Don't tell me I'm not doing fine, cause I'll do it fine.

Het was halverwege de middag en het den was grotendeels leeg. Olivebranch lag achterin met een pootje over zijn ogen in zijn nest uit te rusten.  Hij was de hele ochtend gaan jagen met een aantal anderen en was daarna uitgenodigd om te helpen met een demonstratie voor een training. Zijn spieren deden pijn,  ook doordat hij uiteraard de passieve deelnemer was geweest aan deze demonstraties. Maar de zwarte kater was tevreden,  hij had hard gewerkt en zijn slaap was weer onder controle.  Hij hoefde nu alleen maar even uit te rusten,  en dat kon niemand hem kwalijk nemen. Zijn gedachten begonnen af te dwalen naar ene bepaalde zilverkleurige apprentice. Toen hij daar even had gelegen hoorde hij iemand binnenkomen,  maar hij had weinig zin om op te kijken. En de geur werd geblokkeerd door die van de vaste bewoners.

(dit topic hoorde in het Warrior's den te staan. Maar nu zijn er al 9 antwoorden, excuses!)

  Silverpaw had die ochtend een training gehad en had zelfs een muisje op de prooi stapel kunnen leggen. Ze was tevreden en had nu een lekkere middag pauze. Met een tevreden glimlach keek ze rond het kamp. Wat leuks kon ze nu doen? Al haar vrienden waren niet te zien, maar iemand anders kwam wel haar koppie in. Ook een vriend, maar stiekem toch wel wat meer dan een vriend. Ze had de zwarte kater nog niet gezien vandaag, dus besloot ze om eerst maar is in de Warriors Den te kijken. Nadat zijn slaapproblemen behandelt waren was hij echter minder moe, maar een dutje in de middag was altijd wel fijn.
  De zilveren kattin trippelde naar de Warriors Den toe. Hier zou ze over een paar Manen ook slapen, dichtbij Olivebranch. Een brede, gelukkige glimlach verscheen op haar gezicht. Oh ze had er zo veel zin in. Ze stak haar kopje naar binnen en ja hoor, achterin lag de zwarte kater vredig te slapen, heel schattig met zijn pootje over zijn ogen. Die vrede moest natuurlijk verstoord worden. Een plannetje ontwikkelde in haar kop en ze grijnsde.
  Heel zachtjes sloop ze de Den in. Ze wilde hem absoluut niet wakker maken nu, dan was alle verrassing weg. De kater had haar al een aantal keer lieten schrikken, nou, nu was het haar kans. Ze sloop zo dicht mogelijk naar hem toe. Op een staartlengte bleef ze staan, om zich daarna af te zetten.
  'WHAAA!' schreeuwde ze terwijl ze bovenop hem sprong. Zo, dat zal hem leren.

Hij was zich net, in alle rust,  af aan het vragen wat hij de rest van de dag zou doen toen hij plotseling besprongen werd.  De woeste brul en de poten die plotseling op hem landden deden Olivebranch ongelofelijk schrikken.  De kater sprong op, een invasie verwachtend.  Was hij toch in slaap gevallen? Had hij niet hemerkt dat zijn clan was overrompeld door een vijand? Nee,  natuurlijk niet...  Het was Silverpaw maar. Hij wierp haar misschien een beetje te hardhandig van zich af en keek een beetje nijdig "Waar was dat nou goed voor?" maar terwijl hij het zei herrinerde Olive zich dat hij precies hetzelfde meerdere keren bij haar had geflikt. "hmmf,  Ik verdiende dat,  of niet? " vervolgde hij,  nog steeds met een norse blik die niet bij hem paste.

  Hij schrok natuurlijk erg, maar Silver had niet de reactie verwacht die hij had. Hij gooide haar van zich af en keek haar nijdig aan. 'Waar was dat nou goed voor? hmmf, ik verdiende dat, of niet?'
  Silverpaw krabbelde weer overeind en keek hem boos aan. 'En of je dat verdiende! Zeker nu! Zeg, waar komt al die boosheid vandaan? Je deed dit zo veel keer bij mij en oké misschien heb ik af en toe ook wat bozig gereageerd maar dat is nog geen reden voor jou om je zo te gedragen!' sprak ze hem fel toe. Misschien niet helemaal een goede redenering, maar het was in ieder geval duidelijk dat ze niet van zulk gedrag gediend was. Het was ook helemaal niet iets voor Olivebranch om zo te reageren. 'Waar heb ik die boosheid aan te danken?'

Wauw Olive, had je nog minder redelijk kunnen reageren? Straks Verspil je je enige kans bij haar met je hypocriete gedrag. De stem van redelijkheid die hem vanuit zijn kop toesprak was irritant,
maar had wel gelijk en Olivebranch boog beschaamd zijn kop. Hij wilde helemaal geen ruzie maken, hij wilde uiteraard aan haar goede kant blijven. "Sorry, Silverpaw.. Je hebt gelijk" mauwde hij terwijl hij ging zitten, "nergens aan, ik schrok gewoon" vervolgde hij met dezelfde beschaamde klank in zijn stem. Mormaal gesproken zou hij nu wat dichterbij haar komen, maar dat durfde hij nu niet aan "Wat kwam je doen? ' vroeg hij,
een stuk aardiger.

  Haar woorden klonken in ieder geval bij hem door want hij boog beschamend zijn kop. 'Sorry, Silverpaw.. Je hebt gelijk,' mauwde hij terwijl hij ging zitten. 'nergens aan, ik schrok gewoon,' vervolgde hij, nog steeds beschamend.
  Silverpaw knikte. 'Oké,' miauwde ze, nog wat hooghartig maar tevreden met zijn sorry.
  'Wat kwam je doen?' vroeg hij toen, een stuk aardiger nu.
  Silver besloot haar boosheid maar te laten vieren. Ze wilde ook helemaal niet boos zijn, zeker niet op Olivebranch. En hij had zijn excuses aangeboden, dus oké, het was goed. 'Ik kwam je een bezoekje brengen,' miauwde ze en ze stond op om daarna naast hem te gaan zitten. Ze gaf hem een lik over zijn borst. 'Het was weer een tijdje geleden.' Niet helemaal waar, want ze schoten best veel op met z'n tweeën, vooral buiten het kamp. Maar ze miste hem gewoon dus sssh.

Een tijdje geleden, als twee dagen niet bij hem zijn als een tijdje geleden voelde zat het volgens Olivebranch wel goed. Hij spon zachtjes toen Silverpaw naast hem kwam zitten en liet zien dat ze hem vergaf door een lik over zijn borst te geven. Hij glimlachte uitnodigend en schoof een beetje opzij zodat ze echt op het nest kon zitten. Plotseling bedacht hij zich dat dit de eerste keer was dat iemand anders op zijn slaapplekje was geweest, het voelde op de een of andere manier bijzonder. "Fijn dat je aan me denkt." Miauwde hij een beetje plagend "binnenkort zul je me zoveel zien dat je er moe van zal worden" grinnikte hij,
zachtjes om niemand te irriteren.

  De kater spon zachtjes en schoof wat opzij zodat ze op zijn nest kon zitten. Ze nam die uitnodiging graag in ontvangst en ging lekker dicht tegen hem aan zitten. Ze lagen altijd wel dicht bij elkaar op hun geheime plekje, maar dit was een echt nest. En samen een nest delen, ook al was het zittend, gaf haar toch een fijn gevoel.
  'Fijn dat je aan me denkt,' miauwde hij een beetje plagend. 'binnenkort zul je me zoveel zien dat je er moe van zal worden,' grinnikte hij zachtjes.
  Ook Silver grinnikte. 'Hmm, nou dat zal wel meevallen denk ik,' spon ze en ze gaf hem een kopje onder zijn kin. 'Ik kan niet wachten om samen een nest te delen,' glimlachte ze. Want dat had ze nu wel gerealiseerd. Samen een nest delen was zeker iets dat ze graag wilde.

Bij hun eerste echt ontmoeting,  waar hij haar wat training had gegeven en ze voor het eerst samen buiten hadden geslapen,  had Olivebranch meteen toegegeven dat hij haar leuk vond. Hij was toen nog apprentice geweest en had er eigenlijk helemaal niet goed genoeg over nagedacht.  En sindsdien had hij het onderwerp ontweken,  bang dat het Silverpaw oncomfortabel zou maken. Maar nu sprak ze wel van een nest delen... Olivebranch keek een beetje verbaast "Ja? Zou je dat meteen willen?" vroeg hij voorzichtig. De kater had geen idee hoe zij verder wilde gaan als ze eenmaal beide Warrior waren.

  Olivebranch keek haar een beetje verbaasd aan. 'Ja? Zou je dat meteen willen?' vroeg hij voorzichtig.
  Silverpaw keek hem aan, op haar beurt ook een beetje verbaasd. Wilde hij dat dan niet? Ze had altijd gedacht dat hij dat wel wilde, hij was immers ook degene die al bij hun eerste echte ontmoeting al had gezegd dat hij haar leuk vond. Silverpaw had hem toentertijd afgewezen, maar alleen omdat ze niet te hard van stapel wilde lopen. Misschien was zij nu degene die te hard van stapel liep?
  'Uh, ja. Hoezo, wil je dat dan niet?' vroeg ze dan ook. Had ze de situatie toch verkeerd ingeschat? Het was dat hij Warrior geworden was, anders had ze al lang toegegeven dat ze hem leuk vond, en wel meer wilde. Maar op dit moment ging dat niet zo makkelijk.

Natuurlijk wilde hij wel, maar hij was altijd bang geweest om dat toe te geven. Het was wijs geweest van haar om hem af te wijzen,  maar het had de situatie wel moeilijker gemaakt om in the schatten voor Olivebranch. "Natuurlijk wel, maar ik wist niet zeker of jij ook gevoelens...  Ehmm" het kwam er weer eens heerlijk soepel uit "goed om te horen" besloot hij glimlachend,  hopend dat ze zijn zenuwen niet vervelend zou vinden.  Wat hij echt bedoelde was: Natuurlijk wil ik een slaapplek delen,  ik heb al twee manen niks liever gewild.  Maar dat zou nogal veel zijn.

  'Natuurlijk wel, maar ik wist niet zeker of jij ook gevoelens... Ehmm.' Silver keek hem vragend aan. Hoorde ze dat nou goed? Gevoelens? 'goed om te horen,' besloot hij uiteindelijk glimlachend. Maar zo makkelijk liet Silverpaw het niet gaan.
  'Ooh, ook gevoelens?' grinnikte ze plagend. Ze gaf hem een zacht, speels zetje tegen zijn schouder. 'Ja, Olivebranch, ik heb ook gevoelens voor je. Heel veel zelfs,' murmelde ze met een zachte grinnik, waarna ze nogmaals een lik over zijn borst liet gaan. Het was jammer dat Warrior Apprentices relaties niet bepaald een ding waren, ook al waren ze wel ongeveer dezelfde leeftijd. Oh, nog even en dan zou het allemaal officieel zijn. Silverpaw kon niet wachten. 'Ik zou bijna al nu al om mijn final assessment vragen aan Dawnwhisper,' gaf ze dan ook eerlijk toe.

Zijn borst tintelde reemd en zijn keel werd droog toen Silverpaw precies zei wat ze voelde. En het feit dat ze hem opnieuw op diezelfde manier,  die tussen vriendschappelijk en intiem inzat, maakte het nog erger. Hij keek haar verlegen aan en glimlachte een beetje "geweldig... " fluisterde hij zachtjes.  Dit betekende natuurlijk officieel nog niks, maar voor Olivebranch betekende dit alles.  Hij had nu zekerheid dat ze er zou zijn wanneer ze hij toetrek in dit den zou nemen. "Dus dan zou je...  Met mij" Het woord 'mate' durfde hij niet te zeggen.  Deze verlegenheid was iets totaal nieuws voor de normaal zo charismatische kater.

  'Geweldig...' fluisterde hij zachtjes.
  Silverpaw keek naar hem op. Deze verlegenheid had ze nog niet eerder meegemaakt met hem. Ze vond het best aandoenlijk, dat hij helemaal verlegen werd zodra ze hem vertelde dat ze hem écht leuk vond. Want dat was zeker geen leugen, verre van.
  'Dus dan zou je... Met mij' Verder maakte hij de zin niet af, maar Silver begreep wat hij bedoelde.
  Ze glimlachte en knikte. 'Zeker wel,' grinnikte ze. 'Ik zou niets anders willen, Olive,' purde ze. Ze drukte weer zachtjes tegen hem aan. Ze voelde zich heel voldaan en gelukkig. Eindelijk had ze toegegeven dat ze hem echt leuk vond, dit was voor hem een bevestiging, maar ook voor haar. Ze zouden dan echt samen zijn. Officieel. 'Dan zijn we mates,' miauwde ze met een brede glimlach en ze richtte haar blauwe ogen op naar de zijne.

Hij slikte en zijn keel leek iets meer te willen meewerken. Dan zouden ze mates zijn,  hij zou haar hier na haar ceremonie 'rondleiden' en dan zouden ze zijn nest moeten uitbreiden.  Natuurlijk zou iedereen meteen weten wat er speelde,  maar dat maakt hem allang niet meer uit. Hij keek haar warm aan en raakte haar neus aan met de zijne "Afgesproken.. Dankjewel' fluisterde hij blij. Het was een heerlijk gevoel omdat openlijk de kunnen bespreken,  al was hij nog een beetje bang voor vervolgvragen.

  Ze merkte dat Olivebranch ook blij was, wat haar nog een beter gevoel gaf. Hij keek haar warm aan en raakte haar neusje aan met de zijne. 'Afgesproken.. Dankjewel,' fluisterde hij blij.
  Silverpaw glimlachte. Het was fijn om het eindelijk gezegd te hebben. Om het, een soort van, officieel te maken. Het was nog niet officieel officieel, maar voor Silverpaw waren ze nu al samen. Dat waren ze zoiezo al een tijdje, het werd alleen niet toegegeven of gezegd. Maar Silver vond hem al leuk vanaf het eerste moment, ze wilde alleen wat meer tijd in plaats van gelijk in het diepe te duiken. Nou, genoeg tijd had ze gehad. Misschien een beetje té veel genoeg tijd, ze kon niet wachten om Warrior te worden en het dan nóg officiëler te maken door samen een nest te delen. En echt elkaar elkaars mate kunnen noemen. En misschien...
  Ze keek hem aan, haar ogen groot. 'Wat vind je van kits?' vroeg ze plots, een glimlach rond haar lippen. Oh, het idee van kits was opeens binnen geschoten en ja ze was nog wat te jong en nee ze gingen echt niets doen voordat ze Warrior werd, maar alleen het idee al. Een paar kleine bolletjes pluis om voor te zorgen, samen met Olivebranch. Oh, zij had er al helemaal zin in. Ze hoopte alleen dat Olive net zo enthousiast zou reageren als zij. Of liep zij nu weer te hard van stapel?

Hij was zich er net van overtuigd dat Silverpaw klaar was toen ze een nog veel heftigere vraag stelde: wat hij van kits vond. En Olivebranch Interpreteerde dat als een vraag of hij ooit kittens met haar zou willen. De Warrior kuchte even en keek opnieuw om zich heen om er zeker van te zijn dat er niemand mee kon luisteren.  Toen antwoorde hij,  op zachte toon "Ik zou ooit wel kittens willen... Maar eigenlijk ben ik nog te jong...  En jij zeker' dat laatste zei hij een beetje gealarmeerd. Hij wist wel waar kittens vandaan kwamen, en hoe leuk hij Silverpaw ook vond, hij kon het niet maken om zoiets met haar te doen voordat ze Warrior was.  Maar hij wilde haar ook niet het gevoel geven dat hij haar afwees "Maar ooit,  als we er goed over na hebben gedacht,  is het zeker een optie" miauwde hij dus,  met een glimlachje

  Olive kuchte even en keek even om zich heen, om daarna op zachte toon te antwoorden: 'Ik zou ooit wel kittens willen... Maar eigenlijk ben ik nog te jong... En jij zeker.'
  Silver merkte wel dat hij niet zó enthousiast als zij reageerde. Het was ook vooral een impuls gedachte en vraag geweest. Maar hij zei wel dat hij ze wilde, alleen als ze wat ouder waren. Daar kon ze zich wel in vinden. Ze was ook echt niet van plan om nu al aan kittens te beginnen.
  'Maar ooit, als we er goed over na hebben gedacht, is het zeker een optie,' miauwde Olive met een glimlachje.
  Silver beantwoordde hem met eenzelfde glimlach en knikte. 'Oké, is goed,' snorde ze, waarna ze hem nog een kopje gaf. Het was fijn om te weten dat hij er in ieder geval voor open stond, zodra ze ouder waren. Voor Silverpaw was vooral Warrior worden haar eerste doel, en daarna kon ze altijd nog een familie starten. Maar wel samen met Olive.

Kittens, hij moest er nu nog niet aan denken. Maar als hij wat ouder en meer volwassen was...  Dan zou hij daar waarschijnlijk heel anders over denken. Olivebranch ging dichter tegen de kattin aanzitten en rustte zijn kin licht op haar kopje. "Ze zouden of heel mooi, als ze op jouw lijken.  Of heel matig als ze op mij lijken" grapte hij[ hartelijk. Hij werd wel opnieuw bang voor nog maar vragen, als hij keek naar hoe heftig de afgelopen twee waren geweest. Maar hij zou het nu allemaal wel aankunnen, ze wisten nu immers al wat ze van elkaar waren.

  Olive ging wat dichter tegen haar aan zitten en rustte zijn kop op haar kopje. 'Ze zouden of heel mooi, als ze op jouw lijken. Of heel matig als ze op mij lijken,' grapte hij hartelijk.
  Silver grinnikte en gaf zijn borst nog een likje. 'Ze zijn ook mooi als ze op jouw lijken hoor,' miauwde ze. 'Zwarte vachten zijn namelijk heel mooi.' Ze zal ze allemaal mooi vinden, dat wist ze nu al. Maakt niet uit hoe ze eruit zagen. 'Ik ben benieuwd wat voor vachten er allemaal mogelijk zijn,' zei ze toen. 'Hoe zagen jouw ouders eruit?'