Visiting Hour

Hij zag hoe Gorsekit zich helemaal klaar maakte voor een nieuwe aanval met de mosbal. Toen hij vroeg of hij klaar was knikte Heatpaw vastberaden en dook hij in elkaar, licht op zijn poten en klaar om de bal te stopppen. Zijn vriendje begon eerst de bal heen en weer te dribbellen, maar hij hield hem dicht bij zichzelf, waardoor hij hem niet kon afpakken. Toch, hij hield het balletje heel goed in de gaten. Zo zou hij niet voor een trucje vallen. Of tenminste, dat dacht hij, want Gorsekit schopte hard met de bal en hij sprong naar voren om hem te stoppen, maar ineens gaf zijn vriendje hem nog een slag en hij vloog zo voorbij. Hij probeerde hem nog uit de lucht te pakken, maar tevergeefs. De mosbal vloog zo het doel in. "Wow, dat was echt een goed schot!" greens hij en keek zijn vriendje met bewondering aan. Dat was echt een goed trucje geweest. Met een glimlach draaide hij dan ook om en ging hij het balletje halen, toen hij weer terug stond op zijn plek keek hij Gorsekit weer aan. "Nu staan we gelijk," kondigde hij dan ook aan.

Gorsekit had gewoon echt niet verwacht dat het meteen zou lukken! Een verrukt kreetje kwam over zijn lippen toen het balletje het doen in ging! Heatpaw had wel heel erg zijn best gedaan met de grote sprong. Hij snorde vrolijk en duwde zijn neusje bemoedigend even tegen zijn vriendje aan. ‘Jij deed ook heel erg je best!’ miauwde hij vrolijk. Wauw. Het was nu bijna eerder een wedstrijdje wie aardiger kon zijn. Maar hij meende het ook gewoon! Zo spelen was veel leuker dan met iemand die heel competitief was en je ging uitlachen als je een foutje maakte. Heatpaw haalde al snel de bal en miauwde dat ze gelijk stonden. Misschien konden ze het hier ook wel bij laten? Dan hadden ze allebei gewonnen! Ze hadden immers allebei heel erg hun best gedaan. ‘We kunnen nu ook stoppen. Dan hebben we allebei gewonnen,’ stelde Gorsekit zijn plannetje dan ook voor. Hij vond het niet erg om te verliezen hoor. Maar misschien Heatpaw wel? Niet dat hij beter was en zou winnen. Nou ja.. Heatpaw begreep het vast wel.

Zijn vriendje leek maar al te blij te zijn dat hij een doelpunt had gemaakt en dat was wel aanstekelijk, ook al zou hij nu misschien niet winnen. Het ging Heatpaw niet om winnen, dat had het nooit gedaan. Natuurlijk was het leuk, maar hij was gewoon blij om iets leuks met Gorsekit te kunnen doen. Straks zou hij allemaal te druk zijn met jagen en vechttraining. Dat was tenminste wat hij van alle andere apprentices zo'n beetje had gehoord. Maar dat maakte vandaag niet uit, vandaag zouden ze plezier hebben. Bemoedigend tikte zijn vriendje zijn neus tegen zijn schouder voordat hij weer een complimentje gaf. Grappig wel, hoe ze altijd complimentjes naar elkaar toe slingerden als ze samen waren. Maar dat deden goede vrienden toch? Toch, Heatpaw had nog geen tijd om het balletje weer op zijn plek te leggen toen Gorsekit voor stelde om te stoppen. Huh? Waarom? Vond hij het niet meer leuk om dit spelletje te spelen? Maar nee, dat was het niet. Gorsekit legde uit dat het was omdat ze dan allebei zouden winnen en een glimlach kroop op het gezicht van de apprentice. Dat klonk inderdaad wel heel leuk. "Dat is een goed plan," greens hij. "Maar...Wat gaan we dan doen?" Vroeg hij vervolgens. Het was nog lang niet laat genoeg om hun nest in te duiken, dus ze konden vast nog wel een leuk idee bedenken om uit te voeren.

Gorsepaw giechelde even. Beide winnaars, of beide verliezers. Je kon het van beide kanten bekijken. Maar Gorsepaw voelde zich een winnaar. Hij had een mooi punt gemaakt, en Heatpaw net zo! Het was gewoon heel erg veel geluk hebben en een beetje handig zijn. Gelukkig waren ze beide best goed met mosballen, dus konden ze er veel lol mee hebben. Maar voor nu was de lol voorbij en hadden ze allebei een leuke middag ervan kunnen maken. Hij ging dan ook zitten en sloeg zijn staart om zijn poten. Al snel kreeg hij de vraag. Wat moesten ze nu weer eens doen? Hm, dat was een goede vraag. Hij was nog lang niet zat van Heatpaw! Maar hij had het vorige spelletje bedacht, dus misschien was er wel een spelletje wat Heatpaw kende. Wat hij in de apprentice den had geleerd. ‘Doen jullie misschien andere spelletjes met apprentices? Dan kan ik alvast wat leren?’ Misschien waren kitten spelletjes wel gewoon heel saai. Hij was nu immers apprentice! Die vonden kittens over het algemeen maar saai en kinderachtig. En nu al zijn vriendjes apprentices werden, wilde hij ook wel graag dat worden en wat stoerder worden!