Daydreaming

  Een gelukzalig lachje sierde Shrimpkits gezichtje, haar blauwe oogjes hield ze half gesloten. Ze lag rustig in haar nest. Haar broertje en zusje waren op dit moment ergens anders, wat maakte dat Shrimpkit het rijk voor haar alleen had op het moment. Ze maakte graag van de gelegenheid gebruik om even lekker op te gaan in haar eigen wereldje. De she-cat hield ervan om zich even lekker af te sluiten van anderen en om eens even lekker te dagdromen.
  Zoals nu. Ze was aan het dagdromen over dat ze een heel stel vissen ving, snel en behendig. Ze was een goede Warrior voor de Clan, iemand waar ze wat aan hadden. Door haar kleine bouw had Shrimp al snel het idee dat ze misschien geen goede Warrior kon worden. Als ze niet groot en sterk was, wat moesten ze dan met haar?

+ Ravenkit

Ravenkit was op oorlogspad. Het was akelig stil in de nursery en daar moest verandering in komen. Hij slingerde door de nursery, zo nu en dan springen op een verdwaalde mosbal of veer. Maar dat was niet genoeg. Hij had een slachtoffer nodig dat tegenwerkte, dat piepte en gromde. Dan zou hij pas goed kunnen laten zien hoe groot hij al werd. Hoewel hij klein was voor een katertje, zeker voor RiverClan, was zijn hart groots. Hij had een nest uitgekozen dat geplunderd zou worden in de naam van RavenClan! Zijn eigen opgerichte clan met een hol achter de nursery. Hij zakte in een jachthouding (soort van) en sloop dichterbij het nest. Totdat hij met een boog in het nest sprong, niet uitkijkend waar hij eindigde. ‘Geef je over!’ gilde hij luid. Ook dit nest zou spoedig van hém zijn!

  Terwijl Shrimpkit haar eeuwige twijfels weer aan het overdenken was sprong er opeens iemand in het nest. 'Geef je over!' gilde het luid.
  Shrimpkit slaakte een geschrokken kreet en sprong wel een paar kitten staartlengtes van hem weg. Ze herkende Ravenkit in de zwarte vacht. Hij was een Moon ouder dan zij was, maar ze had nog nooit echt met hem gepraat. Waar ze ook doelbewust voor gekozen had, want hij was altijd veel te druk voor haar.
  'Wat doe jeee??' vroeg Shrimpkit met een hoog stemmetje. Ze was nog niet helemaal van de schrik bekomen.

Ravenkit grijnsde breed toen de kitten wegrolde en angstig hem aankeek. Hah, de vijand was onder de indruk van zijn kracht. Dit zou een eitje worden! RavenClan zou groeien als nooit tevoren. Ravenkit hield zijn staartje hoog en hief zijn kinnetje trots toen de kitten vroeg wat hij aan het doen was. ‘Ik claim dit nest in de naam van RavenClan!’ schreeuwde hij hoffelijk, waarna hij zijn oogjes samenkneep en uitdagend de andere kitten aankeek. ‘Geef je je over?’ vroeg hij toen maar nog een keer. Hij had namelijk nog geen bevestiging gehoord en dat moest wel. Ze moest het zéggen, en dan was het officieel van hem. Hij zette een stapje dichterbij en zijn ogen twinkelden speels. Ravenkit was bijna zeker dat hij zou zegevieren. De overwinnen was aan hem!

  De zwarte kitten hield zijn staartje hoog in de lucht en zijn kin trots op. 'Ik claim dit nest in de naam van RavenClan!' schreeuwde hij. Daarna kneep hij zijn oogjes samen en keek haar uitdagend aan. 'Geef je je over?' vroeg hij weer.
  Shrimpkit had hem al die tijd angstig aangekeken, haar oogjes zo rond as schoteltjes. 'W-waarom?' vroeg ze hem toen hij nog een stapje dichterbij zette. Ze wilde zich helemaal niet overgeven. Dit was haar nest! Die van haar en haar broertje en zusje en mama en papa! Niet van hem! Maar ze wilde ook niet zomaar tegen hem in gaan, want dat was eng.

De vijand was bang. Ze was aan het breken! Ravenkit zag haar angst en daardoor werd zijn maniakale grijns alleen maar breder. De kleine poes vroeg nog waarom, en Ravenkit gromde daarom boos. Waarom? Hoezo waarom? Was het dan niet duidelijk genoeg. ‘Ik. Claim. Dit. Nest. Voor. RavenClan!’ brulde hij dan ook, elk woord duidelijk articulerend. Zijn clan had meer territorium nodig. Spoedig was hij groter dan welke clan dan ook en dan zou hij de naam Ravenstar krijgen en ook negen levens mogen ophalen. Net zoals Butterstar! ‘Dus geef over!’ Zijn staartje zwiepte nu wild heen en weer. Als woorden dan niet genoeg deden, dan moesten daden het maar duidelijk maken. Ravenkit rende naar het lichtoranje kittentje en maakte een grote sprong, met als doel bovenop haar te springen!

  De zwarte kitten wist niet van ophouden. Zijn enge grijns werd alleen maar breder, en hij gromde opeens boos toen ze vroeg waarom hij haar nest wilde. 'Ik. Claim. Dit. Nest. Voor. RavenClan!' brulde hij, duidelijk articulerend. 'Dus geef je over!' Zijn staartje zwiepte wild heen en weer en opeens sprong hij in de lucht.
  Shrimpkit realiseerde met grote ogen dat hij bovenop haar neer zou komen. Met een gilletje gooide ze zich opzij, zodat hij haar niet zou pletten. Snel krabbelde ze weer overeind, de angst in haar oogjes werd alleen maar verergerd. 'Waarom wil je dit nest?? Er bestaat helemaal geen RavenClan!' piepte ze. Wist hij dat wel?

De kleine kitten was sneaky. Ze rolde nét op tijd opzij voordat ze geplet zou worden door Ravenkit. Zou de vijand dan toch terugvechten? Ravenkit gromde en krabbelde snel weer overeind, voordat hij een tegenaanval zou krijgen. Zijn blauwe, vlammende oogjes keken ondeugend naar Shrimpkit. Zijn staartje bleef heen en weer zwiepen. Maar nog steeds gaf het lichtbruine kittentje niet over. Nee, ze belédigde hem! Ze zij dat RavenClan niet bestond!! ‘Jawel!’ schreeuwde hij boos terug. ‘Ik ben Ravenstar van RavenClan. En ik heb al mijn eigen kamp,’ bromde hij kwaad. Hij stampte dichter naar de kleine kitten en gromde gevaarlijk. ‘En dit nest wordt mijn territorium!’ Ja, hij had het al helemaal uitgestippeld! Eerst dit nest, dan die ernaast en dan die dáárnaast. De hele nursery zou RavenClan worden! Woest keek hij Shrimpkit aan. En zij zou niet in zijn weg staan!!

Crabkit had met wat andere kittens lopen spelen, todat ze haar te bazig vonden en ze was weggestuurd. Te bazig? Zij? Ze konden ook niets hebben! En als iemand het vroeg was ze uit eigen wil weggegaan, niet weggestuurd. Ze luisterde immers niet naar stomme, zwakke kittens. Ze had dus maar besloten terug naar haar nest te keren, misschien wilden haar siblings wel met haar spelen. Echter was daar al iets aan de hand. Een zwart katertje was allerlei onzin in de rondte aan het schreeuwen, maar erger nog, hij was haar zusje aan het peste. Nou mocht Shrimpkit bang en verlegen en irritant zijn, maar dat betekende niet dat ze niet voor haar op zou komen. Met een strijdkreet sprintte ze op het zwarte katertje af en gooide ze haarzelf met al haar gewicht tegen hem aan. "Geef jij je maar over, Ravenstar. Want ik, Crabstar van CrabClan, bescherm dit nest als deel van míjn territorium!" vertelde ze hem luid en duidelijk, haar gevlekte vacht opgezet om haar groter te laten lijken. In haar ogen was een speelse blik te vinden, maar ergens was er ook een serieuze toon verborgen, want ze wilde haar zusje nog steeds van deze klierkop beschermen.

  Ravenkit werd alleen maar nóg bozer van haar opmerking. 'Jawel!' schreeuwde hij. 'Ik van Ravenstar van RavenClan. En ik heb al mijn eigen kamp,' bromde hij kwaad. 'En dit nest wordt mijn territorium!'
  Shrimpkit keek hem verbaasd en bang aan. Wat was hij nou allemaal aan het zeggen? Ze werd er alleen maar in de war van en zijn boze houding hielp ook zeker niet mee. 'Nou-nou als je wilt dat dit jouw territorium wordt kon je het ook gewoon vragen!' riep ze terug. Met boosheid los je toch niets op? Je kon het altijd maar beter gewoon vragen, wie weet had ze wel gewoon toegegeven.
  Opeens klonk er een luide strijdkreet en sprong Crabkit het nest in, om haarzelf daarna vol tegen het zwarte katertje aan te gooien. 'Geef jij je maar over, Ravenstar. Want ik, Crabstar van CrabClan, bescherm dit nest als deel van míjn territorium!' vertelde ze hem luid en duidelijk, haar vacht opgezet.
  Shrimpkit keek hem grote ogen toe. Nu zou het zéker tot een gevecht komen, dat wist ze nu al. Maar ergens was ze wel opgelucht dat Crabkit haar was komen redden.

Net toen hij terugkwam van met een andere kit spelen, hoorde hij een angstig gepiep. Was dat.. Shrimpkit?? Hij snelde terug naar hun nest en trof zijn zusje samen met Ravenkit aan. Raven was altijd al een lastpak geweest. Maar nu had hij de fout gemaakt om met zijn zusje te sollen. Dat zou hij dus even niet pikken. In zijn ooghoek kwam een calico poesje ook op het tafereel af. Crabkit leek het zo te zien ook door te hebben. Zijn grote zus gooide zichzelf met een strijdkreet tegen de indringer aan. "Geef jij je maar over, Ravenstar. Want ik, Crabstar van CrabClan, bescherm dit nest als deel van míjn territorium!" luidde ze. Ja! Samen zouden ze hem wel verjagen. Hij maakte niet eens een opmerking over de naam van de clan. Hun zusje en het nest verdedigen was voor nu het belangrijkste. Ook Hermitkit wierp zich in het gevecht. Met een paar sprongetjes was hij bij het nest. Hij ging recht voor Shrimpkit staan, zodat niemand haar nog wat kon maken. Die stomme zwarte haarbal had haar al genoeg laten schrikken. "Als je dit nest wilt, dan moet je door ons!!" viel bij zijn grote zus bij.

Shirmpkit probeerde nog even tegen te stribbelen. Alsof vragen had geholpen. Dan had ze gewoon nee gezegd, dat wist hij wel zeker! En technisch gezien had hij gevraagd. Hij had gevraagd of ze zich over wilde geven, en daar had ze nog niet echt een antwoord op gegeven. Ravenkit fronste, waarna hij weer boos met zijn staartje zwiepte en zijn oortje naar achteren legde. ‘Nee, dat werkt niet,’ mopperde hij direct terug. Vragen werkte nooit. Als je iets wou hebben moest je ervoor vechten! Zo werkte het ook met de clans. Zo hadden ze territorium van WindClan gewonnen! Maar opeens kwam iemand anders op het toneel. Een gevlekt poesje kwam op hem af stormen. Door haar grote geschreeuw had Ravenstar zich al kunnen voorbereiden op de aanval en hij zette zich schrap, om na de botsing geïncasseerd te hebben een kopstoot terug probeerde uit te delen. Crabstar. Pfft, ze moesten hem niet laten lachen! CrabClan bestond net anders nog niet. Shrimpkit had geen woord erover gerept. ‘Het is CrabClan die niet bestaat!’ zei hij boos. Maar het duurde niet lang voordat er nóg een kitten op het toneel verscheen. Nu waren er drie! Hey, dit was niet eerlijk!! Ravenstar keek van de ene, naar de ander, naar weer de ander. Het ravenzwarte kittentje wilde niet zo snel opgeven! ‘Oh, ik gá door jullie!’ schreeuwde hij woest. Ravenstar zou zegenvieren, maar hij moest ook toegeven wanneer hij in de minderheid was. Hij zette dreigend een stap naar Hermitkit, om vervolgens een poot uit te slaan naar Crabstar,

Pardon, CrabClan bestond niet? Hij had tot een moment geleden ook nog nooit van RavenClan gehoord! En toen verkondigde de haarbal ook nog eens dat hij door hun zou gaan. Maar hij deed nog niks. Pff, zoiets zei je alleen als je echt aan ging vallen. Zijn zusje leek hem niet te pikken en sprong kwaad op hem af. Mooizo, alles om CrabClan en haar eer te beschermen. Ze was boven op zijn rug beland en siste iets in zijn oor. Hermit verstond niet goed wat ze zei, maar hij ving de woorden "CrabClan" en "echt" op. Wat ze ook zei, ze had gelijk. Ze stond immers aan hun kant. De crèmekleurige kitten besloot haar te helpen. Met een strijdkreet sprong ze op de twee vechtende kittens af. Hij kwam voor ze op de grond terecht en haalde (zonder klauwen) uit naar de zwarte kater. Als de slag ging zoals volgens zijn bedoeling, dan kreeg de lastpak nu een klap op zijn kop.

Oh nee, hij was niet zo slim geweest. Want nu was het één tegen twee, en voor hij het wist werd hij bedolven door kittenvacht. Aah! Crabkit mopperde meteen dat CrabClan wel echt was. Net zo echt als RavenClan. Grommend probeerde hij als een bokkend paard haar van hem af te gooien, maar dat was al snel heel erg vermoeiend en hij zakte bijna door zijn pootjes, voordat hij een klap op zijn kop kreeg. Ravenkit liet een geschrokken piepje uit zijn bek komen. Maar ondanks dat zijn pootjes trilden van inspanning, gaf hij het nog niet op. Hij probeerde Hermitkit een kopstoot te geven, maar hij rolde daardoor voorover en dook als een snoek naar de grond, daarbij Crabkit van zich af lancerend en hopend dat ze precies tegen haar broer aan werd gekegeld. Maar Ravenkit was wel midden met zijn neus op de grond beland. Gelukkig was het een zacht nest, maar hij werd wel geplet door het gewicht van Crabkit. En toen hij overeind kwam, kwam een klein druppeltje bloed uit zijn neus.

  En een gevecht werd het zeker. Shrimpkits blauwe oogjes werden groot van angst en verbazing toen de drie kittens elkaar aanvielen. Natuurlijk was ze blij dat Crabkit en Hermitkit haar waren komen redden maar zoals het nu ging wilde ze niet. Dit was toch geen manier van doen? Ravenkit had dan ook moeten aanvaarden dat twee tegen één ook niet ging lukken en had het gewoon al op moeten geven, accepteren dat hun nest niet bij zijn zogenaamde territorium hoorde. Maar ja, het kwaad was al geschied en er was een heus gevecht gaande.
  Shrimpkit keek om haar heen, maar er waren geen andere kittens of Queens die het gevecht in de gaten hadden, of die het de moeite vonden om het te stoppen. Met een gespannen zucht richtte Shrimp haar oogjes weer op de drie kittens, waarvan twee haar siblings. Dit ging huilen worden, dacht ze. Ze moest iets doen, maar ze wilde ook geen pijn krijgen!
  Toch, op het moment dat Ravenkit op de grond viel met zijn gezicht en weer overeind kwam met een bloedend neusje, hakte Shrimpkit de knoop door. Snel sprong ze op en rende naar de drie strijdende kittens.
  'Stop! Stop!' piepte ze hard, haar stem zo hard en overtuigend mogelijk. Ze keek alle drie de kittens streng aan. 'Stop met vechten, alsjeblieft! Dit heeft toch geen zin?? Kijk wat er gebeurd is, er raken kittens gewond!' riep ze en ze wees met haar staartje naar Ravenkits bloedende neus. 'Heb wat respect voor elkaar!'

Bokkend gooide de zwarte kit zijn zusje van zich af. Ohnee, nu ging alles mis. Dat voelde hij gewoon. Met een smak landde de kater op een steen en toen hij opkeek, was er een druppeltje bloed bij zijn neus te zien. Lekker voor hem. Moest hij maar geen onschuldige Shrimp aanvallen. Dan kreeg je met haar broer en zus te maken hoor. Maar zijn crèmekleurige zusje was het hier niet mee eens. Ze sprong op en sprak hen er ferm op toe dat ze moesten stoppen. Hij had haar nog nooit zo fel gezien. Een trots gevoel overviel hem. Hoe stom ze nu ook deed, ze kwam wel voor zichzelf op. Crab dacht hier duidelijk anders over, want ze ging tegen haar in met dat dit toch echt zijn eigen schuld was. Natuurlijk was hij het met hiermee eens, maar ergens vond hij Shrimp nu wel cool. Verward keek hij van zijn ene zusje naar de andere, naar Ravenkit en weer opnieuw naar zijn zusjes. Wat nu?

Ravenkit keek nog verward op, het bloed van zijn neus likkend en de smaak van ijzer vulde zijn bekje. Juk! Maar opeens sprong Shrimpkit in de strijd, hopend het gevecht te sussen met haar geschreeuw. Ravenkit legde de oren in zijn nek en kijk haar boos aan. Hij wist dat ze het ergens lief bedoelde, maar hij wilde haar medelijden niet. ‘Ik heb je hulp niet nodig,’ bitste hij tegen haar. Crabkit had daarentegen helemaal geen medelijden met hem. Ze kirde meteen dat het zijn eigen schuld was. Hij keek haar fel aan. Hermitkit hield zijn bek. Goedzo. ‘Het is wel jullie schuld! Jullie gingen drie tegen één, dat is niet eerlijk!’ En ook al was Ravenkit ouder, hij was niet zoveel sterker. Hij was relatief klein voor een katertje, genen die hij van zijn compacte moeder had geërfd. Hij leek meer op haar dan op zijn vader. Iets wat hij nu wel kon vervloeken. Normaal had hij daar helemaal geen moeite mee, maar hij had nu wel wat extra hoogte en spierballen wel kunnen gebruiken. Ravenkit staarde boos naar de drie broertjes en zusjes. Hij voelde zich nog steeds omsingeld, terwijl hij weer zijn tong of zijn bloedende neusje liet gaan.

  'Ik help je hulp niet nodig,' bitste de zwarte kater echter tegen haar, wat haar even verbaasd naar hem op deed kijken. Nou ja zeg, ze was hem aan het helpen hier! Waarom moest hij nou weer zo reageren??
  'Ja, dus? Dat is zijn eigen schuld,' ging Crabkit er natuurlijk weer gelijk tegenin.
  Shrimpkit keek haar even boos aan. Ravenkit was dan misschien wel degene die als eerste begonnen was, dat was geen reden om nu zo te doen nadat hij duidelijk gewond was geraakt. Aan bloedens toe! Hermitkit bleef ook stil nu, dus Shrimp had ook geen idee wiens kant hij koos op dit moment.
  'Het is wel jullie schuld! Jullie gingen drie tegen één, dat is niet eerlijk!' riep Ravenkit naar Crab.
  Shrimp zuchtte en richtte haar blauwe oogjes naar hem. 'Ik vocht helemaal niet mee hoor,' miauwde ze, een tikkeltje geïrriteerd. 'Laten we dit nou maar gewoon stoppen, dit heeft geen zin zo,' vervolgde ze, waarbij ze ook haar twee siblings aankeek. 'Elkaar pijn doen maakt alleen maar alles erger. Je lost niets op met vechten, je kan het beter uitpraten,' stelde ze voor. Ze keek de kring van kittens rond. Nou? Wat vonden ze? Iemand moest haar toch gelijk geven? Ze keek even naar Hermit, zoekend naar steun. Hij had nog geen duidelijke mening gegeven, dus ze kon zijn steun hier wel goed gebruiken.