{Rosekit} Long distance friend

_{Het leven van een twee weken oude kitten was zwaar. Alles maakte je zo ontzettend snel moe. Bristlekit deed echt haar best om zoveel mogelijk te zien en te leren, want ergens zat er wel een zekere drive binnen in haar om dat te doen, maar alsnog moest ze regelmatig terug naarhet nest van haar mama voor dutjes. Lopen ging ook alles behalve makkelijk. Het was een combinatie van onhandig kruipen en af en toe waggelen en op haar gat vallen, zoals nu. Met een plofje kwam Bristlekit terecht, waarna ze een kitten niet al te ver van haar af zag. “Bwuh?” piepte ze, met grote, nog kittendonkere oogjes naar de kitten in het wazige verre kijkend.}

Rosepaw kwam de Nursery binnen wandelen, ze had net wat gegeten en haar honger was weer gestild. Ze keek de Nursery door, ze zag kittens met wie ze nog geen drie dagen geleden had gespeelt. Nu leken ze al weer zo ver uit elkaar. Alsof er manen verstreken waren. “bwup” hoorde ze een kitten piepen. Ze draaide zich om richting het geluid. Ze zag een grijs witte kitten met pas geopende kitten oogjes die haar vrolijk aanstaarde. Rosepaw schatte haar 2 weken oud. “Hallo kleintje” miauwde ze zachtjes en ze zette een paar stapjes richting de grijze kitten die ze kon herrineren als Bristlekit. “Hallo Bristlekit” herhaalde ze.

Haar pootjes wilden nog lang niet altijd meewerken. Het was niet makkelijk om zo jong te zijn. Haar pootjes waren immers nog helemaal niet gewend om gewicht te dragen! Dat moesten ze allemaal nog leren! Alle vier! Maar ze kon het toch niet laten om breed te lachen toen de andere kat haar begroette en tegen haar miauwde. “Wop!” bracht ze met een hoge piep uit, woordjes nog niet echt beheersend. Zachtjes begon ze te spinnen. De geur van deze kat kwam haar immers bekend voor, dan was die kat vast niet eng.

Bristlekit
“wop”kirde de kitten en ze lachte een beetje. Rosepaw grinnikte terug. En gaf een tedere lik over haar kleine hoofdje. “Zal ik je een verhaaltje vertellen? Ik weet niet of je het begrijpt maar misschien vind je het leuk.” Ze lachte naar de kitten en ging zitten. Ze zwaaide haar staartje over haar pootjes en wiebelde er een beetje mee. Ze dacht diep na, eigelijk wist ze niet zo veel verhaaltjes. Maar ze kon misschien wel wat verzinnen.

Bristlekit knipperde langzaam het haar ogen. Het was lastig om haar blik scherp te stellen, maar het lukte genoeg om te kunnen zien dat Rosepaw een hele mooie pels had. Zowat alle kleuren wat Bristlekit betrof! En ook heel licht en donker tegelijkertijd. Maar Bristlekit was al snel afgeleid van de mooie pels door een vraag die Rosepaw stelde. Voor een moment bleef Bristlekit stil. “Uh..” bracht de kitten uit, niet goed wetende wat Rosepaw vroeg, maar vervolgens knikte ze vorzichtig. Dat deden katten dan toch?