[Final assessment] Today's the day

De ander had zijn grip op hem losser gelaten, waardoor hij Settledpaw van zich af wist te werpen. Snel draaide hij zich om, om de ander weer aan te vallen. Tenslotte zou je in een echt gevecht ook geen moment de ruimte krijgen om te herstellen voor de ander alweer bovenop je zou zitten. Hij schoot dan ook naar voren en haalde een paar keer met zijn voorpoten naar de kop van de apprentice uit. Hopende hem daar een goede tik te kunnen verkopen. Hij was wel benieuwd hoe snel de apprentice zou zijn in zich herstellen, tenslotte was dat belangrijk.

Settledpaw stond klaar om een aanval in ontvangst te nemen. De eerste klap op zijn kop was dan ook raak en suisde er even een ruis in zijn oor. Maar toen hij doorhad dat Acorndust niet meer verder naar voren kwam wist hij de volgende te ontwijken door onder zijn slagen door te bukken. Toen Acorndust met één poot sloeg, dook Settledpaw op zijn andere voorpoot. Acorndust was gewoon nog veel groter en sterker dan hem, dus besloot hij zijn hele gewicht in de strijd te gooien. Hij probeerde zijn beide voorpoten om zijn mentors voorpoot te slaan en hem zo omver te stoten.

De eerste klap was raak, dat had hij ook wel verwacht. De volgende ging echter mis, waardoor de apprentice de kans zag om naar zijn andere voorpoot te gaan en die onder hem uit te proberen halen. Natuurlijk kon hij daar niet echt wat tegen doen, want het was zijn standbeen op dat moment. Doordat hij deze nu verloor raakte hij uit balans en viel hij tegen de grond. Nu was het een kwestie van herstellen en hopen dat hij snel genoeg voor de ander zou zijn. Hij probeerde zichzelf dan ook zo snel mogelijk weer overeind te krijgen, maar het was afwachten wat Settledpaw zou doen.

Oh StarClan, het was hem gelukt! Settledpaw zag hoe de grote kater naar de grond stortte. Snel sprong Settledpaw buiten bereik van maaiende poten, om er meteen weer als de kippen bij te zijn toen zijn mentor de grond raakte. Settledpaw zag hoe hij overeind probeerde te komen, maar hij probeerde meteen zijn poten op zijn schouders te zetten, en met zijn lichaam andere manier voor de kater af proberen de schermen om weg te rollen. Hij boorde de nagels van zijn achterpoten in de grond, waarna hij al zijn gewicht op zijn mentor probeerde te houden. Kom op, dit moest toch genoeg zijn?

Settledpaw reageerde snel, dat was zeker. Hij had dan ook niet de kans om overeind te komen voor de apprentice bovenop hem was. Hij wist dat hij nog een poging zou kunnen doen om weg te komen en het mogelijk ook zou lukken, maar hij vond dit wel een mooi moment om te stoppen. Hij had tenslotte wel genoeg gezien nu. "Laten we hier stoppen." Sprak hij dan ook, wachtende wat Settledpaw zou doen en of hij van hem af zou gaan.

Acorndust zijn volgende woorden klonken als muziek in zijn oren. Meteen sprong Settledpaw van zijn mentor af en keek hem afwachtend aan. Zijn ogen glommen, de adrenaline gierde nog door zijn aderen. Was het goed genoeg geweest? Had… had hij het gehaald? Settledpaw kneedde de grond onder zijn poten terwijl hij zijn mentor brandend van nieuwsgierigheid aankeek. Uiteindelijk hield hij het niet meer. ‘En?’ mauwde hij enthousiast, ookal was er een tikkeltje nervositeit in zijn stem te horen. Wat als het niet goed genoeg was? Dat hij nog even door moest trainen? Nee, hij kon niet langer de apprentice den uitstaan! De jonge kater deed een schietgebedje naar StarClan.

Het was niet raar dat de apprentice direct leek te willen weten hoe het was gegaan. De kleine glimlach die ontstond kon hij dan ook niet laten. "Je hebt het goed gedaan." Sprak hij dan ook. De apprentice was duidelijk klaar om een warrior te worden. Hij was daar al vanuit gegaan, maar toch was het belangrijk om een final assessment te doen om te zien of de ander er zeker weten klaar voor was. "Zullen we terug naar het kamp gaan?" Ze hoefden dan alleen de prooi op te rapen voor ze terug konden gaan.

Settledpaw keek met twinkelingen in zijn ogen naar zijn mentor. Hij had het goed gedaan! Een brede glimlach sierde zijn gezicht. Hij wist genoeg. Hij zou warrior worden, of niet? Zijn hart maakte een sprongetje van geluk. Hij kon zich de laatste keer niet herinneren dat hij zich zo blij had gevoeld. Toen Acorndust voorstelde om terug te gaan naar het kamp knikte hij instemmend. Hij zette al koers naar de gevangen prooi die hij had. Maar hij kon een spring in zijn stap niet onderdrukken. Zijn staart stond hoog in de lucht toen hij door de naaldbomen stapte. Oh hij kon niet wachten om het iedereen te vertellen. Hij werd warrior!!