Heart on my sleeve

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

Ardentpaw had laatst een belangrijk gesprek gehad met Olivebranch. Eentje die hem had laten realiseren dat hij misschien toch iets meer voelde voor een bepaalde kattin dan alleen vriendschap. Hij was verteld het uit zijn hoofd te zetten. En hoewel dat misschien mogelijk was, kon hij het niet uit zijn hart zetten. Hij moest er op zijn minst met haar over praten, vetellen dat hij haar leuk vond, hoe moeilijk of onduidelijk het ook was zelfs voor hem zelf. Grote kans dat Dewpaw geen eens hetzelfde voor hem voelde. Maar hij hoopte, dat als hij het haar kon vertellen, hij eroverheen kon komen. Het kon vergeten. De tabby apprentice wis took niet wat hij zou doen zou ze wel hetzelfde voelen over hem, maar daar wilde hij ook niet aan denken. Dan zou hij zichzelf valse hoop gaan geven en zou er verleiding zijn om de warrior code te gaan breken. Nee het zou beter zijn als ze hem gewoon af zou wijzen. Het zou pijn doen maar dan zou hij geen conflicten hebben kwam het op zijn loyaliteit uit. Toch was hij nu hier, weer op Fourtrees, in de hoop een glimps van de WindClan apprentice op te vangen.


+Dewpaw

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

De bruine tabby zag in de verte, aan de WindClan zijde van Fourtrees, een figuur langzaam dichterbij komen. Een knoop vormde zich in zijn maag, want wat als dat Dewpaw was. Hij wist dat hij niet zomaar kon verzwijgen dat hij haar meer dan leuk vond in een alleen vriendelijke manier, maar het willen vertellen en het echt doen waren toch een heel ander ding. Hij kon nu nog omdraaien, en die gedachte was erg verleidelijk, maar wat als het iemand anders was? Dan zou hij zeker voor schut zijn door weg te rennen voor iemand die hier waarschijnlijk alleen maar kwam voor een rustig praatje of gewoon een wandeling. Voor dat hij een besluit kon maken was het figuur al bovenop de helling van Fourtrees. Ardentpaw's hart sloeg over toen hij zag dat het inderdaad Dewpaw was en even dwaalde zijn gedachtes af naar alle vorrige ontmoetingen die ze hadden gehad. De eerste keer hier op Fourtrees, dat het zomaar klikte en ze de afspraak hadden gemaakt om samen Rogue territorium te gaan ontdekken. Dat hadden ze dan ook gedaan. Dat was een van de ontmoetingen die hem het meest bij was gebleven. Hij had de bloemenkrans die hij toen had gekregen nog steeds ergens in zijn nest liggen, helemaal vergeten dat hij hem nog aan had toen hij het kamp in was gewandeld en toen had hij hem ook eigenlijk niet weg willen doen. Natuurlijk was dat ook niet het meest geslaagde avontuur geweest, dat rogue territorium, want Silverwish was hem gevolgd en er was een Rogue opgedoken, maar zijn volgende ontmoeting met Dewpaw was gelukkig een stuk lichter geweest. Dat was bij de Starpools geweest, waar ze samen naar de sterren gingen kijken en een hoop hadden gelachen. Het was gek dat hij haar in zo'n korte tijd al leuk kon vinden, maar het was wel zo. Maar deze gedachtes werden hard onder hem uit getrokken toen hij de grijs met wit gevlekte kattin van dichtbij zag. Zijn intenties van haar vertellen hoe hij zich voelde verdwenen ook, want ze as gewond. Of gewond geweest dan, maar Ardentpaw kon de tekenen nog steeds zien en het was ook duidelijk geweest met hoe ze zich neer liet vallen op de grond van Fourtrees dat het niet goed met haar ging. Ze had hem geen eens opgemerkt. Bijna meteen was hij bij haar, een bezorgde blik in zijn ogen, maar dat was niet zo raar want hij gaf om haar, zelfs al zouden ze alleen vrienden blijven. "Dewpaw, wat is er gebeurd?" Vroeg hij, zijn toon duidelijk bezorgd, maar het was duidelijk dat hij het wilde weten. De apprentice zou het niet toelaten dat er om het onderwerp heen zou worden gedraaid en als hij dan een beetje hypocriet bezig was, want eigenlijk wilde hij zelf ook het vertellen van zijn gevoelens graag uitstellen, maakte het hem niets uit nu. Het welzijn van zijn vrienden was immers belangrijker.

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

Hij zag hoe de WindClanner haar schouders ophaalde en haar kop wat neergeslagen...of was het geirriteerd, op de grond legde. Ze vertelde hem dat het een ongelukje was geweest, maar hij wist wel beter. Dat soort verwondingen kreeg je niet door takken die over je heen schraapten of iets, nee, dit had een andere kat gevraagd. "Je weet dat je het me kan vertellen als je wilt," bood hij dan ook aan, maar hij ging niet doorduwen. Daar zouden ze beiden niet blij van worden en hij wilde geen ruzie met Dewpaw. Maar, misschien zou dat wel moeilijk te vermijden zijn als hij zou vertellen wat hij haar wilde vertellen. Zou hij het nog wel doen? Hij kon gewoon zijn mond houden en geen problemen veroorzaken. Maar wat dan? Met een rotgevoel in zijn maag blijven zitten voor een lange tijd, want ze waren wel vrienden en de kans dat hij haar nog eens zou zien was groot. Hij haalde diep adem en forceerde zichzelf om haar recht aan te kijken. "Uhm, Dewpaw? Ik hoopte eigenlijk wel dat ik jou hier zou vinden. Ik uh, ik wil je iets vertellen," Wow, ging hij dit dan echt doen? Het was zeker geen slim plan, dat wist hij wel. Als iemand het zou overhoren dan zou hij manen met een schaduw door het leven moeten als hij Acorndust moest geloven toen hij de vraag had gesteld wat er met katten van andere clans gebeurde die samen waren. Dat leek echt al een eeuw geleden en toen had hij het alleen gevraagd uit nieuwsgierigheid, nooit denkende dat hij iemand uit een andere clan leuk zou gaan vinden. Waarom moest het leven zo ingewikkeld in elkaar zitten. Ardentpaw slaakte een zucht voordat hij weer verderging. "I-ik hoop niet dat je boos wordt en het maakt niet uit als je er niet hetzelfde over denkt, maar ik, uhm, wilde het alleen maar vertellen, zodat je het wist." Hij was nu nerveus aan het ratelen, dat wist hij wel, maar hij kon het niet helpen. Zijn hart bonste haast in zijn keel en dan moest hij zometeen ook nog op een antwoord gaan wachten. Nerveus begon hij de grond te kneeden met zijn klauwen terwijl hij de moed probeerde te verzamelen om ook echt te zeggen waar het nou allemaal om draaide. "Ik, uh...Ik vind je leuk. In een meer dan vrienden manier," forceerde hij er zachtjes uit en hij keek weg. De bruine tabby durfde haar nu echt even niet aan te kijken, maar het was er uit. Hij had het haar verteld en hij kon het haast niet geloven. Nu alleen maar hopen dat ze niet te erg erop zou reageren.

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

Hoewel ze hem vertelde dat hij moest ademen, was dat toch echt niet zo gemakkelijk. Nee, hij dacht niet dat hij kon ademen voordat ze hem haar antwoord had gegeven. Met een bonsend hart wachtte hij haar reactie af, maar toen die eindelijk kwam zonk zijn hart naar zijn maag. "B-beste vrienden?" herhaalde hij hakkelend. Nee dat bedoelde hij helemaal niet. Vond ze hem dan niet leuk op de manier dat hij haar leuk vond... De gestreepte kater slikte hard voordat hij zijn mond weer opendeed, maar de woorden die hij wilde zeggen kwamen er niet uit. Het was nu nog een stuk moeilijker om te vertellen wat hij wilde zeggen dan het daarnet was geweest. "Nee, uhm, leuk als in..." Waarom moest hij dit nu weer uitleggen? Hij probeerde de emoties die door hem heen gingen weg te duwen, om toch zijn zin er nog uit te krijgen. "Dat ik,uhm, een soort van verliefd op jou ben," Zijn stem schoot omhoog aan het einde en hij was nu echt bang om haar reactie te horen. Want alles leek er op te wijzen dat ze hem niet leuk vond en als dat zo was dan kon hij niet ontkennen dat hij dat niet erg zou vinden. Het enigste wat hij dan zou hebben is dat dit hoofstuk in zijn leven afgesloten was, zoals Olivebranch hem had geadviseerd toen hij geraden had dat Ardentpaw zijn gedachten naar iemand gingen die niet bij ThunderClan hoorde. Hij kon maar van geluk spreken dat zijn vriend hem er niet bij had gelapt voor alleen het idee van iemand buiten de clan leuk te vinden, als hij dit zou horen, dan wist hij toch echt niet wat de zwarte kater zou doen. In de tussentijd durfde hij in ieder geval nog steeds zijn blik niet op Dewpaw te richten en dus begon hij de grassprieten en zandkorreltjes op de grond maar te bestuderen en tellen.

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

Hij merkte hoe Dewpaw hem probeerde aan te kijken, maar hij hield nog steeds statig zijn blik op de grond gerricht. Hij was er nu haast wel van overtuigd dat dit verkeerd ging lopen. Ze dacht dat hij beste vrienden had bedoeld, dus ze zou vast niet hetzelfde voelen en wat als ze het dan door ging vertellen aan iemand. Hij had gedacht dat het aan haar vertellen dat hij verliefd op haar was het engste ding van deze hele situatie was, maar niet weten wat er nu kwam dat was nog enger. Het was nu de beurt aan Dewpaw en hij moest maar afwachten wat er ging gebeuren. Voelde ze hetzelfde? Zou ze hem afwijzen? Het doorvertellen aan iemand in haar clan? In zijn clan? Hij wenste dat hij al die gedachten kon stoppen, want ze maakten hem zo nerveus dat hij bijna in paniek raakten. Eindelijk kwam dan het antwoord. Het antwoord wat hem hoop kon geven of wat zijn hart kon breken. "Jij bent verliefd op mij?" De vraag deed zijn kop omhoog gaan. Ze had verbaasd geleken? Waarom was zij verbaasd? "J-ja? Is dat okay?" stamelde hij, nog steeds niet begrijpend waarom ze ooit kon denken dat hij haar niet leuk zou vinden. "Je bent lief en vriendelijk en we hebben altijd zoveel plezier samen. Je bent een hele goede vriendin geweest en je weet altijd wat je moet zeggen bij mij en..." ratelde hij nu door. "En ik weet niet precies wanneer het is gebeurd, maar ik ben toen meer gaan voelen dan alleen vriendschap." Het laatste kwam er zachtjes uit. Hij had nu heel zijn hart hier lopen uitstorten en Dewpaw had het nu in haar poten. Hij hoopte maar dat ze het niet zou breken.

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

Met gestokte adem wachtte hij toe terwijl er honderden scenario’s door zijn kop spookten over hoe het nu kon aflopen. Ze kon hem afwijzen, boos worden, niets zeggen…maar ze kon ook hetzelfde voor hem voelen als hij voor haar deed.  Hij wist echt niet wat te verwachten en dat was wat er zo eng was. Zijn hart bonsde dan ook luid en snel in zijn borstkas en het nerveuse gevoel dat zich in zijn maag had vastgeklemd werd nu alleen maar erger met iedere stille seconde.
Ardentpaw was er wel zeker van dat zijn hart een paar slagen oversloeg toen Dewpaw bewoog. Ze zette een stap naar voren en duwde haar kop tegen zijn wang. Dat was een goed teken toch? Haar volgende woorden beaamden dat het inderdaad een goed teken was. Ze vertelde hem dat ze dacht dat ze hem ook heel leuk vond en een deel van de nervositeit die zijn lichaam en gedachtes had getreiterd voor deze hele ontmoeting op foutrees verliet hem nu. Toch, het woordje ‘denk’ in haar zin maakte hem nog steeds onzeker over zijn zaak. En wat was zijn zaak eigenlijk? De tabby apprentice had niet verder dan dit moment gepland en een kleine paniek ontstond in hem. Wat nu? Nee, zo moest hij niet denken. Hij moest blij zijn toch? Dewpaw vond hem ook leuk in de manier dat hij haar leuk vond.
Langzaam maar zeker onstond er dan ook een brede en wat domme glimlach op zijn gezicht, samen met een warm gevoel in zijn hart. Hij was inderdaad wel blij, ook al kon hij nog genoeg dingen vinden waarover hij bezorgd moest zijn. Misschien moest hij gewoon maar focussen op dit gevoel, focussen op dat dit echt gebeurde ook al leek het nog zo’n droom. “Echt waar?” vroeg hij dan ook, niet ongelovig, maar hij wilde het gewoon nog eens horen. Dan was het zeker, dan was het écht.

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

Pas toen Dewpaw hem had vezekerd dat ze hem inderdaad écht heel leuk terug vond zonk het in wat dat betekende. Of wat het kon betekenen dan; een hele hoop problemen, maar ook een hele hoop goeds. Hij hield er van om tijd door te brengen met haar en dat zou hij voor geen goud op gaan geven. Natuurlijk konden ze dat ook als vrienden, maar het had hem toch een beetje pijn gedaan om niet zijn echte gevoelens te kunnen delen voor een tijdje. Nu zou het allemaal een stuk ingewikkelder worden, maar hij kon het niet helpen; een grote grijs speelde rondom zijn lippen en zijn ogen twinkelden bijna. Misschien was hij heel dom bezig nu, door dit aan te gaan met Dewpaw, maar het maakte hem nu allemaal niet meer uit. Want dit gevoel, dit was wat hem gelukkig maakte, ondanks alle waarschuwingen die hij had ontvangen van Olivebranch of de consequenties die aan een buitenclanse relatie hingen. Daarbij…technisch gezien hadden ze niet hardop gezegd dat ze een relatie hadden, alleen dat ze elkaar leuk vonden. Dus ze deden niets verkeerd, toch?
Nog met dezelfde grijns op zijn gelaat gaf hij de she-cat een lik over haar wang, een teken dat hij haar ook echt leuk vond. Daarna stapte hij terug om haar aan te kijken en begon hij weer met ratelen, een manier om alle zenuwen die door hem heen hadden gegierd er uit te laten. “Je weet echt niet hoe opgelucht ik ben om dat te horen. Ik was echt bang dat je niet hetzelfde terug zou voelen en natuurlijk zou dat okay zijn geweest en dan zou ik alsnog vrienden willen zijn maar alles klopt nu gewoon en dat is zoveel beter!”