Valjeta

Dageraad. Gorsekit zijn favoriete moment van de dag. De lucht lichgeel, de zachte zonnestralen die de lucht ontwaakte, de enkele felste sterren die nog in de hemel schenen. Gorsekit stelde zich altijd voor dat dat de allersterkste, allerdapperste en allergrootste katten waren geweest die nu in StarClan woonden. De leiders die voor hem waren. Oceanstar was er vast één van, de leider voor zijn papa. Gorsekit zuchtte toen hij voor de nursery naar de hemel staarde. Hij hield van dit moment van dag sinds zijn papa hem mee naar buiten had genomen. Hij was nu nergens bang voor. Bijna niemand was nog wakker en hij had het kamp bijna voor zich alleen. Maar nog steeds had de kleine rood-witte kitten nog niet verder dan een paar vossenlengtes buiten de ingang van de nursery gedurfd. Hij zag andere van zijn leeftijd al door het hele kamp scheuren. Maar Gorsekit was bang dat hij iemand in de weg zou lopen, dat iemand over hem zou struikelen, dat hij zichzelf zeer zou doen. En waar andere al hier en daar wat hielpen met prooi naar de nursery brengen, keek Gorsekit nog onzeker toe. Nu was de prooistapel bijna leeg, er zou weer gejaagd moeten worden en de jonge kater zou zich verstoppen in de nursery. Werkend aan de verassing die hij gepland had voor al zijn vrienden. Hij wachtte nu alleen nog totdat Falconpaw bloemetjes voor hem mee terug zou nemen van buiten. Hij had al zo veel gele verzameld als hij kon. Gorsekit keek hoe de hemel langzaam steeds lichter werd. Misschien moest hij nu toch maar eens proberen de stoute schoenen aan te trekken. Hij had immers nog steeds niet gezien waar zijn papa sliep! Stapje voor stapje liep Gorsekit het kamp verder in, om zich heen kijkend of iedereen nog vredig in zijn of haar den sliep.

  Zoals altijd was Shadefeather weer vroeg op. Stilletjes sloop hij de Warriors Den uit om niemand wakker te maken. Daar was hij inmiddels erg goed in, maar hij was dan ook een goede sluiper. Een gaap kon er toch wel uit. Zijn nieuwe vijf kittens slokte meer energie dan hij was gewend, maar hij was er zeker van dat hij daar allemaal wel aan zou gaan wennen.
  Toch zag hij iemand in het kamp die hij er normaal niet zou zien: Gorsekit. Wat deed die daar? Shadefeather fronste en hij liep op het jonge katertje af.
  'Goedemorgen Gorse, wat ben jij vroeg op.'

Gorsekit was net op ontdekkingstocht, steeds een kittenstapje verder en verder, totdat hij opeens pootstappen hoorde. Hij maakte een sprongetje, maar het was Shadefeather maar. Gelukkig maar! Van alle katten die hij tegen had kunnen komen, was hij een van de beste. ‘Oh, goe-de-mor-gen, meneer,’ sprak Gorsekit beleefd, nog een beetje hakkelend over het lange woord die hij zo duidelijk mogelijk wilde uitspreken. Zijn gele oogjes gingen naar de kater een glimlachje kwam op zijn kopje. ‘Ja, ik hou van de zonsopgang,’ miauwde hij toen stilletjes. Hij zette toen toch maar een paar pasjes dichter naar Shadefeather toe. Het was toch wel spannend zo alleen midden in de open vlakte. Iets dichter bij Shadefeather voelde hij zich veiliger. Gorsekit ging zitten en vouwde zijn staartje netjes over zijn voorpootjes, waarna hij de zwarte kat aankeek. Hopelijk vond hij de zonsopgang net zo mooi!

  De kitten sprong even op, maar toen hij hem herkende ontspande hij weer. 'Oh, goe-de-mor-gen, meneer,' sprak Gorsekit hakkelend.
  Shadefeather glimlachte en knikte hem toe. 'Je hoeft me geen meneer te noemen, hoor. Gewoon Shade of Shadefeather is voldoende.' Hij vond het aandoenlijk dat hij hem meneer noemde, maar dat hoefde helemaal niet van hem.
  'Ja, ik hou van de zonsopgang,' miauwde Gorse toen stilletjes, waarna hij wat dichter bij hem ging zitten.
  De kater ging ook zitten en vouwde net zoals Gorse zijn staart netjes over zijn voorpoten en knikte. 'De zonsopgang is inderdaad erg mooi,' stemde hij in. 'Ik vind het ook mooier dan de zonsondergang. De dauw vind ik ook altijd wat hebben,' glimlachte hij terwijl hij de kitten aankeek. Gorsekit had natuurlijk de Moorlands nog niet gezien in de vroege ochtendgloren, maar ooit zal dat wel het geval zijn. Dan zou hij kunnen zien hoe mooi dat eruit zag.

Gorsekit wiebelde met zijn oortjes en keek even beschaamd naar zijn pootjes toen Shadefeather zei dat hij hem niet meer meneer hoefde te noemen. Maar meneer was toch beleefd? Dat zei je tegen iemand die ouder dan jij was? Maar blijkbaar was zijn naam goed genoeg. Net zoals hij papa papa noemde, en zijn vriendjes bij hun namen. Was Shadefeather dan ook een vriendje? Zijn gele oogjes begonnen te glimmen toen hij opkeek naar de zwarte kater. Hij knikte toen langzaam. Vervolgens begon de zwarte kater te vertellen dat de zonsopgang mooi was, mooier dan ze zonsondergang. Oh? Die had hij nog nooit gezien. Vervolgens had hij het over dauw. Allemaal dingen waarvan Gorsekit nog geen idee had hoe die eruit zagen. ‘Hoe is de zonsondergang dan? Wordt het dan donker?’ miauwde hij het tweede deel van zijn vraag iets stiller. De zon jaagde de duisternis weg als die opkwam, als hij onderging kwam de donker dan weer? ‘En.. en wat is dauw?’ vroeg hij toen vervolgens. Misschien was dat wel mooier dan de lucht! Zijn gele oogjes gingen weer ophoog, waar de lucht langzaam steeds blauwer werd.

  'Hoe is de zonsondergang dan? Wordt het dan donker?' vroeg de kitten aan hem, het laatste gedeelte wat stiller.
  Shade keek hem aan en knikte. 'Dan word het weer donker, ja. De zon gaat weer onder de horizon, maar er verschijnen nog hele mooie kleuren in de lucht wanneer dat gebeurd. Het is ook een prachtig gezicht, hoor,' glimlachte hij. Toch hield hij meer van de zonsopkomst, maar dat was gewoon een smaak dingetje.
  'En... en wat is dauw?' vroeg Gorsekit hem toen.
  Ja, hoe ging hij dat uitleggen? 'Uh.. Dauw is... Nattigheid van de nacht?' antwoordde hij ietwat aarzelend, niet helemaal wetend hoe hij het precies moest uitleggen. 'Als het nacht wordt, dan wordt het ook kouder, dus dan wordt het vochtig in de lucht. En door die vochtigheid ontstaan er druppeltjes op bijvoorbeeld grassprietjes en blaadjes. Als de zon dan opkomt en het is ook nog een beetje mistig, dan reflecteert dat heel mooi in het licht,' legde hij uiteindelijk uit. Shade was blij dat hij toch nog de woorden en kennis had gevonden om het een beetje goed uit te leggen.
  De zwarte kater wees met zijn staart naar een paar grassprietjes een staartlengte verderop. 'Kijk, daar zit nog dauw op,' miauwde hij.

Shadefeather was zo vriendelijk om uit te leggen dat de zon dan inderdaad weer weg zakte. Maar het zou ook mooie kleuren in de lucht geven! ‘Oh, net zoals nu?’ vroeg hij toen. Zijn kopje ging naar de lucht die al steeds blauwer en blauwer werd tussen de grauwe wolken. Gorsekit merkte ook al dat de dagen korter en kouder werden. De wereld veranderde langzaam om hem heen, net zoals dat hij veranderde. Maar Gorsekit kon niet lang over de duisternis nadenken, want Shadefeather begon dauw uit te leggen. Nattigheid van de nacht? Huh? Een verwarde uitdrukking kwam op het gezicht van het jonge katertje en hij nadenkend naar beneden keek. Maar gelukkig was dat niet alle uitleg. Shadefeather zei dat de nacht koud en vochtig was, en dat daardoor druppels op blaadjes en gras kwam. Oh! Dat was grappig! Maar nog steeds kon hij zich er weinig bij voorstellen. Totdat Shadefeather een pol gras aanwees waar nog dauw op zou zitten. Gorsekit staarde naar de grassprietjes en vernauwde zijn ogen. En ja hoor, er zaten kleine waterdruppels op. ‘Oh!’ Verwonderd kwam hij overeind en naderde hij de pol. Hij bracht zijn neus dichterbij de grasspriet, zodat hij alle druppeltjes van dichterbij kon bekijken. En daarin zag hij de bolle reflectie van zichzelf. Een lachje kwam op zijn gezicht, waardoor hij per ongeluk de grasspriet aanraakte en pardoes de druppels naar beneden rolde en verdwenen in de grond. ‘Oh..’ miauwde hij nu teleurgesteld. Hij trok zijn kopje terug, maar hij zag de andere druppels nog op de andere sprieten zitten. Hij zag hoe sommige de licht oranje kleuren van de hemel nog weerspiegelden, en ineens snapte hij wat Shadefeather bedoelde. Alleen kon hij nog niet de enorme heidevelden vol voorstellen. ‘Gaaf, men- Shadefeather!’

  'Oh, net zoals nu?' vroeg Gorsekit toen hij vertelde over de mooie kleuren in de lucht die verschenen bij zonsondergang.
  Shadefeather knikte. 'Het zijn allemaal wat fellere kleuren, net ietsje anders. Maar wel hetzelfde idee, ja,' antwoordde hij met een glimlach. Daarna vertelde hij de kitten over dauw. Iets waar Gorse erg nieuwsgierig naar was. De kitten riep een verwonderde 'oh!' uit en liep naar de graspol waar nog dauw op zat.
  De zwarte kater volgde hem en zag nog net hoe hij een grassprietje aanraakte waardoor al het water de grond op viel.
  'Oh..' miauwde Gorsekit teleurgesteld, maar gelukkig waren er nog andere sprietjes met dauw er op. 'Gaaf, men- Shadefeather!'
  Shade glimlachte naar hem en knikte. 'Zodra je oud genoeg bent en je eens zo vroeg op staat zoals vandaag, dan zal je zien wat ik bedoel. Het is echt prachtig,' glimlachte hij.

flut, sorry >,<

Gorsekit kon het bijna niet meer op. De zwarte kater vertelde over dat de kleuren nog feller waren. Gorsekit kon zich zoiets echt nog niet voorstellen. Nog feller, nog mooier? Maar het zou dan wel donker worden, en hij wilde echt nog niet met het donker buiten blijven. En bovendien, dat zou nooit van zijn ouders mogen! Maar al snel werd hij alweer afgeleid door het volgende prachtige stukje natuur. Eigenlijk was het buiten bijzonder mooi. Zonsopgangen, dauw… Dat had je allemaal niet in de nursery! En wie weet wat er buiten de kampmuren allemaal was te zien! Shadefeather sprak toen dat het als hij oud genoeg was, hij het vanzelf wel zou zien. Gorsekit richtte zijn grote gele ogen op de krijger, waarna hij even slikte. Daarna keek hij weer naar zijn pootjes en wreef ze langs elkaar. ‘Ik vind dat wel spannend hoor, leerling worden,’ biechtte hij zijn grootste onzekerheid op. Hij had het nog niet aan mama en papa verteld, bang dat hij zijn papa zou teleurstellen.

  Gorsekit keek even naar hem op, om daarna naar zijn pootjes te kijken en ze tegen elkaar te wrijven. Shadefeather merkte dat hem iets dwars zat. Hij was benieuwd wat het was. Gelukkig hoefde hij niet lang te wachten.
  'Ik vind dat wel spannend hoor, leerling worden,' biechtte hij op.
  Shadefeather glimlachte naar hem en zakte door zijn voorpoten om zo op ooghoogte met Gorsekit te zitten.
  'Dat kan ik goed begrijpen,' miauwde hij met een zachte stem. Zeker met hoe bang hij was geweest van een mosbal, maar dat zei hij er maar niet bij. Die angst had hij inmiddels ook overwonnen en hij was nu zelfs alleen de Nursery uit geweest!
  'Maar het zal allemaal wel meevallen, dat beloof ik je. En ik weet zeker dat jouw papa je een goede mentor zal geven, eentje die veel geduld heeft en het allemaal lekker rustig aan doet,' probeerde hij Gorse gerust te stellen. Misschien zou Stallionstar zichzelf wel als Gorsekits mentor aanwijzen, dat zou hem niet verbazen. 'Het is niet erg om een beetje bang te zijn, iedereen is wel eens bang.'

Eenmaal toen het eruit was, voelde hij zich toch wel een beetje beschaamd, en de angst kroop bij zijn keel omhoog. Hij moest vechten tegen traantjes, want elke keer als hij zich voorstelde hoe hij daar voor de hele clan moest staan, kneep zijn keel dicht. Shadefeather zakte door zijn pootjes en hij keek de zwarte kater met grote ogen aan. Hij zei dat hij het kon begrijpen, maar dat hij vast een goede mentor zou krijgen. Het luchtte hem wel iets op, maar nog steeds was hij niet helemaal zeker. Dat dacht hij ook wel. Papa zou vast zijn best voor hem doen. Maar, gewoon het feit dat er dingen van hem werden verwacht. Dat hij ook zorg moest dragen voor de clan. Straks kon hij het niet! Straks was hij een enorme mislukkeling. En toen miauwde Shadefeather dat iedereen wel eens bang was. Oh ja? Hij keek met een beteuterd gezichtje naar de zwarte kat. ‘Echt?’ piepte hij onzeker.

  Gorsekit keek hem met een beteuterd gezichtje aan. 'Echt?' piepte hij onzeker.
  Het deed Shadefeather verdriet dat de kitten zo onzeker was hierover. Hij wist zeker dat hij later een uitstekende Warrior zou worden. Waarschijnlijk een Tunneler, lekker verscholen onder de grond. Shadefeather kon het zich wel voorstellen.
  Hij glimlachte warm naar de kitten en knikte. 'Echt waar. Ik ben ook wel eens bang hoor,' miauwde hij. 'En jouw vader is dat ook wel eens, en iedere andere kat in deze Clan, en buiten de Clan. Bang zijn hoort er nou eenmaal bij, maar je kan je angsten altijd weer overwinnen.' Hij moest even denken aan zijn angst voor kleine ruimtes en dat het een klein beetje hypocriet van hem was om dat te zeggen, want hij wilde er zelfs liever niet aan denken. Maar goed, daar wilde hij Gorsekit niet mee lastig vallen.
  'En soms duurt het wat langer om je angsten te overwinnen dan andere katten, of help je meer hulp nodig, maar dat is okay. We zijn immers een Clan, en we staan altijd klaar om elkaar te helpen.' Hij tikte even met zijn staart liefkozend op zijn flank. 'Ik weet zeker dat het allemaal goed gaat komen met jou.'

Gorsekit keek nog steeds met een trillend lipje naar de kater. Maar toen knikte hij en begon hij uit te leggen dat iedereen wel eens bang was. Echt iedereen, zelfs zijn vader die zo groot en stoer was. Hij geloofde het bijna niet. Iedereen om hem heen leek zo dapper, zo sterk en hij voelde zich soms dan wel eens minder dan de rest. En toen begon Shadefeather dat je je angsten altijd kon overwinnen. Gorsekit dacht terug aan één van zijn eerste herinneringen, hoe hij met Shadefeather met mosballen had gespeeld. Dat hij eerst bang was, maar dat hij uiteindelijk het plezier erin had gezien. Maar toen Shadefeather over zijn onzekerheden begon te spreken, over het feit dat hij langer nodig had. Maar zelfs dat was niet erg, want iedereen in de clan zou hem willen helpen. Hij knipperde de traantjes in zijn ogen weg, zijn gezichtje begon weer op te klaren. Als de hemel wanneer een regenwolk voorbij waaide en de zon weer door brak. Hij lachte zelfs een beetje toen Shadefeather hem aantikte en zei dat het wel goed zou komen met hem. Een zacht geronk ontstond in zijn borst en hij drukte zich tegen Shadefeather aan. ‘Dankjewel, Shadefeather.’

  Hij merkte dat tijdens zijn verhaal Gorsekit langzaam weer wat hoop kreeg. Hij knipperde zijn traantjes weg en er brak zowaar weer een glimlach door op zijn gezichtje. Een zacht geronk ontstond in zijn borst en hij drukte zicht tegen de kater aan. 'Dankjewel, Shadefeather.'
  Shade glimlachte en gaf op zijn beurt een kopje aan de kitten. 'Natuurlijk, Gorsekit. Weet altijd dat je niet alleen staat,' miauwde hij zacht. Daarna richtte hij zijn ogen even op de lucht, om daarna weer Gorsekit aan te kijken. 'Wil je weer terug naar de Nursery of nog even van het uitzicht genieten?' vroeg hij met een glimlach.

Gorsekit voelde alsof een last van zijn schouders was gevallen. Shadefeather was echt zo lief. Hij hoefde nergens bang voor te zijn. Iedereen zou hem helpen. Zijn hele familie zou hem helpen. Hij kroop even dicht in de zwarte vacht van de kater, voordat hij hem weer aankeek. Hij vroeg of hij weer terug wilde naar de nursery. Zijn blik ging weer naar de hemel die langzaamaan steeds meer blauw begon te kleuren. Maar de kleuren geel en oranje waren nog steeds een beetje zichtbaar. Geel was nog altijd zijn lievelingskleur. ‘Mag ik nog even blijven?’ vroeg hij toen aan de zwarte kater. Gorsekit wist niet of hij iets te doen had, of dat hij nog even bij hem wilde blijven zitten. Gorsekit ging weer recht zitten en staarde naar de lucht, waarna hij een diepe zucht over zijn lippen liet rollen. De innerlijke rust was eindelijk in hem wedergekeerd.

  Gorsekit was duidelijk opgelucht nadat Shadefeather hem gerust gesteld had. De kitten kroop wat dichter tegen zijn vacht aan en Shadefeather sloeg zijn zwarte staart om hem heen.
  'Mag ik nog even blijven?' vroeg Gorse na zijn vraag of hij al naar de Nursery wilde of niet.
  Shadefeather glimlachte en knikte. 'Ja hoor, natuurlijk mag dat.' Ook hij richtte zijn blik op de hemel, die langzaam maar zeker blauwer begon te worden. Een zachte glimlach stond op zijn gezicht en hij legde zijn staart nog wat dichter om Gorsekit heen, genietend van dit moment. Hij was misschien geen familie van hem, maar hij voelde wel beschermende gevoelens voor de jonge kater. Stallionstar had geluk met een zoon zoals hem, vond Shade.

Gorsekit zuchtte opgelucht. Hij mocht blijven. Hij kreeg een staart om zich heen en hij nestelde zich in Shadefeather zijn zachte vacht. In stilte bleef hij kijken naar de zonsopgang. Tot op een gegeven moment de zachtgele zonnestralen helemaal waren opgenomen door de lucht. De wolken waren weer zacht, donzig wit en de lucht helderblauw. Het was weer echt dag geworden. De kalme ochtendbries speelde met hun vachten en Gorsekit kwam uiteindelijk uit het zachte vachtnestje. Zijn gele oogjes keken Shadefeather aan. ‘Dankjewel, voor alles,’ snorde hij stilletjes. Shadefeather begreep vast wel wat hij bedoelde. ‘Ik denk dat ik nu meer weer terug ga naar mama.’ Ja, zijn moeder vroeg zich vast af waar hij inmiddels bleef. En om eerlijk te zijn, hij was liever ook niet al te lang afgezonderd van zijn lieve moeder. Nu had hij nog de kans om elke dag bij haar in één nest te slapen. Voor hij het wist moest hij zichzelf leren te redden. Hij gunde nog een warme glimlach aan de zwarte kat die altijd zo lief voor hem was en duwde zijn neusje tegen zijn schouder. ‘Doei, Shadefeather,’ piepte hij vriendelijk voordat hij zich omdraaide en naar binnen snelde.

  Hij genoot van het moment wat hij samen met Gorsekit deelde nu, in deze prachtige ochtend. De zon verwarmde de grond weer en hij besefte dat het niet lang meer zou duren voordat er weer koude ochtenden waren. Maar voor nu konden ze nog lekker genieten.
  Uiteindelijk kwam Gorsekit weer tevoorschijn van uit zijn zwarte vacht. 'Dankjewel, voor alles,' snorde hij. 'Ik denk dat ik nu meer weer terug ga naar mama.'
  Shadefeather glimlachte en gaf hem even een lik over zijn kop. 'Dat is goed, Gorsekit.' Het zal inderdaad ook niet lang meer duren voordat iedereen ontwaakt was en het kamp weer een levendige bedoeling zou zijn.
  Gorse duwde nog even zijn neusje tegen zijn schouder. 'Doei, Shadefeather,' piepte hij vriendelijk voordat hij zich omdraaide en weer de Nursery in ging.
  De kater glimlachte hem na en toen zijn staartje helemaal verdwenen was in de opening strekte hij zijn lange poten weer en ging staan. Even rekte hij zich goed uit, om daarna naar de uitgang te lopen van het kamp. Hij kon deze tijd beter benutten om lekker op jacht te gaan.

topic uit