(Open) The city of dreams

Griffith aarzelde voor een moment toen Chawl op stond en weg begon te lopen. Hij had niets anders gekend dan dit huis, deze tuin. Dan zijn kleine leventje tussen deze hekken. Maar hij had zo'n zekerheid gevoeld dat hij nu niet koude voeten moest krijgen. Hij slikte en keek naar de grond. Hij moest nu niet bang zijn. Hij moest.. hij moest sterk zijn zoals Griffith in het verhaaltje. Leeuw Griffith. Hij zou een leeuw moeten zijn. Met onvaste passen op pootjes die net zo zwak als grassprieten aanvoelde hobbelde hij achter Chawl aan. Hij duwde zich door een opening tussen een scheve plank van de schutting en wurmde zich naar buiten. Toen ze het einde van de laan hadden bereikt stopte Griffith nogmaals en keek hij achterom. Hij kon zijn huis nog zien. Nu dat hij het zo zag vanuit de verte merkte hij dat het huis er triest uit zag. Leeg. Normaal hadden zijn mensen altijd lichten aan, was er bedrijvigheid. Nu was het alleen maar een treurig huis tussen alle andere treurige huizen. Griffith voelde tranen in zijn ogen prikken maar keerde zich weg. Met hangende schoudertjes liep hij achter Chawl aan, enkele staartlengtes tussen hen. Zoute tranen rolde over zijn wangen.

Vervolg topic dat ze aan komen bij een plek dicht bij de BC?

Griff zei geen woord terwijl hij achter Chawl aanliep. Het duurde een hele tijd voordat hij kon stoppen met huilen maar toen dat ook stopte was hij leeg van binnen, bang. Hij was verder dan hij ooit was geweest nu en hoe hard hij ook nadacht, hij kon geen verhaal bedenken die zoals de zijne ging. Wat zou Griffith de leeuw doen? Plots draaide Chawl zich om en Griffith bleef abrupt staan. Dit moest betekenen dat ze er waren? Maar toen hij om zich heen keek zag hij niets wat op een kamp zou lijken. Geen grote huizen die tot in de hemel reikte, geen brede wegen en grote havens waar twolegs met hun watermonsters overheen vaarde. Hij zag alleen wildernis, een park.

Voor de verandering had hij op uitkijk duty gezeten. Het gebeurde niet vaak dat de Elite Leader zich met deze taken bezig hielt, maar vandaag wilde hij gewoon eventjes aan de rand van het kamp kunnen zitten en op de uitkijk bezig zijn, zonder dat katten hem de hele tijd kwamen storen met onnuttige dingetjes. Hij geeuwde eventjes en knipperde met zijn gifgroene ogen, voordat de zwarte kater overeind kwam en zich uitrekte. Vanuit de verte had hij bezoek aan zien komen wat hem enigszins interesseerde en voor nu kon hij zijn post eventjes verlaten. Hij wenkte een andere kat dichterbij, legde uit wat hij van plan was en gaf de kat de opdracht om zijn taak af te maken. Met zijn kop en staart hoog liep de kater op de twee katten in de verte af. Een van de twee had hij herkend, zijn jongere broertje Chawl, die hem momenteel niet zo graag meer zou willen zien. De kleine kitten daar in tegen was nieuw en hoe graag Cobra ook een opmerking erover wilde maken, hij hielt z'n bek en ging zitten voor de twee. "Nieuw vlees?" vroeg hij op een korte toon aan z'n broertje, terwijl hij de kitten van top tot teen in zich op nam.

Een zwarte gestalte bewoog zich uit de ingang van het park. Hij viel enorm op tussen de kleurloze achtergrond met zijn gitzwarte pels. Griffith bewoog zich dichter naar Chawl toe en ging naast hem staan. Er was iets aan de naderende kater wat Griff angst aanjoeg. Anders dan Chawl had gedaan toen hij voor hem was verschenen. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen hij in de gifgroene ogen van de kater keek. Die hadden een soort kilte die Griffith meteen liet weten dat hij hem moest vrezen. Al zijn moed zonk hem op dat moment in zijn klauwen, het liefste wilde hij weer gaan huilen. Het kostte hem alles wat hij in zich had om de tranen terug te dringen. Hij had zijn keuze gemaakt en wie was hij als hij nu zich zou bedenken. Een dwaas en een lafaard. Griffith de leeuw was ook geen lafaard. "Nieuw vlees?" Hoorde hij de Bloodclan leider spreken. Een rilling trok over Griff zijn rug. Er was iets aan de kater wat Griffith niet plaatsen kon. Hij bewoog gracieus en beheerst, maar zijn ogen. Als hij er lang in keek zou hij vervloekt worden daar was Griff van overtuigd. “Griffith wil iets aan je vragen Cobra.” Geschokt keek Griffith opzij naar Chawl. Hij was helemaal vergeten dat hij er ook was. Hij was zo in beslag genomen geweest door Cobra dat hij Chawl totaal was vergeten. En dat terwijl hij direct naast hem stond!  “Dit is Cobra, leader van BloodClan.” Met zijn mond vol tanden staarde hij omhoog. Zijn oog viel op de tanden die aan de nek van Cobra hingen. Grote tanden, kleine tanden, afgebroken tanden en gescheurde tanden. Veel meer tanden dan Chawl. Hij zag dat Cobra hem van top tot teen bekeek. Hij stond er niet bij stil wat een zielige vertoning hij wel niet zou zijn met zijn waterige ogen en ziekelijk magere bouw. Nu moet je moedig zijn. Hoorde hij een stem zeggen. Gek genoeg nam die stem het geluid aan van zijn moeder. Wees moedig. "Ik wil mij bij de bloodclan vestigen." Mompelde Griffith met een klein stemmetje. Hij kon niet in de ogen van Cobra kijken en vestigde ze in plaats daarvan op zijn eigen poten.

De sfeer tussen de twee broers was niet al te aangenaam, maar ze wisten er mee te werken en het zou niet snel gebeuren dat er meer dan alleen woorden gewisseld werden. Toch vond de oudere zwarte kater het jammer dat hij het merendeel van zijn familie kwijt was geraakt toen hij zijn greep naar macht had gedaan. Aan de andere kant had Shade hem een nieuwe familie gegeven, eentje waarvoor hij zijn leven zou durven en willen geven. Maar dat was niet 't punt van vandaag. De Elite leider liet zijn blik van zijn broertje naar de kitten glijden. Hij vroeg zich af wat hij hiermee moest gaan doen. De kitten zag er niet uit alsof het ook maar een dag zou overleven in de Elite, maar aangezien het Chawl was die hem naar hem toe bracht, zou er toch wel iets in moeten zitten.
De jongere zwarte kater gaf aan dat de kitten, wiens naam blijkbaar Griffith was, iets aan hem wilde vragen. Cobra's gifgroene ogen rustte op de kitten en hij snoof eventjes, waarmee hij aangaf dat hij kon spreken. De woorden die kwamen, echter, waren niet meer dan een fluistering. Hij kon ze verstaan, maar ze hadden geen kracht, geen uitstraling. De zwarte kater wisselde even snel een blik uit met zijn jongere broertje. "Vraag me dat nog eens, Griffith. Nu alsof je 't meent." Sprak hij de kitten daarna toe.

_{“Vraag me dat nog eens, Griffith. Nu alsof je ‘t meent.” Griffith haalde trillerig adem en voelde hoe er tranen in zijn ogen begonnen op te wellen. Wat was hij toch een dwaas. Een domme gans. Waarom was hij meegegaan? Waarom had hij dat gezegd? Hij herinnerde het niet eens meer. Als hij er aan terug dacht leek het alsof er een soort vlek op die plek kleefde die de actuele herinnering uit had gewist. Hij slikte en hield zijn blik op zijn poten gericht. Hij wilde niet eindigen zoals zijn moeder. Als hij dit niet kon voltooien dan zou dat wel het geval zijn. Dan zouden ze hem achterlaten, arme kleine Griffith. Maar nee, hij was niet klein, hij was niet arm. Hij was .. Hij was Griffith. Vernoemd naar Griffith de leeuw uit het verhaal der helden. Leeuwen waren niet bang. Leeuwen brulde. Op dat ogenblik vloeide er een heet gevoel door zijn aderen die hem de moed gaf om Cobra aan te kijken- al was dat in ieder geval lang genoeg tot hij uitgesproken was. “Ik w-wil mij b-b-bij de BloodClan vestigen.” Stamelde hij, bang dat de gifgroene blik van Cobra hem weldra zou verstenen en hem achter zou laten, blootgesteld aan de elementen totdat regen en wind hem met mos had bedekt. Hij slikte en schraapte al zijn moed bij elkaar. “Ik ben Griffith en ik wil mij bij de BloodClan vestigen.” Sprak hij in één lange, volle ademteug. Daarna begaf zijn moed het weer en keek hij snel weer weg, zijn kracht voelde weer als water.}

Cobra genoot er van, om de kleine kitten zo te zien stotteren. Katten in de Elite waren sterk, genadeloos en wreed, maar sommige hadden een zwak voor kittens. Hij niet zo, althans zolang het niet zijn eigen waren. Hij hielt de blik van zijn jongere broertje eventjes vast. Chawl was alles behalve blij met wat hij aan het doen was. En vertelde hem dan ook meteen dat hij de verantwoordelijkheid over de kleine kitten op zich zou nemen. Kijk, dat kwam god uit, dan hoefde hij zich geen zorgen te maken over een kitten die te snel dood ging. Dit betekende ook meteen dat hij zijn broertje moest vertrouwen dat hij van deze Griffith geen huurmoordenaar te maken om hem in de rug te steken. Zijn zwarte oortjes spitste zich toen hij de kitten hoorde spreken, eerst stamelend maar uiteindelijk met een vaste stem. Een grijns verscheen op de kater's gelaat. "Dat is beter," miauwde hij daarna koeltjes. "Chawl, als jij belooft op 'm te letten totdat hij oud genoeg is om Young-One te worden, is hij welkom in Bloodclan. Dit betekend niet dat jij ook direct zijn mentor zal worden zodra hij oud genoeg is." Zijn kille groene ogen hielden de blik van Chawl eventjes vast, voordat hij overeind kwam en zich half omdraaide naar de kitten. "Welkom bij de Elite, kit."

_{De kleurloze blauwe ogen van Griff schoten van zijn poten even naar Chawl, dankbaar als hij was. Hij was er zeker van dat als hij niet Chawl had gehad Cobra hem al lang had opgegeten, of erger.. Nee hij wilde daar niet aan denken. "Dat is beter," Griffith moest opkijken naar de ander om te zien of de woorden ook echt goedkeurend bedoeld werden of niet. De glimlach was die van een duivel. Koud en zonder enig spoortje van warmte en voor een tel vroeg jonge Griff zich af of hij werkelijk niet een fout had begaan? "Chawl, als jij belooft op 'm te letten totdat hij oud genoeg is om Young-One te worden, is hij welkom in Bloodclan. Dit betekend niet dat jij ook direct zijn mentor zal worden zodra hij oud genoeg is." Cobra stond op en keerde zich gedeeltelijk om naar hem. "Welkom bij de Elite, kit." Dat was het dan. Het besluit was gevallen en nu was er oprecht geen weg meer terug. Hij had dit gewild, alleen zou hij het nooit overleven. Waarom voelde hij zich dan zo angstig worden? Griffith stond ook op en opende zijn mond maar slaagde er niet in om een standvastig woord eruit te krijgen. ".. Dank u.." Beschaamd wendde hij zich tot Chawl voor hulp, zijn ogen werden weer waterig. Chawl was het enige vriendelijke gezicht die hij gezien had tot nu toe dus Chawl moest alle antwoorden hebben, ja toch? Verwachtingsvol keek hij hem aan, de vraag die hem plaagde woordeloos uit sprekend. Wat nu?}

<sub>“Kom dan zoeken we een nest voor je uit en laat ik je het kamp zien.” Chawl schonk hem een glimlach, Griffith kon niets anders dan daar ook automatisch van glimlachen, al was het zwakjes. Hij voelde een hele geruststelling wetende dat Chawl niet zo gemeen was als Cobra. Hij volgde Chawl dus ook automatisch toen die aanstalten maakte om naar het kamp te lopen. Griffith was erg benieuwd hoe zijn nieuwe thuis er uit zou zien. Benieuwd, en een beetje bang. De vlinders in zijn buik waren voor zijn gevoel met zoveel dat het een hele zwerm moest zijn.

Vervolg topic door jou in het BC kamp, Julia? c:
Griffith loopt wel achter Chawl aan.</sub>