zo achter had gelaten. Beiden hadden ze veel om te verwerken gehad. Eveningglow was misschien zelf nog wel in een moeilijker parket met haar rang. ‘Ik ben blij je te zien,’ miauwde hij vervolgens zachtjes met een lachje op zijn gezicht. Het was stom. Hij kende haar niet, maar ze was familie. En familie stond klaar voor elkaar.

Rascal keek haar zus aan, zag hoe haar blik verdofte. Ze leek verteerd te worden vanbinnen, hij herkende het gevoel. Hij fronste en bekeek de poes onderzoekend aan. Ze mocht haar hart bij hem luchten, als hij haar laatste hoop was. En toen kwam het eruit. K-kittens vermoord? Rascal kon de schok niet verbergen, de afgunst die kort in zijn ogen vlamde en hij enkele millimeters ineen dook. Hij had haar zus gezien als de beste van hun kroost, de enige die het hoog geschopt had, die haar ambities gebruikte voor iets goeds. Maar misschien zat iets van Shark toch in haar, en was ze ook een monster, net als de rest van hun. Eveningglow probeerde haar beslissing te verantwoorden. Het waren haar kittens, dat kon niet anders. Ze sprak over dat ze geen moeder kon zijn, geen goed voorbeeld gehad. Opnieuw ging een steek pijn door Rascal heen. Hij had hun moeder altijd de hemel in geprezen. Zij was daar geweest waar Shark er niet kon zijn. Maar Eveningglow had niemand gehad. Rascal keek naar de grond. Ze had zo eenzaam moeten zijn geweest. En nu was ze iemand, en dan kon ze zoiets niet veroorloven. Ergens wilde hij het begrijpen, maar het was zo moeilijk. En nu moest hij er toch voor haar zijn. Hij was waarschijnlijk de enige die dit wist, anders had ze dit wel opgebiecht in haar clan. Want dat kon niet, dan zouden ze haar meteen afzetten. ‘Ik.. Evening-’ probeerde de grote kater te beginnen. Hoe moest hij hier op antwoordden. Ze was keihard, dat ze zomaar haar eigen kittens naar hun einde kon helpen. ‘I-ik snap het niet,’ mauwde hij vervolgens. ‘Hoe?’ Rascal zag voor zich hoe piepkleine kittens onder de grond werden gestopt, in de rivier werden gegooid. Zelfs de elite zakte niet tot zulke extremen. Ze had ze een andere moeder kunnen geven. Ze hadden toch niet dood hoeven gaan?

Het deed Rascal zijn hart breken om haar zo te zien. Ze was er duidelijk rouwig over. Had ze er spijt van? Zou ze het anders hebben gedaan als ze de tijd terug kon draaien? Rascal zou het niet vragen. De tijd terugkeren was onmogelijk. Het was gebeurd. Rascal beet op zijn lip en besloot uiteindelijk naar zijn zus te zitten, haar staart om haar heen te slaan. Hij zou haar niet meer oordelen. Ze was in elk geval dapper genoeg om het met hem te delen. De poes vertelde dat er manieren waren om een zwangerschap te beëindigen. Dus… de kittens waren ongeboren geweest? Rascal haalde eens diep adem. Het was een opluchting voor hem, hoe cru het ook klonk. De kittens hadden nooit geleefd. Ze had geen piepjonge wezentjes het leven geëindigd. De poes murmelde al dat StarClan, hun magische katten in de hemel, haar zouden straffen. Rascal schudde zijn kop. ‘Je kan niet iets vermoorden wat nooit heeft geleefd,’ murmelde hij zachtjes. Ja, ze had de mogelijkheid afgenomen van haar kittens om ooit op de wereld te komen. Maar ze hadden er niets van gemerkt, ze hadden het niet kunnen weten. ‘Je verdient geen straf, Evening. Je hebt al zoveel te verduren gehad.’ Rascal keek zijn zus aan, zijn blik was weer zachter geworden. Het was duidelijk dat Rascal niet in StarClan geloofde, hij was er immers ook niet mee opgegroeid. Maar het enige die controle had over je leven was jezelf. Eveningglow had gekozen voor haarzelf. Misschien egoïstisch, maar nu kon Rascal het wel begrijpen.

Hadden zijn woorden geholpen? Ze leek iets kalmer. Maar al snel kwam de zakelijke en recht voor haar daad Evening weer naar boven. Ze was aan het miauwen dat ze geen fouten mocht maken. ‘Iedereen maakt fouten,’ miauwde Rascal simpelweg. Ja, de een was groter dan de ander. De een was makkelijker te vergeven dan de ander. Maar dit, niemand nam dit haar kwalijk behalve zichzelf. Rascal gokte erop dat bijna niemand anders van dit… foutje wist. ‘Heb je er spijt van?’ vroeg hij vervolgens voorzichtig, waarbij hij haar blik weer opzicht. Dan was het simpel. Als ze geen spijt had, dan was het geen fout. Dit moest wel een weloverwogen keuze zijn. Eveningglow vroeg of het egoïstisch was. In elk geval, dat dacht ze waarschijnlijk zelf. Rascal kon niet laten om even te lachen. ‘Egoïstisch zijn zit kennelijk in ons bloed.’ Rascal koos over het algemeen ook liever voor zichzelf dan iemand anders. Zeker niet voor iemand uit die achterlijke clan van hem. Rascal keek haar weer aan. ‘Waarschijnlijk is het ook beter voor de clan. Je kan je focussen op wat je belangrijk vindt. Zonder…’ Tsja, hoe moest hij dat nou zeggen. Afleidingen? Aanhangsels? Lasten? Rascal klemde zijn kaken op elkaar. Hij zou niet weten wat hij moest doen mocht hij ooit vader worden. Nee, dat was niet voor hem weggelegd. Met zijn voorbeeld van vaderschap. Onmogelijk.

Rascal knipperde even verbijsterd van haar snelle antwoord. Eveningglow stond nog erg naast haar beslissing. En toch, ze voelde zich schuldig. Niet voor haarzelf, maar voor de kittens. En, één persoon was nog erg achterwege gelaten in dit verhaal. ‘En de vader?’ miauwde Rascal stilletjes. Zijn eerste gedachte was meteen dat hij het niet wist, nooit had geweten dat ze zwanger was. Het hele gebeuren was een fout geweest, één die niet had mogen gebeuren. Maar toch, ze moest dan iets voor die kat voelen… toch?
Zijn zus maakte vervolgens zijn zin af. Rascal kon niet laten om niet te lachen Zo dacht ze dus over kittens. Hij begreep nu ook iets meer dat ze niet geschikt was voor kittens. Misschien later, als ze wat ouder zou zijn. ‘Was jij ook zo toen je een kitten was?’ miauwde hij met een gebroken glimlach. Meteen verlangde zijn hart weer naar wat had kunnen zijn. Als ze een compleet gezin zouden zijn. Hij had het zo graag mee willen maken. Rascal wist dat híj zeker één van zo’n zeurende betweter was. Vragen, dingen doen die niet mochten, rebels zijn. Dat was altijd zijn stijl geweest.

Rascal merkte meteen aan zijn zus dat hij een gevoelige snaar te pakken had toen hij de vader benoemde. Hij kon niet ontdekken of dat dat van schuld was of omdat ze de kater niet uit kon staan. Maar hij wist het niet. Rascal knikte langzaam. ‘Goed, goed..’ murmelde hij. Dat was beter. Wat niet weet, wat niet deert. De vader kon niet iets missen als hij niet wist dat het had bestaan, hoe het misschien had kunnen zijn. Dit was puur Eveningglows beslissing geweest, en dan was het ook aan haar om die last te dragen. Hoe zeer Rascal iets van de pijn van haar over weg wilde nemen, hij wist dat het onmogelijk was. Rascal zocht haar blik weer op. ‘Dat is beter,’ stemde hij er mee in. Wat kon hij ook anders doen? Hij was een luisterend oor, een pilaar. Hij kon het erger voor haar maken om te zeggen dat ze een fout had gemaakt, dat ze een moordenaar was. Maar dat kon hij niet. En hij begreep waarom ze het had gedaan, voor zover hij kon. Nooit zou hij zelf voor eenzelfde situatie komen te staan.
Rascal luisterde toen naar haar verhaal als haar als kitten. Langzamerhand begonnen ze steeds meer over elkaar te leren. Al was het maar iets kleins. Ze vertelde dat haar pleegmoeder minder interesse in haar toonden en dat ze daarom maar luisterde. Hoe eenzaam moest ze wel niet geweest zijn? Toen vroeg ze hoe hij was geweest. ‘Oh ik probeerde iedereen tot last te zijn,’ grinnikte hij. Nadenkend aan het kattenkwaad die hij als kitten had uitgehaald. ‘Regels waren er gebroken te worden.’ Zijn ogen begonnen weer op te lichten. Ergens was het de beste tijd die hij had gehad. Ondanks het hartenzeer die hij had geleden omdat zijn vader geen interesse in hem toonde toen hij nog heel jong was. En om eerlijk te zijn, als hij zich goed voelde zat die doerak nog steeds in hem. Zijn blik ging weer naar zijn zus. ‘En dat geld eigenlijk nog steeds,’ miauwde hij plagend, wetende dat zijn zus compleet het tegenovergestelde was. ‘Regels zijn slechts woorden.’

De bevestiging van zijn gedachten kwam al snel. Regels waren voor veiligheid, orde. Wat had je daar nou aan, als dat als dag en nacht kon veranderen. Eén iemand in hun clan die de regels aan de laars lapte, en voor je het wist had een vonk een wildvuur aangewakkerd. Orde was zo makkelijk te veranderen in chaos, veiligheid in gevaar. Rascal wist al heel zijn leven dat hij op de grens van gevaar danste, en hij hield ervan. Een grijns sierde zijn gezicht dan ook toen hij zijn zus weer aankeek. ‘Wat ben jij nu aan het doen dan? Zomaar alleen in de stad, pratend met een BloodClan kat,’ grinnikte hij. ‘Ik denk niet dat jouw regeltjes dat toelaten.’ Hij betwijfelde of iemand in ThunderClan wel van hun bestaan af wist. Maar het moest toch bijna wel? Zijn moeder zou toch niet met de noorderzon vetrokken kunnen zijn met drie kittens? Hij was er geboren. Zou iemand hem nog in zijn geboorteplaats kennen? Durfde hij het te vragen? Hij keek zijn zus weer met een meer serieuzere blik aan. ‘ThunderClan.. weten ze van je dat Shark je vader is? D-dat ik besta?’

Oh shit. Hij had helemaal het verkeerde gezegd. En hoewel ze pissig op hem was, en dat ze naar hem snauwde, bleef het grappig. ‘Oké oké, wat jij zegt,’ miauwde hij, het plezier nog duidelijk in zijn stem te horen. Maar toen hij zag dat zelf haar nekharen overeind waren gekomen, verzachtte hij zijn blik even. ‘Hey, sorry,’ mauwde hij, waarna hij haar een stoot tegen haar schouder gaf. ‘Ik plaag je maar.’ Waarschijnlijk viel dat niet binnen haar straatjes, maar als ze weer met elkaar om moesten gaan zou ze er maar aan moeten wennen. Want hij maakte voor niemand uitzonderingen. Maar zijn blik verstrakte weer toen ze begon te praten over haar bloedlijn. Hij knikte langzaam. Misschien dat iemand wist dat er kittens verdwenen waren, ja uiteraard. Maar niemand wist natuurlijk wie dat waren, hoe ze eruit zagen. Maar Eveningglow was deputy geworden, ondanks haar afkomst. Dat betekende dat de leider daar doorheen kon kijken. ‘Je bent ondanks dat alles deputy geworden,’ mauwde hij toen hardop zijn gedachten uitsprekend. Ergens was het eng. Zo begon het ook met zijn vader, eerst commander, daarna leider. En daar ging alles mis. Macht maakte iedere kat uiteindelijk gek, daar was de kater van overtuigd. Dat was alles wat hij kende. ‘Maar wat maakt het ook uit of ze wel of niet van mijn bestaan weten,’ sprak hij toen uiteindelijk bitter. ‘Jij bent daar.’ Zijn kop knikte terug naar de boomtoppen die nog aan de horizon te zien waren. ‘En ik ben hier. Zo is het altijd geweest,’ miauwde hij bitter.

Rascal zat enkele moment in zijn eigen verbitterdheid, een die in zijn kop gevormd was door hun ouders. Iets wat hij niet kon herinneren, iets waar hij niet had kunnen tegenstribbelen. Totdat een zacht “hé” hem uit zijn wereldje haalde. Hij kreeg de kop van zijn zus tegen hem aan en hij draaide zijn kop weer naar haar toe, haar gespin aanstekelijk werkend. Ze zei de woorden die hij nodig had, die hij had willen horen. Hij was haar broer, en ze gaf het toe, ze wilde hem. Een glimlachje sierde zijn gezicht en hij knikte langzaam. ‘Ik geef ook om jou,’ miauwde hij zachtjes. Oh en hij wilde ze graag nog meer voor haar kunnen doen. Dingen die een grote broer moesten doen. Er voor haar zijn, haar kunnen beschermen tegen de boze wereld. Maar ergens knaagde een stemmetje in hem dat hij waarschijnlijk degene was die achter haar schouders zou moeten schuilen. Kort vlamde weer woede in hem toen ze Shark zijn naam uitsprak. Hij kon die vent nog steeds niet uitstaan, dat zou waarschijnlijk nooit veranderen. ‘Klopt,’ bromde hij kort. ‘Ik kan gewoon de “wat als” niet meer uit mijn hoofd krijgen, sinds… sinds we het weten.’ Maar Rascal moest genoegen nemen met wat hij nu had gekregen. Hij had een volle zus erbij. En eentje die om hem gaf. En hij gaf om haar.