The run rises slowly as you walk

In het ochtendgloren had Serval besloten af te dalen naar de Redwoods voor een vroege jacht. Dauw stond nog op het gras toen hij door de bergtoppen struinde en steeds verder naar het dal reisde. Hij slalomde soepel tussen de stenen door, totdat de begroeiing steeds ruiger werd en grassen zich vervingen door bosjes, en uiteindelijk door kleine bomen. Totdat hij in het bijzondere Redwood waren, waar de bomen ouder waren dan de oudste elder in de Tribe. Hij had hier besloten te gaan jagen, in de rust van de ochtend. Hij hoorde al enkele vogels kwetteren. Perfect. Helemaal onbewust van het dreigende gevaar dat zich tussen de varens door bewoog. Serval kreeg een vastbesloten blik op zijn kop toen er een gevleugeld bosbewonertje zich op de grond had weten te wagen. De ranke kater zakte geruisloos in een jachthouding en had zijn warmgekleurde ogen op de prijs gericht. Het was nu een kwestie van doodstil blijven…

+Jackal eerst

Serval wilde zijn spieren net aanspannen en op het vogeltje springen. Totdat hij op het laatste moment iets uit de struiken hoorde scheuren. Hij draaide zijn kop naar achteren en zag nog net de bruin gestreepte vacht van zijn zus door de lucht zag sjezen. Hij had niet te tijd om te reageren, of om een boos geluid uit zijn bek te laten werken. Nee, hij werd volledig omgeploegd door zijn zusje toen ze hem in zijn flank raakte. In een chaos van vacht en poten rolden ze over de grond, waar de lucht uit zijn longen werd geslagen. De vogel was al lang en breed opgevlogen door de herrie die de twee hadden geproduceerd. Toen Serval eindelijk weer scherp zag en na een kreun weer zijn zusje zag, kwam de boze grom. ‘Jackal, jij… jij kleine!’

Serval had het kunnen weten dat Jackal zoiets achterlijks zou kunnen verzinnen. En toen ze hem uit begon te lachen zwiepte hij boos met zijn staart. Ergens schaamde hij zich, maar dat verhulde hij door figuurlijk stoom uit zijn oren te laten blazen. ‘Ja, en door jou heb ik die vogel niet te pakken!’ miauwde hij geïrriteerd. Dit was verspilde prooi, voor een domme reden. Hij legde zijn oren naar achteren. Hij voelde zich absoluut niet in de stemming om zichzelf wat losser te laten komen, maar hij wilde graag die lach van zijn zus haar gezicht vegen. En vanuit het niets sprong hij snel op zijn zus af, hopend haar ook tegen de grond te werken. Gewoon om de weer quite te komen staan.

Jackal voelde zich totaal niet schuldig om de situatie waarin ze zich gewerkt had en proestte het opnieuw uit toen Serval weer begon te razen. Wat was het toch ook een seriousface en wat vond ze het toch leuk om dat te ondermijnen. Hij werd er ook zo leuk boos van. “Als dat je enige kans was op prooi, kun je beter een cave guard worden lief broertje,” miauwde de kattin, haar tanden ontblotend in een brede grijns. Die werd echter snel van haar gezicht geveegd toen ze tegen de grond gewerkt werd. “Hey! Durf je wel tegen iemand die kleiner is, jij grote lompe zak!” protesteerde Jackal luid, pogend zich los te worstelen.

Serval kreeg nog een opmerking naar zijn hoofd geslingerd. Hij zou inderdaad vast wel meer prooi vangen, maar alsnog was het verspilde moeite en Jackal had met haar geblaat vast al de prooi in de wijde omgeving weggejaagd. En hij was ook erg blij dat hij zijn zus van haar poten wist te vegen en hij duwde haar tegen de grond. ‘Wel als het mijn lieftallige zusje is,’ miauwde hij met een brede grijns toen ze mopperde dat het weer eens oneerlijk was. En dat was ook het teken dat ze wild begon te spartelen. Serval begon meteen de grip wat te verliezen op haar en hoe hij ook probeerde tegen de grond te drukken, gleed een poot weg en kwam hij in een ongemakkelijke houding terecht. Toen wist hij dat hij moest maken dat hij wegkwam, want Jackal zou meteen de kans grijpen om hem terug te pakken. Hij sprong dan ook van haar vandaan en keek lachend om, waarbij hij zijn tong uitstak.

Ze zou waarschijnlijk nog weken stof proeven en dat was zeker de schuld van haar lieftallige broertje hier! Maar uiteindelijk wist ze genoeg te spartelen dat ze uit zijn grip weggleed. Een bijkomende bonus hierbij was ook nog dat de kater zelf ook omviel. Meteen begon Jackal overeind te krabbelen, maar ze was niet snel genoeg om er daadwerkelijk ook gebruik van te maken. Ze maakte een onhandige beweging naar voren en wilde de kater nog bij zijn staart grijpen met haar tanden, maar aangezien hij er al vandoor ging deed ze dit al veel te haastig. Ze liet haar tanden dan ook veel harder op elkaar komen dan de bedoeling was. Oei.. Hopen dat de staart van Serval er niet meer tussen zat.

Serval dacht dat hij het bij het langste eind had getrokken. Hij lachte erover toen hij wegstoof en Jackal achter hem over de grond hoorde rollen. Totdat hij opeens uit het niets tanden in de punt van zijn staart voelde. ‘Auw!’ schreeuwde hij. Dat deed daadwerkelijk pijn. Hij trok zo hard mogelijk de staart uit de bek van zijn zus, wat ook nog eens zeer deed. Hij draaide zich met een ruk om en probeerde zich zo groot mogelijk te maken. Maar zijn staart die drie keer zo dik was als normaal, dus dat vertelde al hoe pissig hij was. ‘Je bent echt nog een kitten, hè?’ gromde hij. De lol was er meteen af. Hij had nog niet gecheckt, maar hij kon het zich prima voorstellen hoe hard ze hem beet, dat zijn staart bloedde. ‘Je.. je bent onmogelijk! Je denkt niet na en ik ben op één of andere manier altijd degene die eindigt met pijn!’ snauwde hij naar zijn zus. Hij snoof terwijl hij zijn oren in zijn nek legde.

Ze wist dat ze fout zat op het moment dat ze bloed proefde. Ze had dan ook meteen zijn staart losgelaten toen ze de metaalachtige smaak op het puntje van haar tong waarnam. Dat was echter niet genoeg voor Serval, ze zag het al toen zijn vacht elke kant op piekte. Jackal was echter niet een kat die echt aan sorry's deed, dus haar vuur wakkerde zich alleen maar aan door de waargenomen woede. De kattin zette haar eigen pels op naar haar broer en haar staart werd ook dik toen hij begon te schreeuwen. Nee, dit ging ze niet over haar kant laten komen. "Als jij er niet vandoor was gegaan als de bange kitten die jij bent, dan was dat ook niet perongeluk gebeurd! Jij bent onmogelijk en gewoon dom dat je altijd gewond raakt!" spuwde ze boos terug. Ugh, waarom deed ze nog de moeite om met Serval te spelen. Hij was geen lol aan.

Serval kon zijn oren niet geloven. Was dit opeens zijn schuld? Hij had geen tandafdrukken in andersmans staart achtergelaten. Jackal kon het weer mooi verdraaien hoor. ‘Wát?’ blafte hij dan ook verontwaardigd. Hij zette een stap dichterbij. Het was dat ze zijn zus was en dat hij voor altijd met haar opgescheept zat, maar anders… ‘Hoe is dit mijn schuld? Jíj bijt! Jij begon!’ Ja, hij was aan het jagen en mevrouw springt bovenop hem. En als hij dan eindelijk eens een keer terugspringt en van haar wint, kan ze haar verlies niet nemen en bijt ze hem in zijn staart? Het klonk wel net weer alsof ze kittens waren, maar het maakte hem niet uit. Zij moest eens leren en stoppen zich als een kitten te gedragen. Dat Serval wel zijn best deed om een goeie prey-hunter te zijn, om iedereen te laten zien dat je op hem kon bouwen? Hij wilde verantwoordelijkheden, groeien, klimmen! Jackal had alleen maar kinderlijke doelen, als ze dan al doelen had!

Serval was, zoals altijd maar goed Jackal was een goed persoon en probeerde nog positieve verwachtingen te hebben van anderen, weer ontzettend naar. De kattin rolde kort met haar ogen toen Serval verontwaardigd haar toeblafte dat ze beet en dat hij begonnen was. Hij snapte er ook nooit wat van eh? Als hij niet zo'n lafaard was geweest dan had ze niet hoeven happen. Zo simpel was dat. "En jij rende weg," besloot ze, bloedserieus. De kattin keek de kater met een boze blik aan. Ergens voelde ze ook wel dat ze alle verkeerde knoppen in aan het drukken was bij haar broertje, maar tegelijkertijd wilde ze absoluut niet toegeven tegen hem dat ze misschien wel eens verkeerd had kunnen zitten. Zeker als de kater alleen maar boos aan het doen was. Ze waren leuk aan het spelen geweest als hij er niet vandoor was gegaan! Misschien moest ze maar omrollen en sorry zeggen, dan was Serval ook weer gelukkig, maar Jackal vertikte het.

Serval zijn bloed kookte nog. Hij was absoluut niet blij met Jackal. Zijn staart was slachtoffer geworden. Dat zou geheid een korstje worden, een kale plek en eindeloze schaamte voor tenminste een halve maan. Daarom stond de vacht van de slanke kater ook recht omhoog en zijn staart zwiepte woest heen en weer. Helemaal toen Jackal nog durfde hem de schuld te geven. ‘Wat moest ik anders? Mezelf tot moes laten slaan door een heethoofdige, ongecontroleerde haarbal?’ spuwde hij naar haar zus. Het maakte hem niet uit dat hij misschien onredelijk, kinderachtig of overreageerde. Hij was het zat. Spuugzat. ‘Je bewijst het maar weer door direct je tanden overal in te zetten.’ Serval trok zijn lip kort op, waarna hij zijn kop hief. Híj moest hier de gene zijn met een brein op zijn schouders. ‘Ga toch wat nuttigs doen, Jackal,’ grauwde hij naar haar, waarna hij zich omkeerde en kwaad weg stampte.

_{Jackal voelde woede langzaam onder haar pels borrelen en drukte haar nagels de grond in, met vlammende ogen keek ze naar haar broer. Oh nee, dit gingen ze niet doen, dit was zijn schuld! “Ik kan er niks aan doen dat mijn broertje lief zo’n slechte prey hunter is dat hij zichzelf niet kan verdedigen! Ik zou maar weer terug gaan naar de To-be den waar je thuishoort!” spuwde ze zijn kant op. “Ik was al iets nuttigs aan het doen, ik was mijn vechttechnieken aan het oefenen, maar iemand hier is een jankende kitten!” Als hij zo door ging kreeg hij een pets voor zijn kop om een matchende wond te krijgen bij zijn staart. Nare rotzak dat hij was. Broers, wat had je eraan?}

Serval kon dit toch niet over zijn hoofd laten gaan. Hij moest hierop reageren. Met een ruk keerde hij zich weer om naar zijn zusje. ‘Wie is hier verdomme de slechte prey-hunter? Ík was aan het jagen. Jij jaagt alleen maar prooi weg met je "oefeningetjes",’ spuwde hij kwaad in zijn zus haar gezicht. Hij sloeg zijn nagels in de grond. Hij voelde zich net weer een to-be, maar dat maakte niet uit. Want Jackal verlaagde zich tot dat niveau. Dan kon hij wel even meedoen. ‘Je bent een prey-hunter, je hoeft niet te vechten. Zoals ik zei. Doe. Wat. Nuttigs.’ Hij stapte dichterbij totdat hij bijna met zijn kop de hare raakte. Hij keek uitdagend naar haar. Hij wilde haar opnieuw in een aanval lokken, zodat hij zijn punt maar weer kon maken dat ze een heethoofdige nietsnut was!