New Faces

Het was eindelijk zover tijd om zelf op avontuur te gaan. Zijn mentor had hem een paar dagen geleden het territorium laten zien, dus nu mocht hij echt zelf opweg. Met een extreem goed humeur huppelde de rosse kater zonder echt een idee te hebben wat hij wilde gaan ontdekken. Al manen keek hij uit om alleen op ontdekkingstocht te mogen, waarheen maakte hem niks uit, zolang het maar ver van de drukte in het kamp weg was. Na een tijdje onderweg geweest te zijn, merkte hij pas waar zijn pootjes hem heen gedragen hadden, Fourtrees. Voor hij de heuvel af zou lopen, genoot hij nog even van de rust en de geur van het bos, tot hij iets onbekends rook. Saffronpaw kneep zijn ogen samen en keek in het rond of hij wat ongewoons zag. Ja hoor, bij Fourtrees lag een onbekende kat van de zon te genieten. Stilletjes sloop het katertje richting de onbekende kat. Niet voorzichtig genoeg, want hij ging op een tak staan, die brak, hij probeerde door de bosjes te sluipen, dit was hoorbaar. De onbekende kater had hem ook gehoord en probeerde te achterhalen waar het geluid vandaan kwam. Saffronpaw zuchtte, besloot dat zijn stealth skills nog was training mochten gebruiken en stak zijn kop uit het bosje waar hij zich verscholen hield. "Goede middag, lekker zonnetje hè?" Hoe zou je anders een vreemde kat begroetten zonder gelijk als gevaar te worden gezien?

De boosdoener, degene die het geluid had gemaakt, leek een jonge, rosse kater te zijn, jonger als hem. Een kersverse apprentice leek hem zo, want hij dacht niet dat een kitten, zelfs een die bijna zes manen was, zo ver van het kamp zou dwalen. Toch, Ardentpaw moest wel lachen toen de jongere apprentice hem vrolijk begroette met alleen zijn kop uit de bosjes gestoken. "Inderdaad, maar ik denk niet dat je er veel van kan genieten als je zo in de bosjes verscholen blijft," lachte hij goedgezind. Wat hij eigenlijk in die bosjes hebben lopen doen? Jagen leek hem onhandig, met al de takken die in je vacht bleven hangen, vooral als die wat langer was en de takken op de grond zouden hem zo hebben weggegeven. Dat hadden ze dan ook zeker gedaan, alleen niet aan een stuk prooi. "Wat ben je daar eigenlijk aan het doen?" Ardentpaw was daar zeker wel nieuwsgierig naar nu, zeker nu meer scenario's zijn hoofd begonnen te vullen.

Een paar takken besloten gemeen te zijn en prikte Saffronpaw. Andere takken besloten dat het een goed plan was om zijn vacht vast te grijpen. Hij besloot dan ook om rustig te blijven staat tot de vreemde kater een reactie gegeven had. De reactie kwam gelukkig redelijk snel. Natuurlijk was de eerste opmerking over het feit dat hij in de bosjes verscholen zat. De ongemakkelijkheid werd hem iets te veel en hij begon te lachen. "Je hebt gelijk" bracht hij voorzichtig uit terwijl hij moeite deed om uit de bosjes te komen. Een takje wilde echter niet mee werken en hield zijn vacht dan ook stevig vast. Het katertje schoot hierdoor in paniek en probeerde met alle macht lost te komen uit de struik. Met luid gekraak brak de tak en Saffronpaw schoot vooruit en viel voor de voeten van de vreemde kat. De angstbeelden hadden hem nog steeds in de greep toen hem gevraagd werd wat hij eigenlijk aan het doen was. "Ik, uh... Vreemde kat... nieuwsgierig" was het enige was de gestreste Saffronpaw uit wist te brengen.

De rode apprentice, die nog steeds alleen maar zijn kopje door de struiken had gestoken, miauwde dat hij gelijk had en Ardentpaw kon het ook wel een beetje zien aan de ongemakkelijke blik op zijn gezicht. Tja, het leek hem ook dat als je je in een struik verschuilde, al die takken je alleen maar gingen prikken. Hij begon zich met wat moeite uit de struiken te wurmen, maar ineens werden zijn bewegingen wild en paniekerig. Was er iets aan de hand? Toen de ander vrij was bracht hij nog een paar woorden uit die eigenlijk geen logica maakten, maar daar lag zijn aandacht niet bij, want de oren van de bruine apprentice hadden een ander, onaangenaam geluid opgemerkt. Het leek erg op het gehijg van een hond, die hij een hele tijd geleden had gehoord toen hij met Acorndust op Fourtrees had gestaan en er twee vechtende honden waren geweest. Zijn vacht prikte omhoog en Ardentpaw zette een paar stappen achteruit. Hij wenkte naar de jongere kater om hetzelfde te doen, want hij vertrouwde de begroeing rondom Fourtrees nu eventjes niet. "Ik denk dat er een hond in de buurt is," legde hij zijn acties uit op fluisterende toon.

Saffronpaw had de woorden net uit weten te kramen toen hij zich op zijn ademhaling begon te focussen. Grote hap lucht nemen, even vasthouden en vervolgens langzaam uitblazen. Het rosse katertje stond voorzichtig op, nog duidelijk niet helemaal op deze wereld, toen hij zag dat Ardentpaw ergens anders op focust was. Hij zette ook zijn vacht uit en zette een paar passen naar achteren, waarna hij Saffronpaw wenkte. Het rosse katertje rende wiebelig naar Zijn gesprekspartner. Ik denk dat er een hond in de buurt is, fluisterde Ardentpaw tegen hem. Na deze woorden liet Saffronpaw zijn vacht ook pluizen, waarna zijn oogjes groot werden. "Een h... hond? Saffronpaw liet zijn blik langs de bosjes gaan, tot hij stopte op de plaats waar hij zojuist nog had gezeten. Twee kleine oogjes weerkaatste het zonlicht, waarna het geluid nog een keer klink. D.. daar in de bosjes!" Was het enige wat de jonge apprentice uit wist te brengen.

Littlefish had niet aan de verleiding kunnen weerstaan toen ze het tweetal zag staan praten. Sluipend had ze zich in een bosje niet al te ver van hen vandaan verstopt, iets dat geholpen werd door haar tamelijk kleine gestalte. Haar Riverclangeur zou waarschijnlijk redelijk snel opvallen voor de Thunderclanner en de Shadowclanner, maar hopelijk kon ze hen daarvoor nog even bang maken. Er lag een grote grijns op haar snuitje terwijl ze door de blaadjes door tuurde en zachtjes begon te grommen. Als je het haar vroeg was het geen bijster goede imitatie, maar het tweetal leek er met open ogen in te trappen. De jonge warrior beet op haar lip om haar lach in te houden. Toen de oudste van de twee echter met trillende stem vroeg of het slim was om te gaan lopen, hield Littlefish het niet meer uit en proestend rolde ze half uit het bosje. "Omg, - je had.. jullie - ge.. gezichten - moe.. moeten z-z-zien!", mauwde ze luid lachend en tussen adempauze's door.

Langzaam kwam de jonge apprentice tot het besef dat Ardentpaw hem maar net optijd weg gekregen had van zijn verstopplaats. Maar nu was het niet het moment om bedankjes rond te sturen, nee, er zat een hond hen aan te staren. De Thunderclan apprentice vroeg of het een slim plan was om het op een lopen te zetten. Het rosse katertje schudden zijn hoofd. Door al deze spanning rende hij mogelijk tegen een boom aan, nee, rennen zou hij nu niet doen. Maar vechten voor hun leven was nou ook niet echt een fijn idee.
Nog voor Saffronpaw een ander voorstel kon doen, hoorde hij hard gelach, waarna een... She-cat? Uit de bosjes rolde. Met stomheid geslagen hield Saffronpaw zijn hoofdje scheef, niet wetend wat te doen. Twijfelend zette hij een stapje richting de vreemdeling. "Wat... Maar waarom... " was het enige wat de zenuwpees uit wist te brengen tot hij doorhad dat hij beet genomen was, waarna een klein glimlachje op zijn gezicht verscheen.

Nog voor er een reactie uit Saffronpaw kwam, klonk er een luid gelach uit het bosje waar ze net nog hadden gedacht dat er een hond had gezeten. Wat? De geur van RiverClan werd nu duidelijk en er rolde een kattin uit de bosjes waar de ShadowClan apprentice net nog in had gezeten. Proestend riep ze uit dat ze hun gezichten hadden moeten zien en Ardentpaw fronste. Dit vondt hij niet bepaald een leuke grap. Toen Falconpaw een geest had nagedaan was er tenminste geen gevoel van levensgevaar bij betrokken geweest. Natuurlijk was dat ook wel eng geweest, maar een geest kon je niet veel doen. In iedergeval een stuk minder als wat een hond je aan kon doen. Saffronpaw leek ook een beetje de woorden uit zijn mond genomen te zijn, of misschien was hij zo gewoon altijd, want net was hij ook al aan het stamelen geweest. "Dat was niet echt bepaald grappig voor ons." vertelde hij de RiverClanner.

Hmpf, de andere twee katten leken haar grap niet helemaal te waarderen, wat ze wel een beetje dom vond. Littlefish kwam uiteindelijk bij, al moest ze nog steeds hijgend naar adem happen terwijl haar turquoise ogen van de ene naar de andere kater gleed. De Shadowclanner stamelde iets, al had hij wel degelijk een klein glimlachje op zijn snuitje, terwijl de Thunderclanner mauwde dat dat niet grappig was voor hen. "Ach, stel je niet zo aan.", antwoordde de kleine calico hem, haar stem nog steeds ademloos en de geamuseerdheid was er nog duidelijk in te horen. De blik in haar ogen was bijna onschuldig te noemen, al kon je duidelijk de ondeugendheid erin zien. ach, dit soort kittenachtig plezier maken had ze gemist nu ze minder vaak kon terugvallen op haar partner-in-crime, nu Coyotepaw zo druk was met allerlei Medicine-cat-achtige taken.

Hij wilde terugkaatsen dat hij zich helemaal niet aanstelde, maar hij voelde wel aan dat het niet veel zou bereiken bij deze kattin. Maar hij twijfelde dan ook zeer dat zij hier een keer een boom in was gejaagd door twee honden. Dat was een rare en toch ook wel beangstigende situatie geweest. Het ene moment had hij gewoon met de deputy van Shadowclan lopen staan praten en het andere moment waren er ineens twee grote honden. Ze waren toen zo de bomen ingeschoten en hadden geluk gehad dat hun twolegs ze mee terug hadden genomen naar Starclan wist waar. Hij had dit grapje daarom inderdaad niet gewaardeerd en hij had ook zeker niet het gevoel dat hij zich aanstelde, maar er ruzie om gaan maken had ook geen zin. "Ja, vooral omdat ik hier al eens een keer een ervaring met twee honden heb gehad, dus sorry dat ik het daarom niet heel grappig vond," zuchtte Ardentpaw. Misschien dat ze er dan zo over op konden houden? Dat zou fijn zijn in iedergeval, want de vrolijke sfeer toen hij de gekke Saffronpaw had ontmoet was nu wel een beetje verdwenen.