[OPEN] It's so...big

Het gevlekte poesje had het dan eindelijk gedaan. Ze had zich voor de eerste keer buiten de nursery gewaagd en wauw wat was het groot. Tot nu toe had Crabkit alleen nog maar de veilige knusheid van de nursery meegemaakt. Wel, tot voorheen had ze de nursery al groot gevonden, maar nu had ze door dat die eigenlijk best wel klein was. Het kamp, die ze alleen nog maar had zitten begluren door de ingang van de nursery was zóveel groter dan dat ze ooit had kunnen bedenken. Maar Crabkit was dan ook niet degene met een ondeindige fantasie, dat was eerder haar kleine zusje. Maar haar kleine zusje had het dan vast ook niet gedurfd om zomaar alleen het kamp in te lopen. Gelukkig was zijzelf niet zo bang. In tegendeel, ze was nieuwsgierig en zelfverzekerd en dat hielp haar dus ook zeker bij haar volgende actie. Een warrior opzoeken en ondervragen over gedachten die allemaal haar kleine kopje binnen waren geschoten toen ze haar eerste stap uit de nursery had gezet. Ze wilde weten of het buiten nog groter was en hoe het er allemaal uit zag. Waren er nóg meer katten dan die uit Riverclan, want dat waren er al superveel! Zonder twijfel stapte het kleine poesje dan ook op een warrior af. Ze was hier eenmaal voor één doel gekomen. Ze richte haar vastbesloten blik op het gezicht van de warrior waar ze nu voorstond en opende haar mondje. "Hallo! Ik heb vragen en jij gaat ze beantwoorden." Andere kittens zouden het misschien hebben gevraagd, maar zij had het al besloten voor de warrior. Anders had het toch ook helemaal geen nut om op iemand af te stappen, als je zou vragen en ze je zouden afwijzen.

Open c:

Nu ze apprentice geworden was voelde Lotus zich heel wat. Ze was niet langer meer een kitten, maar ze was klaar om te leren en haar clan te helpen! Helaas was niet alles rooskleurig. Vroeg opstaan was voor de jonge apprentice knap lastig! Als kitten had ze altijd graag uitgeslapen, maar nu moest ze steeds vroeg opstaan en leek ze steeds minder energie over te houden. Bovendien moest ze nu als één van de laatste eten in plaats van één van de eerste en die switch up in volgorde was niet bepaald prettig. Toch deed Lotuspaw haar uiterste best om een goede apprentice te zijn, immers wilde ze haar mentor niet teleurstellen! Ze mocht Appleseed graag en als hij haar zo wilde trainen zou ze dat respecteren, ook al was het soms lastig en wilde ze niets liever dan bij haar vader even uitklagen. Ze was nu op zoek naar hem, haar vader Avocetdash, maar ze kon hem niet vinden. Hmpf. Dan maar op zoek naar haar moeder? Ook die was kwijt. Waar ze wel op stuitte was een kitten, een heel jonkie nog. Eerlijk vond Lotus haar wel schattig, maar toen ze haar bek open trok opeens niet meer! Geschokt keek Lotuspaw naar de kitten die haar zo durfde aan te spreken - ze was nu immers een apprentice. "Nou zeg," begon ze met grote ogen. "Dat is helemaal niet netjes," vervolgde ze toen met haar oren wat naar de zijkant gedrukt. Stom hoor.

Okay, misschien had ze fout gezeten met denken dat het een warrior was. Dan zou het wel een hele kleine warrior zijn geweest. Het leek er meer op dat ze een apprentice had aangesproken. Maar dat maakte niet uit, een apprentice kon net zo goed haar vragen beantwoorden. Alleen leek dat niet het plan. De apprentice begon haar vertellen met dat ze niet netjes was en ze hield haar kopje wat vragend schuin. Ze wilde alleen maar antwoorden op haar vragen en deze apprentice moest blij zijn dat ze naar haar toe was gekomen. De apprentice zag er immers maar saai uit, met een kleurloze vacht en maar wat nietsdoend hier in het kamp. Had ze dan geen vrienden waarmee ze ging praten of spelen of iets? "Maar ik wil antwoorden," reageerde Crabkit simpelweg. Wat moest ze anders doen? Een heel nutteloos gesprek aangaan en dan de vraag stellen of ze wat mocht vragen. Dat was toch allemaal veel te omslachtig! Ze wilde antwoorden en ze wilde ze nu. "Wat zou wel netjes zijn dan, wat niet té lang zou duren of kans op een 'nee' geeft?" Dat wilde ze wel weten. Want katten boos maken of beledigen was niet altijd het beste om te doen, want dat leverde niet altijd goede resultaten op. Maar ze wilde ook geen uur stomme woorden gaan wisselen met iemand om ergens achter te komen. Kom maar op met dat antwoord, apprentice!

Van wie was dit kind en hoe was ze opgevoed?! Als zij zo zou spreken zou ze van haar moeder een draai om d'r oren gekregen hebben. Al helemaal nadat ze gewezen zou zijn op het feit dat ze brutaal was en dan gewoon doorging. Nu duidelijk boos keek Lotus naar de kitten. "Kan mij niks schelen dat je antwoorden wilt!" zei ze pissig, waarna ze met dikke staart en weggedrukte oren naar het ding keek. "Zoek maar iemand anders die wel naar zo'n... Zo'n... Brutale aap wil luisteren! Ik zal je zeggen dat wil niemand!" wees ze de ander terecht. Qua geduld had Lotuspaw nog veel te leren, ook al wist ze dat zelf nog niet. Ze was dan ook nog jong.

Hm, de apprentice was boos? Maar waarom dan? Ze had toch helemaal niets verkeerd gezegd, of gemeens. Dat wist Crabkit wel zeker dat ze dat niet had gedaan. Toch leek dat niet gerealiseerd te worden. In tegendeel zelfs, ze werd een brutale app genoemd en verteld dat niemand anders naar haar zou willen luisteren. Wat!? De kitten maakte haarzelf groot en haar pluizige vachtje piekte omhoog in irritatie. ”Ik ben een kat geef aap!” Beet ze de apprentice boos toe. Ze wist geen eens wat een aap was, maar het klonk als een belediging en dat pikte ze niet. ”Jij bent de aap hier,” vertelde ze haar met een zelfvoldane blik. Ja dat was een goed weerwoord. ”Een saaie, stomme en gemene aap,” Crabkit was nu lekker bezig. De apprentice was gemeen tegen haar, dan mocht ze toch zeker gemeen terug doen. Het was namelijk allang duidelijk dat ze haar antwoorden niet meer ging krijgen mocht ze de woorden van de ander doen geloven.

Nu werd het al helemaal mooi. De kitten begon Lotus' eigen woorden tegen haar te gebruiken. Wat erg vond ze dat! Waarschijnlijk wist de ander niet eens waar ze het over had, zo'n kleine ukkepuk van twee! "Nu ben ik het zat!" gilde Lotuspaw uit frustratie, de woorden die haar moeder wel is tegen haar gebruikte herhalend. "Ik wil dat je nu je excuses aanbied anders ga ik het tegen je moeder zeggen! Of zelfs tegen Butterstar!" siste ze, nu wat kalmer en beheerster maar aan haar lichaamstaal te zien duidelijk woedend. Haar haren waren opgezet, haar rug gebold en haar staart dik. Oh oh, waarschijnlijk was het hele kamp nu naar hun aan het kijken. Maar op dit moment kon dat Lotus helemaal niet schelen. Dalijk zou ze wel in schaamte naar haar nest vertrekken maar voor nu was ze vooral heel boos.

Zij was het zat? Maar zij was begonnen met gemene namen roepen! De apprentice had helemaal geen recht om gefrustreerd en boos te zijn op haar. Nee, Crabkit moest juist boos zijn op haar, met alle gemene dingen die tegen haar werden gezegd. En nou ook nog eens dreigen met vertellen tegen haar mama en Butterstar. Wat oneerlijk! En totaal onnodig, vond ze zo. Het gevlekte poesje schudde haar kopje. "Dan zeg ik dat jij mij een gemene naam noemde en ik alleen maar voor mijzelf opkwam!" kaatste ze zelfverzekerd terug. Dat was de waarheid, want ze was hier niet gekomen om ruzie te zoeken maar voor antwoorden, en toen werd ze zomaar uitgescholden voor een brutale aap. Iets wat zeker telde als een gemene naam. "Ik wilde alleen maar antwoorden en toen begon jij gemeen te doen!" pufte ze dus ook kwaad uit. Snapte deze apprentice dan helemaal niets? Crabkit durfde de oordelen dat zij al meer wist als deze domme apprentice! Dan moest ze maar kitten zijn gebleven tot ze wel wat wist!

Appleseed lag te zonnen in het camp. Hij kwam net terug van een training met Lotuspaw en straks zou hij gaan jagen. Nu had hij twee taken en dat voelde hij wel aan zijn spieren. Gespin kwam van zijn borstkas terwijl hij genoot van de warmte op zijn cyperse pels. Een stemmetje deed zijn oor flikken. "Hallo! Ik heb vragen en jij gaat ze beantwoorden." Een frons kwam op zijn gezicht. Ehm. Hij keek even verveeld op. De kitten had het tegen zijn apprentice. Appleseed draaide zich op zijn buik en legde zijn kop op zijn poten. Sinds wanneer was de nieuwe generatie zo brutaal? Tegen een apprentice dan nog. Lotuspaw leek er ook niet van gediend te zijn want die gaf van katoen. Misschien ook niet de beste aanpak, hij zou haar eens wat 'hoe discussieer ik rustig voor Dummy's' lessen moeten geven. "Nu ben ik het zat!" Hola tijd voor actie. De moeders waren kennelijk nergens te bekennen en Appleseed zou de rol van boze warrior maar moeten opnemen. Hij hees zich overeind en stapte op het stel af. "Crabkit, Lotuspaw!", miauwde hij met een verheven stem. Even keek hij streng neer op zijn apprentice en daarna ging zijn blik naar de kitten. "Crabkit, ik heb nog nóóit iemand zoiets onrespectvol horen zeggen. Dít is een oudere clangenoot als je vragen hebt stel je die vriendelijk en beleefd." Spijtig dat hij nu net de boze warrior moest zijn. "Je hebt zelf de reactie van Lotuspaw uitgelokt, al was die niet helemaal correct. Volgende keer dat ik dit hoor mag je bij mij een straf komen doen." Zijn appelgroene ogen flikkerde streng. Hij kon een statige kater zijn. Eentje waar je niet mee moest sollen. Hij boog zijn hoofd totdat hij op ooghoogte was. "En ik wil geen gemaar horen, van beide niet," siste hij boos. Voila, opvoedkundige kon hij ook al op zijn cv zetten.

Haar dreigementen leken voor dove oren te vallen. Nou, Lotuspaw zou er zeker van maken dat deze kitten straf kreeg! Van wie dan ook! Haar moeder, Butterstar of een warrior! Ze zou ervan langs krijgen en -- Plots stapte haar mentor tussenbeide. Met grote ogen keek ze naar Appleseed toen hij zowel Crabkit's als haar naam waarschuwend uitsprak. Instinctief kroop ze wat ineen. Oh nee, ze wou haar mentor echt niet boos gemaakt hebben. Echter leek hij het met haar eens te zijn. Haar oortjes schoten wat naar voren bij zijn woorden. Wel werd de apprentice ook een beetje terecht gewezen, maar lang iet zo erg als de kitten en dat deed haar goed. Dat Crabki| geen straf kreeg vond ze een bmetje jaemer, maar ze zou er ook niet gver gaan discussiëren, ze mocht immers van geluk spreken dat zij er soepeltjes vanaf kwam. Ze knikte op de woorden van Appleseed met een instemmende "Ja Appleseed,", maar keek lichtelijk uitdagend naar Crabkit in de hoop dat die toch nog haar mond voorbij zou praten en wél een straf zou riskeren.

Toen kwam er ineens een grote kat tussenbeide. Veel groter als de stomme apprentice voor haar, wiens ogen nu zo groot als de maan leken te worden. Was ze bang? Crabkit wilde dat net gaan vragen, tegelijkertijd met wie de kater was, maar hij begon te praten. Hij vertelde haar dat zij onrespectvol was. Puh! Ze had alleen maar vragen gewild, niet een ruzie. Dat was dan toch helemaal niet haar schuld en hier deed deze kater van wel. Ze was vriendelijk geweest, ze had alleen geen vraag gesteld. Was dat dan echt waar ze allemaal zo boos om waren? Onnodig! En dan leek de apprentice haar ook nog eens uit te dagen wat te zeggen. Ze richtte dan ook een boze blik op de oudere kattin en haar lichaamstaal nam een tartende toon aan. Waarom zou zij het moeten pikken dat een ander haar kleineerde alleen omdat ze jonger was? Gaf daar maar eens een antwoord op oh zo grote warrior. Maar het enigste wat hij deed was haar vertellen dat ze zelf de reactie uit had gelokt. Had hij het gesprek uberhaupt wel gevolgd? "Ik had gevraagd wat wel netjes zou zijn, en toen noemde ze me een brutale aap," mompelde ze zachtjes en nukkig, nog voordat de warrior vertelde dat ze geen weerwoord mochten geven. Oops. Maar zij kon toch geen gedachten lezen? Hoe moest ze nou gaan weten dat dat was wat hij ging zeggen. Niet haar fout dus.

Hij vouwde zijn oren naar achteren. De blik van Lotuspaw had hij gemist. Niet dat hij kanten koos, maar sommige dingen waren nu eenmaal niet eerlijk in het leven. "Crabkit ik heb het gesprek gevolgd en hier komt mijn wijze raad." Van tante Kaat of goed advies van nonkel Dries. De cyperse kater keek de kitten streng toe. Verwend nest. "Als je zo direct spreekt ben je onbeleefd. Het lijkt handiger zo, maar dat noemt men etiquette. Volg je deze niet gaat iedereen je haten." Hij maakte er een vieze blik bij, om zijn woorden te ondersteunen. "Net zoals Lotuspaw je geen brutale aap mag noemen, dat is ook te direct. Wees gewoon liever tegen elkaar en..." Zijn ogen flitsten even naar zijn apprentice die een beetje in elkaar gekrompen zat. "Als je geen respect toont naar katten die ouder zijn dan zorg ik er persoonlijk voor dat je de hele dag teken mag verwijderen." Alle strafjes waren in zijn hoofd gekomen, maar deze leek de meest redelijke.

(nonkel is oom)

Ugh! Ja hoor, Crabkit ging gewoon door.. En nu kreeg zij ook nog extra op d'r kop! Dat zij die kit geen brutale aap mocht noemen. Nou, daar was ze het mooi niet mee eens. Het was niet te direct om een kitten op haar plek te zetten! Echter zei ze er niks over, ze wou niet nog meer berisping van haar mentor riskeren en bovendien wou ze ook niet dat hij dalijk nog boos op haar werd. Ze keek namelijk flink tegen hem op. Gelukkig dreigde hij ook met een straf voor de kitten zodat ze het (hopelijk) niet nog een keer ging doen. Met licht hangende oortjes draaide Lotus zich weg. "Ik ga op zoek naar mijn vader of moeder, ik moet nog wat overleggen. Doei Appleseed!" kondigde ze haar vertrek aan, waarna ze nog een extra afscheid nam van haar mentor in de hoop hem snel weer te zien.
- Lotus is topic uit

Hij volgde zijn apprentice die treurig afdroop. Zijn ogen flitsten meteen boos naar Crabkit. Kijk nu wat ze had aangericht. Het zou niet eerlijk zijn geweest als zijn apprentice niet de schuld kreeg van een grote mond. Dan leek zijn uitleg ook niet echt. Hij wees naar de Nursery met zijn cypers-bruine poot. "Ga naar de Nursery Crabkit, nog zo'n streek en Icecream komt dit te weten." Daarna draaide hij zich om en ging terug naar het plekje waar hij voordien lag te rusten.
- Topic uit

Dat snapte ze niet. Waarom zou iemand je gaan haten als je direct was? En waarom zou dat onbeleefd zijn. De uitleg van de kater leek haar niet helemaal te kloppen maar hij was een warrior en ze moest luisteren, zelfs als hij haar rare woorden ging vertellen die opgedacht leken. Tenminste kon ze er genoegen in nemen dat de apprentice ook op haar kop kreeg. Tenminste, totdat... "Als je geen respect toont naar katten die ouder zijn dan zorg ik er persoonlijk voor dat je de hele dag teken mag verwijderen." Wat!? Dat kon hij toch niet zomaar doen omdat een apprentice haar gemene namen noemde omdat ze een vraag wilde stellen! Ze wilde haar mond net open doen, maar de stomme apprentice begon te spreken. Lotuspaw of iets, dat was niet belangrijk. Ze was toch stom dus waarom zou ze haar naam gaan herinneren? Toen die dan ook weg was, draaide de warrior zich naar haar toe met een boze blik. Wat had ze nu weer gedaan? Hij had haar net echt nog niet zo boos aangekeken! Ze besloot om hem net zo boos, en misschien ook wat opstandelijk, aan te kijken. "Ga naar de Nursery Crabkit, nog zo'n streek en Icecream komt dit te weten." commandeerde hij haar terwijl hij naar de nursery wees. De opstandelijkheid verdween gelijk uit haar. Icecream was soms saai, maar hij zou vast boos worden als de warrior het allemaal vanuit zijn punt ging vertellen, zonder het hare te laten horen, en dan zou haar papa haar helemaal niet gaan geloven. Dat wilde ze niet! Nog steeds boos stompte ze dan ook in haar eentje terug de nursery in.

- topic uit