Don't tell me I'm not doing fine, cause I'll do it fine.

Zijn ouders,  nou zijn moeder leek op hem: egaal zwart maar met gele ogen. En zijn zus had de mooie witte vacht van hun vader geërfd. Maar Olivebranch wist dat er nog iets van oranje Tabby in zijn familie zat. "Zwart zoals ik,  en helemaal wit..." Miauwde hij zachtjes terwijl hij naar Silverpaw keek,  bedenkend hoe het zou zijn als ze moeder zou zijn. Het was nu nog moeilijk  voor te stellen, ze was een competetieve en redelijk felle kattin.  Maar in de toekomst kon dat compleet veranderen. Maar terug naar de vachten "En die van jouw? " hij wist eigenlijk niks over haar ouders.

  'Zwart zoals ik, en helemaal wit...' miauwde hij zachtjes.
  Silver glimlachte. Ze wist dat zijn vader best recent was overleden en dat Olive het daar best moeilijk mee had gehad. Ze had geprobeerd er zo goed mogelijk voor hem te zijn. Van zijn moeder wist ze minder, maar volgens mij was die er ook niet meer. Ze had haar immers nog nooit ontmoet.
  'En die van jouw?' vroeg hij.
  Ze zuchtte even. 'Tja, ik heb ze nooit goed gekend. Over de kleuren is ook nauwelijks gepraat, eigenlijk,' gaf ze toe. 'Maar mijn broer is zwart, dus er zullen vast en zeker wat zwarte vachtjes zijn,' miauwde ze met een glimlach. 'Ik ben echt benieuwd hoe ze eruit zullen zien.' Ze kreeg er steeds meer zin in hoe meer ze erover nadacht.

Ohja,  dat was hem even ontglipt: Silverpaw kende haar ouders helemaal niet. Maar haar broer had ongeveer dezelfde vachtkleur als hij dus zoals ze al zei: hun theoretische kinderen zouden waarschijnlijk minstens deels zwart van vachtkleur zijn. "Maar daar zijn we nog lang niet,  wat zou je van me willen als we mates waren? Want ik moet natuurlijk wel een goede partner zijn' grinnikte hij. Olivebranch zou alles doen om Silver blij te maken

  'Maar daar zijn we nog lang niet,  wat zou je van me willen als we mates waren? Want ik moet natuurlijk wel een goede partner zijn,' grinnikte hij.
  Silver grinnikte ook. Ze voelde zich wel gevleid dat hij vroeg wat hij allemaal zou moeten doen voor haar. Dat hij daar tijd en moeite in wilde steken. Maar ze wilde zeker niet overkomen als een enorme bitch, en zo veel eisen had ze ook weer niet. 'Nou, je moet natuurlijk heeeel erg aardig zijn,' begon ze met een grijns. 'Ennnn goed voor me zorgen,' grinnikte ze. 'Oh, en je mag me niet meer zo laten schrikken,' voegde ze er wat serieuzer aan toe. 'Of anders weet je al wat er dan gebeurd.'

Heel aardig was hij uiteraard al, har har. Goed voor haar zorgen? Olive wist dat daar een limiet aan zat, Silverpaw zou nooit bedient willen worden. Hij was er van overtuigd dat ze alles zou doen om zelfstandig te blijven. En toen de laatste eis: niet meer zo laten schrikken. Het was een eerlijke eis, zeker nadat hij zelf zo boos was geworden toen zij het een keer deed. Maar het zou toch moeilijk zijn om er afstand van te nemen "Weet je... Speciaal voor jou zal ik stoppen" miauwde hij lief "En natuurlijk zal ik voor je zorgen... Maar ik denk dat het niet zo nodig zal zijn"

  'Weet je... Speciaal voor jou zal ik stoppen,' miauwde hij lief. 'En natuurlijk zal ik voor je zorgen... Maar ik denk dat het niet zo nodig zal zijn.'
  Ze grinnikte. Ze moest nog afwachten of hij ook echt zal stoppen, maar dat zal ze gauw genoeg merken. 'Nee, denk het ook niet,' reageerde ze. Ze was altijd al best zelfstandig en als iemand constant om haar heen hing, nee dan was het ook al snel klaar. Natuurlijk wilde ze wel graag bij Olivebranch in de buurt zijn, maar af en toe even alleen of met iemand anders moest natuurlijk wel kunnen. Ze kon ook heus haar eigen boontjes doppen.
  'En voor jou? Moet ik ook nog iets speciaals doen voor jou?' miauwde ze met wat humor in haar stem.

Tja, wat moest zij voor hem doen? Eigenlijk hoefde hij niet veel meer dan wat ze nu hadden. Hoewel de intimiteit waarschijnlijk wel best wel een stukje omhoog zou gaan, maar dat wilde hij niet als een eis stellen. Dat moest er op een natuurlijke manier uitkomen. "hmm... Oh ik weet wel iets: ik zou het erg fijn vinden als je de dingen bleef doen waar je blij van wordt. Ik wil niet dat je voor mij veranderd' het was misschien een overdreven volwassen iets om te zeggen,
maar dat was wat hij wilde. Hij wilde de Silverpaw die hij kende, niet eentje die zichzelf voor hem aanpaste

  'hmm... Oh ik weet wel iets: ik zou het erg fijn vinden als je de dingen bleef doen waar je blij van wordt. Ik wil niet dat je voor mij veranderd,' antwoordde Olive.
  Silver keek hem even aan. Meende hij dat nou? Maar ze glimlachte toch. 'Nawh, dat is lief,' miauwde ze. Op zich had hij haar goed ingeschat. Ze wilde vooral niet veranderen voor iemand. Maar Olivebranch zou haar mate worden en het is geven en nemen in een relatie zoals dat, dus ze wilde ook wel goed beginnen. 'Maar weet je het wel zeker? Misschien is er één klein dingetje, ofzo?' vroeg ze voor de zekerheid.

Natuurlijk zou hij wel iets aan haar kunnen vinden wat hij liever anders had en dat was voor haar zeker ook zo. Maar hij wilde zichzelf blijven en had liever ook dat zij hetzelfde deed. Voor anderen veranderden maakte iemand meestal alleen maar ongelukkig, en Silverpaw ongelukkig zien zou niet goed zijn voor zijn eigen moraal "Nee, blijf jezelf maar" glimlachte hij "Wilde je verder nog iets weten? Nu we toch bezig zijn " Olivebranch streek langzaam de vacht in haar nek glad terwijl hij luisterde.

  'Nee, blij jezelf maar,' glimlachte hij.
  Silverpaw beantwoordde die glimlach met eenzelfde. Ze vond het fijn dat ze helemaal niets hoefde te veranderen voor hem, nog niet tenminste. Niet dat hij moest veranderen, alleen dat hij haar niet meer zo moest laten schrikken, maar dat was alles wel. De rest sprak op zich wel voor zich en dat was ook meer als grapje bedoelt.
  'Wilde je verder nog iets weten? Nu we toch bezig zijn.' De zwarte kater streek langzaam haar vacht in haar nek glad.
  'Hmm, niet dat ik weet nee,' antwoordde ze en ze gaf hem nog een kopje. 'Misschien dat me later nog iets te binnen schiet, maar voor nu is alles helemaal goed.' Ze leunde nog wat dichter tegen hem aan en likte lieftallig zijn vacht.

Er waren gaan vragen meer,  en Olivebranch maakte een zacht en voor hem ongebruikelijk geluidje van waardering dat tussen een zachte grom en gespin inzat. Hoewel hij het zelf niet echt door had zou dit later het geluid worden dat hij alleen maar maakte wanneer hij samen met degene was van wie hij het meest hield,  op een romantische manier. De kater boog zich naar voren en duwde zijn neus zachtjes tegen Silverpaw's nek. Tegelijkertijd voelde hij diep van binnen ook een prettige sensatie die hij niet echt kon plaatsen, hoewel hij wist dat het hiermee te maken had.

  Olivebranch maakte een geluidje, iets wat tussen een zachte grom en gespin zat. Silverpaw glimlachte en deed hetzelfde terwijl ze doorging met zijn vacht likken. Het fijne gevoel wat ze had ging nog lang niet weg, het werd zelfs wat meer. Ze wist hierdoor zeker dat ze echt van Olivebranch hield. En hij ook van haar.
  'Ik hou van je,' murmelde ze zachtjes tussen het likken door. Daarna keek ze op naar hem en keek hem diep aan in zijn olijf kleurige ogen. Haar ogen stonden zacht en vol liefde. Ja, ze hield echt van hem. Ze zag ook een toekomst samen met hem, en een familie. Helemaal van hun. Hun eigen kleine flufballetjes. Ze kon niet wachten maar haar gezonde verstand zorgde er gelukkig wel voor dat ze wist dat ze nog even moest wachten. Maar dan had ze wel wat, dat wist ze nu al. Het zal al het wachten waard zijn.

Hij verstijfde een beetje toen ze de woorden ook echt uitsprak. Hij hoopte maar dat ze dat niet zag als hij die twijfelde, want dat was het niet. Olivebranch had simpelweg niet gedacht dat zij het op zo'n directe manier zou uitspreken. Hijzelf had tijdens hun gesprek nog een beetje om die uitspraak heen getrippeld. De kater keek zijn metgezel ook aan en vergat bijna zijn antwoord toen hij naar haar blauwe ogen staarde. "En je zei dat ik hard van stapel liep" miauwde hij plagerig. Niet dat hij haar woorden een probleem vond, in tegendeel zelfs "Maar ik hou ook van jou.. Silver" Zei hij er snel achter aan om geen verwarring te creëren.

  Ze voelde hoe hij verstijfde en even was ze bang dat ze te snel was geweest met dat zeggen. Ze keek hem vragend aan. 'En je zei dat ik hard van stapel liep,' miauwde hij plagerig.
  Silver knipperde met haar ogen, maar Olive was haar al voor.
  'Maar ik hou ook van jou.. Silver.'
  Ze keek hem nog even aan maar toen brak er weer een glimlach door op haar gezicht. Ze grinnikte. 'Tja, dan moet je niet eerst beginnen,' miauwde ze met een plagende ondertoon in haar stem. Ze was inderdaad bang geweest dat ze te hard van stapel liep tijdens dit gesprek, vooral door het onderwerp kittens op te gooien. Maar ze had tijd gehad om na te denken over hun relatie nadat Olive voor het eerst toegaf dat hij haar leuk vond. Nu wist ze ook zeker dat zij hem ook leuk vond en dat ze ook verder wilde dan alleen mates.

Silverpaw was even geschrokken toen hij antwoord gaf, maar toen hij zijn zin afmaakte voelde Olivebranch al hoe ze zich weer ontspande. Ze vertelde hem dat hij dan maar niet had moeten beginnen. De zwarte kater knikte schuldbewust en keek haar grijnzend aan. Van hem mocht dit moment nog wel uren duren, maar niet iedereen was het daarmee eens. Net toen hij weer iets wilde zeggen werd de zwarte warrior onderbroken door een stem die vanuit de ingang van het den luidde: "Olivebranch, ik heb je nodig, ik wil nog iets uitproberen met Cloverpaw" Het was dezelfde mentor die hij had geholpen met zijn training voordat hij zijn welverdiende rust had geclaimd. En hoewel Olive best op hem gesteld was, vervloekte hij hem nu in stilte. Hij richtte zijn groene ogen op Silverpaw en keek een beetje teleurgesteld "De plicht roept" Miauwde hij terwijl hij zich van haar losmaakte en opstond.

  Ze wenste dat dit moment voor eeuwig zou duren, maar helaas had het lot iets anders in gedachte voor vandaag. Ze hoorde een stem vanaf de ingang van de Den om Olivebranchs hulp roepen. Ze keek hem aan toen hij haar ook aankeek en ze zag de teleurstelling in zijn ogen. 'De plicht roept,' miauwde hij terwijl hij zich van haar losmaakte en opstond.
  Silver zuchtte en knikte. Jammer, vond ze. Maar er kwamen nog genoeg momenten waar ze samen konden zijn. Zeker wanneer zij ook Warrior word, wat nog ongeveer een Maan duurde. De tijd kon niet snel genoeg gaan voor haar.
  De zilverkleurige kattin stond op en volgde Olivebranch de Den uit. Ze glimlachte naar hem en gaf hem een snel kopje. 'Ik zie je nog wel, Olive,' miauwde ze lief, waarnaar ze weg trippelde om hem zijn taken te laten doen.

Terwijl ze naar buiten liepen liet Olivebranch zijn zwarte pels tegen die van haar aanstrijken, op een manier die puur uit vriendschap had kunnen zijn. En zelfs het vluchtige kopje van Silverpaw zou voor een onoplettend oog nog in dat vakje passen. De jonge warrior had weinig zin om nu al opmerkingen naar zijn kop te krijgen over zijn onofficiële relatie met de apprentice. Daarom durfde hij alleen maar te knikken voordat ze wegliep en snelde hij zich naar de andere Warrior, die ongeduldig stond te wachten, toe. Ja, ze zouden elkaar nog wel zien, misschien sneller dan zij dacht...

Topic uit