Catnipped

  Wat was dat? Een heerlijke... Zoete geur... Shadefeather draaide zijn kop. Was dat echt? Ja hoor, daar waren die.. Die geweldige plantjes. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en snel liep hij er naar toe. Deze plantjes... Die waren zeker iets waar Shadefeather dol op was. Hij snuffelde er even aan en grinnikte. Daarna stak hij zijn kop erin en liet zich opzij vallen, half in het o zo speciale kattenkruid. Shadefeather rolde er in rond zoveel hij kon, de geur van de planten goed in zich opnemend.
  'Ohh StarClan ik hou van jou,' murmelde hij terwijl hij nogmaals zijn kop ronddraaide in de planten. Hij kreeg er een in zijn bekje, wat hem het prachtige idee gaf om erop te kauwen. Ja, nog beter. Een grinnik verliet zijn bekje weer. Dit was leven.
  Een tijd lang rolde en kauwde hij op de speciale plantjes, telkens weer denkend hoe goed het leven wel niet was. En hoe goed die plantjes waren. Want... Wow.

+ Stallionstar
(goose assignment)

  Hij ging helemaal op in zijn geweldige leventje. Wat was het toch mooi. Hij grinnikte en rolde nog een paar keer met zijn kop door de planten en keek naar de lucht. Wat was de lucht toch mooi vandaag... Mooi blauw. Mooie, witte wolken. Het leken net schaapjes. Hij grinnikte nogmaals maar dat hield abrupt op toen hij een stem achter zich hoorde.
  'Euhm.. Shadefeather?' vroeg iemand verbaasd.
  Shadefeather draaide helemaal zijn kop naar achteren, zodat hij met de bovenkant van zijn kop op de grond lag. Zo lag hij half ondersteboven en keek zijn Leader aan. Hij haalde verrast adem. 'Ooohh, Stallionstaarrrr,' miauwde hij opgewekt en grinnikte weer. 'Halluww. Wat doe jij hier?' vroeg hij, met nogmaals een grinnik.

  Zijn Leader schraapte zijn keel. 'Jou zoeken en vragen of je mee op jacht wilde,' miauwde hij en trok met zijn oren. 'De prooistapel mag weer aangevuld worden, dat gaat het beste nuchter,' voegde hij er aan toe.
  Shadefeather knipperde met zijn ogen en bleef de ander een tijd lang aan kijken. 'Hm,' reageerde hij uiteindelijk en een glimlach verscheen weer op zijn gezicht. 'Jageennn... Hmm, ja.' Hij knikte, draaide zich om ging op zijn buik liggen. 'Jagen is een goed iets, Stallionstar. Heel goed. Het... Het voedt... de Clan. Dat is goed,' miauwde hij filosofisch terwijl hij bleef knikken met zijn kop. 'Maar.. Maar stel je voor... Dat wij de prooi waren, Stallion... Het konijntje dat vlucht voor zijn leven... En om dan vermoordt te worden... Hoe zou dat zijn..?' vroeg hij, een treurige ondertoon in zijn stem en hij keek weg van de Leader. 'Zouden zij ook een StarClan hebben? Een KonijnenClan..?'

  Dat Stallionstar geen idee had stelde hem ergens wel teleur. Hij was de Leader, hij wist toch alles? Misschien moesten ze het aan StarClan zelf vragen. Die waren immers al dood en wisten wel alles, toch?
  Shadefeather keek de grote kater met een brede glimlach aan toen hij zich naar voren boog. 'Heeyyyy, ik heb een ideeee,' miauwde Shade met een grinnik. Maar voordat hij verder sprak sloeg hij een poot over Stallions schouder en probeerde hem neer te halen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd was het toch? Shade grinnikte naar de kater. 'Ik heb een ideeee,' herhaalde hij. 'Wat als we het StarClan vragen? Die weten alles. Én jij kan dan zelf dood gaan en misschien ontdek je de KonijnenClan vanzelf wel!' miauwde de zwarte kater enthousiast. 'Jij hebt toch meer levens nu!' Pracht plan toch? Geen speld tussen te brengen. Kon niet mis gaan.

  De tegenwerpingen die Stallionstar gaf kwamen niet echt aan bij Shade. Hij was zo op in zijn pracht ideeën, er was toch geen speld tussen te krijgen? Het was het beste idee ooit. Hij wilde wel weten of de konijnen een Konijnen StarClan hadden. Dat was toch fijn om te weten? Dat de dieren die je doodde ook ergens goed terecht zouden komen.
  'Dat klopt maar Routnose zou het beter kunnen vragen aan StarClan. Ik kreeg 9 levens om de Clan te beschermen. Routnose weet hier véél meer van,' miauwde Stallion uitendelijk.
  Shadefeather bleef een tijd stil terwijl hij over de woorden van zijn Leader nadacht. Routnose... De Medicine Cat.. Tja, die wist er natuurlijk ook veel van. Een glimlach verscheen weer op zijn gezicht.
  'Dan vragen we het haar!' riep hij, waarna hij wat grinnikte. De kater drukte zijn neusje weer tussen de planten en snoof de heerlijke zoete geur op. 'Is dit niet geweldig spul, Stallion?' murmelde hij met nog wat gegrinnik.

  'Een opperbest plan al zeg ik het zelf,' miauwde Stallion als antwoord.
  Shade keek hem even aan en knikte. Het was zijn eigen idee geweest, maar als hij het helemaal top vond, vond Shade het zelf natuurlijk nóg topper. Want Stallionstar was gewoon top. Echt een topper. Hij knikte weer. Zeker waar.
  Hij snuffelde nog wat aan de planten, wat hem nog een wat lichter gevoel in zijn kop gaf. Niet dat het een slecht licht gevoel was, Shade vond dat óók helemaal top. Alles was gewoon top. Plots hoorde hij een bries achter hem, wat hem juist niet deed opschrikken, ook al zou hij daar normaal gesproken wel van geschrokken zijn. Maar alles is top en geweldig en chill, dus waarom zou hij ergens voor moeten schrikken?
   De kater draaide zich om nadat hij merkte dat Stallionstar het ook opgemerkt had. Hey, Stallion... Star.. Paarden maakte toch die rare bries geluiden? Was zijn Leader opeens een paard geworden?? Verbaasd keek Shadefeather naar de calico kater, maar wat hij eerst zag was het grote hoofd van dat gekke paardenbeest. Of was het Stallionstar..?
  'Heyyyyyy....' begon Shade. 'Ben je nou een paard?' Hij grinnikte. 'Paardenster.'

 Terwijl hij nog dacht dat het zijn Leader was die tegenover hem stond, liep zijn echte Leader juist op hem af. Dit zorgde ervoor dat zijn blek nu op de calico kater vestigde. Ja, daar was de échte Paardenster.
  'Geen paard in fysieke vorm de laatste keer dat ik checkte,' miauwde Paardenster en hij grinnikte. Nee, dat klonk niet echt als een paard. In ieder geval niet als die bries die hij net gehoord had. Waar dat grote beest nu was wist hij ook niet, maar Shade was dan ook een beetje van de wereld op dit moment.
  'Kom, laten we wat water gaan drinken tegen de dufheid,' miauwde de grote kater en wenkte hem met zijn staart.
  Even wilde Shadefeather protesteren en zeggen dat hij helemaal niet duf was. Al was dat stiekem niet de echte reden. Hij wilde best wel graag nog bij de plantjes blijven. Maar hij wilde Paardenster ook niet teleurstellen.
  Uiteindelijk zuchtte hij en knikte. Langzaam kwam hij overeind, een beetje wankel. Nog even stak hij zijn neus in de plantjes en toen kreeg hij een geweldig idee. Hij opende zijn bekje en beet een paar plantjes af bij de stengels. Trots keek hij op naar de Leader. 'Kijk, ik ben een Medicine Cat!' riep hij met een giechel, waarna hij op hem af trippelde, zijn best doende om niet over zijn eigen poten te struikelen.

  De opmerking van Paardenster dat Routnose misschien wel iets had aan de catnip liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Maar toen realiseerde hij zich dat hij het dan weg moest geven. Dat wilde hij niet! Hij wilde de plantjes houden!
  Hij kon er echter niets over zeggen, want hij struikelde zowaar over zijn eigen poten. De opmerking van de Leader was een beetje overbodig, maar hij knikte, met een giechel.
  'Ik zal wel voorop lopen, volg mijn staart maar,' miauwde Paardenster, waarna hij voor hem ging lopen.
  Dat hoefde hij geen tweede keer te zeggen. Shadefeather keek met een lach naar de pluizige staart van de Leader en trippelde er vrolijk achterna. Op een gegeven moment hapte hij naar de pluis, waardoor al de plantjes uit zijn bekje vielen.
  Shade liet een geschrokken, hoge kreet horen en stopte abrupt met lopen. 'Mijn plantennnnn,' jammerde hij, waarna hij de ander verdrietig aan keek. Wat moest hij nu? Hij kon niet verder zonder planten!

  Hij keek de kater verdrietig aan, maar een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen Paardenster naar hem toe liep. 'Komop, we gaan naar huis. Morgen mag jij met Routnose vast wel plantjes gaan zoeken,' miauwde hij en hij leidde hem van de plantjes weg met zijn staart.
  'Ja maar...' begon hij, zijn glimlach verdwenen terwijl hij weer verdrietig naar zijn gevallen plantjes keek. 'Wat gebeurd er met hunn?? We kunnen ze niet zomaar laten liggen! Wat als ze.. Als ze kou hebben ofzooo,' jammerde hij. De kater keek Paardenster aan met grote, zielige ogen.

  'De plantjes hebben haartjes op hun blaadjes staan, daarom zullen ze het nooit koud krijgen,' miauwde Paardenster tegen hem. 'Misschien maken ze hier wel nieuwe vriendjes,' murmelde hij en hij begon Shadefeather weer weg te leiden.
  De zwarte kater keek hem hoopvol aan. 'Zou het??' Hij hoopte van wel, dan waren ze in ieder geval niet alleen. Gelukkig zouden ze het niet koud hebben, want ze hadden haartjes, net zoals hij!
  Gedwee liet Shadefeather zich dus meenemen door zijn Leader. In de verte zag hij al het Small Lake. 'Oeh, gaan we zwemmen?' vroeg hij met een giechel. 'Ik had laatst een Rogue ontmoet, die wilde me leren vissen.'