Shrimpy Shrimp

Crabkit was al druk bezig geweest die ochtend, maar nu kwam ze terug bij haar nest, wat zoals gewoonlijk nog steeds een kat er in had liggen. Het leek soms wel alsof haar zusje nooit iets deed of te bang was om buiten het nest te komen. Shrimpkit was altijd al bang om mee te doen met haar en hun broertje, Hermitkit, al speelden ze altijd wel een beetje ruw. Maar alsnog, iedereen speelde wel eens ruw en zonder te spelen of ontdekken zou Shrimpkit echt geen vriendjes krijgen. Toch zei het gevlekte poesje dit niet tegen haar zusje. Hermitkit zou dan vast woedend worden omdat Shrimpkit het niet goed op zou vatten. Ze vond dan ook maar dat haar zusje wat harder moest worden en zich niet altijd moest aanstellen om een paar woorden. Het was dan ook dat ze op haar wat timide zusje afstapte en een bewuste blik op haar richte. "Shrimpy, het wordt tijd dat je eens wat gaat doen wat je normaal niet zou doen. We gaan ontdekken!" kondigde ze aan op een toon die aangaf dat ze geen tegenspraak wilde. Niet dat haar zusje die zou geven, met hoe ze nooit echt voor haarzelf op leek te komen in hun korte leventjes.


+Shrimpy

  Shrimpkit was helemaal content en vrolijk met een klein mosballetje aan het spelen. Het ding had hun mama in het nest gelegd en Shrimpkit vond het leuk om er tegen aan te tikken en om te zien hoe het telkens terug rolde als het de rand van het nest bereikte. Zo kon ze in haar eentje met het balletje spelen, zonder dat het te hard ging. Hoe sommige kittens samen speelden met de mosballetjes vond ze maar niks. Het ging haar altijd veel te ruw.
  Ze had nog wel wat langer willen spelen, maar Crabkit kwam het nest in en richtte haar een bewuste blik op. Shrimpkit keek haar vragend aan. 'Shrimpy, het wordt tijd dat je eens wat gaat doen wat je normaal niet zou doen. We gaan ontdekken!' kondigde haar zus aan, op een toon die ze wel vaker had. Meestal betekende het dat ze geen tegenspraak wilde, maar Shrimpkit kon zich niet herinneren dat er een tijd was dat ze dat wel wilde. Maar goed.
  Geschrokken keek ze Crab aan. 'Ontdekken? Wat dan? Ik heb het nest al gezien hoor,' miauwde ze met een kleine nerveuze grinnik. Ze wist ook wel dat Crabkit buiten het nest bedoelde, maar misschien wilde ze het wat rustiger aan doen vandaag? Hoopte ze...

Haar zusje keek haar aan met een vragende en wat domme blik toen ze aankondigde dat ze gingen ontdekken. Het was niet alsof het zo moeilijk te begrijpen was. Je stond op met je luie kont, klom het nest uit, en ging ontdekken. Maar blijkbaar snapte haar zusje dat niet. Het was ook niet alsof Shrimpkit iets gecompliceerds aan het doen was wat haar het concept van ontdekken niet zouden laten kunnen begrijpen. Het enigste was ze aan het doen was geweest was een mosballetje heen en weer slaan tegen de rand van het nest. Praat over saai! Crabkit was eeuwen geleden als over de pret die een mosbal gaf heen en was begonnen met het ontdekken van de nursery en katten ontmoeten. "Pff, het nest had je in een dag al gezien! En het enigste wat je hier doet is slapen. Nee ik heb het over de nursery, andere katten ontmoeten," vertelde ze haar zusje in een grootse stem, het proberend aantrekkelijk te klinken zodat ze haar makkelijker mee kreeg. "Ik ben zelfs al in het kamp geweest en heb een apprentice ontmoet!" vertelde ze opschepperig. Ze vertelde er natuurlijk niet bij dat ze de apprentice boos had gemaakt en alles wat daar bijhoorde. Dat zou niet echt iets zijn om over op te scheppen. Juist niet. Maar ze was wel slimmer dan dat te vertellen en dus zou niemand iets te wijzer zijn...Tenzij ze met die apprentice gingen praten.

  Helaas was haar hopen niet gelukt. 'Pff, het nest had je in een dag al gezien! En het enigste wat je hier doet is slapen. Nee ik heb het over de nursery, andere katten ontmoeten,' vertelde Crabkit met een grote stem.
  Yep, dat had ze al verwacht. Shrimpkit zuchtte. 'Maar-'
  'Ik ben zelfs al in het kamp geweest en heb een apprentice ontmoet!' vertelde Crab toen. Het klonk wel opschepperig hoor.
  'Echt waar?' vroeg Shrimp ongelovig. Ging zij serieus het kamp al uit?? Én een Apprentice ontmoet? 'Hoe was dat?' vroeg ze, ergens toch we nieuwsgierig. Op zich wilde ze best wel weten hoe het buiten de Nursery eruit zag, maar ze was er nog niet aan toe om het zelf ook echt te zien. Het was allemaal heel groot en spannend, dat ze wist ze al wel. Zelfs de Nursery had ze ook al nog niet helemaal gezien. Ze wilde het liever allemaal op een rustig tempo doen, en niet haasten.

Haar zusje leek haar niet te geloven. Nou zeg! "Heus waar!" bracht ze er tegen in. Ze was heus niet aan het liegen. "Maar de apprentice was maar stom," vertelde ze op nonchalante toon. Beter even wat minder sensationeel laten lijken dan het echt was geweest, want een ruzie was niet waar ze haar eerste keer buiten de nursery om bekend wilde hebben staan. "En het kamp is veel groter en interessanter dan de nursery, maar ik weet wel zeker dat jij daar nog niet klaar voor bent. Daarom gaan we de nursery maar verder ontdekken," Misschien zou het haar zusje aansporen dat ze niet klaar was om wel buiten de nursery te gaan ontdekken, maar Crabkit verwachtte van niet. Shrimpkit kwam niet vaak voor haarzelf op, gaf niet vaak een weerwoord. Nee, haar zusje was een beetje een meeloper en dat soms niet eens. Voor haar was het natuurlijk geweldig, want zij was de leider, maar het zorgde er ook voor dat haar zusje niet veel interessants deed. "Dus kom op! Uit het saaie nest en op avontuur!" spoorde ze verder aan. Niet veel geduld hebbende voor haaar twijfelende zusje.

  'Heus waar!' bracht Crabkit er tegen in. 'Maar de apprentice was maar stom,' vertelde ze nonchalant.
  Shrimpkit wiebelde even met haar oortjes. Een Apprentice die stom was? Daar twijfelde ze aan. Nou oké, sommige katten waren misschien niet zo aardig, maar ze wist ook hoe Crabkit kon zijn. Ze wilde niet per se geloven dat die Apprentice stom was omdat Crabkit zei dat ie dat was.
  'En het kamp is veel groter en interessanter dan de nursery, maar ik weet wel zeker dat jij daar nog niet klaar voor bent. Daarom gaan we de nursery maar verder ontdekken,' probeerde Crab haar aan te sporen. 'Dus kom op! Uit het saaie nest en op avontuur!'
  Shrimpkit zuchtte even en keek om zich heen, alsof ze misschien iets of iemand zou vinden die haar zou komen redden. Maar niets. Ze richtte haar blauwe oogjes weer op haar zus. 'Ik weet niet hoor...' sprak ze twijfelend. 'Het is zo.. Groot...'

Groot? Natuurlijk was het groot! Maar de queens in de nursery waren ook groot en daarvoor was Shrimpkit toch ook niet bang. "Groot is niet iets wat je aanvalt. Tijd om niet meer zo bang te doen en gewoon eens pret te hebben!" Snapte haar zusje nou echt niet dat ze probeerde te helpen. Ze probeerde haar wat avontuurlijker te maken en als ze wat andere kittens zouden ontmoeten zou ze daarmee vrienden kunnen worden. Dat ging niet als ze alleen maar bang in een nest bleef liggen. "En voor je wat zegt. Nee, in een nest liggen is niet pret hebben," miauwde ze er nog gauw achteraan. Geen sprake van dat ze haar zusje haar zinnetje gaf en haar hier alleen zou laten liggen. Dit was uitkijken voor Shrimpkit op de manier hoe zij wist hoe het moest. Een hardhandige aanpak en niet de poezelpootjes die Hermitkit gebruikte.

  'Groot is niet iets wat je aanvalt. Tijd om niet meer zo bang te doen en gewoon eens pret te hebben!'
  Shrimpkit keek haar zusje weifelend aan. Eeeh, Crabkit had volgens haar niet helemaal door in hoeverre pret hebben hetzelfde was voor hun. Shrimp kon zich prima vermaken in der eentje, in het nest, met bijvoorbeeld die mosbal. Maar Crab, en Hermit ook trouwens, wilde allebei zó graag de Nursery uit. Shrimp vond dat niet echt een prettig idee, nu al de Nursery uit.
  'En voor je wat zegt. Nee, in een nest liggen is niet pret hebben,' miauwde Crabkit nog gauw.
  Tja, daar zijn de meningen dus over verdeeld. 'Ik kan mezelf anders prima vermaken hoor,' bracht Shrimp er tegenin, ergens wel een beetje zat dat Crabkit haar maar bleef pushen. Wat begreep ze er niet aan dat ze gewoon nog niet klaar was daarvoor?

Prima vermaken? Pff, dat mosballetje zou ze over een paar dagen ook wel zat worden. "Ja maar je maakt geen vrienden. Wil je een apprentice worden zonder al een paar vrienden hebben te gemaakt?" vroeg Crabkit haar zusje misschien wat hardhandig. "En alle andere kittens komen niet naar jou toe, jij moet naar hen toe. Er zal vast wel een saaie, rustige kitten zijn waar je mee kunt praten. Maar die moeten we wel eerst vinden." Snapte Shrimpkit dat dan echt niet. Je wilde toch niet heel je leven vriendloos blijven alleen omdat je verlegen was. Zo bot zei Crabkit het dan ook nog net niet, maar ver daar vanaf was ze niet. "Dus verman je en kom mee," Als ze nu nog steeds zou schoorvoeten zou ze haar zusje echt het nest uit gaan trekken. Dit werd toch te gek, straks zou ze een kluizenaar zijn. Crabkit was nu nog bereid om haar te helpen maar straks echt niet meer, in het latere leven zou ze er alleen voor staan.

  'Ja maar je maakt geen vrienden. Wil je een apprentice worden zonder al een paar vrienden hebben te gemaakt?' vroeg Crabkit haar zusje. 'En alle andere kittens komen niet naar jou toe, jij moet naar hen toe. Er zal vast wel een saaie, rustige kitten zijn waar je mee kunt praten. Maar die moeten we wel eerst vinden.'
  Shrimpkit keek haar oudere zus onzeker aan. Ze wilde inderdaad niet vriendloos zijn, maar ze geloofde er wel in dat ze uiteindelijk wel vrienden zou krijgen. Uiteindelijk moest dat toch wel goed komen? En er zijn altijd wel kittens die ook op jou af kwamen, anders zou zij de enige op de hele wereld zijn die op anderen afstapte, maar dat was natuurlijk niet logisch. Ze kon echt niet de enige zijn daarin.
  'Dus verman je en kom mee.'
  Shrimp keek op. Ze twijfelde nog steeds, maar ze wilde haar zus niet boos hebben. Ze zuchtte diep en kwam uiteindelijk aarzelend overeind. 'Ik weet niet hoor...' miauwde ze toch nog onzeker. Misschien kon ze er toch nog onderuit komen.

  'Jij weet nooit iets, Shrimp. Daarom heb je mij om je te leiden nou, kom op!' Daarna duwde haar zusje tegen haar aan om haar zo vooruit te duwen.
  Shrimpkit wilde nog tegenstribbelen maar wist dat dat niet ging werken. Crabkit was sterker dan zij was en ze wist ook dat ze nooit zou stoppen met zeuren als ze niet toegaf en meeging. Een zucht verliet haar bekje en uiteindelijk zette ze uit zichzelf stapjes naar voren. Ze stopte bij de rand van het nest en keek achterom, hopend dat Crab haar voor zou gaan. Ze was heus wel eens buiten het nest geweest, maar nog steeds. Als ze wilde leiden, dan moest ze wel gaan leiden.

  'Shrimpkit als je bang gaat blijven ga je niets bereiken. Niets komt uit zichzelf goed, niets gebeurd van zichzelf. Je gaat nooit dapperder worden als je niet iets gaat doen, want dan blijf je in je stomme veilige bubbel en word het alsmaar moeilijker om er uit te komen,' kwam Crabkits harde toon opeens.
  De kitten keek geschrokken achterom. Waar kwam dat nou weer vandaan? Wat had ze nu weer verkeerd gedaan?
  'Dus zie maar of je me volgt, ik ben hier klaar mee. Blijf anders lekker eenzaam,' mompelde Crabkit toen, waarna ze een paar stappen van haar vandaan liep.
  Shrimpkit was even met stomheid geslagen. Waar was dat nu weer voor nodig? Ze ging toch met haar mee? Ze wilde alleen wachten op haar, achter haar aan het nest uit gaan. Dat ze wat bangig was kon zij ook niets aan doen, zo was ze nu eenmaal. Maar ze was het zat dat haar zus elke keer weer zo gemeen reageerde.
  'Nou, je hoeft echt niet zo gemeen te doen hoor!' riep ze achter Crabkit aan. 'Ik wilde al met je meegaan maar als je zo doet dan hoeft dat ook niet meer!' Zo, dat was gezegd. Boos draaide Shrimpkit zich weer om en ging weer op haar plekje in het nest liggen. Crabkit moest maar leren geduld te hebben.

  'Dan kom je toch lekker niet mee, maar bij mij niet komen huilen als het later allemaal fout gaat en je geen vrienden hebt,' was Crabkits reactie.
  Shrimpkit snoof geïrriteerd. Dat zal ze zeker doen dan. Crab was niet iemand waar ze kwetsbaar wilde zijn nu, dat had ze nu mooi verpest. Nu zal ze lekker altijd naar Hermitkit toe gaan als ze hulp nodig had voor iets, want hij was tenminste wel aardig en lief. Shrimp wist dat hij af en toe wat ongeduldig was, ook door haar. Maar het was nooit zo erg als haar oudere zusje. Het kreng.
  'Anderen zijn tenminste wel aardig!' riep ze de calico kitten dan nog na, waarna ze met een 'hmpf' haar kopje op haar pootjes legde. Zo lag ze prima. Veel beter dan met haar bazige zusje door de Nursery heen banjeren.

- topic uit