Open - Will the sun ever shine again?

De regen stortte hard neer op de aarde. Het vormde een doek voor de wereld waardoor je zicht compleet verdween. De hemel was enkel grijs en de kou drong door tot op het bot. Maar de getekende kattin had dit moment gekozen het kamp te verlaten. Om even alleen te zijn. Ze liep alleen door het windclan gebied, een die compleet weggewassen werd van diens windclan geur. Ze had overal kunnen lopen op dit moment en ze had het verschil niet gemerkt. Maar ze wist dat dit clangebied was op de manier hoe je wist dat je staart jou toebehoorde. De queen had weggemoeten uit het kamp. Ze kon het niet langer verdragen... hoe alles gewoon doorging. Hoe het niet uitmaakte wat er gebeurde maar de clan vergaf en vergat. Hoe verdriet er niet toe deed en je tranen verspilt werden. Enkel de hemel leek haar pijn te kunnen uiten. Maar was dat niet hoe het altijd ging hier? Zo was het geweest in haar jeugd. En nu ook. Oceanstar was dood en alles ging onbeschaamd verder. Haar partner was dood, had haar verlaten met verraad en een eenzaam kind. En ze kon niet rouwen in dat kamp. Niet met iedereen die naar haar keek en deed alsof het het nooit was gebeurd. Alsof niet haar nieuwe kinderen door de nursery renden. Alsof ze niet een nieuwe kuil moest gaan graven omdat ze de drukte niet aan kon- De grijze poes stopte en staarde over de grens. Haar hart wilde weg. Wilde haar kit pakken en terug gaan naar de harde wereld die ze kende. Het leven als een rogue. Ze was niet het type om weg te rennen van haar problemen, dus bleef ze enkel kijken. Pas toen een geluid haar liet opschrikken keek ze weg. Het was nauwelijks te horen door de harde regen, maar haar natuurlijke wantrouwen hielp. "Laat jezelf zien." Klonk haar harde, stricte stem, al had het een hint van breekbaarheid.

Open - Will the sun ever shine again? Roses_by_thispoisonedone-dbk3eit

Het was niet vaak dat de eenzame poes buiten het kamp te vinden was, maar de keren dat ze zich buiten haar zelf geplaatste muren van comfort bevond, werd dat telkens weer afgestraft. Kort geleden de nevel die plots op was komen zetten, nu was het de regen die onaangekondigd aan was komen waaien. Waarschijnlijk was het louter ongeluk, maar Mistpaw interpreteerde het als veel meer dan dat, zoals haar brein wel vaker gedachtes samen spon tot een onecht geheel: ze was niet welkom hier. Haar ademhaling was sneller dan normaal, lichtelijk in paniek door het feit dat de regen haar zicht nog verder ontnam en zich een weg baande door haar dikke vacht. De poes huiverde, haar ogen nu niet alleen nat van de regen. Het was slechts water, maar ze wilde naar huis. Ze wilde terug komen met gevangen prooi, naast haar zussen kruipen en daar met een tevreden gevoel opwarmen. Allicht praten over de vogels in de lucht en de dagen na morgen, zonder zich verloren, verdwaald en ongewild te voelen. De wind stak op, maar bracht iets van comfort. Haar scherpe reukvermogen pikte een vlaag van kattengeur op, wat een last van haar schouders liet vallen. De poes zette haastig haar poten in beweging naar de bron daarvan, hopend op een uitweg. "Laat jezelf zien." de barse stem liet haar grijze oren diep wegzakken in haar nek. De paniek duidelijk in haar bewolkte ogen stapte ze op de grijze gestalte tussen het hoge gras af, haar houding onderdanig en enkel nog treuriger door de regen die haar vacht aan haar dunne lichaam liet plakken. Ze stelde niets voor. "S-sorry mevrouw, i-i-ik was gaan jagen en de regen en ik kan niets zien en-" ze slikte haar woorden huiverend in en vervloekte haar eigen zwakte, vervloekte zichzelf voor het feit dat de regen haar zoveel angst aan joeg; maar ze wilde naar huis. Ze wilde gewoon naar huis, weg van deze vervloekte plek en de vervloekte regen die haar het zicht zo treiterend nog verder ontnam. Toch was ze dichtbij genoeg om de ander te zien, haar getekende gezicht en de sterne blik in haar ene blauwe oog. Ze leek haast breekbaar in de stromende regen maar wie was zij om dat te zeggen? Waarheid was dat ze veel naar de elder keek; immers zou ze in een bepaalde vorm haar stiefmoeder zijn, al had ze het nooit echt zo ervaren. Bovenalles vond ze ergens troost in het feit dat een dergelijk getekende poes nog altijd sterk stond, ondanks alle tegenslagen en ondanks alles dat het leven haar voor legde. Als Abysshowl het kon, dan zou zij het ook moeten kunnen, toch?