Willow tree march [Trainingstopic]

Het kamp begon langzaamaan te ontwaken. Warriors lagen wakker te worden in de zon en je hoorde de eerste kits al stoeien. Dawn had haar apprentice beloofd om meer te doen dan alleen gevechtstraining aangezien ze bepaalde dingen nog niet goed had geleerd. Klimmen was daar één ding van. Ze had er absoluut geen zin in. Maar het was haar taak om Silverpaw alles te leren wat ze wist. En dit wist ze. Ze had haar apprentice alleen nog niet verteld dat ze behoorlijk bang was voor hoogtes. Een paar staartlengtes de lucht in was haar al teveel. Maar wie weet kon ze haar angst voor nu even aan de kant zetten.

"Silverpaw, ben je wakker?" riep ze de apprentice den in. Ze had haar nog niet op de open plek gezien, dus ze lag vast nog te pitten. De grijze poes wachtte zenuwachtig de reactie haar leerling af. Vandaag kon nog eens aardig interessant worden.

+Silverpaw
-Ze zijn nu nog in het kamp

  Silverpaw was lekker aan het dromen over vliegende egels, dat Ardentpaw het daar over had gehad was blijkbaar toch blijven hangen, ook al geloofde ze er zelf niet in. Haar droom werd echter verstoord door de stem van haar mentor.
  'Silverpaw, ben je wakker?' riep de grijze kattin de Apprentice Den binnen.
  Silver opende een oog en keek naar de uitgang, waar ze haar mentor zag. Ze knikte en rekte zich eens goed uit. Vandaag zou iets anders worden qua training dan alleen vechttraining, en hoewel Silverpaw hield van de vechttraining was ze wel enthousiast voor wat dit zou zijn, en als haar gevoel juist was ging dit klimtraining zijn. Silver kon al best aardig klimmen, maar de laatste keer ging toch niet helemaal zo goed dus had ze gevraagd dat ze het wat vaker konden oefenen. Nu met een kennersoog erbij, haar mentor dus.
  De kattin trippelde de Den uit en glimlachte naar Dawnwhisper. 'Ik ben er klaar voor hoor!' miauwde ze enthousiast.

De apprentice ontwaakte en even vroeg ze zich af of ze haar niet door had moeten laten slapen. Maar nee, zo ging trainingen nou eenmaal. Ze zou haar in de avond wel wat eerder laten slapen. De apprentice kwam enthousiast aangetrippeld. "Ik ben er klaar voor!" mauwde ze olijk. Haha ik niet "Mooi zo, want we gaan meteen van start." mauwde ze. Het was de bedoeling dat het opgetogen klonk, maar nu klonk het neutraal. Ook goed. Zolang ze maar niet toegaf aan die domme angst. "Laten we maar een eindje het woud in gaan. En als je een goede boom ziet om in te klimmen, zeg het gerust!" Bij die woorden ging ze met een draf richting de doorntunnel. Ze wachtte even tot haar apprentice volgde en ging hierna het kamp uit. De show was begonnen.

  'Mooi zo, want we gaan meteen van start,' miauwde haar mentor toen ze zei dat ze er klaar voor was. 'Laten we maar een eindje het woud in gaan. En als je een goede boom ziet om in te klimmen, zeg het gerust!' En bij die woorden draafde Dawn richting de doorntunnel.
  Silver knikte even. Moest haar mentor haar niet de juiste boom aanwijzen? Ze haalde haar schouders op. Misschien was dit wel extra training om goede bomen uit te kiezen. Gelukkig was ze daar al best goed in. De kattin volgde haar mentor enthousiast en trippelde het woud in. Haar blauwe ogen gleden over de bomen, op zoek naar een geschikte.
  'Ik dacht, omdat ik al best wel kan klimmen,' begon Silver, 'dat het misschien leuk zou zijn als je me kon leren jagen in de bomen. Ik had dat een keer geprobeerd namelijk maar dat ging niet heel erg goed,' grinnikte ze. 'Toen viel ik er bijna uit. Gelukkig was Ardentpaw daar om me te helpen. Maar het zou cool zijn als ik dat echt leer want dat is wel handig, toch?'

Toen de leerling haar vertelde dat ze eigenlijk al kon klimmen begon Dawn nog zenuwachtiger te worden. Maar toen ze haar ook nog vroeg of ze kon leren jagen in bomen, sloeg de paniek toe. Niet al te erg of duidelijk. Maar ze voelde het wel. Waar was ze in StarClan's naam aan begonnen? Ze dacht even na over hoe ze haar antwoord ging formuleren. "Ik heb zelf nooit goed in bomen leren jagen, maar we kunnen het proberen." zei ze. Meteen al vervloekte ze zichzelf voor hoe dom ze aan het doen was. Vertel haar gewoon de waarheid! Maar ze waren nu al te ver. En ze kon het niet maken om Silverpaw dit niet te leren. En het aan iemand anders vragen? Oh nee, daar had ze echt eerder mee moeten komen. Ze gingen dit nu doen ook. Ze stopte bij een boom waarvan de zijtakken al laag begonnen. Hier kon ze zich nog omheen werken. "Als ik het goed hoor zit er in deze boom een duif te roepen." stelde ze. Een roekoe-geluid bevestigde dit. Een glimlachje verscheen op haar gezicht. Wie weet zou dit haar wel lukken! "Wat weet je allemaal?" fluisterde ze, zodat ze de duif niet zou laten schrikken.

  'Ik heb zelf nooit goed in bomen leren jagen, maar we kunnen het proberen,' zei haar mentor.
  Silver keek haar even verbaasd aan maar knikte. Dat kon. Haar mentor zou nu nog beter worden en al doende leert men, toch? Uiteindelijk stopte ze bij een boom waar de zijtakken al laag begonnen. Silver wilde al zeggen dat dit misschien iets te makkelijk voor haar was, toen Dawn al begon te praten.
  'Als ik het goed hoor zit er in deze boom een duif te roepen,' stelde ze. Silver spitse haar oren, en ja hoor, daar zat een duif. 'Wat weet je allemaal?' fluisterde haar mentor.
  'Uuh, het is makkelijk als je een kleine aanloop maakt, of je moet gewoon heel goed zijn in springen,' fluisterde Silverpaw. 'Je nagels diep in de boom boren, en dan jezelf optrekken. Met je achterpoten duw je jezelf als het ware ook omhoog. Maar met deze boom is het makkelijker omdat je van tak naar tak naar boven kan springen,' miauwde ze. 'En natuurlijk moet je stil zijn als je een prooi besluipt. Oh, en niet op dunne takjes springen,' voegde ze toe met een zachte grinnik. Dat had ze wel geleerd van de laatste keer.

Het werd haar al snel duidelijk dat de leerling evenveel wist al zij. Ze was hier nooit in gevorderd geraakt. Haar hoogtevrees was voor de Journey minder erg geweest, maar genoeg om dit goed voor haar te hebben verpest. "Kan je me voordoen? Als ik het je heb zien doen, dan kan ik tips geven." zei ze. Dat kon ze wel. En als de leerling niets verkeerd deed, of juist iets cruciaals? Ja, dan moest ze toch echt zelf de boom in. Om haar het moeilijke te leren, of juist het belangrijke voor te doen. Er was zo te zien haast geen uitweg. Maar tot die tijd zou ze mooi vanaf het veilige beneden kunnen toekijken.

  'Kan je me voordoen? Als ik het je heb zien doen, dan kan ik tips geven,' zei haar mentor.
  Silverpaw knikte. Ze zag daar wel de logica in. Ze zette een paar stappen naar achter, maakte een paar krachtige sprongen en sprong zo hoog mogelijk de boom in. Ze probeerde terwijl ze dat deed muisstil te zijn, zodat ze de duif niet weg zou jagen. Snel klom ze op een zijtak en keek even naar beneden. Zou Dawn haar volgen, of echt van beneden af blijven toekijken? Ze haalde haar schouders op. Dat moest ze zelf weten. De kattin keek vervolgens naar boven, waar ze de staart van haar gevleugelde prooi kon zien. Stilletjes klom ze van tak naar tak, hoger en hoger in de boom.

De leerling knikte en zette een paar stappen naar achteren, waarna ze erg soepel de boom in sprong. Al snel was ze al behoorlijk hoog. Ze had dit duidelijk vaker gedaan. Er werd kort een blik naar beneden geworden. Schaamte overviel de grijze kattin. Silverpaw zal wel denken. Welke mentor kijkt nou van beneden af toe? De leerling vervolgde haar weg naar boven en kwam stilaan steeds dichter bij de duif. Dawn hield haar adem in, bang om de duif weg te jagen. Geduldig keek ze toe.

  Nog even wierp ze een blik naar beneden. Dawnwhisper was echt niet van haar plek afgekomen. Ze zou dus daar blijven. Silver vond het eerlijk gezegd wel een beetje vreemd. Hoe moest ze nou goed leren om prooi te vangen in bomen als haar mentor niet meekwam om het haar voor te doen? Nu konden ze ook niet makkelijk communiceren, want anders joegen ze de duif weg. Ze zuchtte. Ze moest het zelf doen nu, besefte Silverpaw. Ach ja. Practise makes perfect, right?
  Tot haar opluchting zat de duif gelukkig op een stevige tak. Nu was er geen kans dat de tak door zou buigen zodra ze erop sprong, zoals de vorige keer was gebeurd. Wat wel onhandig was, was dat ze geen ruimte had om op dezelfde tak te klimmen, of anders zou de duif haar zeker weten opmerken. Ze keek even om haar heen, op zoek naar een goede manier om hem te pakken te krijgen. Uiteindelijk kwam ze op het idee om het dier maar gewoon uit de lucht te slaan. Moest te doen zijn, toch?

Schaamte overviel haar. Wat was ze momenteel toch een vreselijke mentor. Ze had gewoon de waarheid moeten vertellen. Genoeg warriors hadden het Silverpaw wel even willen leren. Maar hier waren ze dan, Silverpaw in de boom en zij toekijkend vanaf de grond. Nee Dawn, je komt nú verdomme in actie. Ze raapte al haar moed bij elkaar en nam een aantal stappen naar achteren, waarna ze op de boom afstormde en zichzelf op de eerste tak hees. Niet naar beneden kijken sprak ze zichzelf toe. Dit was al heel wat, maar om Silverpaw te helpen moest ze toch echt dichterbij komen. Ze klom nog een tak hoger, en nog een, en nog een. En toen keek ze naar beneden. Vrijwel meteen begon ze te duizelen. Ze verzette haar poten om haar evenwicht te behouden, maar stapte met haar achterpoot op een veel te dun takje. Ze viel niet omdat haar andere drie poten sterk in de boom genageld stonden, maar de tak kon haar gewicht met geen mogelijkheid houden. Krak

  Terwijl ze zich klaar maakte voor de aanval, hoorde ze achter haar het geluid van een kat die een boom in sprong. Ze keek naar achteren en zag hoe haar mentor zichzelf de boom in hees. Ah, nu gaat ze wel de boom in. Silver was wel een beetje verbaasd dat ze nu opeens wel ging en eerder niet. Ze haalde haar schouders op en richtte haar aandacht weer op de duif. Ze zal wel wachten tot Dawnwhisper er is, dan kon zij haar tips geven.
  Maar Dawnwhisper kwam niet. Plots hoorde ze een krak. Silver keek snel om, bang dat ze gevallen was, maar ze stond er gelukkig nog. Toen realiseerde ze zich dat de duif het waarschijnlijk ook gehoord had. Ze keek weer naar de vogel, die hen nu inderdaad opgemerkt had. Zo snel als ze kon sprong Silver naar voren en haalde met haar poot uit naar de opstijgende vogel. Maar het was al te laat. Ze raakte de kont, maar verder geen schade. Ze gromde wat geërgerd naar de duif. 'Stomme vogel,' mopperde ze.

Verder naar boven hoorde ze Silverpaw geërgerd grommen en naar de duif mopperen. Ze schaamde zich nu meer dan ooit. Daar zat ze dan, vast in een boom omdat ze zo verstijfd was van de angst. Maar dan ook echt letterlijk verstijfd. Ze wist haar blik niet meer af te wenden van de grond onder haar. Dit was een vreselijk idee. En nu zat ze vast met de gevolgen. Ergens wist ze wel dat haar leerling dit heus niet ging doorvertellen als ze het vroeg, maar toch kon ze er niet tegen dat Silver haar nu zo zou zien. Maar ze had haar hulp nodig. Anders zou ze hier nog een behoorlijke tijd zitten. "Silver, help." murmelde ze. Jahoor, het was de apprentice die haar mentor ging redden. Ergens zat daar wel iets van humor in. Maar Dawn zag dat voor nu nog even niet.

  Ze keek toe hoe de vogel wegvloog en bedacht dat er voorlopig geen vogels meer in de boom neer zouden strijken. En zo wel, dan waren het domme vogels. Nu hoopte ze wel op een domme vogel. Hoe dommer de prooi, hoe beter. Ze smaakten allemaal toch hetzelfde.
  'Silver, help,' hoorde ze opeens achter haar. De Apprentice draaide zich om en zag hoe haar mentor zich verstijfd aan de tak vastklampte. Ze fronste. Was ze zo erg geschrokken doordat die tak brak? Ze keek nog even naar achteren, in de hoop dat er opeens een domme vogel zat, maar die zat er natuurlijk niet. Ze zuchtte en draaide zich weer om naar Dawnwhisper en gebruikte de takken om naar beneden te komen. Ze stopte op de tak boven Dawn.
  'Wat is er aan de hand?' vroeg ze, niet helemaal op haar gemak. Het was toch een beetje raar om haar eigen mentor te helpen. Alsof de rollen nu omgedraaid waren.

Op het moment straalde ze echt doodsangst uit. Ze was zich dan ook totaal niet bewust van Silverpaw's verwarring. Pas toen ze de poes boven haar op de tak hoorde landen wist ze weer wat helderder na te denken. "Wat is er aan de hand?" vroeg haar leerling ongemakkelijk. Het kostte haar even wat tijd om de woorden bij elkaar te rapen, maar op een gegeven moment kwam het er toch uit. "Ik ben doodsbang-" ze stokte even. "voor hoogtes." stamelde ze, waarna ze de zilveren poes wanhopig aankeek. Ze zaten goed in de shit. Hoe gingen ze dit oplossen?

  Het duurde even voordat Dawnwhisper antwoord gaf. 'Ik ben doodsbang-' ze stokte even, 'voor hoogtes,' stamelde ze en ze keek haar leerling wanhopig aan.
  Silverpaw keek haar een tijd lang aan, beet haar lip en knikte. 'Oké.' Tja, wat moest ze anders zeggen? Dit was zeker niet hoe ze deze training gepland had, of überhaupt bedacht had. Dit kwam niet eens in de buurt van wat ze ervan verwacht had.
  'Oké, dan uh, gaan we weer naar beneden,' miauwde Silverpaw, nog steeds een beetje ongemakkelijk. Toch ergens wel ironish, hoe ze nu haar mentor moest helpen. Maar toch had ze gewild, gehoopt, dat ze wat meer kon oefenen met jagen in bomen en dat haar mentor haar daarmee had kunnen helpen. Maar goed.
  'Je kan het beste naar de stam toe gaan, en dan vanaf daar naar beneden springen. Op de andere takken,' miauwde Silverpaw en ze keek haar mentor aan.

De leerling wist duidelijk wat ze met haar aan moest. Tja, hoe kon het ook anders? Ze wist het zelf niet eens. Silver keek haar een tijdje aan, waarna ze knikte. Ze had dus een plan. "Oké." begon ze. "Oké, dan uh, gaan we weer naar beneden." mauwde ze ongemakkelijk. Dawn schaamde zich dood. Dit had zo anders kunnen lopen als ze niet te bang was geweest om haar angst gewoon toe te geven. "Je kan het beste naar de stam toe gaan, en dan vanaf daar naar beneden springen. Op de andere takken." legde ze uit. Dawn knikte en probeerde zich te ontspannen. Ze stond namelijk nog steeds vastgenageld. Dit ging lastig worden. Maar met Silverpaw's hulp zou het lukken. Gek, hoe de leerling opeens de mentor moest redden. Dawn nam een diepe hap lucht en stapte voorzichtig naar de stam van de boom. Oké, vanaf hier zou het één grote gok worden. Gelukkig was de eerste stap naar beneden makkelijk. Die tak hing namelijk vlak naast haar tak en maar ietsje lager. Met stijve poten stapte ze op deze tak. Eenmaal op de tak moest ze even op adem komen. Ze vond het echt doodeng. Ze keek omhoog naar haar leerling. "Wat nu?"

  Haar mentor nam eerst een grote hap lucht en begon toen naar de stam toe te lopen. Silver wilde haar al verder helpen, maar ze stapte al op de tak onder haar zonder verdere aansporing. Het ging wel een beetje stijfjes, maar ze stond op de lagere tak. Dawn keek haar aan. 'Wat nu?'
  Silver knikte en soepeltjes stapte ze op de tak waar Dawnwhisper eerst had gestaan. Ze keek naar beneden, op zoek naar geschikte takken. 'Je kan daarop naar beneden springen,' gebood ze en ze knikte naar een tak een staartlengte van hen vandaan. Ze moest wel echt springen voor deze, maar het was maar een klein sprongetje. Moest te doen zijn.

Het was maar goed dat ze Silverpaw had om haar te helpen. Alleen was dit haar nooit gelukt en iemand anders had ze niet zo goed vertrouwd. "Je kan daarop naar beneden springen." mauwde ze met een knik naar een tak, een staartlengte bij haar vandaan. Dawn keek om en zag tot haar grote schrik dat ze moest springen. Maar ze wist beter dan te protesteren. Want dit was de enige weg naar beneden. Een tijdlang bleef ze gespannen naar de tak staren, met tussendoor een aantal bijna-pogingen. Oké, ze kon dit. Weer nam ze diep adem. En deze keer sprong ze echt. Het moment dat ze in de lucht hing, wat nog geen drie seconden was, leek ongelofelijk lang te duren. Ze zette haar nagels dan ook stevig in de tak toen ze neerkwam. Het kostte haar wat tijd om bij te komen, maar eenmaal op adem scande ze de takken onder zich. Deze zouden weer wat makkelijker zijn. Ze hingen als een soort trap vlak onder elkaar en kregen haar niet veel verder beneden. Maar het was iets. Liever dit dan een sprong direct naar beneden, of nog erger; vallen. De haren in haar nek stonden overeind van de rillingen die ze bij die gedachte kreeg. En voor even kon ze weer helemaal niks meer doen.

  Silver zag hoe haar mentor aarzelde en telkens bijna sprong, maar net niet. Ze hield een zucht in en wilde haar net aanmoedigen en haar vertellen dat het allemaal wel meeviel en dat ze het kon toen ze al zelf sprong. Haar mentor zette haar nagels diep in de tak, maar ze stond.
  Silverpaw stapte op de tak waar haar mentor zoeven stond, ging even goed staan, schatte de afstand en sprong. Zij vond het niet eng om te springen en ze klampte zich dan ook niet zo stevig vast als Dawnwhisper. Maar natuurlijk wel genoeg dat ze toch niet zou vallen. Ze liet haar blauwe ogen naar beneden glijden en zuchtte opgelucht toen ze zag dat de takken als een soort trappetje diende. Geen enkele sprong was te groot. Voor haar was het zeker een makkie, zij had veel grotere afstanden gesprongen in de eikenboom op Fourtrees.
  'Okay, je kan dit,' sprak ze haar mentor moed in. 'Het is gewoon een soort trappetje, geen grote sprongen. En elke keer ben je weer dichterbij de grond. En dan valt het ook mee als je er toch uitvalt,' miauwde ze.