Misery loves company

Sinds het "incident" had ze hier niet meer durven komen. Het was haar allemaal veel te veel. De grote kater die haar weg wilde hebben, de domme apprentice die er niks van begreep, maar vooral het rampzalige afscheid dat ze met Amber had. Vroeger waren ze zo goed als close. Ze zagen elkaar niet vaak, maar ze waren broer en zus. En nu? Nu verkoos hij zijn achterlijke clan boven zijn échte familie. Ze wist diep van binnen dat ze het hem niet kwalijk kon te nemen. Maar haar gedachten waren te vertroebeld door verdriet om dat aan zichzelf toe te geven. Het deed haar veel meer dan het zou moeten. Het maakte haar nog roekelozer dan normaal. En dat bracht haar poten weer terug bij de Shadowclan grens: de plek waar alles begon en ook weer eindigde. Dat was natuurlijk het recept voor een ramp. Ze was dan ook niet verbaasd toen een verse clanlucht haar neus binnendrong. Wat haar wél liet verstijven was dat het de domme apprentice van eerder was. Één van de katten die het allemaal had mogen bezichtigen. Ze had nu twee keuzes. Vluchten en overkomen als een prooisteler -en het daarmee alleen nog maar erger maken-, of even rustig met hem babbelen en hem daarna peren. Haar keuze was gemaakt en ze probeerde zich te ontspannen. Alles om de kater niet te laten panikeren.

+ Seaweedpaw eerst

Zo te merken kon de apprentice haar aanwezigheid niet waarderen. Als ze zich nu niet in zo'n wankele positie bevond, dan had ze hem even duidelijk gemaakt dat dit geen manier van praten was. Althans, niet tegen haar. Hij had haar irritante vragen gesteld én viel nu meteen al tegen haar uit. En zij? Zij had tot nu toe nog niks verkeerd gedaan. En als hij geboren worden in een dramafamilie meetelde als een misstap, dan was hij niet helemaal lekker. "Mag ik je erop wijzen dat ik aan de ándere kant van de grens sta?" mauwde ze met een grijns. "Ik ben volledig in mijn recht." gooide ze er nog bovenop terwijl ze hem met een schuine kop aankeek. Ze straalde absoluut geen vijandigheid uit. Problemen waren wel het laatste waar ze zin in had. Maar er was niks mis met de feiten op een rij zetten. Bovendien had ze gelijk. Ze stond ook echt aan de juiste kant van de grens. Hij kon haar niks maken zonder de zogenaamde warrior code ofzo te overtreden. Ja, behalve haar erg vies aankijken dan. Maar daar wist ze wel mee te leven. Nu was het moment om te laten zien dat er niet met haar te sollen viel.

Iets in haar knapte. Dankzij de harde woorden van de apprentice ontstond er een brok in haar keel. Hij moest zijn kop houden en stoppen met doen alsof hij, puur omdat hij een clanner was, beter was dan zij. Jij weet helemaal niks van Amberhunt. blafte ze, haar ogen strak in de zijne. De stomme haarbal had geen idee wat zij en haar halfbroer samen hadden doorstaan. Hij was nog niet eens geboren toen ze het ShadowClan kamp binnen werd gesleurd. Die dag was ze bijna gestorven. En het was broederlief die haar was komen redden. Hij gaf echt wel om haar. In ieder geval genoeg om zijn positie in de clan op het spel te zetten. "En nee, dan is niet iedereen blij. Je weet verdomme niet hoe het is om behandeld te worden als een stuk schijt, puur omdat je een Rogue bent. Als ik in ShadowClan was geboren, dan had ik je mentor kunnen zijn. Verbaasd door haar emotionele uitbarsting zette ze een stap naar achteren. Haar onderlip trilde een beetje. Ze wenste dat ze dit niet had gezegd, maar de woorden waren er al uit. Nu moest ze dealen met de consequenties. En die zagen er voor haar bijzonder slecht uit.

Nu ging hij te ver. Ze ging niet langer dit kritiek pikken van dit bevoorrechte stuk vossenstront. Hij moest eens weten hoe fout hij het had. Wist hij überhaupt wel dat niet alle Rogues gestoorde monsters zijn? Vast niet, want anders zou hij haar wel anders behandelen. Maar hé, dat krijg je als je opgroeit in een cult. Dan leefde je in je eigen, zielige bubbel zonder ook maar een poot uit te steken naar de échte wereld. En toen voegde hij er ook nog eens een mega bijdehante opmerking aan toe, alsof dat ook maar iets toevoegde. "Het spijt me voor mijn broer dat hij tussen zulke muizenbreinen als jij leeft." spuugde ze, zich totaal niet bewust van wat de impact van deze woorden kon zijn. "Want de enige hier met een vreselijk misplaatste instelling ben jij."

Het was wel duidelijk dat die opmerking niet goed viel. Maar wat hij daarop zei, viel bij haar nog veel slechter. Wat kraamde hij nou uit? Met haar hele hart hoopte ze dat hij blufte. Overdonderd keek ze hem aan, haar ogen groot. "Hoe bedoel je, familietje?" vroeg ze verward. "Amberhunt heeft helemaal geen clanfamilie."

"Hou je kop." snauwde ze. Nee, dit kon toch niet waar zijn? Dus dat was waarom Amberhunt niks meer van zich had laten zien. Hij had een echte familie. Een die hij wel aan iedereen kon laten zien. Een waar hij trots op kon zijn. Amare beet zo hard op haar onderlip dat er een beetje bloed in haar mond liep. "Je liegt." Haar nagels schoten naar buiten en boorden zich in de grond. De haren op haar rug gingen omhoog. Ze had dit van Amber moeten horen. Niet van deze irritante, achterbakse kwal. Alles in haar wilde haar klauwen in de leerling zijn prachtig lelijke gezichtje zeggen. Maar ze wist dat als ze dat deed, het klaar was met haar. Dan zou ze haar broer nooit meer zien.

Was die zelfingenomen debiel Amber's mate? Dus daarom was hij zo bangig terug gekrabbeld. Hij wilde de "liefde van zijn leven" niet teleurstellen. Want stel je toch eens voor, een praatje hebben met je zus. Er was natuurlijk niks ergers dan dat. Wat waren clanners toch achterlijk. Maar de woede die ze richting Amber voelde was niets vergeleken met die naar de apprentice. Hij had niet het recht om haar dit zo, op deze manier, te gaan staan vertellen. Het enige wat ze van hem vroeg was of hij kon stoppen met zijn bek zo opentrekken. En zelfs dat was hem niet gelukt. "Ik zei hou je KOP." krijste ze nu, waarna ze ongecoördineerd naar de kater uithaalde. Haar hele lichaam was nu warm van de woede, adrenaline, alles. Hij had haar officieel gebroken.

Haar klauw ging zo langs zijn wang, waar nu ook wat bloed opwelde. Tevreden keek ze naar zijn gepijnigde gezicht. Hij verdiende het. Dit was wat er gebeurde als je je bek opentrok. En ze had hem nog zo gewaarschuwd. Maar oh nee, gewoon doorgaan. En nu was het janken en doen alsof het allemaal haar fout was. Het verbaasde haar dan ook niet dat hij zich woedend op haar wierp, al reageerde ze hier wel wat te laat op. Hij boorde zijn nagels in haar schouders en ze stootte een pijnlijke kreet uit. Domme apprentice. Wild schudde ze met haar lichaam en sprong ze heen en weer in een poging om hem van zich af te gooien. Maar zijn greep was sterk, en zij had al een aardige tijd niet gevochten. In plaats van dit nog een keer te proberen liet ze zichzelf, en dus ook haar belager, op de grond vallen en rolde ze zo bovenop hem. Hier probeerde ze zich los te wurmen en hem tegen de grond te pinnen.

Bloed.. En kreten van pijn. Amberhunt keek gealarmeerd op van zijn jacht en probeerde vast te stellen waar de geuren en geluiden vandaan kwamen. Hoewel hij natuurlijk meteen het moeten beseffen wie het waren was hij zo verbaasd geweest dat het hem ontglipte. De rode Warrior begon meteen die kant op te sprinten en trof een verschrikkelijk aanzicht aan: Seaweedpaw en Amare die vochten. Met een geschockt gezicht kwam hij dichterbij en miauwde toen op luide toon: "Kappen, nu!" Hij was verbaasd dat zijn stem zo krachtig klonk. De verwondingen leken nog minimaal, Seaweed was nou eenmaal geen Shark. Maar eigenlijk was het juist de apprentice waar Amber zich zorgen om maakte, hij had zijn zus wel erg boos gemaakt. "Wat doen jullie hier?" gromde hij kwaad en keek vooral Amare indringend aan. Deze keer had ze echt weg moeten blijven.

Het gevecht stopte prompt bij het geluid van een wel erg bekende stem. Verwilderd keek Amare op van haar belager en tot haar grote schrik was het haar enige echte broer. Kwaad vroeg hij wat ze hier deden, maar het was duidelijk dat ze vooral op haar doelde. Verstomd liet ze de leerling los. Nee, dit kon niet. Het kon niet zo zijn dat Amberhunt precies nú hier was. En toen het leek alsof het niet erger kon, begon de achterlijke haarbal onzin uit te kwamen. "Dat is NIET hoe het ging." mauwde ze ferm. Ze zette een paar stappen richting Amber, haar blik hopeloos en bang in de zijne. "Amber.." begon ze. "Wil je me iets vertellen?" Als hij haar nu vertelde wat ze zojuist van Seaweedpaw had gehoord, dan zou ze het hem misschien nog vergeven. Misschien.

Hij keek hulpeloos van de één naar de ander, niet wetend wie hij moest geloven. Uiteraard kon hij Seaweedpaw hier geen straf voor opleggen, hoewel de omstandigheden niet duidelijk waren had hij waarschijnlijk gedaan wat zijn clan van hem wilde. Amare kwam dichterbij en Amberhunt's ogen schoten bezorgd naar de apprentice, bang dat hij haar hiervoor weer zou aanvallen. Zijn zus vroeg of hij haar iets te vertellen had. Wat was dat nou weer voor vraag op dit moment? Natuurlijk had hij haar iets te vertellen, hij had haar wel duizend dingen te vertellen. "Dit is niet.." Hij zuchtte diep "Wat wil je weten?" Hij ging ook wat naar voren en probeerde er zo voor te zorgen dat Amare weer aan haar kant van de grens zou gaan staan. Dat zou de situatie iets minder moeilijk maken.