Big night

De laatste manen gingen zoals het normaal ook ging- hij was vooral alleen of spendeerde zijn tijd met zijn neefje Spark, hij deed wat hij moest doen voor de tribe en ging eten, slapen. En dan begon zijn dag weer opnieuw. Spark was echter alweer to be geworden en hij had nooit gedacht dat hij als oom zijnde zo trots kon zijn op zijn neefje. Zijn neefje was dan ook wel.. speciaal voor hem. Als hij heel eerlijk was. Spark was de enige die hem leek te mogen uit zijn familie. Hij sloeg lichtjes met zijn rode, pluizige staart, waarna hij de geur opving van een bekende en hij breed begon te grijnzen. "Doe maar niet alsof ik je niet door heb, Spark." sprak hij met een brede glimlach terwijl hij om zich heen keek, hij was in de buurt, nu alleen nog kijken waar hij zat.

Spark was letterlijk een lichtpunt in zijn leven. Hij wist dat hij Thunder niet meer als vader beschouwde, maar dat maakte het niet dat hij nog steeds familie was. Op sommige momenten waren hij en Spark onafscheidelijk. Hij wilde niet constant de kat achtervolgen want-- de jonge kater moest ook zijn eigen leven opbouwen, maar hij probeerde wel één van de maaltijden bij zijn neefje te zitten en samen te eten. De kater sprong uit zijn schuilplaats toen hij zijn naam noemde en sprong op zijn pluizige, dikke staart. Hij keek grijnzend naar de kitten, die aan het happen was in zijn staart. Hij was het inmiddels wel een beetje gewend na al die manen. En als hij er blij van werd? Dan mocht hij dat zeker ook blijven doen. "Ik heb je toch gevangen ome Fox" klonk er opgewekt van de jonge kater af, waarop Fox even trots begon te spinnen. Spark drukte zijn kop spinnend en wel tegen zijn borst aan, waardoor Fox even kort een lik over de kop van zijn neefje gaf. "Dat heb je zeker Spark. Je begint er steeds beter in te worden." sprak hij spinnend met een glimlach tegen de kater. "Dus ik kan er ook vanuit gaan dat je trainingen goed gaan? Ik hoef niet je mentor te porren toch?" sprak hij met een plagerige glimlach tegen de kater. Maar for real, hij zou het doen hoor. Hij hoefde het maar te zeggen.

Hij liet een zachte zucht los, het was het meest relaxend hier. Hij wist dat hij misschien nooit compleet op zijn gemak bij de kater zou zijn, puur omdat hij ook nog door bepaalde problemen heen moest, maar hij voelde hier zich beter dan dat hij zich ooit had gevoeld bij een kat. "Ik hoop dat ik ooit zo goed word als jij. Papa zegt dat echte katers geen prey hunters worden, dus ik wilde beste worden en hem trots maken" Hoe kon zijn hart niet smelten bij deze woorden? Dit was misschien wel het mooiste dat hem ooit was verteld. "En dat gaat je lukken ook, daar geloof ik in." Spinde hij tegen de kater met een glimlach, een wel gemeende glimlach. "Mevrouw Orchid is super slim en lief tegen me. Ik vind het heel leuk om met haar te trainen. Maar ik leer ook al dingen van andere katten die me mee nemen" klonk er met een kleine glimlach van de kater af, waarop hij breed glimlachte. Mooi, hij hoefde dus achter niemand aan te gaan. "Ik vind het klimmen en sluipen het leukste" hij glimlachte warm en knikte even begrijpelijk. "Dan moet je maar nog meer op sluipen oefenen, goed? Uiteindelijk moet ik je helemaal niet meer kunnen horen." sprak hij met een knipoogje tegen de kater, waarna hij hem weer een lik over zijn kop gaf. Katten die niet beter wisten zouden zeggen dat de twee vader en zoon zouden zijn, maar dat was zeker niet waar. Ze deelden wel bloed, hoe weinig dat ook was. "En laat je niks aanpraten door je vader, of sowieso door een kat. Als je een droom hebt of iets wilt, dan moet je ervoor gaan." sprak hij met een zachte glimlach tegen de kater. "Behalve als het vliegen is, want dat gaat niet lukken. Dus spring niet naar beneden." sprak hij lachend tegen de kater.

Spark duwde zich dichter tegen zijn vacht aan. Bij andere katten had hij het heel naar gevonden, maar dit was Spark. En bij Spark vond hij alles prima. Spark was belangrijk voor hem, zijn belangrijkste familielid en misschien wel de enige familielid voor hem die hij zo zou willen beschermen, de rest was immers helemaal niks voor hem. De rest deden alsof hij niet bestond, maar dat was niet het geval voor Spark. "De volgende keer zal ik super stil zijn!" beloofde de kitten warm aan hem. Kort trok de kitten zich vervolgens weg en begon speels wat rond te springen. Hij vond het heerlijk om te zien hoe zijn jonge neefje zich ontwikkelde. Hij was blij dat de kitten zo blij was. "Maar papa heeft toch altijd gelijk?" klonk er van zijn neefje af, waardoor hij even iets met zijn oren draaide. Hoe moest hij dit voorzichtig uitleggen? "Soms wel... maar soms kunnen papa's ook verkeerde beslissingen maken." sprak hij met een rustige glimlach tegen hem. Want het was wel zo, niet iedereen kon alleen maar goede beslissingen maken. "Wilt u mijn droom weten?-" klonk er van de kater af maar een antwoord kon hij niet geven. Hij had het veel te laat gezien en hij was daardoor ook te laat. Een grote vogel kwam neer op Spark, zijn vleugels om zijn prooi heen geslagen. "Spark!" riep hij bezorgd, geschokt. Hij moest meteen actie gaan ondernemen, want lang zou Spark niet hebben als hij niets zou gaan doen. Hij moest de vogel van hem afleiden, want hij was sterker dan dat Spark was en ook sneller. Dus hij moest ervoor zorgen dat de vogel Spark los zou laten en niet weg zou gaan vliegen. Hij had een paar opties en hij moest snel beslissen. Dus hij besloot om voor de meest risicovolle te gaan. Het gene waar hij zelf meer risico zou lopen, maar waar de grote vogel hem wel los moest gaan laten. Hij wierp zich op de grote vogel met zijn nagels uit. De vogel zou hem er af moeten sleuren mocht hij willen overleven. Hij liet zijn tanden ook zakken in één van de vleugels, om hopelijk te voorkomen dat de vogel weg zou gaan vliegen. Hij wilde niet dat de vogel weg zou gaan vliegen want dan wist je wel dat het voor hen allebei over zou kunnen zijn.