Feel the pain it's driving me insane

Ivoryrose zat in een lastig pakket. Ze begon het einde van haar zwangerschap te naderen en met iedere dag groeide het gevoel van angst in haar binnenste. Haar buik voelde als een tijdbom die elk moment af zou kunnen gaan en in de explosie een spoor van destructie achter zou laten. Ze haatte het. Ze haatte hen. Die mormels in haar buik zouden haar hele reputatie verpesten. Door hen zou ze verbannen worden. Nee, dat nooit! Ze negeerde de vele vragen van clangenoten. Ivoryrose, wie is de vader? Ze gaf nooit antwoord. Ze kon moeilijk zijn naam uitspreken binnen in de clan. Dat zou het laatste zijn wat ze ooit zou doen. Ik ook en mijn stomme plannen. Dacht ze gefrustreerd toen ze het kamp uit waggelde. Sjonge, wat had ze het warm en wat had ze het zwaar. De zon scheen fel en haar buik was zo dik dat het haar verbaasde dat ze nog kon lopen en niet het hele kamp door rolde. Haar stroom van gedachten werd kort onderbroken door de geur van Darkpath, een warrior waar ze nog niet zo heel lang geleden een korte fling mee had gehad. Hij was een enorme eikel maar persoonlijkheid deed er niet veel toe als je samen het nest in dook. Toen hij achter een heuvel verscheen keek Ivoryrose op en riep ze hem. "Darkpath!" Als hij nu ging rennen dan was ze hem kwijt. Ze kon absoluut niet haar tempo verhogen naar een drafje met haar buik, nee snelwandelen was haar ding nu.

+ darkpath

De zon scheen warm op zijn donkere vacht, terwijl hij om de zoveel tijd opschoof om zodoende terug in de schaduw te kunnen kruipen. Ook nu weer, kwam hij lui overeind en schoof een staartlengte op, totdat de koelte van de schaduw weer over hem heen viel. Darkpath was net terug van een simpele route door het territorium om te kijken of er nog uitschot verstopt zat. Riverclan was nooit te vertrouwen, maar ook die mormels van Shadowclan en Thunderclan stonden hoog op zijn lijstje om een trap te verkopen. Nog maar niet te spreken over de haarballen van de Bloodclan. De donkere kater snoof eventjes, terwijl hij zijn bleke groene ogen in zijn specifieke spleetjes hielt. Rustig keek hij om zich heen, voordat zijn oren naar achter draaide en zijn humeur naar negatief zakte. Het schelle stemgeluid van Ivoryrose kwam zijn rust verstoren. De kattin met wie hij kort een fling had gehad, in een moment van zwakte dat hij had toegeven aan zijn ... noodzaken. Iets wat hij haatte aan zichzelf en wat hij met zichzelf de dood in zou brengen. Darkpath draaide zich om en kwam overeind toen de kattin naar hem toe kwam. "Ivoryrose," miauwde hij op zijn kalme, duistere toon, terwijl hij iets dieper de schaduwen in kroop.

Tot Ivoryrose haar opluchting kwam Darkpath tot stilstand. Ze beet op haar tanden om niet een sneer zijn kant op te gooien. Waarom moest hij toch altijd zo edgy doen. In een kleine schaduw zonk hij naar achteren en keek hij vanaf zijn plek haar aan. Wat had ze in hem gezien? Niet veel eigenlijk. Hij was meer een ruggen krabber geweest om dat ene plekje om haar rug te bereiken waar ze zelf niet bij had gekund. "Ik moet je wat vertellen." Miauwde ze toen ze binnen gehoorsafstand was. Goed, eerst maar even er voor zorgen dat ze zijn aandacht had. Misschien kon ze met haar charme hem in een beter humeur stemmen en hem wat ontvankelijker maken voor het nieuws. "Darkpath.. " Snorde ze en ze veegde langs zijn wang heen terwijl het binnen in haar borst luid rommelde. "Vergeef mijn humeur ik ben gewoon zo snel geprikkeld de laatste tijd," Murmelde ze met een zoete stem terwijl ze voor hem op de grond ging liggen om haar vermoeide benen wat rust te gunnen. Ze wreef over de grond heen terwijl ze zich als een slang met obesitas in alle bochten wrong. O als ik dit lichaam nu niet had! "Heb je tijd om even te kletsen?" Haar stem zonk tot een uitdagende toon met ogen die fonkelde. Hij wist de intentie die ze bedoelde. Want sinds ze de piek van haar zwangerschap begon te bereiken begon ze steeds meer.. noodzaken.. te voelen.

Hij was niet blij met dit gezelschap, alles behalve. Maar hij kon haar ook niet wegsturen, dat ging tegen zijn moralen in. Dus bleef hij zitten en sloeg zijn staart over zijn poten heen. Zijn bleek groene ogen gleden over haar lichaam heen en hij snoof zachtjes toen hij haar dikke buik van dichtbij zag. Emoties waren iets waar hij zich zo veel mogelijk bij weg hielt, dat maakte zijn taken een stuk makkelijker, maar dit wist toch een klein sparkje van angst bij hem naar binnen te krijgen. Ivoryrose begon dan ook met dat ze hem iets moest vertellen en daarna dat ze wat sneller geprikkeld was dan normaal. Hij wilde een opmerkingen gooien, maar besloot zijn bek te houden en haar te laten praten. "Hm," snoof hij eventjes, terwijl zijn ogen haar volgde en hij niets liet merken hij een veeg over zijn wang kreeg. Hij had zichzelf gehaat toen die ene nacht voorbij was geweest en wist dat hij het nooit meer moest laten gebeuren. Wetend wat er allemaal fout kon gaan en wat hij nu te horen zou kunnen krijgen. Hij kreeg de vraag of hij tijd had om te kletsen. "Not really," antwoorden hij op een koude toon. "Maar een kattin in jouw ... situaties valt moeilijk te weigeren."

Zoals verwacht was Darkpath zijn toon alles behalve uitnodigend. Ivoryrose beschouwde hun eerdere samenkomen als een klein wonder. Waarom ze hem zo ver had kunnen krijgen die keer ging haar te boven. Maar ze was hem er dankbaar voor want nu kon dit in haar voordeel werken. Haar mondhoeken krulde omhoog toen hij toegaf, al was het niet van harte. Hij haalde natuurlijk haar zwangerschap aan als reden waarom hij dat deed. Typisch. Niemand had ooit een zier om haar gegeven. Raak zwanger en plotseling leek iedereen een stuk aardiger tegen je te doen. Alsof die kittens in haar buik niets anders dan goed konden zijn. Alsof de zwangerschap iets magisch was waardoor alle voorgaande zonden vergeven zouden worden. Wat een hoop onzin. “Zoals je ziet ben ik al een aardige tijd in verwachting,” begon ze behoedzaam terwijl ze op haar rug rolde. Ze behield haar oogcontact met dat van hem. “En ik heb eens zo zitten rekenen..” Ivoryrose liet opnieuw een pauze vallen terwijl ze nadacht over haar woordkeuze. In de realiteit wist ze al lang wat ze wilde zeggen tegen hem maar wellicht was er iets meer tact vereist bij Darkpath, vond ze zo. “Gefeliciteerd, je bent vader geworden.” Haar stem klonk niet vreugdevol. Hij klonk koud als haar ogen nu stonden.

Ze irriteerde hem, maar om heel eerlijk te zijn irriteerde veel dingen hem, dus dit was maar een klein wonder. Hij ging kalmpjes zitten en likte zijn zwarte pootje, voordat hij zich terug richtte op de witte kattin die een poging deed om zich op haar rug te draaien. "Dat is te zien," miauwde hij kalmpjes, toen ze begon over dat ze al een tijdje in verwachting was. Het was niet moeilijk om geheim te houden, ze zag eruit alsof ze ieder moment kon exploderen. Een gedachten die hij eventjes liet spelen in zijn hoofd, maar daarna liet vliegen. Darkpath's oren twitchte toen ze begon over een rekensom. Dit zou niet goed aflopen, dat was iets waar hij zeker was. Zijn bleek groene ogen knepen zich samen toen ze de woorden liet vallen. "Nee." Dat was het enige woord wat hij liet vallen. De zwarte kater kwam overeind en draaide zijn rug naar haar toe. "En zelfs als die mormels van mij zouden zijn." Hij draaide zijn kop in haar richting en keek d'r aan met een bijna duidelijke blik. "Dan wil ik niets mee te maken hebben." Zijn staart flitste eventjes langs haar heen, voordat hij aanstalten maakte om weg te lopen.

Ivoryrose wendde haar blik niet af. In plaats daarvan hield ze hem strak op Darkpath gericht, vastberaden om zijn reactie te kunnen pijlen. Ze had wel verwacht dat hij geen scène er van zou maken, hij was nu eenmaal een erg gesloten kater, maar om nou zo te reageren? "Ja." Beet ze hem toe toen hij nee zei. Ze rolde om en kwam ook overeind. "Ze zijn van jou en je gaat verantwoordelijkheid nemen." Hield ze vol terwijl ze naar hem toe liep en voor hem ging staan om hem te dwingen haar aan te kijken. "Het kan me geen ruk schelen of je er niet meer naar om kijkt als ze geboren zijn, het enige wat je daarmee verpest is je reputatie. Maar ze zijn van jou en dat ga je ook beamen als ik het tegen de clan vertel." Ze waren niet van hem maar wist hij veel. "Pech gehad, mannetje." Snauwde ze nog een keer voor ze zichzelf met een ruk omdraaide en ook aanstalten maakte om te vertrekken.

Haar blik was net zo koud als die van hem. Er was geen haar op zijn vacht die hem ervan zou kunnen overtuigen dat één, de kittens van hem waren, en twee dat hij er ook maar iets voor zou doen. Hij wilde geen kittens, hij had een hekel aan kittens. Het liefst wilde hij zo ver mogelijk weg van de nursery blijven. Ivoryrose kwam overeind en ging voor hem zitten, in een poging om zijn blik vast te houden. Zijn bleke groene ogen keken in haar helder blauwe, zijn blik koel en leeg, met een tikkeltje hooghartigheid erin. Hij wilde geen kittens, vooral niet met haar. Hij liet haar woorden over hem heen komen, niets wat hem echt kon raken. Als ze zo nodig deze leugen moest vertellen over hem, fine, ze ging haar gang maar. Hij zou niet eens meer omkijken naar die mormels en hun moeder, hij zou zich voorlopig gedeisd houden in de clan en zijn taken wat langzamer uitvoeren. Eventjes kneden hij zijn nagels in de zachte grond waar hij op zat, spande zijn spieren aan om d'r naar de grond te halen. Maar het had geen zin om een zwangere kattin aan te vallen, daarbij zou hij alleen maar meer problemen op de hals halen. Nee, hij zou haar in de gaten houden en er achter komen van wie die mormels daadwerkelijk waren. Want van hem? Nooit. Hij kwam overeind en smolt bijna samen met de schaduwen, terwijl hij verdween in de duisternis.

Er kwam geen antwoord meer, geen reactie. Dat was dan afgehandeld. Vanaf vandaag, tot ze geboren zouden worden, tot ze zou weten hoe ze van ze af moest komen, zouden de kittens van Darkpath zijn. Nee, ze waren helemaal niet van hem maar wie kon dat nou weten. Ivoryrose voelde zijn blik in haar rug prikken maar keerde zich niet om. Ze keurde hem zelfs geen blik waardig. Ze zouden geen overtuigend koppel zijn maar dat hoefde ook niet. Een ongeluk was een ongeluk, en als hij er voor koos om niet te willen zorgen voor de kittens dan kon haar dat geen moer schelen.

Topic end.