I need a shoulder to lean on

Een warm gevoel vulde haar hart, toen hij zei dat hij ook om haar gaf. Hij begon er over dat hij het wat als niet uit zijn kop kreeg en ze knikte begrijpelijk. Zij had dat zelf ook meerdere malen gehad, maar langzaamaan begon ze zich daar bij neer te leggen. Het was nu eenmaal zo en ze moesten leven met de keuzes die hun ouders gemaakt hadden, wat ze voor de kittens hadden beslist, en zo ook hun toekomst hadden bepaald. “Uiteindelijk zullen we het een plekje moeten geven.” Miauwde ze zachtjes tegen hem. “Ik moet gaan Rascal.” Ze had hier alweer een tijd gezeten en ze moesten haar niet gaan missen. “Ik kom je snel weer opzoeken.” Ze gaf hem nog een vriendschappelijk stootje tegen zijn schouder en stond toen op. Ze wilde hem graag weer zien, dus had ze voor haarzelf besloten, dat ze haar bezoekjes voort ging zetten. Hoe groot het risico daarvan ook was. Ze wilde het riskeren, voor Rascal. Voor haar broer, maar stiekem ook voor haarzelf. Ze had hem nodig. Ze schonk hem nog een glimlach en draaide zich toen om.

[Topic uit?]

Rascal keek nog eens naar zijn zus, die sprak dat ze het een plekje moesten geven. Ja, hij kon de tijd niet terugdraaien, noch kon hij verandering maken in de situatie waar hij nu in zat. Het vrat hem op van binnen. Zijn zus sprak dat ze moest gaan. ‘Oh, ja. Natuurlijk.’ Hij kon de teleurstelling in zijn stem niet verhullen. Hij stond op en hij kreeg een stoot tegen zijn schouder, nadat ze had gezegd dat hij snel weer opgezocht zou worden. Hij glimlachte breed. ‘Dat zou ik fijn vinden,’ miauwde hij zachtjes. Ja, hij had nu een zus! Het was zo speciaal. Hij glimlachte breed en besloot vanaf nu plechtig aan zichzelf dat hij iedere dag bij de ThunderClan grens zou blijven rondhangen. Gewoon, je wist maar nooit. Hij zag zijn zus omkeren en teruggaan naar haar huis. Het gaf een stak in zijn hart, maar hij moest ermee leven. ‘Pas goed op jezelf!’ riep hij de grijswitte poes na, voordat ze helemaal uit het zicht verdween en hij zuchtend achterbleef.

- Topic uit.