Bad Dream

Angstig rende Tinykit weg van zijn aanvaller, maar hij was veel te langzaam. Al gauw voelde hij hoe er aan zijn poten werd geklauwd. Een harde klap tegen zijn achterpoten haalde hem onderuit. Hij werd op zijn rug gedraaid en nagels gingen door zijn zachte buikje. "Laat me met rust!" wilde hij krijsen, maar er kwamen geen woorden uit zijn mond. En toen was opeens alles zwart.

Met veel gejammer schrok hij wakker uit zijn nachtmerrie. Hij lag nog na te trappelen, zich niet bewust van dat het nep was. Verward tuurde hij rond in de donkere Nursery. Hij snapte er helemaal niks van. Zijn buik en poten deden geen pijn meer, maar voor zijn gevoel werd hij nog steeds aangevallen. "Whelp!" piepte hij in de hoop dat iemand hem van zijn belager zou verlossen.

+ Eerst Rosekit, dan open

Rosepaw kwam de nursery binnen wandelen, ze had gewoon opeens zin gekregen om even te kijken bij de nieuwe kittens. Terwijl ze naar binnen stapte besefte ze dat ze minder dan een paar dagen geleden ook hier had geslapen, het leek al manen geleden. Het leven van een apperentice was zo anders! Ze wierp een blik op een nestje met kittens van ongeveer 1 maan oud. Een kitten piepte opeens “whelp!” snel haastte Rosepaw zich naar het katertje, “Rustig maar, wat is er aan de hand?” en ze liet haar staart over de kitten glijden. Bang dat de kitten pijn had, of misschien iets verkeerd gegeten had. “heb je pijn?” vroeg ze de kitten.

Plots doemde er een kat voor hem op; één die hij niet meteen herkende. "Rustig maar, wat is er aan de hand?" stelde ze hem gerust. Met grote ogen keek hij haar aan. En toen ze haar staart over hem heen liet gaan, kwam langzaam het besef dat hij in zijn eigen nest lag. Hij kon het maar amper geloven. De droom had zo echt geleken. Hij had zelfs alles gevoeld. "Heb je pijn?" vroeg ze hem. De jonge kit keek haar aan knipperde verward de slaap uit zijn oogjes. "Ik-ik denk het." bracht hij uit. Adrenaline gierde nog door zijn lichaam, al wist haar aanwezigheid hem wel al wat te kalmeren. "Ik h-had een nachtmerrie." piepte hij. Hopeloos op zoek naar comfort rolde hij in elkaar. Hij had zich nog nooit zo radeloos gevoeld.

Toen de poes weer haar staart over zijn rug liet gaan hief hij zijn kopje. "Rustig maar, je bent wakker er is niks aan de hand." mauwde ze, waarna ze haar neus tegen zijn hoofd duwde. Met trillende onderlip keek hij haar aan. Hij was nog erg bang, maar het was fijn dat ze er voor hem was. "Het was gewoon een nare droom, vergeet hem maar." mauwde ze met een lik over zijn oor. Ze voelde net als zijn moeder met hoe troostend ze was. Misschien had ze gelijk ja. Ze klonk er immers zo zeker over. "Dankjewel mama." mauwde hij met een klein stemmetje. Meteen nadat hij dit zei, besefte hij hoe hij haar had genoemd. Zijn ogen werden groot en verstijfd van schrik keek hij haar aan. En oh, wat schaamde hij zich. Hij wist niks te zeggen om het weer goed te praten, dus bleef hij stil.