Misery loves company

Nog voordat Amare weer kon antwoorden, mengde Seaweedpaw zich in hun gesprek. En zonder enig respect vertelde hij het, alles. Dit was een moment tussen broer en zus. Die gore haarbal had het recht niet om zich hiermee te bemoeien. "Ja, dat ja." siste ze kwaad. Vernietigend keek ze de leerling aan. Als Amberhunt hier nu niet was, dan had ze haar klauwen stevig in hem gezet. De drang die ze voelde om dat te doen was inmens groot, maar met veel moeite hield ze zich in. Anders was ze haar broer helemaal kwijt. Ze richtte haar aandacht weer op Amber. "Je hebt niks gezegd." mauwde ze met trillende stem.

Hoewel Seaweed's toevoeging behulpzaam was, irriteerde het Amber nogal dat hij zich ermee bemoeide, en Amare leek hetzelfde te voelen. En daarbij: het feit dat ze dit nu vraagde wees er wel op dat de apprentice het nodig had gevonden om zijn mond voorbij te praten. "Seaweedpaw, het is niet bepaald de bedoeling dat je dat soort persoonlijke informatie doorspeelt. "Maar Amare had zeker gelijk: hij had niks gezegd, wat vooral kwam doordat ze elkaar sinds de kinderen slechts een paar keer heel kort hadden gezien. "Ja, ik heb een mate en kinderen. Ze zijn van hem, dus ze lijken totaal niet op ons" Miauwde hij, haar indringend aankijkend en hopend dat ze het niet verkeerd zou opvatten dat hij het nu pas zei "Je hebt mijn mate al ontmoet, de vorige keer dat we elkaar zagen"

Tot haar opluchting vond hij het ook niet oké dat Seaweed dit allemaal zei, maar dat gevoel verging al snel toen hij begon over een mate en kits. Het stak haar dat hij dit haar nooit had verteld. Als dit iets nieuws was dan zou ze het nog wel begrijpen, maar het was duidelijk al veel langer gaande. Maar wat haar pas echt shockeerde was dat laatste. In haar herinneringen tastte ze naar andere katten die hier toen ook waren. Maar nee, alleen Seaweed en die gestoorde dikzak. En was hij niet veel ouder van Amber? Voor een paar momenten staarde ze haar broer vragend aan. "Wa-waarom liet je hem zo tegen me doen?" vroeg ze, duidelijk gepijnigd. Dat ze niet welkom was in het territorium snapte ze. Maar waarom gedroeg hij zich zo elitair tegenover zijn schoonzus? En oh, het was niet alsof hij dat niet wist. Ze had het luid en duidelijk staan verkondigen: "Amberhunt is mijn broer."

Oh, nu was het helemaal mooi. Amberhunt dacht dat hij het recht had hem aan te spreken wat wel en wat niet de bedoeling was. Waarom was hij toch zo'n idioot die niets kon begrijpen. "Er zijn wel genoeg dingen die jij hebt gedaan die niet de bedoeling waren, maar daar hoorr je mij ook niet over janken," bitste hij naar de rosse warrior toe. Misschien zoals niet vertellen dat hij een zus had, of hem vergeten en zijn 'perfecte' familietje opvoeden. Nee, hij had er geen woord over vuilgemaakt. Dus wat gaf hem het recht om nu boos te worden dat hij iets aan die stomme, stinkende rogue van een zus van hem had verteld. Maar toen die ook nog eens vroeg waarom hij Demonslayer zo tegen haar had laten doen draaide hij zich weer naar haar toe. "Hij is een slappeling en laat over zich heen lopen, of had je dat nog niet door. Daarbij had Demonslayer al het recht om jou niet bij onze grens te willen," misschien was hij nu over de lijn heen gestapt, maar dat boeide hem niet. De twee zaten hem tot hier en hij was er helemaal klaar mee.

Natuurlijk moest ook Demonslayer een probleem worden. Amberhunt begon nogal hoofdpijn van de ingewikkelde en stressvolle situatie te krijgen. Zijn mate was ouder en ontzettend chagrijnig, ja, maar dat betekende niet dat hij een verschrikkelijke keuze was. voordat hij de kans zag om het uit te leggen moest Seaweedpaw zo nodig weer een scherpe opmerking maken. En hoewel het eerste hem niet zoveel deed, hij wist zelf dat dit anders lag en was te slim om daarover in discussie te gaan. Maar dat hij een slappeling werd genoemd zat Amberhunt niet lekker. Hij ademde een paar keer diep in en uit en sloot zijn ogen voor enkele tellen om een uitbarsting te voorkomen. "Hij is erg gesteld op de clan en haar grenzen, hij deed nou eenmaal zijn plicht" legde hij met een bittere klank in zijn stem uit, alvorens zich tot de apprentice te keren. "Noem mij geen zwakkeling Seaweed' Hij had er iets dreigends achteraan willen plakken, maar dat zou de ander alleen maar reden geven om nog erger terug te slaan.

De achterlijke apprentice kon maar beter zijn kop houden als hij nog heel wilde blijven. Wat hij tot hier aan toe allemaal had staan uitkramen was al genoeg om aardig wat verdiend te hebben, maar nu ging hij echt te ver. Hij had hier niks mee te maken. Eigenlijk had hij allang op moeten rotten, weg van dit veel te persoonlijke gesprek. Maar ondanks dat ze zielsveel van haar broer hield, hem verdedigen lukte haar niet. Ze wist niet eens zeker of ze nog wel aan dezelfde kant stonden, wat dat dan ook betekende. Hij bevestigde het tegenovergestelde toen hij de dikzak begon te verdedigen. Niet eens een sorry. En al meteen richtte hij zich weer op Seaweed, klaar om zijn eigen hachje te redden. Maar wat haar plots te binnen kwam, was iets wat nog meer stak dan alles wat hiervoor kwam. En het was zo logisch. Waarom had ze dit niet eerder door? "Hij wist al van mij." sprak ze bitter. Haar grijze ogen stonden strak op die van haar broer gericht. "Daarom moest ik weg." De hele clan had haar al gezien toen ze moons geleden werd behandeld door de Medicine Cat. En toen had Amberhunt alles opgebiecht. Iedereen wist het. Het was meer dan logisch dat zijn "mate" en hij over haar hadden gepraat. En het erge; Amber had haar in een negatief licht gezet. Anders was ze heus niet zo harteloos weggestuurd.

Hij kon de irritatie, de woede, van beide katten voelen. Het kwam van hun af net als een hittegolf in green leaf. En hij deed het natuurlijk ook weer verkeerd. Amberhunt vertelde hem dat hij hem geen zwakkeling moest noemen. Wat dan? Een muis in de wereld van jagers, bang wat anderen van hem zouden denken? "Nou geef dan maar eens een mooi alternatief, want je bent het wel en je weet het. Denk ook maar niet dat anderen het niet hebben gemerkt hoor," Er was nu geen enig greintje van respect meer in zijn stem te horen voor de rosse warrior. Nee, respect kreeg Amberhunt niet meer van hem, die kans had hij vergooid en blijkbaar ook van zijn zus. Die leek tot de conclusie te komen dat hij Demonslayer over haar had verteld en hij haar daarom zo had weggestuurd. Nou, voor hem had dat geen eens nodig geweest. Een Rogue had geen zaken bij een grens met een clan en ze mochten hardhandig weg worden gestuurd. Maar nee, alles bij deze twee moest persoonlijk zijn. "Echt, horen jullie jezelf niet, over alles huilen en zeuren. Demonslayer deed gewoon wat hij hoorde te doen stop met het persoonlijk nemen van alles en ga gewoon weg." Dat was gericht aan Amare, want ze moest nu echt oprotten van ShadowClan territorium.

De bitter klank van Amare, de eerste opmerking van Seaweedpaw, de hele situatie, het deed iets met Amber dat hij nog nooit eerder gevoelt had. Het was een soort woede die moeilijk te beschrijven. Hij keerde zijn Amberkleurige ogen, die nu furieus stonden, weer op Seaweed en kwam dichterbij, afwachtend of er nog iets zou komen. Als hij zijn bek had gehouden zou er misschien niks zijn gebeurd, maar het mocht nou eenmaal niet zo zijn. Razendsnel bracht Amberhunt zijn voorpoot omhoog en sloeg de apprentice zonder veel beheersing tegen zijn kop. "Waag het niet om mij zwak te noemen! Ik heb minstens net zo hard gewerkt als elke andere warrior in de clan. Het is niet aan jou... Of wie dan ook, om dat op de proef te stellen" De woorden kwamen en als een angstaanjagende grauw uit, op een toon die nog nooit uit zijn keel was gekomen. Op de een of andere manier voelde Amber ook helemaal geen spijt voor de klap, ook al was het slachtoffer nog maar een apprentice.

In plaats van haar uitleg te geven, viel hij uit naar Seaweedpaw. En hoewel het snotjoch het meer dan verdiende, beviel het haar niet dat zomaar genegeerd werd. De apprentice was dus overduidelijk belangrijker dan zij. Een enorm gevoel van jaloezie knaagde aan haar. Amber had een clan, een mate, een familie, maar geen zus. Nee, die was hij prompt vergeten. Zodra het goed met hem ging had hij voor geen tel meer aan haar gedacht. En zij die toevallig aan de verkeerde kant van de grens was geboren kon het allemaal krijgen: de haat, de minachting. Alles. Want zij was slecht en zij waren de helden. Dat was allemaal veel te veel om te bevatten. Laat staan dat ze er nu wat over wist te zeggen. En dus bleef ze stil, bang wachtend op wat komen zou. Dat het hevig zou escaleren sloot ze totaal niet uit.

Voor hij het ook nog maar wist zag hij de poot van Amberhunt voorbij schieten en een warme pijn vertelde hem dat de kater hem geslagen had. Een grom borrelde op en de zwarte apprentice beet zijn kaken op elkaar. Hij wist wel wanneer hij moest stoppen, maar of hij dat wilde was een andere vraag. Hij had nu al een mentor die niets met hem deed en als hij een warrior aanviel dat was de kans groot dat hij ook geen nieuwe zou krijgen in wat hij hoopte dat het de eerstvolgende ceremonie zou zijn. Toch kon hij het niet helpen om humorloos te lachen om de woorden die de rosse kater daarna zei. "Natuurlijk werk jij net zo hard, daarom kom je kostbare tijd aan de grens verspillen om je buitenclanse, stomme zus te bezoeken," vertelde hij Amberhunt op trage en sarcastische toon. Echt hoorde hij niet dat wat hij zei niet klopte met wat hij deed. Seaweedpaw wist echt niet hoe de kater uberhaupt dacht dat hij goed zat hier. Dat hij hem maar de schuld gaf van hem zwak te noemen terwijl hij hem alle redenen gaf om dat te doen. Maar nee hoor, hij zat hier fout. Natuurlijk. De grote, eerlijke en gerechtige warrior had gelijk en de apprentice was maar dom en respectloos. Ja, oké, hij was nu respectloos, maar de kater verdiende zijn respect niet. Niet als hij zich zo gedroeg.

De situatie werd steeds moeilijker om in de hand te houden. Amberhunt wist dat nog een verkeerde uitspraak van Seaweedpaw hem gemakkelijk zou kunnen doen omslaan. De schade die hij dan zou aanrichten zou nog veel moeilijker uit te leggen zijn dan wat de apprentice dan allemaal zou rondbazuinen over Amare. Hij hield zichzelf dus tegen en telde tot tien na het antwoord. Seaweed leek niet al te aangeslagen door de klap die hij had gekregen, maar misschien zou dat nog komen. Amberhunt wende zich tot zijn zus "Amare, het is beter als je de grens verlaat. Als Shadowclanwarrior waarschuw ik je dat er actie ondernomen kan worden als je je niet uit dit gebied begeeft." Bracht hij zo scherp mogelijk over zijn lippen. Hij had extreme moeite met die woorden, die normaal gesproken alleen gezegd werden tegen niet-vijandelijke rogues en kittypets. En hoewel dat Amare op zich wel beschreef, was ze zoveel meer dan dat. Hij kon niet bedenken wat ze ervan zou vinden. [/justify]

De opmerking van het mormel lieten haar lippen opkrullen in een stille, schelle grauw. En hoewel ze het had kunnen zien aankomen, deed het pijn dat haar broer er niet tegenin ging. Hij liet zich zomaar uitschelden door een apprentice. Hij liet zijn zus uitschelden door een apprentice. Toen hij haar had beschermd tegen Shark was hij nog moedig, sterk. Maar nu was hij veranderd in en slappe zak. Anders zou hij nooit zo over zich heen laten lopen door een tiener, of wie dan ook uit die verschrikkelijke rotclan. Had zijn moeder haar verantwoordelijkheden niet even wat eerder kunnen ontvluchten? Dan waren ze nu één grote blije familie, weet hij veel. En toen zei de rode kater iets wat haar compleet brak, op een toon die zo onpersoonlijk en koud was dat het voelde alsof ze hem eigenlijk helemaal niet kende. Was dit waar het eindigde? Liet hij nou serieus zijn echte familie achter voor een of andere clan? "Oké." zei ze zo kort en zacht dat de "O" nog amper hoorbaar was. In een poging om zich hoog te houden schraapte ze haar keel. "Dan weet ik hoeveel familie voor je betekent." kwam er monotoon uit haar mond. "Dan hoef je je vader zeker ook nooit meer te zien?" Haar ogen stonden strak in die van haar broer gericht. En al was zijn antwoord waarschijnlijk "inderdaad", ergens hoopte ze dat hij erop in ging.