[open] Buttercup

Het was nog wel een beetje wennen hoor. Opeens had ze een nieuwe den die ze moest ontdekken, een nieuwe naam die haar veel ouder liet lijken dan ze was en geen vriendjes en vriendinnetjes meer die naast haar sliepen. De Elders den was altijd erg rustig, heel anders dan de warme nursery die ze gewend was. De poes deed haar best om positief te blijven en vriendjes te maken met de elders, maar hoewel sommigen ook wel heel lief waren, wilden veel liever gewoon slapen dan haar geklets aan horen. Stiekem vond ze het best een beetje moeilijk, al probeerde ze dat niet door te laten schemeren. Ze miste de nursery en Whitepaw en Lotuspaw en haar broertje en zusje... Iedereen was nu enthousiast bezig met het opbouwen van hun leven, een leven dat zij nooit zou hebben. De poes had zichzelf altijd verteld dat het geen zin had om verdrietig te zijn over iets dat ze nooit zou hebben en in plaats daarvan blij te zijn met wat ze had, maar soms was het toch een beetje lastig om niet naar het apprentice leven te verlangen als ze al die coole verhalen over trainingen en avonturen hoorde van anderen. Oh, ze mocht niet klagen, ze zou er wel iets van maken! De poes was net klaar met haar nest maken en hoorde dat er meer katten het kamp in kwamen, waarschijnlijk terug van patrouille. Meteen veerde ze overeind en stapte vrolijk op de bron van het geluid af om te vragen hoe het was gegaan. Als je haar zo door het kamp zag lopen, zou je haast niet zeggen dat ze blind was. Ach ja, hier kende ze alles, en het zou je verbazen hoe goed een kan zich kon laten leiden door haar andere zintuigen. Toch zou ze nooit buiten het kamp kunnen overleven, maar ze kon altijd nog de avonturen herleven door de verhalen van andere.

&Open!

Haar ogen keken enkel dof voor zich uit, zoals altijd, maar haar oortjes draaiden alle kanten op. Inmiddels kon ze prima inschatten waar alles was en ook liep ze niet zo snel meer tegen andere katten aan. Ook Primrose rook ze op tijd en kwam tot stilstand, gezien zijn pootstappen haar al vertelde dat ze was gespot. “Hallo Faintlight, ik heb je nog niet kunnen feliciteren op je nieuwe naam. Hij past perfect bij je” ze snorde warm om zijn lieve woorden en kwam even wat dichterbij om met haar neusje zijn wang aan te raken ter begroeting. Of ze echt zijn wang raakte wist ze niet precies, maar iniedergeval vond ze onhandig iets wat daarop leek. Kort gniffelde ze voordat ook zij weer ging zitten. "Goedemiddag Primrose, dank u wel! Hoe is de patrouille gegaan?" vroeg ze oprecht geïnteresseerd. “Hoe bevalt het als Elder?” Opnieuw kwam er een kleine glimlach op haar gelaat, al was die wat wateriger dan de eerdere, "Oh, goed hoor, lief dat je het vraagt!" haar donzige staart legde ze over haar pootjes heen. "Ik moet wel een beetje wennen, ik sliep eigenlijk altijd samen met mijn vriendinnetje, nu is mijn nest zo koud..." Het was duidelijk dat ze er moeite mee had, maar goed, wie zou dat niet hebben? Alles was opeens anders, en het kwam nog veel harder aan omdat ze pas zo laat was verteld dat je als blinde kat geen warrior kon worden. Alleen Faintlight hield er niet van om te blijven hangen in verdriet, misschien kon ze fysiek niet zien, maar ze had een positieve kijk op het leven. "Maar de elders zijn erg lief en hebben prachtige verhalen, bovendien heb ik besloten dat ik klusjes poes wordt!" ze giechelde zachtjes.