Hunting at night [Amare]

Blueberry liep door het park, het was al donker en de maan scheen oog boven de bomen. Blueberry was hier niet graag, ondanks dat er ‘'s avonds bijna geen tweebenen waren vertrouwde ze het nog steeds niet helemaal. Maar toch zaten er in het donker nog wat lekkere dikke muizen en eekhoorns. Ze sloop door de bosjes, zoekend naar de geur van prooi. Ze wiebelde met haar neus om de lucht te ruiken. Ze rooks niks als oude sporen van tweebenen, honden en misschien een kat of twee, waarschijnlijk bloodclan of rogue. Boos sloop ze de andere kant op, hopend dat ze daar wat meer geluk had.
Al snel zag ze een grijs wezentje een paar staartlengte voor zich geen en weer rennen. Snel dook ze in jachthouding. Haar schouder stook pijnlijk van een of ander stom gevecht. Ze wankelde en beetje en probeerde zo veel mogelijk op haar andere schouder te leunen. ‘krak’ een klein takje brak onder haar poot en de muis schoot weg. Blueberry gromde boos. En opnieuw vervolgde ze haar jacht.

De laatste keer dat ze zich in de Twoleg Place waagde, was het een vreselijke plek vol monsters, Twolegs en hard, warm steen geweest. Maar nu ze deze plek 's nachts mocht bewonderen viel haar op dat het wel iets vredig had. Er was zo af en toe een verdwaalde Kittypet, maar verder kwam ze niemand tegen. Het was stil, op wat gedempt geluid uit wat Twoleg nesten na. Maar verder was volledig stil. Het had iets vreemds, iets magisch. Maar toch bleef het hier smerig. Wat haar dan ook erg verbaasde was dat er midden in deze gore plek een oase te vinden was. De stenen ondergrond maakte plaats voor zand en gras. En het was nét alsof ze zich weer in het woud bevond. Maar dat kon even goed relatief zijn. Het was immers zo'n snelle overgang. Ze besloot een kijkje te nemen. Met haar lichaam laag en goed doordachte stappen kon niemand haar zien of horen. Want wie weet was ze hier niet alleen.

Die zorg leek bevestigd te worden door wat gekraak, gevolgd door het wegschieten van een prooi. Geschrokken sprong ze overeind, waarmee ze aardig wat geluid maakte. Ze zuchtte. Het had geen zin meer om zich te verbergen. Zonder nog op stil zijn te letten trippelde ze op de andere kat af. Ze hoopte op een Kittypet die haar meer over deze plek kon vertellen. Maar toen de zure lucht van BloodClan haar neus binnendrong begreep ze dat ze een fout had gemaakt. En ze kon niet meer terug. "Goede avond." stamelde ze. Ze had nog geprobeerd zeker over te komen, maar dat was nu ook al goed mislukt.

Blueberry draaide zich om van het geluid van bladeren achter zich. Met een ruk draaide ze zich om. Hopend op prooi, maar het was te groot geweest voor prooi. Blueberry proefde de lucht: kat. Rogue waarschijnlijk dacht ze, kittypets waren te bang om nu naar buiten te komen. Toen trippelde een zwart met witte kattin uit de bosjes ‘’Goede avond.” stamelde ze wat geschrokken. Blueberry die nog steeds pijn had aan haar schouder besloot haar niet aan te vallen. “Rustig, ik zal je niks doen.” en met een knikje liet ze haar schouder zien. Misschien was het niet zo verstandig om haar zwakte te laten zien, maar deze kat zat gelukkig niet uit op vechten. “Wat kom je hier doen?” vroeg ze iets feller.

De reactie van de poes verraste haar. Dat was niet hoe ze zich BloodClan herinnerde. Maar misschien was zij nou net de ongelukkige om alle vreemdgangers en sadisten tegen te komen. Het was in ieder geval duidelijk dat dit niet uit zou lopen op een gevecht. Amare wist maar al te goed hoe pijnlijk zo'n wond kon zijn. Haar reactie was dus ook een knikje naar het litteken op haar schouder. De herinnering aan het gevecht met Shark gaf haar een naar gevoel. Hij had haar ook een schouderwond bezorgd, een die haar bijna had vermoord, lag het niet aan haar ShadowClan halfbroer die haar illegaal naar de Medicine Cat bracht. Dat gevecht was het begin geweest van alle miserie. Ze schudde die gedachtes weg en besloot zich te focussen op wie ze nu voor zich had. Er werd haar gevraagd was ze hier kwam doen. Goede vraag. Ze had zelf namelijk ook geen idee. "Om eerlijk te zijn ben ik hier maar toevallig gekomen." zei ze met een ongemakkelijke grijns. "Ik ben geen Twoleg place rogue." legde ze uit. Als de poes haar niet geloofde dan was dat maar jammer voor haar. Amare sprak voor de verandering eens meteen de waarheid. "Is dit soms BloodClangebied?"

De zwart witte poes keek haar een beetje verbaasd aan. Echt je laat even je zachte kant zien en dan is het nog niet goed zei Blueberry in haar gedachten. "Om eerlijk te zijn ben ik hier maar toevallig gekomen." miauwde de kattin. “Toevallig?” Blueberry keek haar argwanend aan. Haar poten tintelde om de rogue weg te jagen, maar haar schouder stak nog steeds pijnlijk. Met een kreun ging ze liggen en ze keek de kat tegenover haar boos aan. Dat ze pijn had betekende niet dat ze niet kon vechten. Al was de jacht iets te veel geweest. Hopelijk kom ik nog thuis, murmelde ze in zichzelf. Een nacht zonder goede beschutting kon ze niet echt gebruiken. "Ik ben geen Twoleg place rogue.” miauwde de zwart witte kat. “Waar kom je dan vandaan?” vroeg Blueberry nieuwsgierig maar met een lichte ondertoon. Normaal gesproken vertrouwde ze niemand, maar deze poes had iets waardoor ze zich gedwee hield. "Is dit soms BloodClangebied?" miauwde de rogue. Blueberry keek haar aan met geknepen ogen, “Als we dat willen is al het gebied waar we onze poten zetten van ons.” Ze hief haar kin. “Enkel die stomme boskatten,” ze gaf een knikje richting het woud. “weerhouden ons daarvan.” Ze dacht aan het gevecht die de gevreesde Scourge had gevoerd tegen alle woudkatten. Als “vuurster” of hoe hij dan ook mag heten, de machtige bloedclan leider niet had vermoord. Dan zou het een heel ander verhaal zijn geweest en was de Bloodclan oppermachtig geweest.

Met een kreun liet de andere poes zich op de grond vallen. Het was Amare wel duidelijk dat ze totaal niet in staat was om te vechten. Als reactie ging ze zitten, zo ontspannen mogelijk. Zo te zien bleef het bij babbelen. Althans, daar doelde ze op. Ze had in ieder geval de BloodClanner's nieuwsgierigheid gewekt. De poes ratelde verder over hoe ze als ze zouden willen, alles wat ze wilden maar konden claimen. En dat de clans hun ervan weerhielden. "Ja, dat zal wel." mauwde ze lichtelijk geamuseerd. Haar kijk op de clans was tegenwoordig een stuk positiever dan vroeger. Natuurlijk bleven het gestoorde cults, maar lang niet alle clanners waren nog zo slecht. "Ik woon pal naast ShadowClan territorium. En ik kan je vertellen dat dat soms nog best lastig kan zijn." sprak ze met een geforceerd glimlachje. Het kon inderdaad best lastig zijn om te worden afgewezen door je halfbroer. Maar dat ging deze vreemdeling niets aan. Er heerste een stilte van enkele momenten, maar lang genoeg voor haar om iets te zeggen te bedenken. "Mag ik vagen wat er met je schouder is gebeurd?"

Blueberry rolde met haar ogen toen de Rogue vertelde dat ze naast de Shadowclan behuiste. “Een stelletje stomme haarballen dat is alles wat ze zijn.” siste ze, en ze kneep met haar ogen. Ze zag dat de kattin een beetje glimlachte. Blueberry’s staartpuntje wipte heen en weer. Dit gesprek begon bijna te vriendelijk te worden. “Mag ik vragen wat er met je schouder is gebeurd?” vroeg de kattin plots nieuwsgierig. “Honden.” gromde ze boos. “Stelletje schurftige beesten, ze vielen het kamp binnen.” ze hief haar kin, “Niks bijzonders.” ze probeerde zelfverzekerd te klinken, maar zelfs de domste kitten kon zien dat ze behoorlijk verzwakt was.

Het verbaasde haar dat de poes zo openlijk sprak over clanzaken. Zelfs Draco, haar BloodClan ex, had maar weinig vrijgegeven. Het probleem moest vast alweer opgelost zijn. Wat in ieder geval wél duidelijk was, was dat ze behoorlijk last had van haar schouder. "Oei, dat klinkt niet goed." bracht ze uit, niet goed wetend hoe ze moest reageren. "Ik hoop maar dat ze er niet zomaar mee weg zijn gekomen." ging ze verder. Zij zou het zich in ieder geval niet laten overkomen zonder zich te verzetten.

De zwart witte rogue keek haar geschokt aan, "Oei, dat klinkt niet goed." miauwde ze. Blueberry haalde haar schouders op en had meteen spijt, een nieuwe pijnscheut drong tot haar schouder door. "Ik hoop maar dat ze er niet zomaar mee weg zijn gekomen." vervolgde de kattin. Blueberry knikte nog steeds wat afgeleid door de pijn. "Pff, wat dacht jij dan? Dat ik hem gewoon had laten gaan?" ze snoof, ze had de hond er nog flink van langs gegeven voor hij zijn weg vervolgde.