Ókunnugur

Spark voelde zich een beetje nerveus. Hij wilde heel graag hallo gaan zeggen tegen de nieuweling die zich bij hun tribe probeerde te voegen. Ze was van bouw anders dan dat hun dat waren. Maar dat was niet zo raar, want ze kwam helemaal niet van hier. Hij had andere horen zeggen dat ze van de clans afkwam. En daar kwam dus ook zijn mama vandaan. Een wonder naar deze wereld zo ver weg van de zijne begon weer op te borrelen. Het liefste was hij meteen naar haar toegerend om haar te belagen met vragen, maar het voelde niet op zijn plek om dat te doen. Straks werd ze boos op hem of vond ze het helemaal niet fijn om over haar thuis te praten. Ze was immers weggegaan, dat moest ook wel een reden hebben. Maar wat was die reden? Zo veel vragen die hij niet kon beantwoorden door enkel te wachten. De bengal haalde even diep adem en liep naar de oudere poes toe, zijn ogen glimmend van nieuwsgierigheid. "Hallo mevrouw Appleblossom, ik ben Spark that starts Wildfires, het is aangenaam u te ontmoeten" Mauwde hij met zijn nog kinderlijke stem. Voorstellen deed je bijna nooit hier, dus hij vond het wel heel leuk om te doen.

+ Appleblossom

Zijn amberen ogen keken onderzoekend naar de vreemde. Ze had een bijzondere vacht en mistte een oog. Iets wat hij vaker had gezien bij katten. Meestal bij Gave guards, die waren immers degene die gingen vechten. Misschien was ze ook een guard bij haar thuis? Hij glimlachte opgewekt en ging zitten, zijn lange staart krulde rond zijn poten. “Ik ben een prey-hunter to be ja” Spark vroeg zich af of het wel netjes was om naar haar afkomst te vragen. Ergens dacht hij van wel. Al kon dat ook zijn hoop zijn die zijn gedachtes wat vertroebelde. “U hoorde toch bij een van de clans mevrouw?” vroeg hij voorzichtig, aftastend. Bang om haar te kwetsen of verdrietig te maken met zijn vraag. Misschien was het beter als hij meer uitleg gaf waarom hij de vraag stelde? “Sorry als u het niet leuk vind om erover te praten, maar mijn mama kwam ook uit een clan en ik zou er graag meer over leren… als dat kan?”

Met nieuwsgierige, leergierige ogen keek hij op naar de rode poes. Ze was voor hem immers een schakelpunt dus een hele hoop nieuwe informatie, naar een hele nieuwe wereld zo anders dan de zijne zelfs. Hij had enkel verhalen gehoord over de clankatten. En hier en daar wat rumoeren over zijn mama. Ondanks dat hij heel graag dingen wilde leren over de clans voelde hij toch aan van de ander dat ze het niet helemaal fijn vond. Hij viel kort stil, nog niet oud genoeg om helemaal te weten wat te doen in deze situaties. Hij kon doorvragen, horen wat hij graag wilde… maar dan werd mevrouw Appleblossom misschien heel verdrietig. Nee, nee dat zou helemaal niet aardig zijn om te doen. Vandaar dat hij voorzichtig naar haar op keek. “Weet u mevrouw, het was niet zo netjes van me om het te vragen. Als u wilt kunnen we het over andere dingen hebben” Het kwam er allemaal een beetje ongemakkelijk uit, maar hij bedoelde het duidelijk goed. “U kunt mij dingen vragen over de tribe. Oh! En ik kan vertellen over de grote vogel die ik gisteren heb gezien. Meneer Day zei dat het een gier was” Op een manier die Spark eigen was leek hij helemaal in dit onderwerp op te gaan, iets wat hem meteen weer compleet uit zijn schulp trok. “Wist u dat gieren rot vlees kunnen eten zonder ziek te worden?” Waar de poes deze informatie ooit nodig zou hebben wist hij niet, maar hij was heel enthousiast over dit feitje.

Hij was blij om te zien dat het veranderen van onderwerp een beetje hielp. Hoewel hij wel nieuwsgierig was en meer wilde weten, was iemand kwetsen wel het laatste wat hij wilde doen. Want dan zou Appleblossom hem helemaal niet aardig meer vinden en wilde ze misschien geen vrienden met hem zijn. En als ze dan bij hun kwamen wonen was het allemaal weer moeilijk. Nee, het was het beste om gewoon lief te zijn en je eigen behoeftes wat achterwegen te laten. Nu deed ze zelfs glimlachen naar hem, al leek ze gen gieren te kennen. Een diersoort die ook mogelijk kennis te maken zou krijgen met Spark zijn affectie en energie. En energie had deze jongen genoeg. “Een beetje. Maar meneer Day zegt dat gieren je niet aanvallen, omdat ze alleen dode dingen eten en dus zelf niet jagen. Maar het is ook een hele grote vogel en het maakt een eng geluid” Rattelde hij even op, redelijk tevreden met zijn huidige kennis over gieren. “Ik wil proberen vriendjes met een gier te worden” voegde hij er opgewekt aan toe, terwijl zijn staart een slag maakte.