{Sabrefur} Peace for the ones that left us behind

Een kleine bloem bengelde uit haar mondhoek terwijl ze zich tussen het hoge gras heen weefde, haar oren naar achteren gedraaid en haar blik zacht. De zon stond laag aan de hemel, maar nog niet zo laag dat het een risico was om in je eentje buiten te zijn. Otterpaw wilde langs bij haar moeder, haar vragen stellen ondanks dat het niet meer kon. Ondanks dat ze gek was op haar papa, miste ze haar moeder enorm. Ze miste het samenzijn met haar hele gezin. Toen ze eenmaal bij Lightdove's laatste rustplaats aankwam, boog Otterpaw zich dan ook in stilte naar voren en legde ze de bloem neer. Ze had zoveel vragen, maar in plaats daarvan kwamen er maar enkele woorden uit haar mond geslopen. "Mama ik mis je.."

It was pure chance, but Sabrefur had picked up his daughters scent while roaming the moorland. It did not took him long to figure out she had gone down into the tunnels. He knew where she would go. She was a moor runner after all and they had no business being down there. All but for one exception. So when Sabrefur entered the tunnels and found his daughter by Lightdove her grave he stopped for a moment and looked at her. The sight made him sorrowful. Sabrefur moved towards her, carefully making sure he was loud so he would not startle her. He gave her a affectionate head rub before he took place next to her. "She would have liked that, it's pretty." He said with a nod towards the tiny flower that lay at their feet.

She had not been sure for how long she had sat there, silently, in solitude in the darkness of the tunnel's embrace. However, it had been difficult to miss it when the silence had been broken by heavy footfalls. Otterpaw cast a quick glance over her shoulder before focussing her eyes again on the flower in front of her feet. In the last wisps of light that came in through the tunnel's entrance, it had been just enough for her night vision to pick up the contours of the flower. "I hope so.." She mewed, her voice barely a whisper. "I wish I could give it to her.. I wish she was here with us.." She hadn't given much thought to mourning at first. She tried to be as happy as she could to make her mother proud. But at few stolen moments, it crashed into her like the waves had done when the Riverclan warrior had pulled her under.

Sabrefur zijn hart deed zeer als hij Otterpaw zo hoorde praten. Niemand verdiende het om zijn ouders te verliezen. Om zo te leven met die schuld en die pijn. Hij had het ervaren en nu moest zij dat ook. Had ik Lightdove maar kunnen beschermen. Schoot er door zijn hoofd, al zei een klein stemmetje in hem dat Lightdove geen bescherming nodig had gehad. Ze was een formidabele vechter geweest. Riverclan was de schuldige. Riverclan met al zijn verraders en hypocrieten. Die de oorlog begonnen was en zo veel windclanners van het leven had beroofd. Hij zou hen allemaal kapot maken ooit.

Sabrefur kromde zijn staart om Otterpaw heen en gaf haar een geruststellende lik tussen haar oren, net als vroeger. “Ze is ook hier met ons, ook al kunnen we haar niet zien.” Zijn stem klonk schor toen hij dat zei. Hij miste haar nog elke dag. Een zure geur drong plots Sabrefur zijn neusgaten binnen. Hij richtte zijn kop op en keek achterom. Een fractie van een seconde dacht hij dat zijn neus hem verried, de geur werd sterker en hij wist dat zijn neus hem niet bedroog. Zijn neus had hem nog nooit bedrogen. “Otterpaw, ren terug naar het kamp zo snel als je kunt,” Zei hij kalm terwijl hij overeind kwam. Hij duwde zich naar buiten zodat hij niet ingesloten was en zodat hij tussen Otterpaw en de das in stond, die ergens in het donker hun kant op kwam. “Ik hou hem op afstand, hij mag het kamp niet bereiken, Windclan is nog niet klaar voor een derde ramp.” Gromde hij vastberaden. Hij maakte zich groot, de gang was nauw en door zijn eigen afmeting was het meestal al vrij krap voor hem.

Even though grief tugged at her belly and filled her heart with tremendous sadness, her father managed to comfort her with a tenderness that other cats might not belief if she told them about it. Otterpaw, however, knew better. A weak purr escaped from her mouth when her father curled his tail around her. She allowed herself to be buried in its soft warmth, comforted by his presence and the lick he gave between her ears. Even though mother had passed and was watching over them from Starclan, they would make it work together. As long as her father was here, they would be fine. They would make it work.

That was, until a low growl rumbled through the burrows, echoing on the walls. Otterpaw's fur puffed and her pale blue eyes went wide. The menacing scent hit her like a monster on the Thunderpath and she pressed herself into her father's fur. Only to be sent away by him. Trembling, she shook her head. She was not going to abandon him here! "But I can't leave you here with a badger!" she cried, taking a few steps back but not running as he commanded.

Er volgde een laag gegrom die tot diep in Sabrefur zijn borst rommelde. De das kon elk moment de hoek om komen en hem zien. Elk moment nu. De zwakke protesten van zijn dochter klonken achter hem en zijn aderen vulde zich met ijs. “Spreek me niet tegen, Otterpaw!”  Blafte hij terwijl hij achterom keek en zijn dochter met een doordringende blik aan keek. “Niet nu!” Hij had Lightdove niet kunnen beschermen, Otterpaw kon hij wel beschermen. “Je eindigt erger als ik als je blijft, toe, ga nu!” Hij had geen tijd om een debat te houden met haar. Geen tijd om afscheid te nemen. Hij moest de das op afstand houden anders gingen ze allemaal er aan. Als Otterpaw bleef zou ze vermoord worden. Ze was geen tunneler, ze was niet gewend aan de duisternis en de krappe gangen. Het gegrom klonk dichterbij dan ooit. Sabrefur zette zich af met zijn poten zodat het plafond tegen zijn rug duwde en hij de weg volledig versperde voor de das. “Ga nu, Otterpaw, ik kom er zo aan.” De leugen was zwak en zijn stem hield nauwelijks vast, maar hij moest sterk zijn en doen wat zijn moeder voor hem had gedaan al die manen geleden. Hij forceerde een goedkeurende glimlach ten teken dat het goed was als ze ging. Voor haar deed hij altijd zijn masker af. "Ik ben trots op je, Otterpaw. Jij komt er wel." Murmelde hij. En toen kwam het beest de hoek om en sloten kat en das elkaar in de ogen.

Shivers ran through her legs and made her feel like she was standing on water instead of solid earth. Her ears pinned back in her neck and her hackles raised, Otterpaw stared at her father's back. The biting tone of his voice made it all too clear that this was serious. Her father was always in control, her father was always cool and collected. She stared into his eyes, blue meeting blue. That was always something they shared, the same eyes, even though one of his was clouded and blind. His words were clear. She must go, he would follow suit. Slowly, the fluffy white apprentice shook her head. The promise in his words was not one he could follow through. Tears flooded her eyes as she backed away, compelled to obey his words. She was no match for a badger. The only thing she could do was what he asked her to do. To get help, run as fast as she could and find someone capable enough to aid her father, to rescue him. It was his only chance. And as the tunnel seemed to shake with the low rumbling of the badger's growl, she dashed off, tail fanning out behind her and wind whipping in her face, pushing her whiskers back to her cheeks.

{Otterpaw topic uit}

Terwijl hij de das aanstaarde was zijn aandacht gericht op Otterpaw. Zijn oren waren achteruit gepint, luisterend of hij haar pootstappen kon horen. De das kwam dichterbij nu dat hij zich herpakt had, tanden ontbloot, hete adem. Tenslotte hoorde hij achter zich geruis, en begonnen Otterpaw haar pootstappen te vervagen. Opluchting stroomde door hem heen. Hij voelde een zwakke glimlach aan zijn mondhoeken trekken. Ze zou veilig zijn. Kijk neer op mij Lightdove, het zal niet lang meer duren nu.

Sabrefur ontblootte zijn tanden en begon grauwend op de das in te lopen, slaand met zijn voorpoten in een poging de das terug te drijven. Sabrefur week niet opzij toen de das naar hem begon te slaan, maar probeerde de klap te ontwijken. De tunnels waren te krap. Hij kon geen kant op en voelde hoe de das over zijn blinde oog kraste. Sabrefur blies woest en begon te slaan, nagels gleden door alles wat hij maar raken kon, terwijl de das begon terug te deinzen, langzaam maar zeker, totaal verrast door zo'n felle tegenstander. Zowel de das als hij hadden moeite met de krappe ruimte terwijl de gangen meer en meer begonnen te kruimelen. In de chaos had Sabrefur zijn nagel een oog van de das geraakt, die wild rond stampte en in paniek tegen de gang beukte. Gedesoriënteerd. Sabrefur dook naar voren en haalde uit naar zijn andere oog. Beide tegenstanders raakte elkaar en kleurde de gang rood met hun bloed. In blinde paniek krabde de das met zijn lange nagels tegen de wanden van de gang aan. Aarde regende neer op Sabrefur zijn kop. Achter de das begon de gang in te storten met een luid gekraak. Sabrefur hinkte een stukje achteruit, zijn kop voelde zwaar en was nat van het bloed. Ook achter de zwart witte kater begon de gang gevaarlijk in te storten en wist hij dat hij niet halen ging. Hij keerde zich om, zijn blik rustte verlangend op het graf van Lightdove, maar voor hij een stap kon zetten stortte de aarde om hem heen naar beneden.

Spoiler:

Hoewel Condorflower geen tunneler was, had zij Otterpaw als eerste opgevangen en was hierdoor degene die de patrol leidde, onder toeziend oog van haar man Bearclaw, die naast haar liep ter versterking. Ook was Daintywhiff mee, een andere tunneler, eentje die Condor er liever niet bij gehad had maar zo was het nou eenmaal. Ze verwachtte niet dat zij een probleem zou vormen. Een strakke blik stond in Condor's ogen, heel anders dan hoe ze net naar Otterpaw gekeken had. Er was geen warmte in haar blik, geen medeleven.

Sabrefur had haar en haar man verkeerd gedaan. Dat had hij niet moeten doen.

Er was geen hulp onder weg. Alleen een kracht die ervoor zou zorgen dat de taak afgerond werd. De taak die Otterpaw zou in paniek had gebracht. De taak die Sabrefur verdiende voor zijn wandaden, voor zijn disrespect naar haar en haar man. Het duurde niet al te lang voordat de tunnels in zicht kwamen. Immers renden de WindClanners op volle snelheid. Ze keek achterom naar Daintywhiff en toen opzij naar Bear. "Jullie in de tunnels, ik graaf van bovenaf een gang naar hem toe," commandeerde ze, alsof ze haar hele leven nooit anders had gedaan. In werkelijkheid was dit haar eerste bevel. Toen het plan in actie gezet werd werd het echter duidelijk dat er iets mis was. Een rommelend geluid was te horen en her en der zag Condor kleine plukken grond ineenzakken. Een klein, triomfantelijk lichtje ging in haar ogen schijnen. Mooier dan dit kon het niet worden. "Snel," siste ze richting de twee katten. Toen ze hen in de tunnels zag verdwijnen begon ze te graven, maar niet om Sabrefur's redding te zijn. Nee, ze zou hem niet helpen. De grond zakte ineen en Condor zou zorgen dat dit goed gebeurden. Hard klauwde ze met haar nagels in het gras, voelde deze wegzakken rondom haar heen. Ze sprong een meter verder en deed hier hetzelfde. Met opeengeklemde kaken ging ze door. Haar nagels deden pijn maar ze gaf er niks om. Ze zou hem doden, doden voor wat hij hen aangedaan had. De grond zakte verder in, en toen ze hier nog een laatste keer met al haar gewicht op neerkwam met haar voorpoten, viel er ongeveer vijf meter aan grond naar beneden. Met een harde grauw sprong ze op het laatste moment weg, waarbij ze zich nog net wist vast te grijpen aan een stabiel stuk grond. De tunnel was ingestort. Sabrefur was er niet meer.

Gelukkig was haar inschatting goed geweest. Toen zowel Bearclaw als Daintywhiff uit de tunnels kwamen, maar zonder dat Sabrefur hen vergezelden, wist ze dat haar 'plan' - al was het meer een impulsieve beslissing geweest - gelukt was. En dat betekende ook dat ze op Daintywhiff konden bouwen. Dat was goed. Haar blik gleed naar de grote inzinking van de grond voor haar poten en strak keek ze naar een stoffige pluk vacht die afstak tegen de donkere aarde. Of het de das was of Sabrefur wist ze niet zeker. Hoewel het eigenlijk zou moeten, voelde Condor totaal geen spijt van haar actie. Hij had het verdient; hij had zijn eigen graf gegraven het moment dat hij haar en haar man had kwaad gedaan. Ze glimlachte naar haar partner en keek toen daarna naar Daintywhiff. "Nu weet je wat er gebeurt met degenen die ons in de weg zitten," sprak ze richting de kleine she-cat. Het was een duidelijke waarschuwing. "We moeten hem uitgraven, anders zullen onze clangenoten zich vast afvragen waarom we stoffig zijn." Haar toon was duidelijk, strak, niet warm zoals men eigenlijk van haar gewend was. Net zoals wanneer haar moeder overleden was.