Home

Er was weer een dag voorbij gegaan in het Tribe-leven. Typisch had Stag zijn taken uitgevoerd als een Prey Hunter. Ja, af en toe was het een beetje saai om dag in dag uit hetzelfde te doen, maar het maakte het niet minder belangrijk. En de kater hield er van om een verschil te kunnen maken, om van belang te zijn, voor iedereen die toebehoorde aan de Tribe. Al was het maar zoiets simpels als zorgen dat ze wat te eten hadden aan het einde van de dag. Over eten gesproken, zijn maag rammelde luid. Hij kon zijn gezicht warm worden toen het geluid door de cave leek te galmen en hij maakte zijn weg naar de prooistapel die hij nog had geholpen aan te vullen die dag. Toch, hij was nu al weer een stuk leger. Het was al laat en waarschijnlijk zouden de meesten al hebben gegeten en hun nest in zijn gekropen. Stag pakte gauw een stuk prooi van de stapel af en zocht iemand om het mee te delen. Toch, zijn gok van eerder leek te kloppen, want een van de weinigen die zich nog in het gezamelijke deel van de cave bevond en niet aan een late avondmaal bezig was of aan het bijpraten was, was Day. Day was de chief van de cave guards, dus zou het een beetje raar zijn, aangezien hij de kater niet echt kende, maar het zou egoïstisch en een zonde zijn om de hele vogel voor zichzelf te nemen. En dus liep Stag rustig, en misschien een beetje nerveus, al zou hij dat niet toegeven, op de oudere kater af. "Zin om te delen?" vroeg hij, na de vogel op de grond te hebben gelegd voor de ander.

Day eerst

Het was misschien een beetje raar, dat hij zijn eigen oom niet al te goed kende, maar dat was dan ook wel een beetje zijn eigen schuld. Hij had nooit echt veel moeite gedaan om de oudere kater op te zoeken en met hem praten. Hm, wat een goede neef was hij toch. Om eerlijk te zijn was hij ook wel altijd in de weer, maar hij was er nooit een om excuses te maken. Toch, Day nam met genoegen zijn aanbod om het stuk prooi te delen aan en schoof deze terug naar Stag na er een hap van genomen te hebben. Stag nam zelf ook een hap voor het beantwoorden van de vraag die zijn kant op werd gegooid. Tja, Day was eenmaal een beetje filosofisch, bleek het zo. Toch knikte hij. "De zon was zeker voordelig voor de jacht, wat ook zeker mag, aangezien het koude seizoen zo lang heeft geduurd," reageerde hij. Met warm weer kwamen er meer kleine prooidiertjes zoals muizen uit hun holletjes, waardoor er ook meer roofvogels als prooi te vinden waren. En hij zei ook geen nee tegen een aangename warmte als hij aan het jagen was. "Heb jij nog wat van de zon gezien, vandaag?" Besloot hij maar te vragen. Er waren sommige cave guards, die als ze niet mee gingen op een patrouille, de hele dag in de cave bleven op net buiten de ingang te vinden waren. Wat hem soms toch wel een beetje zonde leek, maar het was nou wel eenmaal nodig voor de veiligheid van de hele tribe.

Day knikte begrijpend. Al het leven schuilde voor de kou in de manen van sneeuw en ijs en het afgelopen seizoen was geen gemakkelijke geweest. Nu de zon weer scheen en haar warmte verspreidde kwam alles echter weer tot leven en dat was de Tribe tot voordeel. Hij glimlachte bij de vraag van de jongere kater. Veel actie had Day niet gezien vandaag, maar ook tijdens een saaie - nee, saai was niet het juiste woord, voor Day was niets saai, maar het was op zijn minst... rustig geweest - wachtdienst kon van het zonnetje genoten worden. "Ik heb op mijn rots lange tijd in haar licht mogen baden", miauwde hij dan ook met een tevreden snorren. En geen roofvogelsilhouet had haar perfect ronde, lichte vorm doorbroken en een schaduw op de dag geworpen.

Soms leken de antwoorden van Day geen logica te bevatten en soms leken ze zelfs bijna normaal. Je wist maar nooit wat je kreeg. Zo vertelde de oudere kater hem nu dat hij een lange tijd in de zon gebaden had. Dat klonk zeker wel als een aantrekkelijke bezigheid. "Dat moest vast fij zijn geweest, om niet door de bergen te hoeven ploeteren en er nog van te kunnen genieten," glimlachte Stag dan ook. Ergens was hij wel een beetje jaloers, maar de dagelijkse jacht was iets wat belangrijk was en moest gebeuren, dus hij was ook blij om de Tribe te kunnen helpen. "Ook nog wat anders gedaan?" Vroeg Stag vriendelijk voordat hij weer een hap van de prooi voor hem te nemen en deze weer naar zijn oom te schuiven. Hij kon hem natuurlijk niet helemaal in zijn eentje op gaan eten. Ten eerste zou dat erg egoïstisch zijn, vooral aangezien hij gevraagd had te delen en ten tweede zou hij dan uit elkaar barsten zo vol zou hij dan zitten.

Day moest even glimlachen bij Stag reactie. "Ach, 'ploeteren' is ook maar een instelling", miauwde hij. Day? Die deed niet aan ploeteren. Als hij lange afstanden door het territorium af moest leggen ter bescherming van een Prey Hunter, of om de verste uithoeken van het territorium te controleren op roofdieren, dan was dat een 'aangename wandeling' of 'wat gezonde beweging', of, als het door zware omstandigheden dan toch echt niet leuk genoemd kon worden, een 'voldoening schenkende taak'. Bij de vraag of hij nog iets ander gedaan had dan in de zon zitten, werd Days glimlach wat breder. Oh, hij had van alles gedaan. "Naast mijn gebruikelijke taken van roostermaker en rapportontvanger uit te voeren heb ik zo mijn gedachten eens laten gaan over de sterfelijkheid van bomen en de aard van de roofvogelgeest", verklaarde hij, Stag afwachtend aankijkend en zich afvragend of de Prey Hunter zich misschien geroepen zou voelen hier ook enkele gedachten over te delen. De geest werd immers pas echt vooruitgeholpen als hij in vriendschappelijke botsing kwam met een andere.

Ploeteren was inderdaad een instelling, maar vandaag vond hij die instelling wel kloppen. Het oneven bergterritorium en de warme zon zorgden er niet echt voor dat je goed uitgerust terug kwam. Hij was uitgeput, om het kortom te zeggen. Maar Stag geloofde niet dat het Day veel zou uitmaken, die kater keek altijd aan de positieve kant. Straks zou hij hem nog vertellen dat hij dan een goede, schitterend vredige nachtrust zou hebben dan ofzo. Dat klonk wel als iets voor zijn oom. Niet dat hij het heel erg vond, het zorgde voor een grappig gesprek, al was hij soms wel even voor woorden aan het grijpen die toepasselijk konden zijn. Zoals nu. Hij richtte een verwarde blik op de Chief toen hij begon te praten over de sterfelijkheid van bomen en de aard van de roofvogelgeest. Uhm, tja. Dat kon. "Een, uh, productieve dag hoor ik het zo maar eens?" reageerde hij een tikkeltje onzeker. "Heb je ook nog wat antwoorden op die gedachten gekregen of zijn het nog steeds de grote mysteriën van het leven?" Vroeg Stag daarna nog, albeit een beetje meer voor amusement dan dat hij er echt nieuwsgierig naar was.

Stag leek zich niet onmiddellijk geroepen te voelen zijn zegje over deze fascinerende onderwerpen te doen. Day vroeg zich af of hij zijn neefje misschien toch nog tot wat uitspraken of gedachten erover zou kunnen verlokken. De jonge kater toonde in ieder geval wel enige interesse, dus dat was een goed begin. "Zonder een ander om antwoord te geven, blijven vragen dikwijls vragen", miauwde de Chief met een geamuseerde glimlach. Daarna stak hij van wal. "Zo ben ik er nog altijd niet uit of bomen gedurende hun hele leven blijven groeien en hoe dat samenhangt met hun sterfelijkheid. Als bomen onsterfelijk waren en eeuwig groeiden, zouden ze uiteindelijk oneindige dikte moeten bereiken, en de bomen in ons territorium zijn, hoe groot ook, nog altijd behoorlijk eindig. Maar betekent dat dat de bomen in de bergen allen nog jong zijn, dat de diksten op een bepaald moment zijn gestopt met groeien, of dat de oudste bomen sterven en daarmee het maximale formaat dat een boom kan bereiken begrenzen?" Hij keek even peinzend voor zich uit. "Het lastige aan dit vraagstuk is, dat de processen zo langzaam verlopen dat ze moeilijk te observeren zijn. Als ik me dit nu al op jonge leeftijd had afgevraagd, had ik vroeg kunnen beginnen de dikte van de grootste bomen bij te houden om te bepalen of ze doorgroeiden, stilstonden of afstierven." Helaas was dit een van zijn recentere vragen en had hij voor dergelijk onderzoek nog geen tijd gehad. Hoopvol keek hij de jonge Prey Hunter aan. "Weet jij het toevallig?"

Zonder een ander om antwoorden te geven? Uh, ja, bomen gaven zeker geen antwoord, dat wist Stag wel zeker. Toch lanceerde zijn oom in een soort preek over hoe het groeien van bomen samenhing met hun sterfelijkheid en of ze dan eeuwig door zouden groeien als ze onsterfelijk zouden zijn. Dat bracht een beeld bij hem op; heel de bergen onder de schaduw van een boom zo hoog dat deze er boven uit torende. Wat een gek idee, hij zou er wel om kunnen lachen, maar dan zou hij de rest van de doordachte uitspraak van Day missen. Dat zou het gesprek alleen maar verwarrender maken. Al kon hij het nog niet helemaal volgen. Iets met oneidige dikte en hoe de bomen toch echt wel eindig waren in hun territorium, en over jonge bomen, stervende bomen. Om eerlijk te zijn waren er iets te veel bomen in die zin volgend hem, maar dat zei hij maar niet hard op. "Het lastige aan dit vraagstuk is, dat de processen zo langzaam verlopen dat ze moeilijk te observeren zijn. Als ik me dit nu al op jonge leeftijd had afgevraagd, had ik vroeg kunnen beginnen de dikte van de grootste bomen bij te houden om te bepalen of ze doorgroeiden, stilstonden of afstierven." Ratelde Day verder, en vroeg hem zelfs om een antwoord. Natuurlijk had hij geen bomen bij lopen te houden sinds dat hij een to-be was geweest, hij had zich bezig gehouden met zijn training, maar dat bleek zijn oom even niet te bedenken. Tja, je moest maar zo in je eigen wereldje leven, het was hem wat. "Uhm, ik heb geen definitieve antwoorden. Maar ik denk dat de groei naar vele, vele seizoenen beperkt word," antwoorde hij een beetje verbrouwereed. Wat moest hij hier ook eigenlijk op antwoorden.

Day knikte bedachtzaam. Natuurlijk had Stag net als Day niet al manenlang de groei van de bomen bijgehouden. De Chief vroeg zich af of hij misschien een To-be zou kunnen inspireren dit onderzoek in gang te zetten. Zelf zou hij misschien niet oud genoeg worden om nog betekenisvolle resultaten te zien, maar de wetenschap dat een toekomstige generatie over dergelijke kennis zou kunnen beschikken, zou hem met voldoening vervullen. "Dat is goed mogelijk", antwoordde hij langzaam. "Katten bereiken immers ook op een zeker moment een grens waarvoorbij ze niet meer groeien." Het zou wat zijn als hij na zijn jeugd simpelweg in eenzelfde tempo door was blijven groeien. Hoe groot zou hij dan geweest zijn? Zou hij al het formaat bereikt hebben van het dier waarnaar zijn neefje was vernoemd? "Maar wie zal het zeggen. Volgt de gehele wereld dezelfde cyclus, zij het in verschillende tempi? Zullen deze bomen ooit sterven, zoals katten doen? Zijn deze bergen ooit baby's geweest?" Dergelijke vragen fascineerden hem mateloos.

Blijkbaar was zijn antwoord genoeg om zijn oom weer aan het praten te krijgen, al was filosoferen misschien een beter woord. Stag hield echter wel zijn mond, want het had toch niet veel nut om de kater tegen te spreken, hij zou het alleen maar als een uitdaging zien om het weer positief te draaien. Eigenlijk was het wel lichtelijk amusant. Toch, bij de laaste zin kon hij zeker wel lachen. Stag kon het zich echt niet voorstellen, de bergen als baby's, kleiner als een kat. "Hm, ik denk wel dat bomen uit zullen sterven, aangezien bij koud weer, hun bladeren ook afsterven, maar dat over de bergen, dat vind ik een beetje moeilijk om te geloven," vertelde hij zijn gedachtes aan Day. Misschien zou de oudere kater daar ook weer een heel lang en doordacht antwoord op hebben. Vast wel.

Het zou op zich niet onlogisch zijn als bomen dezelfde levenscyclus doormaakten als andere levende wezens. Bloemen stierven immers ook. Stag kwam met een goed punt: het jaarlijkse afsterven van de bladeren. "Dát, mijn beste Stag, is een zeer interessant punt", miauwde Day dan ook. "Geen dier kan zo sterven al een boom in de herfst en dan weer terug tot leven komen. Zou wanneer het ijs smelt iedere boom opnieuw leven ingeblazen worden door een nieuwe ziel? Of hebben ze enkel heel diep geslapen?" Niet iedere boom verloor zijn bladeren in de winter - naaldbomen bleven altijd groen, altijd wakker. Het was een bijzonder verschil. Day moest even grinniken toen zijn gedachten van bomen naar bergen sprongen. Babybergen, het was toch maar een wonderbaarlijk idee. "Wie weet is iedere steen wel een berg in wording", merkte hij op. "Opkijkend naar zijn grote broers en zussen, wachtend op de dag dat ook hij groots en besneeuwd het uitzicht zal domineren..."

Day leek er maar over door te kunnen praten, wat Stag niet heel erg vond, maar het werd nu toch wel wat verwarrend. Zijn punt over het afsterven van de bladeren van de bomen werdt nu in diepte besproken door zijn oom. Toch, toen de oudere kater over nieuwe zielen en slapende bomen begon, was hij hem toch wel even kwijt. Maar het echt verwarrende was toen hij met het idee dat stenen babybergen waren aan kwam. Wat? "Ik ben er vrijwel zeker van dat stenen gewoon stenen zijn. Ik heb er nog nooit een zien groeien, alleen maar zien afbreken," Vertelde hij Day, lichtelijk geamuseerd. Soms was het toch echt maar de vraag wat er in het hoofd van de chief omging. Nee stenen waren gewoon stenen en bomen, tja, wie wist daar nou het antwoord op.

Stenen gewoon stenen, ach ja, het was heel goed mogelijk. Misschien groeiden ze zo langzaam dat een kat het niet waar kon nemen, misschien groeiden ze wel niet. "Als stenen enkel breken en niet groeien, zou er dan een dag komen dat er geen stenen meer over zijn?" mijmerde Day. Zo zag je maar: er was geen antwoord dat alles maar logisch en simpel verklaarde, iedere gedachte bracht weer andere gevolgen voor de wereld met zich mee en allemaal waren ze grootschaliger dan een kat in zijn korte leven volledig kon bevatten. Uiteindelijk kwam het allemaal neer op één vraag: hield de wereld zichzelf in stand, in balans, in een constante stroom van groei en breuken, geboorte en dood, een eindeloze cyclus? Of waren er een begin en het eind, liep de rivier niet rond, maar recht, vanuit een verleden waarin alles anders was naar een toekomst waarin alles anders was. Was het uniek, dit punt in de tijd, waarin er bergen waren en katten, waarin vogels zongen in het dal, waarin regen uit de lucht viel, en soms sneeuw? Zouden deze bergen de enige bergen in de tijd zijn of zouden er nieuwe komen? "Is het een cirkel of is het een lijn?" miauwde hij nadenkend voor zich uit.