(Open) The city of dreams

Onderwerp: (Open) The city of dreams do 22 aug 2019 - 13:07

Koud. Zo vreselijk koud. Hij voelde het niet alleen in zijn botten, het ging dieper dan dat. Dieper dan kleine Griffith begrijpen kon. Trillend lag hij opgekruld tegen een vacht die eens zo bekend had geroken maar nu alleen nog maar naar de dood stonk. Hij tilde zijn kop op en keek in haar levenloze ogen. Hij snikte zacht en kroop nog dichter tegen zijn moeder aan. Als hij haar maar warm kon houden dan zou ze weer tot leven gewekt worden. Zo ging het altijd in het verhaal dus zo moest het nu ook gaan. Griff wist niet beter. In het verhaal die zijn moeder hem elke dag voor het slapengaan vertelde leefde er een leeuw die Griffith heette. Griffith had de kracht om dode dieren weer tot leven te wekken door zijn neus tegen hun voorhoofd te duwen. Als het dier nobel was en eerlijk in zijn hart kwam het weer tot leven. Kleine Griff wist zeker dat zíjn moeder ook nobel en eerlijk in haar hart was geweest. Waarom werkte het dan niet? Hij lag hier nu al uren en zijn moeder lag nog steeds stil. ".. Mama, wordt nou wakker.." Prevelde hij zacht terwijl de tranen uit zijn blauwe ogen begonnen te druppelen. Daar lag hij dan, tegen zijn overleden moeder aan in een verlaten tuin waar al weken geen twolegs meer kwamen, want zij hadden hem en zijn moeder achter gelaten twee maanden geleden.

Open voor Bloodclan katten die hem vinden, ik wil Griffith graag spontaan bij de BC voegen

De gitzwarte kater liep over de stoep. De tanden aan zijn groene halsband schuurden langs zijn vacht, maar dat was hij inmiddels gewend. De moons verstreken, ze werden ouder, de kittens van Claw. De kinders van Howl. Ooit gevreesde Elite katten, maar hij had soms het gevoel dat hij dat beeld teniet deed. Hij was niet zo bloeddorstig als zij waren geweest en zou dat ook nooit worden. Hij was zenuwachtig als er twolegs in de buurt waren en de moord op de Clankat die hij had gepleegd achtervolgde hem nog steeds. Misschien werd het tijd dat hij een ander pad ging kiezen. Toch hielden Jim en Razor hem op zijn plek, maar ook die waren volwassen. Ze hadden hem niet meer nodig. Niemand niet, tenminste dat gevoel had hij. Dus slenterde hij steeds vaker wat doelloos rond. Het liefst hoog op daken of schuttingen, maar zelfs dat had hij die dag laten varen. Hij liep op de grond en dat was een uitzondering. Ineens stond hij stil, zijn oren gespitst. De geur van de dood prikkelde zijn zintuigen. Hij lokaliseerde het in de tuin waar hij vlakbij stond, dat was gek… De dode geur rook naar kittypet. Normaal gesproken waren de twolegs nogal wijs met hun speeltjes. Toen drong een jonge stem zijn gehoorgang binnen. Het was zachtjes, maar zijn gespitste oren hadden het toch opgevangen. Hij klom de tuin in, eerst verscholen achter een bosje, maar het leek er niet op dat er twolegs in de buurt waren. “Ze wordt niet meer wakker.” Bromde hij terwijl hij achter het bosje vandaan kwam. “Het spijt me kleine.” De blik in zijn tweegekleurde ogen had zich op de kitten gevestigd. Hoe oud zou die zijn, 4-5-6 moons? Zeker niet ouder.

Griff probeerde zijn gesnik die onwillekeurig kwamen te onderdrukken. Griffith de leeuw had ook nooit gehuild.. maar waarom kon hij dan niet stoppen? Een stem achter hem liet hem schrikken en hij keek omhoog in de ongelijke ogen van een zwarte kater. Hij droeg een halsband die vol zat met scherpe tanden. Griff keek geschrokken op en voelde nog meer tranen over zijn wangen glijden. "W-wat bedoel je? Ze moet wakker worden," Hakkelde hij. Griff stond op en duwde met gesloten ogen zijn neusje tegen het voorhoofd van zijn moeder. Hij concentreerde zich heel hard en bleef een paar tellen zo staan voordat hij ze weer opende. Haar ogen staarde nog steeds niet terug. Hij keek smekend naar de zwarte kater, hopend dat hij hem helpen kon. "Het gaat werken, wacht maar af. Het gaat werken. Zo meteen word ze w-wakker.." Waarom klonk zijn stem dan zo twijfelachtig? En waarom kon hij niet stoppen met huilen?

De jonge kater moest huilen, wat hij heel goed begreep. Hij had ook gehuild toen hij alleen was geweest, om zijn ouders. Al hielp het nooit. Je kreeg ze er niet door terug en het luchtte misschien even op, maar de pijn bleef terugkomen. Dus eigenlijk had je er geen zak aan. Hij keek toe hoe de kitten zijn ogen dicht deed alsof hij één of andere smeekbede deed. Ja, hij moest hard zijn. Anders ging hij ook dood omdat hij hier bleef zitten bij zijn moeder, terwijl die echt niet meer wakker werd. Ze was dood en aan haar ribben te zien doordat ze honger had geleden. Het katertje moest eten en snel ook. “Dat zijn sprookjes, sprookjes die moeders aan kittens vertellen om hun angst weg te nemen. Helaas is het leven keihard en is het de waarheid dat ze dood is. Haar hart klopt niet meer. Je kent vast het geluid van haar hart of niet kleine? Luister.” Sprak hij duidelijk. Zo voorzichtig mogelijk duwde hij het kopje van de kitten tegen de borst van zijn moeder. Hij moest dan misschien duidelijk maken dat de kittypet dood was, maar een weerloze kitten ging hij geen pijn doen. “Een lichaam heeft een kloppend hart nodig, als die niet meer klopt wordt alles zwart om je heen. Kom kleine, je hebt eten nodig. Anders is je moeder voor niks gestorven.” Miauwde hij een stuk vriendelijker.

Griff zijn gezicht vertrok. Hij keek vlug weg van de kater alsof de waarheid niet echt was als hij hem maar niet aan keek. Hij schudde zijn kop maar wist daar geen antwoord op. Hoe kon hij daar op reageren? Hij heette Griffith, dus dan was hij toch ook moedig? Dan kon hij toch ook awt Griffith de leeuw kon? Hij keek op toen de kater zich naar hem toe boog en stond toe dat hij Griff naar beneden begeleidde. Toen hij zijn oor tegen haar borstkas aanlegde hoorde hij niets. Hij werd nog kouder van binnen. Hij trok zijn kop weg in afschuw terwijl hij in haar lege hulzen staarde. Haar ogen keken nog steeds niet terug. "Mama.." Jammerde hij zacht. Kwam ze daarom niet tot leven? Omdat haar verhaal niet echt was? Als ze had gelogen was ze niet nobel en niet eerlijk geweest. "Ik wil niet eten. Ik wil mama." Prevelde hij met een holle stem. Hij keerde zich af van de kater terwijl hij met hangende schoudertjes naast haar lichaam zat. Tranen rolde over zijn wangen. Hij was ook sterk vermagerd en had zo'n honger dat het gevoel hem nu gewoon was geworden. Hij wist niets anders meer dan dat hij honger had.

Deze kitten was blijkbaar nogal koppig. Hij zag de afschuw in de ogen van de jonge kater, maar alsnog bleef hij volhouden. “Luister eens kleine. Je moeder is dood gegaan waarschijnlijk zodat jij kon blijven leven. Als jij nu niet gaat eten dan ga je alsnog dood en dan doe je je moeder alleen maar heel veel pijn. Wil je haar trots maken kleine?” Zijn tweegekleurde ogen probeerde de zijne te vinden. “Als je een sterke kat wordt dan zal ze trots op je zijn. Zijn er nog meer, heb je broertjes of zusjes?” Zijn blik keek zoekend om hem heen. Als hij er eentje ging redden dan zou hij het zichzelf nooit vergeven als het bleek dat er nog meer verscholen zaten. Hij mocht dan misschien een Elite member zijn, hij had zijn hart op de goede plek. Zeker als het om kittens ging. Hij zorgde zijn hele leven al voor zijn jongere broertje en zusje, voor zijn neefjes en nichtjes de foutjes van Shallow en Jackdaw. Hij zou jonge katten nooit aan hun lot overlaten, zelfs niet als het om kittypets ging. Als hij dan op zijn kop zou krijgen door Cobra of Thora, dan was dat maar zo. Hij kon zich daar in ieder geval niet echt druk over maken. Hij zou alle straffen ondergaan die ze voor hem bedacht hadden, de terechte maar ook diegene die misschien minder terecht waren. Het grote zichtbare litteken over zijn lijf had hij niet voor niks.

Het klonk helemaal niet leuk wat de twee ogigen kater te zeggen had. Griffith bedekte zijn oren en schudde zijn hoofd. Nee ze was niet dood gegaan om hem te redden! Die waarheid was te zwaar om te kunnen verdragen voor de jonge Griff. En dus stopte hij die wetenschap diep in hem. Ooit zou hij er nog wel een keer naar luisteren maar niet nu. De cyperse kater keek op toen de vraag luidde of hij broertjes of zusjes had. Hij gaf niet meteen antwoord en staarde enkele tellen bedenkelijk naar de grond. "Nee.." Hij schraapte zijn keel toen hij hoorde hoe schor zijn stem klonk. "N-nee, ik had een broer maar ze hebben hem mee genomen. De mensen. Toen ze weg gingen." Zijn blauwe ogen dwaalde af naar het nu verlaten twoleg huis dat over hem heen torende. Hij wilde dat de mensen weer terug kwamen. Hij wilde zelfs dat Bear terug kwam ook al pestte Bear hem altijd omdat hij zo klein was. Hij wilde weer zijn oude leven terug. Zijn ogen gingen van het huis, naar zijn moeder en weer naar de zwarte kater. Griff staarde hem hulpeloos aan, onzeker wat er nu ging gebeuren.

De kitten was daarnaast ook nog oost indische doof, maar hij begreep het wel. Het was niet leuk wat hij zei en de kater was nog jong. Hij wilde het allemaal niet horen en het was ook nog niet doorgedrongen dat zijn moeder niet meer terug kwam. De kitten zei dat er niet meer waren, dat de twolegs zijn broer hadden meegenomen. Er verscheen afschuw in de tweegekleurde ogen van Chawl. “Twolegs zijn geen haar beter dan honden kleine. Helaas is dit hier weer een voorbeeld van. Hoe konden ze… Kom nooit meer in de buurt van die ondankbare twolegs.” Hij staarde naar de jonge kater in de hoop dat hij die woorden wel goed in zijn oren knoopte. “Wacht hier. Ik ben er zo weer.” Er liep vast wel een muis in de buurt. Muizen hielden van de twolegnesten en vooral van hun afval. Hij hoefde ook niet lang te zoeken. Het monster van de twolegs die naast de tuin woonden was ook weg en er was geen beweging in het twolegnest. Dus sloop hij de naastgelegen tuin in, waar hij meteen de geur van een muis oppikte. Meer had de kitten ook niet nodig, hij moest hem niet meteen volstouwen. Dat wist hij nog wel van zichzelf, toen hij opgesloten had gezeten bij de twolegs. Zijn vader en Shark hadden hem ook steeds kleine beetjes eten gegeven, anders kreeg hij buikpijn. Met een vers gevangen muis in zijn bek liep hij terug naar de kitten. In de hoop dat hij niet was weggelopen ondertussen.

Griff wendde zijn blik af bij het horen van de afschuw in de kater zijn stem. Ongemakkelijk draaide hij zijn oren naar achteren. Hij wist niet waarom maar hij besloot om zijn advies aan te nemen. De mensen hadden hem achter gelaten en Bear meegenomen. Als ze echt zo wreed waren dan hoefde hij er nooit meer bij in e buurt te komen, toch? Griff keek weer op toen de kater zich omdraaide en verdween in een naburige tuin. Hij liet zijn schoudertjes opnieuw hangen en keek om zich heen. Zijn blik dwaalde heel langzaam weer af naar zijn moeder. Toen hij in haar ogen keek wendde hij zijn kop meteen weer af en rilde hij. Hij wilde haar niet zien. Niet zo..

Enkele momenten later verscheen de kater met een muis in zijn bek. "Hoe kunt u dat zo snel vangen?" Bracht hij vol ongeloof uit. "Mama had ook eens een muis gevangen maar dat duurde dagen.." Volgens zijn moeder waren muizen enorm snel en enorm slim. Ze had gewacht en gewacht maar nooit eentje kunnen vangen. Op die éne na dan die vast was komen te zitten onder twee houtplanken.

Gelukkig zat de kitten er nog. Toen hij de muis voor de jonge kater neerlegde en de vraag vol ongeloof hoorde, moest hij er hartelijk om lachen. “Ik ben geen kittypet kleine. Ik zou het geen dag overleven als ik niet eens een muis kon vangen hier. Er zitten hier heel veel muizen doordat de twolegs regelmatig eten van zich af gooien. Ook nog zoiets, zo enorm ondankbaar. Je moet blij zijn als je eten hebt, in leafbare moeten wij juist ons best doen om te overleven. Ik ben geboren in de Elite, een groep katten die in het park wonen. Wij zorgen voor onszelf. Hier eet op.” Hij schoof de muis nog dichter naar de kitten toe. “Mijn naam is Chawl, wat is de jouwe?” Dan kon hij hem tenminste ook bij naam noemen en niet alleen met kleine aanspreken.

Griff draaide zijn oren naar voren en keek naar de muis toen die voor hem geplaatst werd. Het was alsof op dat moment zijn buik besloot om hem te laten weten hoe leeg die was. Hij had al zo lang geen maaltijd meer gegeten dat hij was vergeten hoe het smaakte. Hij likte zijn lippen af en nam een hap en had die nog zo goed als niet doorgeslikt toen hij zijn maag voelde samen krimpen. Griffith kromp in elkaar terwijl hij tegen de sterke aandrang vocht om over te geven. Hij slikte de hap door en wachtte even al wilde hij dolgraag alsnog de hele muis achter elkaar naar binnen schuiven. Ondertussen had hij geluisterd naar wat de kater, die zich voor had gesteld als Chawl, had gezegd. Hij had veel vragen. "Wat is een kittypet? En ik heet Griffith," Stelde hij zichzelf voor. "Hebben alle elite's zo'n ding om hun nek?" Griffith had vanuit zijn raam wel eens andere katten gezien die ook een halsband droegen, maar geen enkele had zulke tanden aan zijn band!

Hij zag de kitten in elkaar krimpen bij de eerste hap eten. “Rustig eten.” Waarschuwde hij de jonge kater. Als je buik weer prooi moest verwerken kon je daar best misselijk van worden, wist hij uit ervaring. Naar binnen schrokken was dus ook geen goed idee, want dan was het helemaal een klap voor je lijf. “Een kittypet is een kat die bij twolegs in de twolegnesten woont.” Legde hij vervolgens uit. “Aangenaam Griffith.” Hij gaf hem een klein knikje, maar toen kwam de volgende vraag van de kitten alweer. “Ja, de members wel. De jonge katten die getraind worden nog niet. Je moet een halsband verdienen als je er klaar voor bent je training af te ronden.” Hoe dat dan ging hield hij voor zich. Als Griffith daar naar ging vragen zou hij het uitleggen, anders vond hij het wel best zo. Zijn moeder was net dood, dan ging hij het niet over moorden hebben. In zijn hoofd begon hij wel te malen wat hij met de jonge kater moest. Hij kon hem hier niet zo achterlaten, dan ging hij sowieso dood.

Griffith deed zijn best om elke hap die hij nam uitgebreid klein te kauwen voordat hij die doorslikte. Hoewel zijn maag nog zwak protesteerde merkte hij dat met langzame en kleine hapjes hij het binnen kon houden. "Als kittypets bij mensen binnen wonen dan ben ik ook een kittypet. Of dat was ik.." Voegde hij er twijfelend aan toe. Hij schudde zijn hoofd. "Dat u een halsband hebt betekend dat u ook een member bent geweest? Of wacht- dat u lid bent van deze groep? Of wacht! Er leeft een groep katten ergens in het bos? Hoe leven jullie zonder twolegs? Verhongeren jullie niet?" Ratelde hij. Nu dat zijn maag zich eenmaal vulde merkte hij dat hij enorm gefascineerd was door wat Chawl te vertellen had. Dit hele gesprek kon hem uitstekend afleiden van zijn moeder die nog geen paar meter verderop dood achter hem lag.

Hij deed zijn best goed te kauwen, dus hij luisterde goed. Dat was mooi. “Ja dat was je, als ze niet meer terug komen en je gaat niet bij nieuwe twolegs wonen. Dan heet je een Rogue.” Ging hij verder. “Straatkatten die hun eigen prooi vangen en vaak hun eigen territorium hebben, maar niet in een groep leven. Tenminste meestal niet dan.” Er waren natuurlijk wel wat Rogue groepen, die hun soms lastig vielen. Ja of niet, die hun eigen plekje hadden en hun met rust lieten. Toch bleven ze een bedreiging voor Cobra. Een nieuwe vragenstroom werd zijn kant op geworpen. Hij schoot in de lach. Iets wat eigenlijk nooit meer gebeurde sinds de dood van zijn ouders. “Zo jij bent wel nieuwsgierig of niet Griffith?” Grinnikte hij nog steeds. “Ik ben een member in BloodClan inderdaad. Wij hebben ons territorium in het park, dus dat is technisch gezien nog niet het bos. De boskatjes leven in het bos, de Clankatten. Wij vangen onze eigen prooi zoals dat hoort. Zoals ik deze muis heb gevangen, zelf zonder hulp.” Vervolgde hij zijn uitleg.

Griffith probeerde alle informatie op te slaan die Chawl hem voorschotelde. Kittypets leefde bij twolegs, rogue's leefde niet bij twolegs maar alleen. Toch waren ze anders dan de elites die Chawl eerder had genoemd. Griff keek op toen de naam BloodClan viel. En clan katten? Nog meer? Hij vond dat leven in het bos helemaal niet aantrekkelijk klonk. Griffith kende het bos niet, en meestal in de verhalen waren bossen gevuld met enge monsters die je moest verslaan. Nee dat vond hij maar niets. "Ik wil bij u komen wonen." Hij wierp een blik op de plek waar de nu volledig opgepeuzelde muis nu lag. Zo te horen konden bloodclanners hun eigen eten vangen. Als hij hier zou blijven dan zou hij dood gaan. "Ik wil ook bij de bloodclan. In het bos wonen bij de clan katten lijkt mij helemaal niets." Voegde hij er aan toe.

Hij zat even met zijn bek vol tanden, toen Griffith zei dat hij ook bij de Elite wilde. Dan kon hij hem niet in het ongewisse laten. Hij wilde dan in ieder geval dat de kitten wist waar hij aan begon. Wat voor leven hij koos. Hij nam de jonge kater in hem op. Hij was nog jong, hij kon leren voor zichzelf te zorgen. Toch was het niet makkelijk in de BloodClan, helemaal niet als je een kittypet was geweest. Maar goed Shark had het ook tot leader geschopt. “Ik wil dan eerst dat je weet waar je aan begint. Luister heel goed en denk eerst na voordat je een besluit neemt oké? Want dit is dan een besluit die je hele leven gaat bepalen, dat is niet niks Griffith.” Bromde hij toen rustig, maar wel duidelijk. “De Elite is geen makkelijke groep. De BloodClan in is er nooit meer uit, tenzij je voor altijd achtervolgd wilt worden. Je moet vechten voor je plek en je steeds blijven bewijzen. Om uiteindelijk na je training een member te worden moet je een kittypet of hond vermoorden voor een halsband. Deze tanden…” Hij bracht even zijn poot naar de tanden aan zijn halsband. “Kun je alleen maar verdienen als je Cobra onze leader of Thora onze commander een dienst bewijst. Dit zijn vaak klussen waar ook regelmatig moord bij komt kijken. Je moet bereid zijn te moorden kleine en de eerste tijd als member buiten te slapen totdat je genoeg hondentanden hebt verdient. Het is niet makkelijk. Weet je zeker dat je dat wilt? Wil je niet als Rogue leven?” De blik in zijn tweegekleurde ogen was ernstig.

Griffith hoorde de ernst in de stem van Chawl wat hem meteen tot zijn volste aandacht maande. Hij ging rechter zitten en keek de grote kater recht aan in zijn tweekleurige ogen. "Ik wil dan eerst dat je weet waar je aan begint. Luister heel goed en denk eerst na voordat je een besluit neemt oké? Want dit is dan een besluit die je hele leven gaat bepalen, dat is niet niks Griffith." De kleine, cyperse kitten knikte langzaam. "De Elite is geen makkelijke groep. De BloodClan in is er nooit meer uit, tenzij je voor altijd achtervolgd wilt worden. Je moet vechten voor je plek en je steeds blijven bewijzen. Om uiteindelijk na je training een member te worden moet je een kittypet of hond vermoorden" Griffith had tot nu toe niet zo goed geweten wat hij van alles moest vinden, maar zodra Chawl zei dat hij zou moeten vermoorden vertrok zijn gezicht. Hij zou moeten moorden. Levens nemen. Zijn blik gleed van Chawl af naar een plek links ergens van hem. Kleine Griffith was pas vijf manen oud en had tot enkele weken geleden nog niets anders gekend dan gemakken, een volle buik, een warm nest. Hij had geen enkele perceptie om zich ook maar voor te stellen wat er bij kwam kijken als je een moord pleegde. De enige vorm van referentie die hij had waren zijn verhalen. Verhalen die Kola altijd vertelde. In die verhalen werden katten vaak gedood door de slechteriken. Was hij een slechterik? Hij had immers zijn eigen moeder ver- Griffith schudde zijn hoofd en duwde die gedachten ver weg. Binnen in hem knapte iets. Af en toe vermoorde de held ook een kat. Een kat die kwaad was en geen goed deed. Die alleen maar ellende bracht. Moorden hoefde niet slecht te zijn. "Ja, ik wil met u mee. Ik wil geen rogue zijn." Antwoordde hij na een lange pauze en hij weer omhoog keek naar Chawl.

Hij hoopte echt met heel zijn hart dat de kitten hier goed over na had gedacht. Dat hij het echt honderd procent zeker wist en dat hijzelf hier ook geen fout maakte. Hij kon Griffith hier niet alleen laten. De jonge kater zei duidelijk dat hij geen rogue wilde zijn. “Oké dan, weet dat je altijd bij mij terecht kunt en ik wil je met liefde een rondleiding geven. Ik hoop echt dat je hier goed over na hebt gedacht Griffith, maar daar ga ik dan vanuit.” Hij stond op. “Wil je dat ik een gat maak om je moeder in te leggen?” Wie had ooit gedacht dat hij voorstelde om een kittypet te begraven. “Dan gaan we dan opzoek naar Cobra of Thora. Die moeten hun goedkeuring geven.” Vervolgde hij terwijl hij ook nog het antwoord van de kitten afwachtte. Wat wilde hij dat er met zijn overleden moeder gebeurde?

Griffith twitched his little ears and gazed at Chawl with appreciation in his eyes. It was reassuring to know he could rely on this stranger to help him if he needed it. These bloodclan cats seemed bad, evil even. They murdered others because of some duty? Because they liked it? Yet this particular cat didn't walk away either when he had came across a mourning kid. That didn't seemed to connect in Griff's mind but he seemed content to accept it.

Griff's gaze faltered when Chawl asked him about his mother. Suddenly he felt a sharp pull behind his head. Like someone tugged at it with a rope. He came back to reality and felt his eyes become misty again. He slowly glanced over his shoulder to look at her corpse but he could not bring himself to. Instead he focused on a spot just beside her. After a few moments had passed the tabby tom shook his head. "She liked the stars and she loved the clouds. I think we should leave her like this so she won't get lost on her way up there." He murmured softly. A heavy weight pushed down onto him as he said that and he wanted to do nothing more than to run, far away. He never wanted to come back to this place again. He looked away and felt tears prick in his eyes. "I want to leave.." He whispered softly.

Griffith gaf aan dat het beter was om zijn moeder zo te laten liggen. Hij knikte, als ze daarvan had gehouden, dan kon hij dat begrijpen. Dat zweverige gedoe over haar weg ergens heen liet hij maar zo. Het klonk weer als een sprookje wat aan hem was verteld. Als je dood was, was het gewoon zwart. Punt uit. Die manier van denken leerde hij nog wel in de Elite, daar ging hij hem nu niet mee vervelen. Daar was de jonge kater volgens hem ook nog niet aan toe. Zeker op dat moment niet. Toen wenkte hij de kitten met zijn staart. “Kom dan maar mee, dan gaan we opzoek naar Cobra of Thora.” Vervolgde hij rustig. Terwijl hij de tuin verliet en in de richting van het park begon te lopen. In zijn ooghoek hield hij Griffith in de gaten, of die niet te ver achterbleef. Nu had hij wel weer wat gegeten, maar hij had korte pootjes en was waarschijnlijk nog steeds verzwakt door wat hij had meegemaakt.

Onderwerp: Re: (Open) The city of dreams