Wisdom comes with the years

Scatter as a prayer escaping my lips...
as orchids blooming in clouds

Het was een algemeen bekend spreekwoord, wijsheid komt met de jaren. Maar die wijsheid had haar overgeslagen. Ze had gedacht dat ze wel in haar eentje er op uit kon. Ze was een getrainde jaagster, kende haar gebied als de achterkant van haar poot. Het was een domme fout geweest, maar ze had even wat tijd op zichzelf nodig gehad. Haar broer was afgestapt. Jonge katten verdwenen, werden dood gevonden en het was allemaal wat teveel geworden voor haar. Ze had gewoon even ademruimte nodig gehad. Nu had ze iets meer ademruimte in haar lichaam dan dat ze had willen hebben. Hoewel, lucht vloog er nou niet echt door, de dikke krassen op haar lichaam verloren bloed met de massa. Als ze ook nog iets logischer had nagedacht dan strompelde ze niet terug naar het kamp, maar de diepe wil om thuis te zijn had haar overgehaald om toch terug te strompelen.

Nu was ze daar, de grot voor haar opdoemende maar de kracht verliet haar poten. Ze zakte in elkaar, enkele staartlengtes van de ingang. Blauwe ogen dof en zich langzaam sluitende. Haar kits.. haar broer. Een diepe zucht verliet haar lichaam en een nieuwe ademhaling kwam niet meer. Ze had een foutje gemaakt, zich even te op haar gemak gevoeld op het territorium waar ze geboren was en dit was de prijs die je betaalde voor dat soort arrogantie.

Oh No

Slate

Slate keek rustig door de grot, het was een vrij rustige dag voor haar. Natuurlijk had ze haar gewoonlijke moedertaken om te doen, maar daar was gelukkig verder weinig bij komen kijken. Door de waterval heen zag ze een schim van een kat bewegen, iets waarvan ze geleerd had dat het vrij normaal was want de Tribekatten moesten langs de waterval naar binnen. Wat minder normaal was, was dat deze schim ineens in elkaar zakte. Bezorgd en misschien ook ietwat nieuwsgierig besloot Slate om de grot te verlaten en te kijken wat er met deze kat aan de hand was. Zodra de kat binnen haar zicht kwam, stokte de adem in haar keel. Het was één van de Prey Hunters van de Tribe, als Slate het zich goed herinnerde, maar deze Prey Hunter zag er niet bepaald goed uit met die diep uitziende wonden over haar lichaam. In paniek rende Slate terug de grot in. "Iemand, help! Zwaar gewonde kat. Buiten." riep ze, nog steeds paniekerig. Woorden wilden niet echt meewerken op het moment, waar was Shroud- nee wacht, Starteller. Misschien dat zij nog zou kunnen helpen, zelfs al zag de gewonde Prey Hunter er uit alsof ze niet veel leven meer in zich had. Nee, waarschijnlijk zou zelfs de Tribe Healer niet iemand die aan de rand van de dood stond weer volledig kunnen genezen. Ze kon haar eigen stem in haar hoofd horen schreeuwen, zelfs al was ze van buiten weer stil. Ze trilde en wist niet wat er nou precies gedaan moest worden, en of ze überhaupt iets zou kunnen doen. Waarschijnlijk niet, ze had hier geen verstand van.

272

ulla codes

Het was de stem van een van de nieuwste Tribe leden die hem uit een diepe slaap wist te wekken. Zijn zwartwitte vacht bewoog zachtjes op de wind die door de grot heen ging, maar het waren zijn oortjes die gespitst overeind stonden. Zijn helderblauwe ogen waren open gesperd en hij draaide zich om naar de ingang van de grot. Bear kwam moeizaam overeind, zijn lichaam nog sore van de trainingen en de nachtwacht die hij had moeten doen afgelopen nacht. Daarom ook dat de grote kater niet heel erg snel bij de boodschapper was gekomen. De kater snoof eventjes, terwijl hij met diepe stappen in de richting van Slate liep. Maar zijn pas en houding veranderde toen hij zag over wie de nieuwe Tribe kat het had. "Orchid!" riep hij paniekerig uit. Met de snelheid alsof hij nog een To-Be was, sprinten hij in de richting van de kattin. Hij voelde een pijnlijke steek in zijn borst terwijl hij naast haar neer zakte en zijn snuit in haar korte vacht dook. "Nee, Orchid. Doe me dit niet aan," mompelde hij met een raspende stem. Hij voelde een brok in zijn keel, terwijl hij zijn brede lichaam tegen haar aan drukte, terwijl hij merkte dat de warmte al uit haar vacht begon te verdwijnen. "Waarom jij." Het maakte hem niet uit dat iedereen hem zo zag, dat niemand had geweten wat er tussen de twee katten had gespeeld. Hij was haar kwijt, hij was weer iemand kwijt.

De jonge apprentice was niet zo veel bijzonders aan het doen, enkel wat aan het helpen bij de klusjes waarin een to-be vaak ten pas kwam. Hij kon immers moeilijk in zijn eentje gaan trainen met jagen buiten, hoe graag hij het ook zou willen. Al moest hij toegeven dat zijn tribe helpen hem ook altijd enorm beviel en een gevoel van voldoening gaf. De bengal was dan ook net klaar geweest met een van die klusjes toen hij ineens een scherpe stem door de grot hoorde echoën. Tegen beter weten in zette hij zijn snelle lichaam in beweging om naar de opheffing te gaan. Hij wist niet goed waarom. Misschien uit het aangeleerde instinct om elkaar altijd te willen bijstaan, om altijd te kijken of er iets was wat je kon bijdragen. Maar hij had spijt dat hij deze keuze had gemaakt. Spark had zichzelf geen verwachting voorgesteld voor wat hij zou aantreffen, maar dit was het niet geweest. Zijn amberen ogen vergroten zich in angst toen hij daar zijn mentor zag liggen. Haar lichaam was zwaar bebloed en het zicht van de dikke rode vloeistof was vreemd tot hem. Hij drukte zijn oren naar achteren en terwijl zijn eigen ademhaling versnelde.. zag hij die van de ander stoppen. In zijn hoofd wist hij wel wat dit betekende maar zijn hart was nog in ontkenning. De slanke poes had hem getraind, hij had haar gisteren nog gezien- Hoe kon ze ineens- Hoe kon ze ineens weg zijn? Hoe kon iets haar zo veel pijn hebben gedaan. Zijn blik gleed naar de grote kater die bij haar lichaam rouwde, en dit aanblik zorgde ervoor dat zijn opgepropte tranen eindelijk kwamen. En hoe meer de realisatie van de dood tot hem in drong hoe meer ze kwamen. Want hij was niet klaar geweest om afscheid te nemen van zijn mentor. Naar zijn gevoel duurde het uren, al waren het enkel seconde geweest. Het overweldigende gevoel van angst, hulpeloosheid en vreemd genoeg schuld bracht hem in beweging. De kleine to be rende naar de cave of pointed stones om hun healer te halen, bij de opening hiervan hoopte hij dat Starteller was, of anders Day. Of papa. Of iemand die wist was ze moesten doen. "Orchid is-" De realiteit van het volgende woord liet hem haperen, terwijl de tranen stil een spoor over zijn wangen trokken. "Dood" De rest sprak van zich, Starteller moest komen, ondanks dat ook zij even machteloos in deze situatie stond.

_{Soms voelde ze zich best wel op haar plaats als healer van de tribe. Ondanks dat het gemis van Skyteller groot was, kon Starteller zich enigszins redden. De zandkleurige kattin had echter wel het gevoel alsof haar mentale gesteldheid aan het rafelen was, alsof, als ze het toestond, ze alsnog zou instorten. Daarom werkte ze ook verbeten door, zichzelf niet de kans gevend om te rusten. Ze was diep in de sick cats cave de kruiden aan het sorteren toen ze paniekerig gegil hoorde. Oh nee...

Met haast spurtte ze de grot uit, haar ogen wijd en haar oren plat in haar nek gelegd. Kruiden had ze nog niet meegenomen, ze had immers geen idee wat er aan de hand was. De sterke geur van bloed hing echter dik in de lucht en ze voelde haar hart zinken. Slate, Bear en Spark waren al nader gekomen, het tafereel aanschouwend. "Haal Coyote wil stole the Fire op voor Spark," miauwde Starteller Slate toe terwijl ze haar passeerde, voordat ze voor de gevallen Prey Hunter neerzette en haar kop voor haar mond hield. Geen enkele ademhaling liet haar snorharen trillen. Razendsnel bracht Star haar oor naar de borstkas van de kattin, om haar oren plat in haar nek te leggen en triest haar kop te schudden. Ze waren te laat... Waarom was Orchid alleen op het territorium? Waarom had ze geen cave guard meegenomen? Waarom gebeurde dit nu? Net nu ze haar naam gekregen had? Was het een teken? Starteller zette een stap terug en sloeg haar blik op. Was Orchid al daar? Had ze haar broer gevonden? "Er is niks wat we kunnen doen.. Orchid heeft zich al bij de geesten van de aarde en haar broer gevoegd." Miauwde Starteller bedroefd.}

Die ochtend, nog voordat de zon boven de hemel was verschenen, was hij eropuit gegaan om een groep Prey hunters te begeleiden bij hun vroege jacht patrouille. Het was een slimme zet geweest, immers waren ze met een buit teruggekeerd die ieder tevreden zou hebben gesteld. De tol was echter dat zijn nachtrust miniem was geweest, waardoor hij nu met de zonhoog zich kort tot zijn nest had gekeerd om uit te rusten. Lang mocht zijn slaap echter niet voortduren, want ophef in de cave bracht hem overeind. Nog voordat hij überhaupt vast kon stellen wat hiertoe geleid had kwam een to-be hem halen met de mededeling dat Spark hem nodig had. Meteen helder leek zijn koude hart een slag over te slaan en zonder de boodschapper nog een blik waardig te achtten, stapte hij de grot door. Snel genoeg viel zijn blik op zijn zoon, die tot zijn grootste opluchting ongedeerd bleek te zijn. Enkel tranen maakten zijn gevlekte wangen vochtig en snel genoeg wist hij waarom. Een steek ging door zijn hart bij het zien van het aangetaste lichaam, het bloed dat zo sterk de grot in werd gebracht. Broer en zus, zo spoedig na elkaar. Coyote zijn ogen gaven geen blijk van emotie, maar het maakte zijn hart zwaar. Echter kon hij nu het zichzelf niet permiteren om te rouwen, een belangrijker iemand had hem nodig. Coyote stapte op Spark toe en drukte hem stevig tegen zijn zachte vacht aan, zijn staart om de kleinere to-be geslagen. "Kom hier jongen," nooit zou hij goed zijn in emoties tonen, maar het feit dat hij hem niet terecht wees om zijn tranen sprak al boekdelen.

I do not understand why he likes me,
but it is exciting to be liked.

Haar gele ogen stonden wijd open. Voor het eerst voelde haar poten wat zwak onder haar lichaam. Door de commotie was ze naar buiten gestapt en stond voor het eerst oog in oog met de dood. Het geen dat zij als Cave guard to be moest voorkomen. De zus van hun vorige healer. She slikte tranen opwellend in haar oogjes terwijl ze naar Spark keek die brak, zich herinnerend dat Orchid de mentor was geweest van Spark. Ze schudde haar kopje, vechtend tegen tranen, ze was geen directe familie van de prey hunter maar de tribe was close met elkaar. Iedereen hielt van iedereen, Orchid was een moeder geweest, een geliefd member.. En nu was ze dood. Verdoofd stapte de jonge kat naar haar healer en boog haar kopje zacht. "K..kan ik iets voor je doen." Mauwde ze, ze had gehoopt dat ze standvastig zou klinken, als de ervaren cave guard die ze wou zijn in deze situatie. Maar inplaats daarvan trilde haar stem als een rietje terwijl ze zichzelf onbedoeld wat tegen Starteller aandrukte, toch wat steun bij de healer zoekende ondanks dat zij juist de steun wou geven.

Je jonge kat, normaal zo spraakzaam, was doodstil. Hij was aan de grond genageld en keek met grote ogen naar zijn mentor, het plots onmogelijk vindend om weg te kijken. De diepe worden en de absolute stilte, de leegte van de ogen. Het bracht een koude rilling over zijn huid. Starteller ging al snel naar haar toe maar hij wist zelf al, meer instinctief dan intellectueel, dat Orchid dood was. En dood had nog nooit een betekenis gekregen. Dood was zo abstract en plots, in zo’n korte tijd had het meer lading gekregen dan welk woord dat er maar bestond. Het duurde niet lang voor er ineens weer iemand naar hem toe liep, iemand waar hij heel blij om was om hem te zien. Het was zijn papa. Ergens was het nog helemaal niet doorgedrongen dat Starteller hem had laten halen. Zoals altijd leek hij onaangetast, sterk en groot. Papa was van niks bang, papa zou nooit huilen. Hij realiseerde zich dit terwijl meer tranen over zijn wangen rolde. Toen Coyote hem tegen zich aan drukte en hij eindelijk zichzelf weg kon halen van dat verschrikkelijke zicht verborg hij zich compleet in zijn veilige vacht. Zijn geur troostte hem terwijl hij zijn best deed om te kalmeren en zijn tranen te stoppen, zoals het hoorde. Maar hij faalde enorm. Zonder goede woorden te kunnen vormen probeerde hij te hakkelen dat Orchid er niet meer was, dat hij haar gisteren nog in het bos had gezien, dat dit helemaal niet kon. Dat Orchid gewoon terug moest komen. Op het einde was het enige dat compleet goed uit hem kwam stille snikken en trillingen van angst en verdriet. En hij kon zich niet voorstellen om ooit nog weg te gaan van de veiligheid van zijn vaders lichaam.

Onderwerp: Re: Wisdom comes with the years