Social Cues

  Dawnwhisper lachte geamuseerd door zijn verhaaltje en Shade grinnikte. Daarna was het even stil, maar de stilte was fijn. Het was niet ongemakkelijk of zo, het was een prettige stilte.
  'Wat is het toch een voorrecht om in een clan te leven,' stelde Dawn toen. 'Je leert, hebt onderdak, er wordt voor je gejaagd als je dat zelf niet kan. We hebben maar geluk met dat we in clans geboren zijn,' legde ze uit.
   Hij richtte zijn blik op haar en knikte. 'Dat is zeker zo ja,' antwoordde hij met een kleine glimlach. 'Ik zou niet anders willen, ik doe alles voor mijn Clan. Zij zijn mijn familie en ik... Ik zou niet weten wat ik moest doen als ik alleen zou zijn. Dat zou ik echt niet trekken,' zei hij. Shadefeather was al erg sociaal en erg loyaal aan zijn Clan. Het idee van alleen zijn stond hem al helemaal niet aan, dus hij moest er niet aan denken.

De kater knikte. Hij was het met haar eens. "Dat is zeker zo ja." een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. "Ik zou niet anders willen, ik doe alles voor mijn Clan. Zij zijn mijn familie en ik... Ik zou niet weten wat ik moest doen als ik alleen zou zijn. Dat zou ik echt niet trekken." zei hij vervolgens. Dawn knikte instemmend. Ze begreep precies hoe hij zich voelde. Behalve dat ze alleen niet zou kunnen overleven, zou ze de eenzaamheid gewoonweg niet overleven. Al haar hele leven was ze omringd door familie en vrienden. Anderen hadden haar geholpen wanneer ze ziek of gewond was en zo deed zij dat ook voor hen. Wat was het toch een prachtmanier om door het leven te gaan. Plots begon haar maag te rammelen. Ze besefte dat ze al niet meer had gegeten sinds haar moment dan de dag; zonsopgang. "Zou het kwaad doen om wat te jagen?" vroeg ze. In haar ogen zou het wel kunnen, want ze waren buiten clanterritorium. Maar ze had geen idee hoe hij hierover dacht.

  Dawnwhisper knikte instemmend. Echte Clankatten zijn wij, ging het door Shade's kop. Kunnen niet zonder onze Clan. Daarom was hij ook meegegaan toen ze naar de bergen vertrokken. Niet alleen omdat hij erg loyaal is aan zijn Clan, maar een leven als Rogue en nergens meer bij horen klonk ook zeker niet als een pretje.
  'Zou het kwaad doen om wat te jagen?' vroeg Dawn plots.
  Shade keek haar aan en dacht na. Ze waren niet op Clan territorium, dit territorium was eigenlijk van niemand. Misschien een Rogue, maar hij had geen grenzen opgepikt, dus hij dacht niet dat het een probleem zou kunnen zijn. Het idee om samen met Dawnwhisper te jagen sprak hem ook wel aan.
  'Ik denk niet dat dat een probleem is, nee,' stemde de kater in, waarna hij zijn neus in de lucht deed op prooigeuren op te pikken.

De kater keek haar aan en dacht even na, maar gelukkig stemde hij met haar plan in. Meteen stak hij zijn neus in de lucht, op zoek naar prooi. Dawn besloot hetzelfde te doen. Al snel dreef de lucht van muis haar neus binnen. Simpel, maar genoeg om haar maag mee te vullen. "Ik zie je hier weer." zei ze. Hierna zakte ze zonder nog op Shade te wachten in een jachhouding. Met haar passen zorgvuldig geplaatst bewoog ze zicht voor, steeds en steeds dichter bij het knaagdiertje. Eenmaal dichtbij genoeg wachtte ze even tot het beestje met zijn rug naar haar toe gedraaid zat. Toen dit eenmaal het geval was, nam ze een krachtige sprong naar voren. De muis had haar pas door toen ze bovenop hem was geland. Snel maakte ze het af om het uit zijn lijden te verlossen. Ze kon het gepijnigde gepiep nooit goed aanhoren. "StarClan, bedankt voor deze prooi." murmelde ze een gebedje, waarna ze met de muis tussen haar kaken terug ging naar de plek waar ze Shade had verlaten. Hier liet ze de prooi voor haar poten op de grond ploffen, ging ze gemakkelijk zitten en wachtte ze de kater af. Op de terugweg, of zo zou ze nog wat meebrengen voor haar clan. Dat lag aan of Shade zin had om nog wat meer te jagen. Ze keek in ieder geval erg uit naar samen eten. Hoewel ze dit dagelijks met haar clanmates deed, voelde het nu juist als iets heel bijzonders.

  Hij zag hoe Dawnwhisper ook haar neus de lucht in stak. Hij had al snel de geur van muis opgepikt, maar Dawn had het zo te zien ook geroken. En het leek erop dat ze die graag wilde hebben.
  'Ik zie je hier weer,' zei ze, waarna ze in jachthouding gleed en op de muis afging.
  Shade grinnikte zachtjes, knikte en keek nog even toe hoe ze op haar prooi af sloop. Daarna draaide hij zich om en liep een eindje van haar vandaan om een eigen prooi geur op te pikken. Uiteindelijk kwam de geur van een klein vogeltje zijn neusgaten binnen. Hij zag het rond huppen over de grond en ook hij dook in jachthouding. De kater sloop stilletjes op het diertje af en met een krachtige sprong drukte hij het tegen de grond. Hij doodde het met een snelle beet en bedankte StarClan.
  Tevreden nam hij het vogeltje in zijn bekje en stond op, draaide weer om en liep weer terug naar de plek waar Dawn en hij afgesproken hadden. Hij glimlachte toen hij al zag zitten, met het muisje dat zij beiden geroken hadden voor haar poten. Ook hij liet zijn prooi voor zich op de grond vallen en keek haar aan.
  'Goede jacht, hè,' grinnikte hij. 'Wil je nog wat meer jagen, of?'

Gelukkig was hij snel weer terug. Een glimlach sierde zijn gezicht. Eenmaal bij haar aangekomen liet hij het vogeltje dat hij had gevangen vallen. "Goede jacht hè?" grinnikte hij. De poes knikte opgewekt. Hier zat meer prooi dan soms in ThunderClan gebied. Het verbaasde haar dat nog geen enkele Rogue het hier had geclaimd. "Wil je nog wat meer jagen, of?" vroeg hij. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Hij genoot van haar gezelschap. Ze voelde zich gevleid. "Goed idee." stemde ze met hem in. "Dan hebben we weer wat terug te brengen naar onze eigen clans." mauwde ze. Met die gedachte ging ze weer op haar poten staan. "Rook jij verderop nog iets?"

  Een mooie glimlach verscheen op haar gezicht bij zijn voorstel-vraag. 'Goed idee,' stemde ze in. 'Dan hebben we weer wat terug te brengen naar onze eigen clans,' mauwde ze.
  Shadefeather knikte instemmend. 'Dat is inderdaad zo.' Er was hier meer prooi dan in WindClan territorium op het moment, dus hij klaagde niet.
  Dawnwhisper ging weer staan. 'Rook jij verderop nog iets?'
  Hij dacht even na terwijl hij snel een kuiltje groef voor allebei de prooien. Dan waren ze mooi beschermt. 'Uh, ja wat zwakke muis geuren, maar meer niet. Maar die zullen vast wel opduiken als we wat verder lopen. Ik denk dat we daar best wel een muisje of vogeltje kunnen vangen,' miauwde hij terwijl hij met zijn staart naar een een begroeid stukje wees. Het gras was hoog en er bloeide verscheidene bloemetjes. Een perfecte beschutte plek voor kleine knaagdiertjes en vogeltjes.

Met een instemmende knik stond ze op. Dat klonk goed. Zo kon ze haar clan voeden en hoefde ze zich iets minder schuldig te voelen over dit avontuur. Bovendien, het aanblik van samen met deze kater jagen stond haar wel aan. Hij was vriendelijk en behandelde haar alsof ze clanmates waren. Misschien was dit al erg snel, en ze ging het hem zeker nog niet vertellen, maar ze zag hem als een goede vriend. Het klopte vanaf het begin al. Praten ging meteen zó makkelijk. Als ze in dezelfde clan zaten zouden ze misschien nóg closer kunnen zijn.. Ze werd uit haar verdachte gedachtes gehaald door de staartbeweging van Shade, richting een stuk hoog gras. Schuldbewust sprong ze rechtop. "Klinkt goed." zei ze zo normaal mogelijk. Ze pakte haar muis op en gooide die in het gat dat Shadefeather zojuist had gemaakt. "Laten we een kijkje nemen."

  De kattin sprong op. Oops, heb haar waarschijnlijk per ongeluk laten schrikken met mijn staart, dacht Shade. 'Klint goed,' zei ze, waarna ze haar prooi in hetzelfde gat gooide waar hij ook zijn prooi in had liggen.
  'Laten we een kijkje nemen.'
  Hij knikte en maakte het gat gauw dicht. Daarna trippelde hij achter de kattin aan. 'Ben benieuwd hoeveel muisjes we hier kunnen vinden,' grijnsde hij voordat hij in het hoge gras verdween. Met zijn neusje dicht bij de grond snuffelde hij naar sporen en al snel had hij een verse geur te pakken. Zijn staart zwiepte enthousiast heen en weer en hij dook in jachthouding. Sluipend volgde hij de geurspoor en kwam uiteindelijk bij een muisje terecht die rustig aan het knagen was op een grassprietje.
  Shade wiebelde zijn kont heen en weer en maakte een sprong. Hij zette zijn nagels dodelijk in het diertje, waarna hij natuurlijk StarClan bedankte.

Geduldig wachtte ze tot hij het gat dicht had gegooid. Eenmaal klaar liepen ze samen weg. Hij maakte met een grijns een opmerking over hoeveel muizen ze gingen vinden, waarna hij tussen het hoge gras verdween. Een grinnik ontsnapte uit haar mond. Als apprentice had ze dat als een uitdaging gezien. Maar in plaats van als een gek muizen te gaan vangen, besloot ze het rustig aan te doen. In WindClan achtig gebied jagen was heel wat anders dan wat ze gewend was; bomen en struiken. Zeker met haar lompe lichaam moest ze dit doordacht aanpakken. Één misstap en ze kon de prooi wel vergeten. Al snel ving ze de geur van muis op. Langzaam zakte ze in jachtpositie en voorzichtig stapte ze op het nietsvermoedende beestje af. Maar toen het net in zich was, stapte ze op een droog stuk gras. Het geluid dat ze ermee maakte stelde niks voor, maar de muis had het zachte kraken gehoord en schoot weg. Gefrustreerd gooide ze haar kop in haar nek en slaakte ze een "aaarg." uit.

  Net nadat hij zijn dankgebedje had gezegd, hoorde hij een gefrustreerde Dawnwhisper. Hij stond op en keek achterom, waar hij de grijze vacht tussen het gras door zag. Snel pakte hij het muisje dat hij gevangen had op in zijn bekje en trippelde naar de kattin toe.
  'Toch nog moeilijk?' grinnikte hij nadat hij het muisje voor zijn voorpoten had laten vallen. 'Wat ging er mis?' Misschien kon hij haar helpen.

Nog erger dan haar mislukte jacht was dat de kater het óók had gemerkt. Beschaamd draaide ze zich om en hoorde ze zijn grapje aan. Normaal gezien zou ze zich alleen nog maar meer schamen. Maar omdat hij het was besloot ze mee te lachen. "Het is niet precies zoals ik gewend ben." mauwde ze met een klein lachje. "Wij hebben een stuk meer bomen en struiken. Dit is echt WindClan-achtig gebied." ging ze verder met heen en weer schuivende voorpoten. Hij zou haar nu vast onhandig vinden, maar met een beetje geluk begreep hij het.

  Hij merkte wel dat ze wat beschaamd was omdat ze de muis niet had kunnen vangen, maar gelukkig lachte ze toch mee om zijn opmerking. 'Het is niet precies zoals ik gewend ben,' mauwde ze met een klein lachje. 'Wij hebben een stuk meer bomen en struiken. Dit is echt WindClan-achtig gebied.'
  Shade knikte en merkte op hoe ze wat schuifelde met haar poten. Hij glimlachte geruststellend naar haar. 'Natuurlijk, dat is ook lastig als je het niet gewend ben. Ik zou ook een drama zijn in het bos hoor,' grinnikte hij. 'Al die blaadjes en takjes en wortels waar je over kan struikelen.'

Haar ongemakkelijkheid verdween toen hij vertelde dat hij in het bos óók een slechte jager zou zijn. Dat was nou precies wat ze zo leuk vond aan hem: hij maakte je niet zomaar belachelijk. "Dan is het maar goed dat WindClan de heide heeft." grapte ze. Toen kwam er plots iets in haar op. "Kan je me laten zien hoe ik het goed doe?" vroeg ze. "Als je je daar oké bij voelt natuurlijk. Want vechttechnieken mag je me dan weer niet laten zien. En dit komt daarbij in de buurt." Stiekem hoopte ze heel erg op dat hij toegaf, maar ze begreep het als het daar vandaag niet van zou komen. Dit was immers pas de tweede keer dat ze elkaar zagen.

  'Dan is het maar goed dat WindClan de heide heeft,' grapte Dawn.
  Shade lachte hartelijk. 'Precies, ja.'
  'Kan je me laten zien hoe ik het goed doe?' vroeg ze toen. 'Als je je daar oké bij voelt natuurlijk. Want vechttechnieken mag je me dan weer niet laten zien. En dit komt daarbij in de buurt.'
  De kater keek haar even bedenkelijk aan, maar glimlachte toen. 'Natuurlijk wil je dat leren,' miauwde hij enthousiast. Hij dacht niet dat het een probleem zou zijn om te laten zien hoe je stil moest sluipen, en hoe je je poten neer moest zetten. Shade vond dat niet direct lijken op vechttechnieken, hij was daar zoiezo niet goed in, dus als het daarop zou lijken dan was dat per ongeluk.
   'Je moet eigenlijk gewoon veel je sluipen oefenen en zo onhoorbaar zijn voor anderen, je prooi dus,' begon hij uit te leggen. Zijn ogen sprankelden van plezier. Hij hielp graag en praten over jagen en de verschillende technieken vond hij prachtig. 'Je moet goed opletten waar je je poten neerzet. En altijd geduldig zijn. En rustig. En als je denkt dat je gezien wordt, stil blijven staan. De meeste prooidieren zien je dan alleen als je beweegt, tenzij je natuurlijk in de wind staat.'

Aandachtig luisterde ze naar zijn uitleg. Hij had er duidelijk bovengemiddeld veel verstand van. En de sprankeling in zijn ogen deed haar goed. Het was fijn om te zien hoe hij er zo in op ging. Ze liet zichzelf in een jachtpositie zakken en zette een aantal stappen. Er was een licht gekraak te horen van het droge gras onder haar poten, maar het was amper hoorbaar. Al een stuk beter dan eerst, toch? "Zo ongeveer?" vroeg ze terwijl ze hem aankeek met een schuine glimlach. Het was nu net alsof hij de mentor was en zij de apprentice.

  Hij keek aandachtig toe, en natuurlijk ook met een kennersoog, hoe Dawnwhisper zijn voorbeeld na deed. Ze maakte een paar kraakjes, maar bij de reactie die ze gaf kon hij opmerken dat het een stuk beter ging dan de eerste keer.
  'Zo ongeveer?' vroeg ze hem terwijl ze hem aankeek met een schuine glimlach.
  Hij glimlachte naar haar en knikte. 'Ja, dat ging al een stuk beter. Prooien zullen je nog steeds horen, maar als je heel stil zou kunnen blijven staan totdat ze denken dat het gevaar weer geweken is zou je alsnog wat kunnen vangen,' miauwde hij met een glimlach.

"Dat klinkt al beter dan wat er zojuist gebeurde." mauwde ze opgewekt. Jagen was verre van haar sterkste vaardigheid. En hetgeen waar ze goed in was, vechten, deed ze liever zo min mogelijk. Het was dus fijn dat dit lukte. "Dus mentor, wat kan ik nog meer doen om beter te worden?" vroeg ze op speelse toon. Stiekem was ze ook wel echt benieuwd. Er was niks mis met beter worden.

  'Dat klinkt al beter dan wat er zojuist gebeurden,' mauwde ze opgewekt, waardoor Shade's brede glimlach nog wat vrolijker werd. Hij vond het fijn om iemand zo te kunnen helpen.
  'Dus mentor, wat kan ik nog meer doen om beter te worden?' vroeg ze op een speelse toon.
  Shade grinnikte, maar wilde het wel graag serieus nemen. Er waren zeker nog wat verbeter puntjes voor de grijze kattin, en om dat nu ongezegd te laten vond hij ook maar niks. Er was nu een kans voor haar om het te leren, dus waarom zou hij voor eventjes niet net doen alsof hij haar mentor was?
  'Probeer altijd goed te kijken waar je je poten neerzet. En altijd drie poten op de grond houden als je een stap zet, zodat je niet op twee poten tegelijk hoeft te letten. In het begin gaat het best sloom, maar zodra je er handiger in wordt gaat het sneller,' miauwde hij met een glimlach. 'Probeer elke poot zo zachtjes mogelijk neer te zetten en pas op voor dode bladeren en takjes.'

Wat hij haar allemaal vertelde wist ze eigenlijk al. In het bos hadden ze namelijk ook dode bladeren en takjes. Maar ze besloot om maar mee te werken en de kater zijn plezier niet te ontnemen. "Bedankt meneer." zei ze droogjes met een nietszeggend gezicht, maar al snel werd het haar teveel en kon ze wat gegrinnik niet meer onderdrukken. Met een brede glimlach volgde ze ter illustratie precies na wat hij zei. En verrassend genoeg ging het niet eens zo slecht. Goed was misschien een groot woord. Maar toch zeker oké voor iemand die voor het eerst in hoog gras jaagde.