[Final assessment] Today's the day

Vandaag was de dag, de dag dat Settledpaw zijn final assessment zou krijgen. Hij was er zeker van dat de apprentice er klaar voor was, maar het zou natuurlijk afhankelijk zijn van hoe hij vandaag zou presteren. Eerst zou hij de apprentice laten jagen, terwijl hij hem in de gaten hield en dan zijn vechten testen. Voor nu wachtte hij geduldig tot Settledpaw er zou zijn zodat ze zouden kunnen gaan beginnen. Ergens was het handiger geweest om misschien een andere kat erbij te hebben voor het vechten deel, maar hij zou de apprentice er ook zelf wel op kunnen beoordelen.

[Settledpaw]

Final assessment
Deel 1:
Jagen
Deel 2:
Vechten

Settledpaw was bloednerveus. Zo nerveus, dat hij er misselijk van was. Acorndust had gezegd dat hij klaar was, klaar om zijn final assessment af te leggen. Maar was hij dat? Ja, hij had de leeftijd. Hij had de training gehad. Maar toch had hij het gevoel alsof hij Acorndust had teleurgesteld. Hij had genoeg fouten gemaakt. Acorndust moest eens weten, helemaal wat door zijn hoofd spookte als hij dacht over RiverClan. Maar nee, hij moest zich nu bewijzen. Hij kón jagen. Hij kón vechten. Settledpaw kwam uit de apprentice den, schudde zich kort uit, gaf zichzelf een snelle wasbeurt en volgde zijn weg naar buiten. Hij was toch te misselijk om iets te eten. Nee, hij moest zich nu maar focussen op de taak die voor hem lag: warrior worden. Hoe vreemd dat nu opeens klonk.
Settledpaw zag dat Acorndust al op hem wachtte. Settledpaw gaf zijn mentor, die hem de afgelopen manen zo geduldig had begeleid in zijn trainingen, een knikje als begroeting. Zijn groene ogen stonden echter troebel. Waarom voelde hij geen enthousiasme? Geen tintelingen van plezier. Waarom kon nooit iets normaal? ‘Goeiemorgen, Acorndust,’ miauwde Settledpaw dan ook iets vlak. Hij moest zichzelf even vermannen. Nog even en dan was hij er vanaf.

Hij hoopte dat Settledpaw niet te gespannen zou zijn, ook al was een beetje spanning nooit verkeerd natuurlijk. "Goedemorgen" Begroette hij de apprentice terug, zodra deze zich bij hem gevoegd had. "Vandaag is het tijd voor je final assessment." Sprak hij rustig en gebaarde de apprentice hem te volgen voor hij het kamp uit stapte. Hij stapte door naar een plek die makkelijk te herkennen zou zijn. "Het eerste deel is jagen. Je hebt tot zonhoog om zo veel mogelijk prooi te vangen en hier naartoe te brengen. Ondertussen dat je aan het jagen bent zal ik je in de gaten houden, maar je zult het volledig alleen moeten doen." Sprak hij rustig. "Als je er klaar voor bent, mag je beginnen." Hij knikte kort bemoedigend naar de apprentice, afwachtende wanneer hij zou beginnen.

Zijn begroeting werd terug geantwoord. Settledpaw keek strak naar voren en voelde opnieuw een vlaag van misselijkheid toen Acorndust zei dat het tijd was voor zijn final assesment. Hij volgde zijn mentor dan ook zonder verder een woord te zeggen. Al snel kreeg hij zijn eerste opdracht. Jagen, tot zonhoog. Hij had dus best wel een hoop tijd om prooi te verzamelen, zoals een normale patrouille. Hij knikte dan ook toen Acorndust zei dat hij mocht beginnen. Het was raar om te bedenken dat zijn mentor hem op de hielen zou zitten als hij ging jagen. Settledpaw haalde eens diep adem. Oké, tijd om zijn beste pootje voor te zetten.
Settledpaw sprong het naaldwoud in. Hij wou beginnen op een plek waar hij gemakkelijk wat prooi kon vinden. En meestal waren tussen de dennen genoeg muizen, vogels en soms wel eekhoorns te vinden. Settledpaw probeerde zich te focussen, maar het was moeilijk voor de jonge kater. Oké, eerst de wind checken. Zijn kopje en staart gingen omhoog om te voelen waar de wind vandaan kwam, om vervolgens met zijn rug tegen de wind verder ging. Hij opende zijn bek op de lucht te proeven. Hij snelde zich haastig voort toen hij nog niets opmerkte. Totdat hij muis ontdekte. Settledpaw viel in een jachthouding, zoals hij al honderd keer eerder had gedaan, maar hij was iets uit balans. Toen hij de muis zag, sloop hij ook iets slordig, zodat de muis al wegsnelde voordat hij de kans kreeg om hem te vangen. Hij deed nog een wanhopige poging om hem toch nog te pakken, maar de prooi was al in een hol voordat hij hem had ingehaald. Settledpaw vloekte zachtjes, dit begon weer lekker. Nee, hij moest zich focussen, dit was zijn final assessment. Settledpaw rechtte zijn schouders, en vervolgde zijn weg. Het duurde even, ondanks dat het newleaf was, was de prooi nog niet heel uitbundig. Toen merkte hij een houtduif op. Settledpaws mond begon te wateren toen hij de grote vogel zag. Hij wist dat hij vogels anders moest benaderen. Zonder er teveel bij na te denken, viel hij in een sluiphouding en benaderde de vogel die op de grond aan het pikken was, snel en lichtvoetig. Vliegensvlug maakte hij een sprong en plukte de opvliegende vogel uit de lucht. Een tevreden grijns sierde zijn gezicht. Hoppa! Afgeleid door zijn succes kwam er meer zelfverzekerheid in hem. Dit was jagen, dit was een alledaags taakje, hij kon dit inmiddels.
Wetend dat als hij Acorndust wilde onder de indruk wilde maken, moest hij veel verschillende prooi weten te vangen. Settledpaw vervolgde zijn jacht. Een woelmuis kwam op zijn pad, en met dit keer een goeie sluiphouding, wist hij de muis te vangen zonder dat het prooidier het door had. Settledpaw begroef de muis bij zijn duif, waarna hij verder op pad ging naar het moeras. Hij wilde laten zien dat hij een échte ShadowClanner was en in het moeras kon jagen. Langzamerhand werd de grond blubberiger. Hij bewoog zich handig op de stevigere stukken aarde. Kikkers en hagedissen leefden hier meer. Settledpaw wist dat je nu handiger moest zijn dan stil. Kikkers waren nou eenmaal heel onvoorspelbaar, maar niet slim. Settledpaw zag verderop een dikke pad zitten. Settledpaw keek naar de bodem, links was water, rechts was een struik. Als hij hem richting de struik kon jagen, kon hij hem nog tussen de takken uit vissen, in het water was hij weg. Settledpaw maakte een boogje naar links. Toen de pad hem opmerkte begon hij over de modder te springen. Zonder uit te glijden sprong Settledpaw tussen het water en de pad, waarna de pad veiligheid in het struikje zocht. Als verwacht. De apprentice benaderde de struik en stak zijn poot tussen de takken, waar de pad geen kant meer op kon. Hij sloeg zijn nagels in het dier en trok het ertussenuit. Settledpaw tilde de prooi naar een veilig plekje, waarna hij tevreden naar zijn vangst keek. Dit ging weliswaar ook nog goed!

Geduldig wachtte hij tot de apprentice in beweging zou komen. Hij zou de kater niet in de weg zitten bij het jagen en ook niet helpen. Zachtjes sloop hij achter de apprentice aan, zodat hij goed zou kunnen zien wat Settledpaw zou gaan doen. De eerste prooi die de apprentice probeerde te vangen was een muis, maar deze snelde er vandoor voor Settledpaw een kans had om hem te vangen. Voor zover hij kon zien kwam het door de sluipmethode, maar dat kon ook door zenuwen komen. De eerste ging wel vaker mis vanwege de druk ineens. Hij kon het niet helpen om een kleine tevreden gevoel te krijgen toen er een houtduif als eerste gevangen werd. Snel genoeg werden er meer prooien gevangen en er was ook nog een varieteit aan. Zonhoog begon dichterbij te komen, maar er zou nog wat tijd zijn. Hij wachtte dan ook af of Settledpaw nog wat anders zou gaan proberen.

Settledpaw was tevreden met zijn bijeengeschrapen prooi, maar hij kon het niet helpen om door te blijven gaan totdat Acorndust weer ergens uit de bosjes kwam springen. Vlaag bleef zijn geur namelijk in de buurt, en hij voelde zich plotseling weer heel erg bekeken. Hij verstrakte zijn blik en wilde verder gaan. Ergens wilde hij nog een indrukwekkend prooi aan zijn collectie toevoegen. Het was immers zijn final assessment. Settledpaw haalde eens diep adem en concentreerde zich. Nog één prooi, en dan was zonhoog alweer bijna om de hoek.
Settledpaw bewoog verder door het moeras, totdat zijn ogen op een salamander vielen. Hij verborg zich achter een kleine struik en keek hoe het beest zich voortbewoog. Ze waren vliegensvlug, dus het zou een lastige prooi zijn. Settledpaw sloop muiszacht over de modder, precies de goeie plekken vindend waar het stevig genoeg was. Pas toen hij vlakbij was durfde hij een sprong te maken, en landde precies met beide voorpoten op de salamander. Met een snelle beet in zijn nek doodde hij het beestje. Hij snorde tevreden met zijn laatste prooi. Zijn staart ging omhoog. Dit ging verassend goed! Het was alsof StarClan hem bijstond. Alsof ze precies wisten dat hij een beetje zelfvertrouwen nodig had.

Hij gaf Settledpaw nog de tijd om een volgende prooi te vangen, want de apprentice leek deze op het spoor te zijn. Eenmaal de salamander gevangen was, stapte hij uit zijn schuilplaats. De apprentice had waarschijnlijk al het vermoeden dat hij in de buurt was, want anders had hij Settledpaw ook niet in de gaten kunnen houden. "Goede vangst, laten we alles verzamelen en teruggaan naar de startpositie." Het was tenslotte makkelijker als ze de prooi in de buurt hadden voor waar het volgende deel zou zijn. Hij gebaarde de apprentice hem te volgen.

Opeens stond Acorndust weer voor zijn neus. Kort keek hij geschrokken naar zijn mentor, maar hij knikte al snel instemmend. Had hij het goed genoeg gedaan? Hij had wel wat gevangen, maar was het genoeg? Was het normaal voor een final assessment. Hij durfde het niet aan Acorndust te vragen nu ze nog bezig waren. Hij trippelde achter zijn mentor aan, klemde de salamander tussen zijn kaken en sprong richting de kikker die hij daarvoor had gevangen. Nu was het alleen nog zaak de duif en de muis op te halen, en dan zouden ze verder kunnen gaan met de assessment: vechten!

Hij pakte de rest van de prooi die gevangen waren onderweg op. Snel genoeg waren ze weer terug bij de plek die hij uitgekozen had en legde de prooien aan de zijkant neer, zodat ze niet in de weg zouden liggen voor wat er nu ging komen. Geduldig wachtte hij tot Settledpaw ook bij hem kwam. "Dat was het eerste deel, dan nu tijd voor het tweede, vechten." Begon hij rustig. "Klauwen en tanden mogen natuurlijk niet gebruikt worden. Dit is om te zien hoe je je kunt redden in een gevecht." Dat leek hem duidelijk, maar beter zeggen dan dat het niet duidelijk was. "Jij mag de eerste zet doen." Hij ging wat steviger op zijn poten staan, wachtend op wat de apprentice zou doen.

Eenmaal de prooien netjes opgeborgen was het inderdaad tijd voor deel twee. Settledpaws poten tintelden van nervositeit. Acorndust zou zich vandaag vast niet inhouden. Maar hij was inmiddels ook gegroeid. Hij was niet zo groot als de statige deputy, maar hij was sterker geworden, handiger. Settledpaw knikte bij zijn opmerking over klauw én tand, terugdenken aan een akkefietje in hun eerste training samen. ‘Natuurlijk,’ stemde hij in. Settledpaw zou bewijzen dat hij volwassen was, professioneel. En het brandde in hem om vandaag van Acorndust te winnen. Ook al was hij een doorgewinterde warrior, Settledpaw moest het slim en handig aanpakken vandaag.
Hij dook lager bij de grond toen Acorndust zei dat hij de eerste zet mocht maken. Hij liep eerst met een boog naar rechts, verwachtend dat de kater met hem mee zou draaiden. Toen schoot hij opeens weer naar links en stormde naar Acorndust zijn achterpoot, waar hij zijn voorpoot achter probeerde te haken om zijn balans te laten verliezen, waarna hij zich weer vliegensvlug omdraaide om niet zijn rug naar zijn mentor gekeerd te houden.

Hij kon het niet helpen om kort te glimlachen bij de reactie van de apprentice. Het was niet alsof hij per se gedoeld had op wat er bij een andere training was gebeurd, maar het was belangrijk dat het nog een keer genoemd werd. Hij hield zijn blik op Settledpaw gericht zodat hij kon zien wat de apprentice als eerste van plan was. De kater ging eerst naar rechts, waardoor hij zelf langzaam meer draaide, maar wel op zijn hoede voor wat er zou gaan komen. Hij wist dat de apprentice nu groter was, dus dat hij ook meer kracht zou hebben. Hij moest er dan ook voor oppassen. Zodra de apprentice dan ook naar links schoot plots besloot hij dat het beter was om een aantal passen terug te zetten, zodat hij buiten bereik was. De apprentice had duidelijk naar zijn achterpoot gemikt en het was dus maar goed dat hij de passen naar achteren gezet had, zodra de ander in beweging kwam. Hij was alleen niet van plan om in te houden nu, dus spande hij zijn spieren direct aan en sprong richting de apprentice, proberend op zijn rug te komen.

Settledpaw gromde gefrustreerd toen hij miste. Hij was gelukkig op tijd omgedraaid, want de grote deputy probeerde op zijn rug te springen. Dat ging hij dus mooi niet laten gebeuren! Dat zou zijn dood worden! Settledpaw liet zich op zijn zij vallen en rolde weg bij zijn mentor. Hij krabbelde snel overeind, de naalden zaten nog in zijn vacht, maar dat deerde hem nu niet. Settledpaw sprong naar voren en sloeg een afleidende slag naar de oor van zijn mentor, maar hij hield zijn kop laag en probeerde meteen daarna met zijn kop tegen de borstkast van zijn mentor te beuken. Was het een echt gevecht geweest, had hij zich niet ingehouden om in zijn voorpoten te bijten, maar Settledpaw had geleerd van vorige keer. Nee, dit keer zette hij door, hield de kracht in zijn achterpoten en ploegde door tegen zijn mentor, zijn poten strategisch proberend achter de voorpoten van zijn mentor te zetten om hem in een fout te dwingen.

Zijn sprong miste omdat Settledpaw aan de kant rolde. Snel draaide hij zich om toen hij op de grond geland was, waar hij naar beneden dook om de poot die naar zijn oor ging te ontwijken. Zodra hij zich weer overeind drukte kwam Settledpaw alweer naar hem toe, proberende zijn kop tegen zijn borstkast te drukken. Dit gebeurde dan ook, maar voor hij de apprentice kans gaf om zijn actie door te zetten, kwam hij omhoog op zijn achterpoten, proberend zijn voorpoten neer te brengen op de schouders van de ander en hem zo tegen de grond te drukken.

Settledpaw was te overmoedig geweest. Acorndust stond alweer op twee achterpoten. Settledpaw schrok en zijn groene ogen werden groot. Hij voelde twee zware poten op zijn schouders vallen en de zwaartekracht deed de rest van zijn werk. Settledpaws kop zat onder Acorndust zijn buik en hij gromde gefrustreerd. Het enige wat hij nog kon bewegen waren zijn achterpoten. Hij zag nog maar één optie. Hij liet zichzelf iets op zijn rechterschouder rollen zijn mentor zijn gewicht, kort zijn buikvacht zichbaar latend, maar al snel spande hij zijn buikspieren aan, trok zijn achterlijf op en probeerde een achterpoot onder Acorndust zijn kin te plaatsen. Alles om zijn greep maar iets te laten verslappen zodat hij weg kon kruipen.

Hij kreeg de apprentice naar de grond, maar deze was duidelijk niet van plan om stil te blijven liggen. Settledpaw begon onder zijn poten te bewegen, maar hij probeerde hem tegen de grond te blijven drukken. Toch wist de apprentice te draaien, waardoor er een poot tegen zijn kin aankwam en zijn grip losser werd en de apprentice waarschijnlijk een kans zou hebben om aan hem te ontsnappen. Hij wist dat als dat zou gebeuren hij klaar zou moeten zijn voor een volgende aanval.

Op het moment dat hij Acorndust zijn greep voelde verslappen, zag hij zijn kans schoon. Hij wiebelde zich uit zijn mentors greep en krabbelde hijgend overeind. Kort keek hij zijn mentor bedenkend aan, die de tijd zou hebben gehad om zich klaar te maken voor een tegenaanval of zich schrap te zetten. Maar Settledpaw wist niet van opgeven. Hij wílde dit goed doen, hij wilde de deputy tegen de grond krijgen. Hij kón wel vechten. Hij zou ook een aanwinst zijn geweest in het gevecht van RiverClan en WindClan mocht het nog erger uit de hand zijn gelopen. Hij was geen bange apprentice meer. Hij was een warrior! Met een zelfverzekerde blik en hernieuwde kracht stormde hij op zijn mentor af, waarna hij omhoog sprong, de illusie wekkende dat hij op zijn mentor wilde springen, maar hij had zijn ogen gezet op een plek naast zijn mentor, hopende dat hij weg zou gaan proberen te rollen in reactie op zijn poging. Het was een kans van vijftig procent dat hij naar links of naar rechts zou rollen. Als hij naar rechts zou gaan was hij er klaar voor, dan zou hij bovenop hem landen en dan zou Settledpaw kans krijgen op kwetsbare plekken. Het was een gewaagde zet, maar hij moest íéts verzinnen.

Hij zette zich schrap voor de volgende actie van de apprentice, welke de lucht in sprong, waarschijnlijk proberende op zijn rug te springen. Hij wist dat hij meerdere keuzes zou hebben, een was blijven staan, de ander was uit de weg proberen te rollen. Dat laatste was vaak het verstandigere om te doen en dat deed hij dan ook. Maar al snel bleek dat Settledpaw naast hem gemikt had in plaats van boven hem en dat de apprentice nu direct boven hem was. Hij wachtte tot de ander in de buurt was en draaide toen door, hopende de apprentice met zich mee te trekken.

No way, Acorndust zou niet zo gemakkelijk van hem wegkomen. Hij had de goeie kant op gegokt en was nu boven de kater, maar hij was van plan door te rollen om eronderuit te komen. Settledpaw landde dus ook een haar naast de kater. Maar híj lag nog, en Settledpaw stond op zijn klauwen. Hij aarzelde dus ook geen seconde op nu wél bovenop zijn mentor te duiken, zijn poten op zijn schouders waarbij hij hem tegen de grond probeerde te drukken. Hij gromde en liet zijn tanden zien, maar zonder ook maar ene intentie nemend om de kater daadwerkelijk aan te vallen. Hij wilde alleen laten zien – mocht het zover komen – dat hij in staat was het te doen.

Het was hem niet gelukt om Settledpaw met zich mee te nemen. In plaats daarvan landde Settledpaw net naast hem, waardoor de ander sneller kon reageren dan hij. Deze keer sprong de apprentice bovenop hem en probeerde hem tegen de grond te drukken. Vrijwel direct liet hij zich kort slap vallen, in de hoop dat de ander zijn grip iets zou verslappen voor hij zich met alle kracht omhoog drukte om Settledpaw van hem af te krijgen.

Acorndust leek onder Settledpaws klauwen vloeibaar te worden. Hij verloor dus ook zijn grip op zijn mentor en probeerde met krabbelde klauwen zich sterk te houden bovenop de deputy. Maar de kater kwam opeens weer overeind, alsof Settledpaw een veertje was. Settledpaw viel op de grond, kort happend naar adem toen de lucht uit zijn longen werd geslagen. Maar hij kende geen opgeven! Settledpaw rolde verder en probeerde zo snel als hij kon overeind komen. Maar hij wist dat Acorndust snel weer met een tegenaanval zou komen. Hij boorde zijn nagels in de grond en hield zichzelf zo klein en stevig mogelijk als hij kon. Dan moest hij nog maar een klap incasseren om een tegenaanval te kunnen plaatsen.