Damn kids

Het was hier verschrikkelijk tijdens groenblad. De tweebenen krioelden als mieren over het gras en hoe erg de elite ook zijn best deed om de tweebeenplaats voor zichzelf te claimen, ze zouden het altijd moeten delen met de tweebenen en het gespuis dat erbij kwam. De grote kater wandelde op zijn dode gemak tussen de bomen door, af en toe vloekend als er een tweebeen ook maar een blik op hem wierp. Maar één van de tweebeen kittens had besloten dat hij een kittypet was en kwam op hem afrennen met uitgestrekte klauwen. Oh nee, dat ging dus niet gebeuren. Hij blies naar de tweebeen kit, en zette het op een lopen. Maar de hint was niet duidelijk genoeg, want hij bleef achter hem aan rennen. Verdomme.. Rascal zijn blik ging naar de dichtstbijzijnde boom, waar hij zich verassend soepel zijn logge lichaam in wist te gooien. Hij krabbelde bij de stam omhoog en plofte op de onderste tak. De tweebeen kit had opgegeven en was alweer op terugtocht. Fijn. Rascal zuchtte en legde zijn kop op zijn poten, totdat hij opeens een verse geur en een bruin gestreepte vacht zag. Hij was niet de enige die de veiligheid van de boom had opgezocht. ‘Oh een hele goedendag, Enyo,’ bromde hij een tikkeltje geamuseerd. ‘Sorry, ik had je niet gezien.’

Rascal rolde met zijn ogen toen Enyo meteen opmerkingen begon te maken over zijn dappere ontsnapping van de tweebeen kitten. Hij lachte schamper toen ze het er nog eens lekker inwreef. ‘Ja ja, erg grappig,’ miauwde hij sarcastisch, waarna hij zich iets beter positioneerde op de tak. Mevrouw rekte zich even lang en breed uit, en Rascal deed niet eens moeite om niet naar haar te kijken. Pas toen hij het als genoeg vond, likte hij enkele keren over zijn borst, om vervolgens zichzelf lekker lui over de tak te draperen. ‘Het was een tweebeen kitten, je wil toch niet in die worstenklauwen eindigen?’ miauwde hij toen, proberend zichzelf te verantwoorden. ‘En je moet het maar zo zien. Ik ben er zonder gruwelijke wonden en suizende oren mee weg gekomen. Misschien is vluchten nog niet zo verkeerd,’ miauwde hij op dezelfde sarcastische toon, waarbij een jongensachtige grijns om zijn lippen ging hangen en zijn ogen vrolijk twinkelden. Mevrouw de zuurpruim mocht ook wel eens lachen.

Rascal zag meteen dat mevrouw eigenlijk zijn gezelschap niet waardeerde. Rascal trok zich er vrij weinig van aan. Dat was dagelijkse kost. Niemand mocht hem. Maar ja, hij mocht ook niemand. Dus het probleem kwam van beide kanten. Hij grinnikte toen ze sprak over de kleine tweebenen. ‘Jup, die kunnen er ook wat van,’ miauwde hij. Tweebenen over het algemeen waren wezens waar je beter uit de buurt kon blijven. Op een of andere manier wilde ze altijd hun klauwen over hem heen halen. Rascal keek even afwezig over het park heen, totdat hij een bijzondere vraag van Enyo kwam. Oh god, was het er zo een? Een die ervan dacht dat zoveel mogelijk bloed aan je klauwen indruk maakte. Een hielenlikker van Cobra. Tsja, hij had het ook moeten weten. Zijn blik ging sloom naar zijn gesprekgenoot. ‘Omdat ik uitga van de goedheid van mijn lieftallige clangenoten,’ miauwde hij luchtig, waarbij hij héél even en uitdagende blik op zijn gezicht verscheen. Het was maar een hartslag, dan hij de ogen vernauwde en de spieren rond zijn mond verstrakte, voordat hij weer een lach op zijn gezicht kreeg. ‘Want dat zijn we immers nog altijd. Of niet?’ vroeg hij kalm, waarna hij een scheve grijns trok.