Future of our Clan.

Talonpaw vergat niet vaak zijn omgeving, maar als hij dat wel deed, dan kwam het omdat hij achter een konijn aan het rennen was. Hoewel zijn specialiteit meer ondergronds lag en hij daardoor ook al meer spieren had gekweekt dan toen hij net begon met zijn training probeerde hij ook zijn jaagkwaliteiten bovengronds te behouden. Gelukkig voor hem koos het konijn er net op dat moment voor om in één van de holen te rennen die de katten onderzochten. Een grijns ontstond om zijn lippen toen hij besefte welke hol het was en al snel rende hij zelfverzekerd achter het konijn aan, aanvoelend welke bochten hij moest nemen. Nog voordat ze er aan de andere kant weer uit konden gaan, had Talonpaw zijn klauwen al uitgestoken en het konijn tegen de grond gedrukt. Hij doodde het snel en droeg het weer uit het hol, knipperend tegen het felle licht dat hem voor heel even verblindde. Daarna draaide hij zich om en liep in de richting van het kamp. Het zou dadelijk gaan schemeren en hij wilde op tijd in het kamp zijn. Het konijn was niet al te dik, maar genoeg om zeker twee elders te kunnen voorzien van voedsel. Zijn mentor zou trots op hem zijn. Talonpaw legde het laatste afstandje af en legde zijn konijn op de prooistapel, waarna zijn blik op de nursery viel. Hij kon nog net een paar nieuwsgierig kijkende oogjes onderscheiden voordat ze weer verdwenen waren. Talonpaw pakte een kleiner exemplaar van de prooistapel mee om te eten en liet het vallen vlak voor de ingang van de nursery. “Gorsekit?” vroeg hij, omdat dat de schim was geweest die hij had herkend. “Ben je daar? Heb je soms zin in een stukje muis?”

Talonpaw was niet vaak onder de indruk van kittens en werd er ook niet snel warm van omdat dat nu eenmaal in zijn karakter lag, maar hij kon het niet helpen dat er een kleine glimlach om zijn lippen verscheen toen hij de woorden hoorde van de kitten. Ze scheelden waarschijnlijk nog geen zes moons van elkaar en toch sprak de kitten hem aan alsof hij al een warrior was. Het was ergens wel leuk om te horen, maar het voelde verkeerd aan. Hij was nog maar een apprentice en hoewel hij één rank hoger was dan de kitten wilde hij graag dat de kitten wist dat hij zijn gelijke was. En dus boog hij zijn kopje naar voren en drukte kort even zijn neusje tegen het oortje aan van de kitten. “Je mag me Talonpaw noemen, hoor. Van dat gemeneer ga ik bijna denken dat ik een senior warrior ben.” Hij grinnikte en trok zich terug. Hij nam de kitten nog eens goed in zich op en concludeerde dat het inderdaad niet lang meer kon duren totdat hij zijn apprenticenaam zou ontvangen. “Je zal wel blij zijn dat je in minder dan twee moons je eigen prooi mag gaan vangen.” Hij ging liggen en legde zijn achterpoten op een comfortabele manier naar achteren. “Ik weet nog toen ik jouw leeftijd was dat ik het wachten ondertussen wel een beetje beu was,” grinnikte hij vervolgens.

Talonpaw wist niet precies wat hij verwacht had, maar deze reactie was het in elk geval niet. Zijn glimlach verflauwde een beetje toen de kitten plots een stuk rustiger reageerde en zelfs zenuwachtig leek te zijn. Talonpaw wiebelde met zijn oortje en vroeg zich af wat hij verkeerd had gedaan, maar even later viel het kwartje bij hem. De kitten was natuurlijk nerveus omdat binnenkort apprentice zou worden. Niet elke kat keek er natuurlijk even positief naar als Talonpaw. Talonpaw had het op zijn leeftijd alleen maar fijn gevonden dat hij eindelijk uit de nursery kon zijn en zijn taken kon gaan vervullen, maar er waren natuurlijk ook katten die bang waren voor de grote veranderingen. Bang om te falen. “Hé,” zei Talonpaw op een bemoedigende manier en hij drukte kort zijn neusje tegen het oortje van Gorsekit aan. “Ik weet dat het misschien eng kan zijn om opeens die verandering tegemoet te gaan, maar je gaat het vast goed doen. Stallionstar zal je een begripvolle mentor geven die je precies de steun en aandacht geeft die je nodig hebt en samen gaan jullie dan ontdekken wat je kwaliteiten zijn.” Hij glimlachte vriendelijk naar de kitten. “Probeer je houding je niet te veel op de kop te spelen, oké? Een negatief denkbeeld mag je gedrag niet gaan beïnvloeden. Als je denkt dat je het kunt, dan is de kans veel groter dat het effectief ook gaat lukken.”

Talonpaw merkte tot zijn tevredenheid op dat Gorsekit begon te glimlachen, al leek de kitten het in het begin een beetje moeilijk te vinden om te verwerken wat de apprentice nu juist allemaal tegen hem zei. Maar goed, dat was niet zo erg. Het zou uiteindelijk wel tot hem doordringen. Wat zeiden ze ook alweer? Oefening baart kunst? Gorsekit moest het eerst beleefd hebben voordat hij er echt een oordeel over kon vellen. Talonpaw kon nu nog zo veel dingen vertellen over het apprentice zijn, maar daar had de kleine kitten natuurlijk niks aan als hij zich enkel een beeld kon vormen bij wat Talonpaw allemaal tegen hem zei. “Dat weet ik wel zeker dat jij dat kunt,” zei hij op een bemoedigende toon tegen de kitten. Hij vroeg zich af of hij het onderwerp gewoon af moest sluiten en over iets anders moest beginnen of dat hij de kitten een kans moest geven om zijn hart te luchten. Zijn gevoel snakte eerlijk gezegd naar het eerste; Talonpaw was geen held in het bespreken van emoties. Maar aan de andere kant zag Gorsekit er zo fragiel uit en bovendien was er nu niet echt iemand anders die hem kon helpen. Met een zachte zucht liet hij zich op de grond zakken zodat hij op ooghoogte met de kitten kwam en keek deze vragend aan. “Maar vertel eens… Wat zit je dan juist zo dwars? Waar ben je bang voor?”

Onzekerheid was een emotie dat Talonpaw niet kende. Dat kon arrogant klinken, maar hij had daar nooit last van gehad. Hij stortte zich in alle situaties, stond voor alle nieuwe dingen open en stelde zichzelf nooit vragen bij zijn eigen kunnen. Zijn mentors behulpzame “Als je niks doet, kun je ook niks fout doen!” ging altijd door zijn kopje heen als hij iets niet goed durfde of dacht dat het moeilijk ging worden. En dan deed hij het toch. Het was een grens waar hij zich overheen moest zetten, maar wel eentje waar hij altijd blij van was dat hij zich eroverheen gezet had. Gorsekit legde uit wat hem dwarszat en Talonpaw glimlachte vriendelijk naar hem. “Luister, Gorsekit,” begon hij. “Iedereen heeft zo zijn eigen talenten, dat ga je straks ook ontdekken. Misschien ben je goed in jagen, misschien ben je beter in tunnels graven, misschien ligt jouw talent wel bij vechten. En geloof me, zes moons is echt wel lang genoeg om te ontdekken wat je ligt en wat je minder ligt. Je moet niet van de eerste keer verwachten dat het van een leien dakje zal gaan, want dat gaat je niet lukken. Je moet het een kans geven en sommige dingen zullen misschien vanzelf gaan, maar er zullen ook dingen zijn waar je harder voor moet werken.” Hij boog zich naar voren en drukte zijn neusje tegen die van de kitten. “En weet dat iedereen bereid is om je te helpen. Je hoeft niet bang te zijn om te falen, want zo zal niemand het zien. Iedere kat in deze Clan heeft zijn eigen talenten. Samen zijn we sterk. En als je niks doet, kun je ook nooit iets fout doen.” Hij knipoogde naar de kitten.

“Geen probleem, maatje,” sprak hij vrolijk tegen de kitten. “Zodra je apprentice wordt, zal ik je naam het hardste roepen. En we kunnen zeker vriendjes worden dan. Niet dat dat nu niet kan,” voegde hij er haastig aan toe. Ach, Gorsekit zou wel begrijpen wat hij bedoelde, niet dan? En anders zou hij het wel duidelijk maken zodra de tijd daar was. Hij merkte op dat hij het best leuk vond om tijd door te brengen met de rood-witte tabby. Hij was er vrij zeker van dat als hij Gorsekit zou helpen in zijn eerste manen, dat zijn gevoel van zelfzekerheid nog wel omhoog zou gaan. Natuurlijk lag het ook aan de andere katten, met als belangrijkste factor zijn eigen mentor, maar hij dacht wel dat die goed op de hoogte zou zijn van Gorsekit’s karakter en er wel goed mee om zou gaan. “Prima,” snorde hij toen Gorsekit informeerde naar zijn trainingen. “Ik ben een Tunneler, wat inhoudt dat ik mijn dagen spendeer in de tunnels. Gaten fixen, nieuwe uitgangen ontdekken, strategieën opbouwen voor als onze Clan ooit in de problemen mocht geraken. Het was in het begin even wennen, maar nu lijkt het net alsof ik onder de grond geboren ben.” Hij grinnikte. “En er is een speciale manier van jagen aan verbonden waarbij je je prooi door de tunnel jaagt, meestal vergezeld door een kat die de prooi aan de andere kant van de tunnel opwacht. WindClan gaat zeker profijt hebben van deze manier van jagen in de komende, koudere periode.”

Talonpaw snorde zachtjes toen Gorsekit het duidelijk aangaf dat hij graag vriendjes wilde zijn. Mooi zo, dan was dat wat Talonpaw betrof geregeld! Hij vond het ook heel leuk dat Gorsekit en hij nu vriendjes waren. Dat er een onderscheid moest zijn tussen rangen om vrienden te worden, vond hij zo’n onzin. Hij was net zo graag vrienden met een apprentice die op het punt stond om warrior te worden dan met een kitten die nog maar pas geboren was. En Talonpaw was iemand die zijn vriendschapsbanden goed onderhield: hij beschermde ze en hield zichzelf op de hoogte van hun gemoedstoestand alsof ze siblings waren. Voor zijn vrienden ging Talonpaw door het vuur en Gorsekit zou daar geen uitzondering op zijn. Hij glimlachte wat schaapachtig toen Gorsekit aangaf dat zijn mentor vast trots op hem zou zijn. “Dat is hij wel, ja,” beaamde hij. “Maar hij laat me ook puntjes weten waar ik nog aan moet werken, hoor. Ik ben dichtbij mijn final assesment, maar ik ben er nog niet. Ik moet nog wel wat doen voor ik warrior word.” Hij glimlachte. “Ik geloof dat jij al iets langer dan een maan apprentice zal zijn als ik warrior word. Wat bizar is dat, hè? Dat betekent echter wel dat ik je mee op patrouille kan nemen of een privéles kan geven.” Hij gaf de kitten een knipoogje.

Talonpaw kon zichzelf wel voor zijn kop slaan toen hij zag dat Gorsekit’s oortjes weer wat naar achteren gingen. Hij had het natuurlijk grappig en op een leuke manier bedoeld, maar zo was het voor de onzekere Gorsekit duidelijk niet overgekomen. Waarom had hij daar geen rekening mee gehouden, dat het voor Gorsekit wel eens anders over kon komen dan voor hem? Aan de andere kant hoopte hij dat Gorsekit’s nieuwe mentor de onzekerheid een beetje uit de kat kon verdrijven. Helaas zouden Talonpaw of zijn Clanmates er niet altijd bij zijn om hem te kunnen beschermen en zouden andere katten wel eens misbruik kunnen maken van Gorsekit’s onzekerheid. Hij voelde een vlaag van woede bij het idee dat iemand dat zou willen proberen. Hij wist dat hij een beschermende houding kon hebben en dat zou hij ook zeker gebruiken als dat Gorsekit veilig zou houden. “Natuurlijk kunnen we dat!” suste hij de kitten. “We kunnen wel andere dingen doen dan ons met taken bezighouden, hoor. We kunnen ook nieuwe gebieden gaan verkennen of ik kan je de tunnels een keertje laten zien.” Hij boog zich naar voren en gaf een lik tussen de oren van de kitten. “Dan gaan we niet meteen heel diep naar binnen, hoor. Gewoon een klein beetje zodat je kunt wennen. En ik zal altijd dichtbij je in de buurt blijven om je te beschermen. Dat beloof ik bij deze plechtig.”

Het idee om de tunnels in te gaan leek Gorsekit nog steeds niet helemaal te bekoren, maar Talonpaw was ervan overtuigd dat hij daar wel verandering in kon brengen. Dat was gewoon iets wat je in één keer moest doen zonder na te denken en dan kon je wel bepalen of je het iets vond of niet. Hij had zijn eerste keer in de tunnels echt geweldig gevonden, maar hij was er als kitten zijnde dan ook niet bepaald huiveringwekkend over geweest om ze te gaan ontdekken. Één van de queens had hem zelfs een keertje bij de uitgang van het kamp weg moeten slepen omdat hij op verkenning uit was gegaan. Daar had hij de nodige preek over gekregen, maar uiteindelijk was ook dat wel weer goed gekomen. De grijze tabby liet zijn blik naar de kitten voor hem glijden toen deze weer begon met spreken. “Ons territorium is heel groot, Gorsekit,” sprak hij met een glimlach. “Het zal je verbazen hoe veel plekjes je wel niet kunt ontdekken. Ik laat nog even achterwege wat je precies kunt ontdekken, want dat moet je echt voor jezelf zien, maar ik kan je ervan verzekeren dat je het leuk gaat vinden.” Hij gaf de kitten een knipoogje.