Cartouche

Het geraas van de waterval vormde soms een welkome kopvulling. Dichtbij het vallende water kon er nauwelijks nog een ander geluid gehoord worden en waren zelfs de eigen gedachten moeilijk te horen. Normaal gesproken had Day weinig problemen met zijn eigen gedachten, maar soms was een ruisende afleiding ook geen probleem. Hij keek de grot rond, waar katten gesprekken voerden waar hij geen woord van verstond, hij zag enkel hun bewegende monden openen en sluiten als die van vissen. Hij zag ook Feral, wiens stem hij eveneens niet hoorde, maar die op het punt leek te staan te vertrekken. Uit de context maakte Day op dat hij had gevraagd of er nog iemand meeging en aangezien hij niet onmiddellijk een ander op zag staan, liep hij zelf naar de oudere kater toe, terwijl het geraas van de waterval stap voor stap plaatsmaakte voor het geroezemoes van de grot. "Bezwaar als ik je vergezel?" vroeg hij met een vriendelijke glimlach die Feral, zo wist hij, niet zou kunnen zien, maar waarschijnlijk toch wel in de woorden zou kunnen horen.

Allen spraken dezelfde taal en toch waren het verschillende talen. Dezelfde woorden kregen andere betekenissen van de stem die ze uitsprak en de kunst was deze te herkennen. De taal van zijn oude mentor verstond Day uitstekend. "Natuurlijk, ik zou niets liever willen", zei de ruwe kater nadat hij zijn borstelige snuit even tegen Days wang had gedrukt, en dat hij daar andere woorden voor gebruikte, deerde niet. Feral nam de leiding en Day volgde zoals hij hem zo vaak was gevolgd en zoals hij hem altijd zou blijven volgen, vol vertrouwen, onvoorwaardelijk. Feral zou altijd de juiste kant op lopen.
De wanden van de grot maakten plaats voor blauwe lucht en even sloot Day zijn ogen, hopend te voelen hoe het voor de ander zou voelen, de overgang van stille lucht naar wind, de veranderingen in de geuren. Andere zintuigen leken zo veel sterker wanneer zicht werd buitengesloten... maar stenen waren toch vrij moeilijk waar te nemen met andere zintuigen dan zicht en toen Day, ondanks zijn over het algemeen voorzichtige tred, bijna over een kei struikelde, opende hij toch maar weer zijn ogen. Intussen had hij ook een wat misnoegd geluidje van Ferals kant horen komen. Als antwoord op iets in zijn gedachten, leek het, want in de omgeving was er niets wat een dergelijke reactie verdiende. Hij vroeg zich af wat het was, maar schudde het van zich af toen Feral hem een vraag stelde. Op zijn gezicht verscheen een glimlach. "Het leven is mooi", miauwde hij tevreden. Hij was niet volledig zonder zorgen, maar hij had goede katten om zich heen, zijn taken als Chief bevielen hem en met de trainingen van zijn To-be's ging het goed. "Wren was niet te spreken over haar eerste training", vervolgde hij grinnikend.