{RPG Event} Badger!

Een das stormt door de struiken heen, bloed drupt uit een gat in zijn poot. Het beest is gewond, maar duidelijk gek en agressief van de pijn!

Dit is een RPG event! Spring vooral in met je katten en doe er wat mee!

Ze was op jacht geweest. Er hing een dode eekhoorn in haar bek. Haar felgele ogen kregen steeds meer hun oude glorie terug. Ze begon haarzelf weer terug te vinden in de wirwar van emoties. Het gesprek met Rascal had haar goed gedaan. Al zou het onderwerp ‘Glazeheart’ altijd een steek in haar hart veroorzaken en haar wonden weer open rijten. Toch ging het verder best weer oké met haar. Ze had door het gesprek met haar broer de abortussen een plekje weten te geven. Het was goed geweest dat ze haar verhaal kwijt had gekund. Nu was ze weer vol voor de Clan bezig. Ze regelde de patrouilles weer naar behoren en nam haar apprentices mee of ging op jacht als daar nog tijd voor was. Dustpaw was klaar om warrior te worden, dus die liet ze nu het meeste zelf doen om te laten zien dat hij er inderdaad klaar voor was. Ze stak dus de meeste tijd in Sabrepaw, wat ze ook leuk vond, want het was een gedreven katertje. Plots remde ze af, hoorde ze daar nu een knal in de verte? Ongerust trok ze met haar oren. Ze schoof haar prooi onder een bosje om hem later op te kunnen halen. Toen ze daar net klaar mee was klonk er een geluid van krakende takken en ritselende bladeren bij de struiken naast haar. Eveningglow haar nekharen kwamen overeind toen de geur haar neus binnen drong. De geur van een das en van bloed. “Das!” Schreeuwde ze. In de hoop dat er katten in de buurt waren, in haar eentje ging ze dit niet redden. Ze moest hem in ieder geval bij het kamp vandaan houden. Haar nagels schoten uit hun hulzen, een gewond dier was nog gevaarlijker, levensgevaarlijk. Ze moest dus voorzichtig zijn. Ze had weinig tijd om na te denken en toen de das uit de struiken kwam boorde ze haar nagels in zijn zij. De das gilde en voordat ze het wist had ze zijn tanden rond haar schouder. Ze klemde haar kaken op elkaar en verbeet de pijn, toen zijn tanden diep in haar schouder zonken.

De jonge poes draafde door het territory. Van nog geen kwaad bewust. Ze had pas haar mentor toegewezen gekregen maar ze waren nog niet begonnen. Maar dat zou vast wel komen. Ardentpaw had ook een mentor gekregen en ze wist niet of ze de kater nog veel zou zien of spreken. Ze bleef stokstijf staan toen ze wat hoorde en iets rook dat ze nog nooit had geroken. Plots hoorde ze iemand iets roepen. Das. Haar ogen werden wijd en voorzichtig volgde ze de kattengeur. Ze bleef even verstopt in de struiken toen ze Eveningglow zag. Ze keek toe hoe de Deputy op de das afvloog maar de das viel terug aan. Zonder na te denken stormde de angstige poes op de das af en met al haar gewicht vloog ze tegen de flank aan van de das en keek toe met grote ogen toen het beest haar kant op keek.

- Chary moest een domme redding doen :'D

_{Zoals wel vaker was Swallowflight op jacht. Ze had een muis en een duif weten te vangen, die ze voorlopig had begraven dichtbij de Owltree. Ze was in de eerste instantie geïrriteerd geweest toen iemand luid iets riep waardoor haar volgende prooi -een verdwaald konijntje- schrok en wegrende. Tja, ze was geen windclanner, zo'n beest inhalen, dat zou haar nooit lukken. Langzaam drong het woord in haar door wat geroepen was. Das. Oei, dat betekende helemaal niet veel goeds. Zo snel mogelijk rende ze richting de plek waar het geluid vandaan kwam en ja hoor, daar was de das. Eveningglow, de deputy, zat zo te zien in een redelijk benarde situatie en Charypaw ging het beest -wat bijna vier keer zo groot was dan de jonge poes- te lijf. Ze sprong uit het struikgewas, en zag hoe de das de apprentice in het vizier had gekregen. Gelukkig was Swallow sneller bij de poes, en deed ze een poging om ruimte te creeëren tussen het monster en de apprentice door haar bij het nekvel te pakken en proberen weg te slepen. "Ben je helemaal gek!" miauwde ze boos tegen de apprentice. "Ga, haal hulp. Eveningglow en ik proberen de das af te leiden." Meer kon ze niet zeggen, want ze voelde een klauw over haar net genezende rug gaan. Shit, daar kwam hij.}

Hij was in zijn eentje erop uit geweest. De rode kater had de halve dag vrij gekregen en had besloten om zijn moeder te zoeken, die al in het territorium vast aan het jagen was. Hij was al gelukkig slim genoeg om de geuren te onderscheiden en vond al snel de zwarte vacht van Swallowflight een paar bomen verderop. Gelijk kwam er een glimlach op zijn gelaat, zijn passen al versnellend. ”Mama!” riep hij. Kennelijk hoorde ze hem niet, want de poes was strak gericht op iets dat hij nog net niet kon zien. Hoe dichter hij bij de kattin kwam, hoe eerder hij de geur van bloed en das wist op te vangen. Dat was ook toen hij opmerkte dat zijn moeder een andere apprentice beschermde van een agressieve das. Zijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon en zijn groene ogen waren groot van de schok en angst. Dat was zeker een grote das. Hij had ze niet zo groot verwacht toen hij verhalen hoorde. Daarom stond hij ook voor kort genageld aan de grond. Bovendien had hij niet alle vechttechnieken. Hij was pas een maan aan zijn trainingen. Hij keek toe de das al op Swallowflight afkwam, toen pas voelde hij een vlam branden. Hij had Herondulcet verloren toen hij nog een kitten was. Haar had hij niet kunnen bechermen. Maar nu stond zijn kans voor zijn neus. De kans om zijn Clan en familie te beschermen. Dus zonder af te wachten rende hij op de das af, zijn klauwen al uit zijn hulzen. Hij liet een grauw horen voor hij zich richtte om de das weg te duwen. Al had hij verkeerd geschat en landde hij zo op de rug van het beest. De das liet een raar geluid horen en begon te draaien om Waterpaw van zijn rug te krijgen. Maar dat zorgde voor de rode kater om juist zijn klauwen in de huid van de das te boren. Zo zat hij vast aan een wilde das. Free rodeo?

Bloed. Angst. Een stinkende, bodemachtige geur. Nettlepaw herkende niet wat het was dat ze rook maar het joeg haar vrees aan zoals ze nog nooit gevoeld had. Ze hoorde katten schreeuwen en kwam de struiken uit gesproken om op een tafereel te stuitte die ze nooit had gedacht te zien. Een groot gestreept monster was in gevecht met Eveningglow. Charrypaw en Waterpaw waren inmiddels ook ingesprongen en Nettlepaw kon niets anders toe zien dan kijken hoe het beest probeerde hem te verwonden. "Waterpaw!" Brulde ze van angst toen ze hem op de rug van het monster geklemd zag liggen. Op dat zelfde moment kreeg ze Swallowflight in het oog. Ze holde gauw naar haar mentor toe. "Wat moeten we doen? Wat moet ik doen? Straks vermoord hij ze!" Piepte ze. Ze voelde tranen van angst en frustratie achter haar ogen prikken maar dwong ze weg. Nu was niet de tijd! Zij was maar een kleine apprentice. Wat kon ze nou uitmaken tegen zo'n monster?! Ze wilde niet hulpeloos toe zien hoe haar beste vriend straks uit elkaar gerukt werd.

Ardentpaw was gaan jagen die dag, wat waarschijnlijk de reden was dat hij te laat het gevaar had ogemerkt. Hij had een lijster tussen zijn kaken geklemd en de geur van de verse prooi vulde zijn neus. Dat was dan ook de boosdoener. Door de lijster had hij niet veel anders kunnen, maar de geluiden van een gevecht bereikten zijn oren wel en hij wist dat er iets extreem fout was. Een golf van paniek ging door hem heen. Dat waren zijn clangenoten in gevaar! Zonder na te denken liet de apprentice de lijster op de grond vallen en rende hij op het lawaai af. Wat hij daar zag had hem kort aan de grond genageld. Een beest, gewond, met een zwart en witte vacht. Hoewel hij er nog nooit een had gezien, wist Ardentpaw dat het alleen maar een das kon zijn. De zwarte kraaloogjes van de das keken de katten, die de tabby erg goed herkende, aggresief aan en rood blood glinsterde op de pels van het beest. Hij had Swallowflight al geraakt en Waterpaw en Charypaw hadden zich in het gevecht gegooid samen met de deputy. Nettlepaw was er ook, naast de zijde van haar mentor, ook niet zeker van wat ze nu moesten doen. Het was dan ook de schok van zijn vrienden in nood die hem in actie deed komen. Hij kon niet zomaar blijven staan staren in angst en niets doen, hij moest helpen. Hij had al wat geleerd en hoewel hij niet van vechten hield betekende niet dat hij er slecht in was. En een das was anders. Zonder na te denken gooide hij zich in de strijd. Hij zag, met misschien een klein beetje amusement, hoe Waterpaw zich vastnagelde op de rug van de das die nu op en neer deinde in een poging hem er af te gooien. Maar zijn vriend hield stevig vast en dus, nu de das nog afgeleid was, besloot Ardentpaw uit te halen. Dit was gevaarlijk, zeker nu hij zag hoe het beest zijn kop naar hem toe draaide. Met een kreet ontweek hij een van de klauwen van de das. Zouden ze dit kunnen winnen?

You shall rise and rise again

De kreten en angstgeuren waren al van ver weg te ruiken, voor Rowan het echt wist had hij zijn poten in beweging gezet en ging hij zo snel hij kon op de geluiden af. Angst stond in zijn ogen, zijn hart bonsde in zijn keel. Het klonk als een das toen hij eenmaal dichterbij kwam, en zijn clangenoten die het beest aan het aanvallen waren. Zijn clangenoten die in gevaar waren.

De kater versnelde zich en vermalde zijn ogen zodra hij het zwart wit..rode beest onder ogen kreeg. Maar het leek er niet op dat zijn clangenoten het dier zo verwond hadden. Sterker nog, het zou hem niet verbazen als het het bloed van zijn clangenoten zelf was dat er aan de dikke vacht van de das hing. In een enkele seconde herkende hij Eveningglow, Swallowflight en een aantal apprentices, waarvan een de held probeerde te spelen.

Met een luide grom sprong hij tussen de katten in. Zijn staart laag zwiepend, "Apprentices, is er al iemand gewaarschuwd, ga naar het kamp, dit is geen gevecht voor jullie!" Commandeerde de oudere warrior de jonge katten. Zijn ogen fixerend op Waterpaw, hoe lang geleden was het nog een kitten geweest. Hoe lang voor hij.. Nee, Rowan schudde vel zijn kop om de gedachte weg te werken en keerde zich terug naar Eveningglow naar haar toe springend.

"Evening, Drie warriors kunnen dit niet aan, het beest is ge.." Zijn zin werd niet afgemaakt.

Hij had zijn kop weggedraaid voor een enkele seconde maar het was genoeg geweest als opening voor de das die luid grommend zijn kaken in Rowans nek sloeg en hem met een enorme kracht wegslingerde.

De klap was al nauwelijks meer te voelen door Rowanflight die verbaast knipperde naar het bloed dat uit hem sijpelde op het diep groene gras. Zijn mond opende zich, een verbaast geluid over zijn keel komend. De kater duwde zichzelf iets omhoog, of tenminste hij dacht dat hij zichzelf omhoog duwde, maar zijn poten bleven zonder zich te verroeren naast hem liggen. Totale shock door hem heen gaand, hij leefde.. nog. hij voelde niets van pijn, waarom.. waarom bewoog hij dan niet meer..?

Meerdere apprentices kwamen opdagen, ze mengde er zichzelf in. Ze knikte bij Swallowflight haar woorden maar er gebeurde plots zoveel te gelijk. Toen Rowanflight door de lucht werd gezwierd en op de grond belandde rende ze op de warrior af. Misschien moest ze hem maar terug helpen naar het camp. "Kun je lopen?" Vroeg ze zachtjes. Ze had wel eens een paar dingen opgepikt als kitten toen de Medicine Cat eens kwam als er een gewonde was. En ze was niet van plan om de warrior achter te laten terwijl de rest niet eens tijd hadden om te helpen want zij waren te druk bezig met de das. En ze durfde het niet aan om de kat te laten liggen, doodbloeden zelfs terwijl zij hulp ging halen. Oh god, waarom moest zij juist die keuze maken? Ze keek van de kater naar de kant waar het Camp was en weer terug naar de kater. Iets klikte en ze had besloten. Ze zou de kater helpen, naar het camp brengen als het moest en dan de rest waarschuwen.

Zijn blik veranderde al snel in paniek toen hij opmerkte dat de das niet op gaf met het rennen van rondjes. In de hoop om de rode kater van zich af te schudden. Dat was ook toen hij Nettlepaw en et opmerkte. En gelukkig probeerde zijn best vriend de das ook aan te vallen. ”Ardentpaw!” Riep hij uit. De das liet nog een raar geluid horen voor hij uiteindelijk toch van zijn rug werd gegooid. Hij rolde zo richting Swallowflight en Nettlepaw aan. Waardoor hij voor kort duizelig bleef. Dat was ook toen hij opmerkte dat zijn rechter poot een klauw miste. Langzaam stond hij op en keek hij de das weer aan. Die had waarschijnlijk zijn klauw in zijn huid. Dat was ook toen hij Rowanflight’s stem hoorde. "Apprentices, is er al iemand gewaarschuwd, ga naar het kamp, dit is geen gevecht voor jullie!" Waterpaw kreeg de neiging om de warrior tegen te gaan. Dit was oneerlijk, hoe kon hij zich dan bewijzen?

Na wat twijfelen draaide de rode apprentice zich om. Zijn ogen al waterig van de tranen. Dit was allemaal zo intens en hij voelde zich gefrustreerd dat hij nog niet sterk genoeg was om te vechten. Ergens achter zich kon hij een grommende das horen, met als volgt het geluid van een kat die op de grond viel. Maar toch draaide hij zich niet om. Dat kon niet. Waterpaw begon al half te hijgen toen hij met snelle passen terug naar het kamp rende. Hij moest hulp halen, Mistgaze! Mistgaze had hij nodig. Of Thornstar, ja. Vast Thornstar. De rode kater voelde nog steeds de pijn in zijn poot, waar zijn klauw hoorde te zijn. Verdomme, kon hij niet sneller rennen?

+ Waterpaw is zo goed als topic uit en gaat hulp halen!

Silverpaw trippelde door het bos, niets wetende van het gevecht wat gaande was. Maar toen ze opeens de geur van Ardentpaw en een prooi rook spitste ze haar oortjes en sprong tussen de bosjes vandaan. Ze had Ardentpaw verwacht, maar ze zag niemand. Behalve een dode lijster op de grond. Ze keek om zich heen, en toen hoorde ze ook het geluid van vechtende katten. Dat was niet goed. Silverpaw moest er niet snel over nadenken en snel rende ze naar het geluid toe.
Toen ze daar aankwam keek ze met grote ogen naar het tafereel. Verschillende katten waren aan het vechten met een groot dier, vooral Apprentices, onder wie Ardentpaw. Toen ze zag waartegen ze aan het vechten was voelde ze een vlaag van angst door haar heen gaan. De zwart-witte vacht, de bouw... Het moest wel een das zijn. Dit was de eerste keer dat ze een das zag.
Ze wilde zich al in de strijd mengen, ze had inmiddels al wel wat vecht training gehad, maar toen zag ze een zwarte kater op de grond liggen. Rowanflight moest geraakt zijn door de das en Charypaw was er nu ook naar toe gegaan. Daar kon ze waarschijnlijk meer mee helpen, bij het vechten zou ze alleen maar in de weg lopen als zij zich er ook nog mee ging bemoeien.
Silverpaw snelde op de twee af en hoorde nog net de woorden van de Apprentice. 'Kun je lopen?' Silver keek naar Rowanflight, die blijkbaar nog wel levend was, maar niet kon lopen. Dat was ook helemaal niet goed.
'Kan ik ergens mee helpen?' vroeg ze. Je kon de zenuwen in haar stem horen.

tag: Rowanflight & Charypaw

Angst was de enige geur die in het territorium hing. Ze kende de geur. Stom genoeg ging ze er op af, als een instinct. Waar angst was, waren gewonde katten. Haar poten begonnen steeds sneller te bewegen, in een flits schoot Waterpaw langs haar heen. Hij ging terug? Hulp halen waarschijnlijk. Mistgaze begon sneller te bewegen. Ze kwam aan bij de scene of the crime. Haar ogen scande het gebied in elke seconden. Das, katten en..

Een ijzige gil kwam uit de keel van de medicine cat terwijl ze ogen legde op de kat waar ze zoveel van hield. De grijze gedaante lag roerloos op de grond en voor enkele seconden leek het alsof de wereld opgehouden was. Alles was zwart. Ze moest naar hem toe maar haar poten zaten aan de grond geplakt. Ze stond te dichtbij. Mistgaze was zo verdoofd door haar hart die in duizend stukken was gebroken dat ze niet had zien aankomen dat een poot van de das haar kant op kwam. Ze vloog voor een seconde voordat ze de grond weer raakte en als een lappenpop door rolde. Alsof er letterlijk mentale kracht in haar geslagen was stond de poes op, sissend van de pijn waar de klap haar raakte. Ze keek kort. Geen bloed. Haar ogen schoten weer rond, dit keer reageerde ze snel en sprintte ze weg. Wat ze miste in vechttraining had ze bijgekregen in sprinten. Ze stond nu naast Rowanflight en drukte haar neus in zijn vacht. Hij was warm, hij ademde. Hij was niet dood! Nu moest ze snel handelen. Ze pakte hem bij het vel tussen zijn schouders en begon te trekken, weg van de das, weg van het gevecht. Toen ze zich op veilige afstand van alles bevond liet ze los en drukte ze haar neus tegen die van hem. "Blijf bij me, laat me niet alleen." dit zou ze blijven herhalen, totdat hij haar zou stoppen. Hij was alles voor haar en ze kon hem niet naar StarClan laten gaan.

Een flits van vacht bewoog in haar ooghoek. Ze herkende Charypaw een apprentice. Meteen richtte de aandacht van de das zich op de jonge kattin. Nee… Wat deed zij hier. Ze wilde zichzelf er tussen gooien, maar zakte door haar poot. De wond in haar schouder was diep en een scherpe pijn dwong haar door haar poten, grommend kwam ze overeind. Terwijl Swallowflight tussen de das en Charypaw insprong. Nog meer apprentices verschenen bij de das. Wat deden die hier allemaal? Nettlepaw en Ardentpaw de apprentices van Swallowflight, die waren vast achter hun mentor aangegaan. Ze moest hier nodig eens orde scheppen, want die jonge katten moesten hier weg voordat er doden gingen vallen. Ze wilde net iets roepen, toen de geur van Rowanflight haar zintuigen prikkelde. Een warrior erbij kon ze in ieder geval goed gebruiken. Ze richtte haar aandacht weer op de das om hun volgende aanval te bedenken, maar de das had zijn zinnen nu blijkbaar op de kater gezet. “Rowan kijk uit!” Schreeuwde ze terwijl hij net iets tegen haar wilde zeggen, maar het was al te laat. De das was in een paar sprongen bij hem en haalde hem neer. “Waterpaw, waar is Thornstar? Ga hem onmiddellijk halen.” Commandeerde ze. Er was geen tijd meer om vriendelijk te zijn. Alleen duidelijke commando’s konden nog orde in de chaos scheppen. Ze had beter op moeten letten, dan had ze het misschien kunnen voorkomen. Ze klemde haar kaken op elkaar en negeerde het gonzen in haar schouder. “Swallowflight jij links ik rechts.” Dan kon zij in ieder geval haar goede schouder gebruiken. “En ik wil alle apprentices achter ons hebben, ga in een lijn staan en houdt die das tegen als hij langs ons komt.” Commandeerde ze. Zo had ze hen uit het strijdgewoel, Swallow en zij moesten er maar voor zorgen dat hij er niet langs kwam. Ze waren met te weinig warriors, dat besefte zij ook wel, maar het was op het moment niet anders. Het was maar even zo, maar nee hij mocht er met geen mogelijkheid langs. Even probeerde haar blik die van Swallowflight te vangen. Ze hoorde Mistgaze achter haar, die zou zich wel om Rowanflight bekommeren, ze had in ieder geval even niet de mogelijkheid om om te kijken ook al ging de gil van Mistgaze door merg en been. Toen schoot ze naar voren en beukte haar goede schouder tegen de das aan, aan de rechterkant. Terwijl ze zich een kwartslag draaide en haar nagels in het beest sloeg. Ze moesten hem neer zien te halen, deze ging niet stoppen, niet voordat hij alles op zijn weg had opgeruimd.

Eveningglow haar commando’s op een rijtje:
- Zegt tegen Waterpaw om Thornstar te halen.
- Zegt tegen Swallowflight dat zij de linkerkant van de das voor haar rekening moet nemen.
- Zegt tegen de apprentices in een lijn te gaan staan om de weg naar het kamp te blokkeren.

Icesong was op jacht geweest, en ze had een dikke lijster gevangen! Ze was niet ver van de plek af waar ze hem had begraven, toen ze opeens de geur van das rook, en bloed. Ice stond een ogenblik in tweestrijd, wat te doen? Ze besloot eerst maar te gaan kijken. Ze baande zich door de bosjes heen, en kwam toen haast midden in een gevecht terecht! Haar ogen flitsten heen en weer, ze zag een waarschijnlijk zwaar gewonde Rowanflight liggen, ze hoorde Miatgaze een gil slaken, ze zag een gewonde Eveningglow, en bovenal, de das! Ze hoorde Evening roepen dat Waterpaw, een van de apprentices die erbij was, Thornstar moest gaan halen, en ze hoorde haar ook zeggen wie wat nog meer moest doen. Ice aarzelde, wat te doen? Terugblik naar het kamp? Maar daar ging al iemand heen! Of vechten met de das? Ze koos voor het laatste. Ze zag hoe Eveningglow de das om de flank aanviel, en ze begon als een malle rondjes te rennen om de das heen, die wel helemaal gek van woede scheen te zijn met zo veel katten om zich heen.. Het lukte haar half! De das haalde met een grote poot twee keer naar haar uit, zo hoopte ze dat de aandacht op Eveningglow zou verslappen. De eerste keer ontweek ze ternauwernood de poot, maar de tweede keer was het raak. De das raakte haar schouder, en een straal bloed liep eruit. Ice kon niet voorkomen dat ze haast mauwde van de pijn! Maar ze bleef doorrennen, en riep de das spottende dingen toe. Ze paste er wel voor op om niet tegen één van de andere katten aan te komen! Maar ze voelde zich wel zwakker worden..

Als je hem later zou vragen wat en hoe het allemaal gebeurd was, zou hij moeite hebben gehad met het vertellen van dat verhaal. Het was simpelweg pure chaos. Katten raakten gewond en ineens was Waterpaw weg, iets over Thornstar en andere warriors erbij halen als hij dat goed had gehoord. Gelukkig kwamen er meer warriors en had de das een steeds moeilijkere tijd om zich op maar één kat te focussen. Adrenaline en angst en al de andere gevoelens die bij een gevecht hoorden stroomden door zijn lichaam heen, maar hij bleef uit de buurt van de das, die nu witheet met woede moest zijn. Hij was dan misschien ook iets te blij om het commando van Eveningglow op te volgen om het gevecht achter te laten en een beschermende lijn te maken met de rest van de apprentices die zich in de aanval hadden gegooid. Misschien was het niet heel erg moedig van hem, maar Ardentpaw wilde niet moedig zijn. Zijn instincten schreeuwden naar hem om weg te rennen en te overleven. Hij was overwelmd door alle emoties en dingen die aan de hand waren en het was dus maar al te simpel om, met een laatste blik naar de warriors die nu hun leven zouden gaan wagen voor iedere kat in de clan, zichzelf uit het gevecht te verwijderen en te beginnen aan het maken van de beschermende lijn. Toch, de gedachte dat als alle gevechten zoals dit waren, hij niet zeker wist of hij er wel meer wilde meemaken had alsnog de mogelijkheid om zijn kopje binnen te komen en daar rond te spoken. Maar nee, daar mocht hij niet aan denken. Hij moest zich focussen.

De jacht was goed hij had al wat muizen en vogels gevangen toen een zure lucht zijn neusgaten binnen drong en de kreten van zijn clanmaten. Direct zonder af te wachten op wat hij nog meer zou horen stoof de gevlekte kater naar de plek des onheils. Toen hij van een afstandje zag wie er allemaal al waren kon hij onmogelijk achter blijven. Een das was geen speelmaatje en zeker niet zo eentje die zo furieus was als deze! Meteen startte Leaf een sprint en sprong de lucht in om op de rug van de das te landen. Hij hield het liefste van een goed gesprek, maar al hij moest vechten dan was hij een kat om rekening ermee te houden. Zijn lange klauwen drongen zich diep in de ruwe vacht en vel door van de das die van schrik en pijn heen even tot stilstand was gekomen, maar begon wild te bokken. Leaf's kreet werd gesmoord door een beet in de nek van de das. Hoewel het beest groot was had de schildpad kater geen enkele moeite om zich vast te houden. Hij zag Icesong half rond de das heen rennen en Eveningglow de das in de flank aanvallen. De apprenticen hadden een lijn gevormd om de das niet verder te laten gaan. Woest zonken zijn klauwen nog dieper in het vlees van de das en met zijn achterpoten trappelde Leafface al krabbend over de rug van de das door een onverwachte beweging hem van de rug van de das wierp. Ondanks dat het onverwacht kwam ving Leaf zich op door zich tot een bal op te rollen en zijn klauwen in de aarde te slaan. Er waren nog meer katten, maar momenteel zag hij alleen de das en de andere katten die zich in de strijd hadden geworpen. Leafface sprong naar voren om de achterkant van de das aan te vallen met een beet in diens achterpoot en om weer op tijd weg te springen. Het beest in de gaten houdend op een mogelijke aanval.

Achteraf zou Thornstar niet meer kunnen zeggen wat hem het eerst bereikte: het geschreeuw van katten of de scherpe geur van bloed. Wat hij ook het eerste had opgemerkt, het zorgde ervoor dat hij vooruit sprintte en Waterpaw inhaalde. Zijn oren en neus hadden nu de taak van gids overgenomen terwijl de bomen om hem heen als een waas langs hem heen zoefden. Uiteindelijk kwam hij bij het strijdveld terecht, met enkel een aantal Apprentices die nog tussen hem en de das stonden. “Waterpaw, blijf daar!” riep hij naar achteren, ervan uitgaande dat zijn Apprentice en Warriors hem op de voet volgden en beseffende dat een das veel te sterk zou zijn voor de jonge kat en zijn leeftijdsgenoten. Eenmaal voorbij deze verdedigingslinie kwam Thornstar schuivend tot stilstand. De toestand was chaotisch, wat hem ertoe dwong om te focussen op het grootste gevaar: de das. Eveningglow hing aan de rechterkant van het beest, Icesong rende eromheen en Leafface had de das in zijn achterpoot gebeten. De zwakste plek van de das was zijn keel, maar nu het beest zo woest met zijn kaken klapte en uithaalde met zijn poten zou het een gevaarlijke actie zijn om direct voor de keel te gaan. Hij dacht na terwijl zijn ogen heen en weer schoten. Strategie, hij had een strategie nodig, en snel ook. “Warriors!” riep hij toen er iets wat op een plan leek in hem opkwam. “Val hem van achteren en van opzij aan, put hem uit. Ga nog niet voor de voorkant!” commandeerde hij, waarna hij op de das af rende. Hij wist een slag van diens gigantische poot met een sprong te ontwijken, zette zich schrap en wierp zichzelf op de rug van het dier. Zijn klauwen zonken in de grijze vacht en hij beet. Hij had gehoopt dat hij de ruggengraat had weten te raken, maar in werkelijkheid zaten zijn tanden in linkerflank van de das. Zich anders neerzetten ging nu niet met die grijze bundel woede onder hem.

Note: Thornstar heeft in het kamp bevolen dat Warriors met hem mee moesten komen. Als je nog geen Warrior hebt die meedoet, is dit het moment!

_{Nettlepaw spitste haar oren toen Eveningglow een duidelijke instructie naar haar clangenoten riep, inclusief de leerlingen die aanwezig waren. Ze waren geacht een lijn te vormen en de das tegen te houden. In haar hoofd zag ze het al gebeuren dat de das een verwoede aanval deed naar de lijn met leerlingen en ze zo door midden zou scheuren. Met geprikkelde vacht deed ze wat er gevraagd werd en voegde ze zich bij Ardentpaw en de rest die een lijn aan het vormen waren achter de vechtende warriors. Nettlepaw haar haren stonden recht overeind. En toen rook ze hen. Thunderclan! Veel van hen! Even later verscheen Thornstar, bijgevallen door een groep warriors. Nettlepaw voelde opluchting door haar heen stromen al was het maar van korte duur. De das was nog niet gevallen, het werk was nog niet gedaan. Ze keek met grote ogen toe hoe Thornstar een slag van de das ontweek en op zijn rug sprong. Hij leek wel niet bang. Hij sprong met zo'n onverschrokkenheid naar voren dat Nettlepaw oprecht zich afvroeg of hij wel angst kende. Hij zag er zo moedig uit! Toen ze naar de gezichten van de andere warriors keek zag ze vastberadenheid, woede en kracht. Nettlepaw voelde haar eigen angst nog duidelijk maar er was nu ook plek voor iets anders. Moed, wellicht? Ze wist het niet. Maar ze wist wel dat ze zo goed en zo kwaad als het kon alles er aan zou doen om de das te verdrijven.

Tag: Ardentpaw, de leerlingen
Positie: Achter de das in de lijn met apprenticen}

Tigerblaze ging achter Thornstar aan om de das te verdrijven toen ze zag wat er aan de hand was. Ze hoorden de bevelen van Thornstar en keek waar ze het beste kon aan vallen: Achterkant of de zijkant? Ze besloot om voor de achterkant te gaan en viel meteen vel aan. De das probeerde me aan te vallen en ontweek het net. Ze slaagde een kreet en alweer viel de tijgerkleurige kattin aan. Deze keer aan de zijkant. Ze raakte hem flink met haar klauwen en trok haar klauwen snel terug, maar de klauwen zitten vast aan zijn geklitte vacht!'Help! Ik zit vast!' Schreeuwde Tigerblaze snel. De das beet zich vast aan haar schouder en trok haar klauwen uit zijn vacht en gooide Tigerblaze weg. Ze lande keihard tegen een boom aan en viel neer bij de wortels. Tigerblaze probeerde weer overeind te komen, maar viel weer neer. Ze ben niet sterk genoeg.....