How can I say...?

Honorkit had al een poosje haar beste maatje niet meer gezien. Hij was verdwenen als sneeuw voor de zon, of als de dwarrelende bladeren die ooit aan de boomtoppen hadden gehangen en met Leaffall naar beneden vielen. De jonge parelgrijze kitten was niet oud genoeg om te snappen dat haar goede vriend, de zwarte geest, onvindbaar was. Verloren geraakt toen Rosepaw hem mee naar buiten had genomen. Hierdoor was ze dan ook niet bewust van de oudere kattin haar verwondingen en angsten. De kitten wist enkel dat ze haar herkende en aangezien ze dichter bij haar leeftijd stond dan de andere sterke katten van Riverclan die naar buiten mochten, en die ze kende, dus stapte ze op haar af. Ze had een trieste blik op haar gezicht waardoor de jonge kitten wat nerveus naar haar keek. Was er iets mis? Zou ze nog wel kunnen vragen naar Ravenkit of zou dat de dam breken? Haar blauwe ogen kneep ze kort samen voordat ze impulsief op haar af stapte en haar kleine lichaam in elkaar dook. Rosepaw had al eens eerder gespeeld met haar en Ravenkit, misschien dat ze het nog wel een keer wilde doen? 'Rwosepaw?' Klonk de onschuldige jonge stem van Honorkit terwijl ze naast haar kwam zitten. 'Is Ravenkwit hwier?' Ze wilde spelen en hij speelde het leukste!

Het zag er naar uit dat Rosepaw antwoorden had, die de jonge Honorkit nooit voor mogelijk had kunnen houden. De kitten wist nog niet wat Bloodclan was, ze begreep enkel dat oorlogen slecht waren en er gevaren buiten het kamp waardoor ze niet alleen het kamp mocht verlaten. Kittens dienden veilig tussen de Warriors en hun ouders op te groeien, beschermd door katten die hen konden helpen en leren wat ze moesten leren. Luisterende naar verhalen van heldendaden en natuurlijk ook over Starclan, de regels lerende op een spelende wijs, iets waaruit later begrip zou ontstaan. Nu was dit echter niet het geval, Honorkit kon niet begrijpen wat er mis was, waarom Rosepaw zo weemoedig was, zelfs toen ze pijn had gehad in de Medicine Cat's Den, had ze nog met haar en Ravenkit gespeeld. Ze leek haar juist vrolijk, niet zo somber als haar papa die meer van de wereld had gezien of terughoudend zoals Chivysniff. 'Eh..' Slikte de gevlekte kattin even moeizaam voordat ze haar uitnodigde bij haar te komen zitten, iets dat Honorkit al had willen doen. Immers wilde ze spelen, en wellicht als Ravenkit dat niet kon, kon ze Rosepaw overhalen of wellicht dat ze wel iets leuks te vertellen had, immers was ze al Apprentice. Als een jonge peuter keek ze op naar de wat oudere katten in de Clan. 'Honorkit kom even,' Het was duidelijk dat ze moest luisteren. Honorkit liet haar oortjes even hangen, voordat ze haar met grote onschuldige ogen aan keek. 'Luister, ehw..' Hakkelde de oudere kattin nadat ze haar staart om het kleine bolletje parelgrijs had heen geslagen. 'Ravenkit is weg...' Haar stem sloeg over en een traan biggelde over de wang van de grotere kattin. Weg als in verstoppertje spelen? Want dan kon ze hem vast wel vinden! Maar ergens voelde de jonge kitten wel aan dat het erger was dan dat. Haar ogen vulden zich met tranen, hij kon niet weg zijn! Hij hoorde haar te ergeren, en ze hoorde aan zijn snorharen te trekken. DIT KON NIET! De kitten liet haar oren hangen en draaide zich weg van de Apprentice terwijl haar mond begon te trillen. 'RAVENKIT!!!' Schreeuwde ze zo hard mogelijk, dit was geen leuk spelletje. Waar was hij, ze wilde naar hem toe. Dit was niet lief! Tranen drupten over de wangen van de kleine kitten terwijl ze het gesnik probeerde in te houden. 'Dit is nwiet wappig,' Piepte ze mistroostig waarna ze zich trillend op haar pootjes opkrulde. Ravenkit kom nou... kom terug!

Het was net alsof er een bom ontplofte, alsof haar emoties vochten om vrij gelaten te worden. Verdriet, angst en eenzaamheid. Natuurlijk speelde ze wel met haar nestgenootjes en kwam ze uit een grote, trouwe familie maar dat betekende niet dat ze haar beste maatje niet zou missen. Rosepaw had haar groene ogen samengeknepen, wellicht had ze de reactie van de parelgrijze kitten wel aan zien komen. Iedereen wist dat de kitten veel met de oudere zwarte kitten deed. Ze volgde maar al te graag zijn voorbeeld, stoeide met hem en lag af en toe naast hem uit te rusten terwijl de rest van de oudere kittens met elkaar zoveel mogelijk avontuur op zocht. Haar onschuldige ogen vulden zich met tranen terwijl ze het uit schreeuwde; alsof dat haar beste maatje terug kon brengen. Rosepaw snikte, wellicht had ze niet deze luide actie verwacht. 'R-Rustig maar.' Probeerde de gevlekte kattin haar te sussen, haar hele leven lag over hoop. Wat moest ze zonder haar beste vriend? De tranen die over haar wangen liepen kon ze niet stoppen terwijl ze mistroostig in elkaar kroop, in de hoop dat Ravenkit haar zou horen, haar zou vinden. Ze wilde het ergens niet geloven, hij kon niet weg zijn. Het was niet grappig, en dat gilde ze dan ook uit; dit was een hele slechte grap. Ze wilde niet meer verstoppertje spelen, misschien dat hij wel lachend naar haar toe zou komen. Het was wel een streek die hij uit kon halen, toch? En dan zou hij zeggen dat het hem speet. Wellicht dat Crabkit haar wel zou helpen hem terug te pakken. 'Crabkit...' Piepte ze uiteindelijk zwakjes, ze wilde de calico kitten zien. Misschien dat ze samen wel een plan konden bedenken. Rosepaw kon haar niet meer helpen, ze deed haar enkel maar pijn met deze woorden.

'Het is ook geen spel Honorkit... Raven is echt weg,' Kittens mochten niet buiten het kamp komen, had hij besloten verstoppertje buiten het kamp te spelen? Misschien kon ze proberen weg te glippen. Al was ze nog veelste jong om een poging tot dat te toen. Daarnaast wilde ze haar papa niet boos maken. Honorkit was niet de enige die huilde, ook Rosepaw leek het verdriet te voelen. De kitten keek haar met een trillend lipje aan. 'Crabkit pwakt hem wel twerug.' Ja, want hij kon niet buiten geweest zijn zonder haar te vertellen dat hij dat van plan was. De andere kattin spitste haar oren. 'Luister Honorkit,' Mauwde de Apprentice met een beverige stem. 'We gaan Ravenkit zoeken, goed? Ik zorg er wel voor dat ze terug komt.' De kitten keek haar aan, als zij Ravenkit niet in het kamp kon vinden, haar zwarte geest dan kon niemand dat. De kitten kneep haar blauwe ogen samen voordat ze zachtjes sprak. 'Hij tewug kwomen. Hij spwelen. Hij is nwiet weg... kwittens nwiet nwaar bwuiten.' Piepte ze zacht, dat was haar laatste hoop toch? Ja, want papa zei dat kittens nog niet naar buiten gingen. Zelfs niet als ze er om vroegen, want buiten was het minder veilig en binnen konden ze net zo gezellig knuffelen. Honorkit was nog te jong om alles bij elkaar op te tellen, ze was immers nog maar een Moon.

Het lipje van Honorkit trilde zielig, het was duidelijk dat ze nog in de ontkenning zat. Dat de parelgrijze kitten het niet begreep, en alles wat een jonge kat niet begreep was eng; doodeng. Ze wilde niets liever dan het hele kamp bijeen schreeuwen, haar papa opzoeken en de nacht in zijn vacht te schuilen. Echter kon ze het geluid niet meer over haar lippen kijken en enkel verdoofd de Apprentice aan staren. 'Ehw...' Stotterde de gevlekte oudere kattin, het was duidelijk dat Rosepaw niet wist wat ze met de kitten aan moest, die overduidelijk met de seconde meer over stuur raakte. 'Crabkit was bij Ravenkit, Honorkit. Crabkit is ook weg.' Met grote ogen staarde ze Rosepaw aan; hoe? Ravenkit en Crabkit konden elkaar niet uit staan, hij zou nooit vrijwillig met de andere kitten ergens heen gaan. Haar hartje bonkte in haar keel, terwijl de tranen zonder enig geluid over haar bolle wangen bleven stromen. Happend naar adem probeerde de kitten zich te herstellen, de feiten te ontkennen. Ravenkit had niet buiten het kamp mogen komen maar was er ook niet meer binnen. Had hij de regels gebroken? Durfde hij dat? Ze wist dat hij af en toe anderen plaagde, maar hij leek zich vaak wel aan de regels te houden. Rosepaw zweeg toen ze haar verklaarde dat kittens niet naar buiten mochten, dat Ravenkit niet weg kon zijn.

'Honorkit, ik ga weg.' Verklaarde de Apprentice na een stilte, terwijl de kitten trillend en huilend de ander zwijgend had aan gekeken. Ze wist niet eens te beschrijven of deze stilte lang of kort had geduurd. Ze had niets weten te zeggen. Honorkit's woordenschat was dan ook niet bijzonder groot, maar daarnaast was ze te geschokt om iets uit te brengen. Weg? Niet nog een kat! De stem van Rosepaw klonk kalm, al bereikte deze kalmte haar niet, ze voelde zich verstijfd, koud, rillerig. Bang, en verdrietig. Juist op dit moment had ze haar zwarte geest nodig. De kitten kon weinig anders dan Rosepaw aanstaren met een bijna ijzige blik in haar ogen, een gebroken blik. 'Ik ga Ravenkit en Crabkit zoeken. En jij blijft hier, voor het geval... ewh... Ze zelf terug komen.' Van dat laatste klonk de oudere kattin nog niet zo zeker, maar zelfs als Honorkit haar achterna had willen komen was ze simpelweg te klein, te jong, en te onzeker. Ze zou nooit in staat zijn haar vriend te vinden, haar beste maatje. Haar zwarte geest, de kater die haar altijd had doen lachen. Hij was weg, haar engel. Rosepaw keek haar serieus aan waardoor ze haar oortjes nog dieper in haar nek liet zakken, terwijl de traantjes over haar wangen bleven druppen en haar poten bevochtigden. 'Je moet je mond houden en zeggen dat je van niks weet, ok?' Fluisterde de oudere kattin. De kitten reageerde niet, ze kon toch niets doen, het enige dat ze wist was dat het leven niet eerlijk was. Ze hadden haar beste vriend afgepakt, de kat waar ze zo naar op had gekeken. 'Anders kan ik je vriendje niet vinden.' Had ze dan toch verstoppertje met Ravenkit buiten het kamp gespeeld? Was dit een gemeen spel, een gevaarlijk spel? Zou zijzelf het ooit ook moeten spelen? Langzaam liet de ander haar warme staart van het trillende lichaam afglijden. Haar alleen in de koude latende, niet alleen van het kamp maar ook van haar emoties. Alles voelde kil, alles zag er ineens grauw uit. Alsof een wereld vol vrolijkheid ineens een wereld vol pijn was geworden. Ze snapte het niet, Honorkit was niet dom maar gewoonweg te jong.'Dat is heel belangrijk, begrijp je dat?' Mauwde de oudere kattin er zachtjes achter aan. 'Ook niet tegen je siblings, of mama, of Panthergrowl, of Butterstar.' De kitten keek haar niet begrijpend aan maar bracht er niets tegen in. Waren Warriors niet veel beter in staat haar beste maatje te vinden? Als hij echt weg was, misschien moest ze nog eens in de Nursery gaan kijken. Welicht dat hij zich wel achter een slapende Queen had verstopt. Ernstig keek de ander haar met groene ogen aan. Ze keek om zich heen, terwijl Honorkit verdoofd voor zich uit bleef staren. Terwijl de tranen over haar bolle wangen heen bleven druppelen en ze zich trillerig op krulde, in de hoop nog iets van warmte te vinden. 'Ik ga nu.' De grotere kattin draaide zich om, om Honorkit alleen achter te laten in het nog rustige kamp. De kleine parelgrijze kitten zag haar niet eens het kamp verlaten door de waas van tranen voor haar onschuldige ogen terwijl ze angstig naar adem hapte. Zacht piepend zocht ze naar een warme plek, wellicht dat de zon haar lichte vacht nog kon verwarmen. Ze was koud, zo koud. Ze snapte het niet, waarom mocht ze papa niet om hulp vragen. Waarom was ze alleen? Gebroken kroop de kitten in elkaar terwijl ze probeerde rustig te blijven. Ze had niet voldoende macht over haar lichaam, haar longen deden zeer. Happend naar adem begon ze luid te snikken. Te hyperventileren. Papa!!!!! Ma..mama... Iemand...

Het was geen mama of papa die de angstige kitten vond maar een Warrior die ze nog niet eerder had gesproken. Haar zilveren vacht glansde gezond in het zachte zonlicht, en verwarmde de trillende parelgrijze kitten die happend naar adem, futloos bleef liggen. Tranen druppelden nog over haar bolle wangen, terwijl een warme tong ritmisch over haar rug heen gleed. Het was duidelijk dat de ander haar probeerde te kalmeren, ze mocht echter niet praten. Rosepaw had gezegd dat ze anders haar beste maatje niet kon vinden. Ze wilde Ravenkit terug! Zelfs Crabkit mocht terugkomen en ruzie's startten, zolang ze haar beste maatje maar bij zich had. Het brommende geluid dat uit de borstkas van de zilveren kattin kwam, liet de kleine kitten haar kopje kort opheffen voordat ze snikkend haar staartje dichter om haar trillende lichaam heen krulde. Het geluid klonk bekend, haar mama maakte dat ook vaak wanneer ze de kittens in slaap suste; en ze was moe. Moe van alle emoties die door haar lichaam heen raasden, als een bulderende rivier. Krachtig, indrukwekkend en overweldigend. 'Rustig maar alles komt goed. Wat is er lieverd?' Vroeg de kattin tussen haar stevige likken door.

Honorkit liet haar oren hangen terwijl ze uitgeput haar ogen af wende in de richting van de kampuitgang. Daar waar Rosepaw was verdwenen om haar maatje te vinden. Alsof dit niet meer dan verstoppertje was, en het haar maar enkele zonnestralen zou kostten. Ravenkit was weg, hij was niet in het kamp en waarschijnlijk niet rondom het kamp. Iets was er met hem gebeurd, alleen kon Honorkit niet snappen waarom hij er niet meer was. Papa zou haar nooit alleen het kamp laten verlaten en de Queens hielden altijd een oogje in het zeil. Daarnaast konden Crabkit en Ravenkit elkaar niet uit staan. Ze zouden nooit samen ontsnapt zijn, tenzij ze zichzelf wilden bewijzen aan elkaar. Echter dan nog... dan zouden ze niet onvindbaar zijn. Papa kende het territorium op zijn poot. 'R..R-Ra..R-Ravenkit... w-weg...' Piepte ze zwakjes waarna ze haar kopje liet hangen. 'C..Crabkit oowk...' Fluisterde ze er zwakjes achteraan. 'Rwosepaw... zwoeken... alleen.. niet meer hier... ik niet mogen praten.' Murmelde de kitten uiterst vermoeid en verdrietig. Haar ademhaling was al wat rustiger ook al trilde ze nog steeds en klapperden haar kaken op elkaar. Ze wilde mama en papa hebben. Waarom had Rosepaw alleen willen zoeken? Warriors waren ervaren... Honorkit snapte niet waarom ze stil moest zijn. Papa zou haar beste vriendje niet laten vallen, toch?

Het was wellicht niet zoveel wat de oudere kattin kon uithalen. Immers hadden de anderen nog niet gehoord dat de kittens voor de Apprentice waren verdwenen. Dat deze al een poosje weg waren en de geursporen in de tussentijd al waren verouderd, hoe ernstig was altijd de vraag. Echter was het duidelijk voor Honorkit dat het erg genoeg was om een Apprentice in wanhoop te laten huilen en haar doodsbang alleen achter te laten. Rosepaw had altijd aardig geleken, het was een andere vriendin van Ravenkit geweest; echter moest Honorkit bekennen dat z ehaar op dit moment niet lief vond. Het enige wat ze wilde was haar mama, Coyotepaw, Panthergrowl, Butterstar of Vhivysniff. Haar familie en diens goede vrienden. 'Kalm maar lieverd. Het is niet erg dat je gepraat hebt. We zullen zorgen dat ze alle drie niets overkomt en ze weer terug vinden.' mauwde de zilveren kattin geruststellend, alsof de twee kittens terug te toveren waren. Starclan, ze hoopte dat haar voorouders op de twee kittens toe bleven kijken. Papa klonk altijd erg respectvol jegens hen, misschien dat ze Coyotepaw moest vragen hoe ze hen kon bereiken. Misschien een plantje offeren? Smeken? Honorkit wilde alles proberen zolang ze haar beste vriend weer terug kreeg en zelfs Crabkit. Ook al was de tweede kattin alles behalve makkelijk om mee om te gaan. Het was duidelijk dat de kattin haar niet verder overstuur wilde maken, ze moest hoop houden. De kitten begreep niet hoe oude katten dit deden, ze was nog maar een Moon oud. De wereld, de harde wereld was nog nooit zo dichtbij gekomen. Dat terwijl ze er op dit moment nog niet van durfde te dromen ooit naast haar papa te staan terwijl ze hem trots maakte op haar. Zou papa boos zijn dat ze haar belofte aan Rosepaw had gebroken. Wat als ze Ravenkit nier zou vinden omdat ze gesproken had? Ritmische likken deden haar trillende lichaam wat ontspannen. Ze wilde haar papa, haar mama. Die konden alles beter maken.

'Zodra jij straks weer in de kraamkamer bij je moeder bent zal ik met een paar andere katten Ravenkit, Crabkit en Rosepaw gaan zoeken. Het territorium is erg groot maar we zullen ze wel vinden wees daar maar gerust om.' Rosepaw had zo bang geleken, alsof ze er zeker van was geweest dat de kittens niet zelf terug zouden komen en geen spel speelden buiten het kamp. De kitten bracht echter geen woord meer uit en legde enkel vermoeid haar kop op haar voorpoten terwijl ze diep inademde en zwijgend met een bijna lege blik naar de uitgang staarde. Ze wilde Butterstar, dat was de Leader. Die kon alles! 'Butterstar? Papa!' Ze wilde naar Butterstar en Panthergrowl toe. De twee katten waren de helden voor de jonge kitten die de dochter was van Silvercloud en Panthergrowl. Naast Chivysniff en Coyotepaw natuurlijk, de twee met Starclan verbonden katten die voor de Clan zorgden en met hun voorouders spraken. Misschien dat ze hen kon vragen om met haar Starclan om hulp te vragen. De kitten moest iets doen.