Social Cues

  Het was niet kort geleden dat hij hier geweest was. Normaal gesproken zou je deze kater niet hier tegenkomen, maar hij was hier toch echt. De laatste keer dat hij hier geweest was (en ook voor het eerst), had hij de Rogue kattin Amare ontmoet. Ze had best een goede indruk bij hem achtergelaten wat betreft Rogues.
  Shadefeather had besloten de buurt weer eens even een bezoekje te brengen. Zijn taken in WindClan waren zo goed als afgerond, dus Shade gunde zichzelf het wandelingetje buiten zijn vertrouwde territorium. Hij hield echter de omgeving goed in de gaten en zorgde er voor dat hij uit de buurt bleef van de Twoleg Place. BloodClanners tegenkomen was wel het laatste wat hij wilde.
  Maar wie hij toen tegenkwam verraste hem nogal. De grijze vacht van de ThunderClan kattin waaide zachtjes in het briesje en een glimlach verscheen op zijn gezicht.
  'Dawnwhisper! Hey!' begroette hij de kattin vrolijk voordat hij op haar af stapte.

+ Dawnwhisper

Ze was hier al in geen tijden meer geweest. In haar apprenticetijd kwam ze hier vaak. Toen zocht ze haar zus, Wasabi nog op. Die was als kit naar BloodClan vertrokken, toen de groep zich terugtrok uit het ThunderClan territorium. Ze waren altijd erg close geweest, maar dat had alles goed verpest. Natuurlijk gaven ze nog veel om elkaar. Maar of het hetzelfde was als eerst? Nee, hun band was beschadigd. Inmiddels had ze haar al seizoenen lang niet gezien. Ze vroeg zich nog vaak af hoe het met haar ging, vooral of ze nog gelukkig was met ze keuze die ze zo jong had gemaakt. Ze nam het haar niet kwalijk. Want wat wist een kitten nou van goed en slecht? En van loyaliteit? Maar dat maakte het niet minder pijnlijk. Ze werd uit haar gedachten geschud door de stem van een kat. "Dawnwhisper! Hey!" werd ze begroet. Ze keek op en herkende de WindClankater Shadefeather. Wow, wat deed hij hier? "Hey, wat een toeval!" mauwde ze verrast. Blijdschap overviel haar en een oprechte lach krulde haar lippen. Ze had iedereen behalve hem hier verwacht. "Wat doe jij nou weer hier?"

  Dawnwhisper keek op en even ging er een gevoel van opluchting door hem heen. Stel je voor dat het een andere kat was geweest. Dat zou awkward zijn. Maar gelukkig was het de ThunderClan kattin echt.
  'Hey, wat een toeval!' mauwde ze verrast. Een lach sierde haar gezicht. 'Wat doe jij nou weer hier?'
  Shadefeather grinnikte, hij had ook een brede lach op zijn gezicht. Het was leuk om haar weer eens te zien. Hij had nog een aantal keer aan haar gedacht de afgelopen paar dagen. Hij had het toch heel fijn gevonden om met haar te praten. 'Ik was gewoon even een wandelingetje aan het maken,' legde hij uit. 'Ik kom hier totaal niet vaak, dus het is grappig dat jij hier nu ook bent,' miauwde hij opgewekt. 'Wat doe jij hier dan?'

Ook Shadefeather had een brede lach op zijn gezicht. Dawn vond het fijn dat hij haar ook graag zag. "Ik was gewoon even een wandelingetje aan het maken." legde de zwarte kater uit. "Ik kom hier totaal niet vaak, dus het is grappig dat jij hier nu ook bent." mauwde hij opgewekt verder. Dat was het zeker, dacht ze nog steeds wat verward. "Wat doe jij hier dan?" vroeg hij ten slotte. Even twijfelde ze. Zou ze hem vertellen dat zij ook maar gewoon wat rondliep? Of vertrouwde ze hem al met de waarheid? Ze koos voor de tweede optie. Hij was niets behalve aardig tegen haar geweest. Dat gebeurde niet vaak. "Ik kwam hier vroeger vaak." begon ze. Haar stem trilde een beetje. Deed het haar echt nog zoveel? "Mijn zus en ik ontmoetten elkaar hier altijd." Ze had niet verwacht emotioneel te raken, maar er hing een pijnlijke brok in haar keel. Misschien was het toch even teveel om op deze plek te praten over haar verloren zus.

  Dawnwhisper twijfelde even. Shade keek haar nieuwsgierig aan en gaf haar de tijd om een antwoord te formuleren.
  'Ik kwam hier vroeger vaak,' begon ze. Shade hoorde haar stem een beetje trillen. Zijn vrolijke blik maakte plaats voor bezorgdheid. 'Mijn zus en ik ontmoetten elkaar hier altijd.'
  'Oh..' Het was het enige wat hij nu even kon uitbrengen. Hij hield er niet van als anderen katten verdrietig waren. Hij zette een stapje dichterbij en boog zijn kopje een beetje, hopend dat zijn zachte houding haar wat troost bad. 'Is je zus geen ThunderClanner dan?' vroeg hij voorzichtig.

Hij paste zijn houding meteen aan aan de situatie, want zijn blik stond nu bezorgd en hij boog zijn kop troostend. StarClan, wat is hij goed. dacht ze met een piepklein lachje. "Is je zus geen ThunderClanner dan?" vroeg de kater voorzichtig. Dawn was dankbaar voor hoe lief hij meteen voor haar was. WindClan had geluk met zo'n kat. Ze schraapte haar keel in een poging om de brok die er hing weg te krijgen. "Ja, nou nee. Maar eigenlijk wel." stamelde ze. Lekker duidelijk. "Ze is geboren als ThunderClanner, maar.." ze stokte even. Wat ze nu ging vertellen wisten niet veel katten. Het was toen het gebeurde een groot ding, maar nu had niemand het er meer over. Het boeide niemand meer wat. En dat was pijnlijk. "Ze zit nu bij BloodClan... Toen ze kitten was besloot ze zich bij hun te voegen." Zo. Het was eruit. Maar wat vond hij hiervan? Ze keek hem onzeker aan, wachtend op iets van een antwoord.

  Toen ze haar keel schraapte wist Shade al dat ze er liever niet over praatte. Maar nu had hij het al gevraagd, en er kwam al een antwoord.
  'Ja, nou nee. Maar eigenlijk wel,' stamelde ze. 'Ze is geboren als ThunderClanner, maar..' ze stokte even.
  Shade zette een stapje dichterbij, hij wilde haar graag troosten. Het was blijkbaar iets moeilijks om over te praten.
  'Ze zit nu bij BloodClan... Toen ze kitten was besloot ze zich bij hun te voegen.' Dawn keek hem onzeker aan nadat ze dat gezegd had.
  Shadefeather was even met stomheid geslagen. Waarom zou ze zich bij BloodClan voegen? Maar zulke domme vragen wilde hij natuurlijk niet stellen. Dawnwhisper was blijkbaar close geweest met haar zus, anders zou ze haar niet opzoeken hier. Maar waarom haar zus dan BloodClan heeft verkozen boven de Clan? Waarschijnlijk omdat ze nog zo jong was, bedacht Shade. Hij had niet veel meegekregen van die hele invasie, ThunderClan had er natuurlijk het meest last van gehad.
  'Oh... Wat naar, Dawn,' miauwde hij zachtjes. Hij wilde haar graag een troostend kopje geven, maar ergens hield zijn plichtsgetrouw aan zijn Clan hem tegen. Dit was wel iemand van een andere Clan en hoewel hij haar super aardig vond, misschien kon al een klein kopje verkeerd opgevat worden, ook al was het vriendschappelijk en troostend bedoeld. 'Zie je haar nu nog?'

Shade keek haar enorm in de war aan. Hij leek een vraag te willen stellen, maar deze in te houden. Tja, er waren eenmaal dingen die je beter niet kon vragen. "Oh... Wat naar, Dawn." begon hij dan uiteindelijk toch. Zijn stem klonk zacht en lief. Hij leek oprecht geraakt te zijn door haar verdriet. Dat deed haar goed. "Zie je haar nu nog?" vroeg hij. Dawn schudde haar kop. "Door de Journey werd het contact verbroken." legde ze uit. Ze keek hem aan en schonk hem een klein lachje. Het was bedoeld om hem gerust te stellen, dat het wel met haar ging, maar er zat overduidelijk verdriet in. "Gek hè, hoe iets van zo lang geleden nog zoveel kan betekenen." zei ze. De poes besloot om te gaan zitten, want zoals het er nu uit zag ging dit geen korte small-talk worden.

  Dawn schudde haar kop op zijn vraag. 'Door de Journey werd het contact verbroken,' legde ze uit. Ze keek hem aan en schonk hem een klein lachje. Toch zag hij nog veel verdriet. 'Gek hè, hoe iets van zo lang geleden nog zoveel kan betekenen,' zei ze.
  Shadefeather volgde haar voorbeeld toen ze ging zitten en knikte. 'Dat kan ik me wel voorstellen, ja.' Zelf had hij nog geen enorme verliezen geleden. Hij had nooit siblings gehad en zijn ouders verdwenen na zijn geboorte. Of ze dood zijn of niet, hij heeft geen idee. 'Kan je dan niet opnieuw contact leggen?' stelde hij voor. Contact met een BloodClanner was misschien niet echt ideaal, maar het was haar zus. En blijkbaar deed het haar veel verdriet dat ze elkaar niet meer spraken. Hij wist dat hij wel graag weer contact zou willen hebben als hij in die situatie zat.

Ook Shade ging zitten. "Dat kan ik me wel voorstellen, ja." mauwde hij. "Kan je dan niet opnieuw contact leggen?" stelde hij voor. Dawn schudde haar kop. Hij begreep het niet. "Ze weet waarschijnlijk niet eens of ik wel leef." begon ze. "Bovendien kan ik niet zomaar het BloodClan inlopen en naar mijn zus vragen. Was het maar zo'n feest." grapte ze een beetje suf. Het liefst had ze de sfeer van dit gesprek weer net zo als bij hun eerste ontmoeting. Want wat was dat een fijn gesprek. "Misschien is het ook wel beter zo. Zij heeft ook haar loyaliteit." zei ze terwijl ze haar schouders zachtjes ophaalde. Natuurlijk was het moeilijk, maar ze konden allebei nooit volledig voor hun clan gaan als ze nog contact hadden.

  Maar Dawnwhisper schudde haar kop. 'Ze weet waarschijnlijk niet eens of ik wel leef,' begon ze. 'Bovendien kan ik niet zomaar het BloodClan inlopen en naar mijn zus vragen. Was het maar zo'n feest,' grapte ze een beetje suf.
  Shade zuchtte en knikte. 'Ja, dat is waar. Wel jammer hoor.' Hij gunde het haar zo erg om weer met haar zus te praten. Maar ja, hij kon ook vrij weinig doen.
  'Misschien is het ook wel beter zo. Zij heeft ook haar loyaliteit,' zei Dawn terwijl ze haar schouders ophaalde.
  De kater knikte even langzaam. 'Ja, daar heb je wel weer gelijk in. Toch is het moeilijk, dat begrijp ik wel,' miauwde hij somber. Hij vond het lastig om haar zo verdrietig te zien. Hij dacht koortsachtig na over iets wat haar misschien zou kunnen opvrolijken, maar hij kon zo snel niet op iets komen. Hij had ook geen ervaringen die hij met haar kon delen. Hij had misschien geen familie, maar hij miste niemand. Misschien zou een wandelingetje haar wel opvrolijken, bedacht hij. Misschien zouden ze dan ook wat tegenkomen dat haar kon afleiden.
  'Heb je misschien zin om even te wandelen? Dat haalt je gedachten misschien af van je zus,' stelde hij voor, zijn stem zacht.

De kater knikte langzaam. "Ja, daar heb je wel weer gelijk in. Toch is het moeilijk, dat begrijp ik wel." mauwde hij somber. Dawn wierp hem een dankbare blik. Het was fijn om iemand te hebben die naar naar haar luisterde. De meesten wuifden het gewoon weg, want "het was Raccoonkit's eigen schuld dat ze wegging hoor." Dat hielp duidelijk niet. Ze wilde haar verhaal soms gewoon even kwijt. Ze had het er gewoon zwaar mee. Shade leek dat te begrijpen. "Heb je misschien zin om even te wandelen? Dat haalt je gedachten misschien af van je zus." stelde hij zachtjes voor. Dawn knikte. Dat leek haar wel wat. "Waar wil je heen?" vroeg ze hem, alsof dat iets uitmaakte.

  Dawn knikte bij zijn voorstel. 'Waar wil je heen?' vroeg ze hem.
  Shadefeather haalde zijn schouders op. 'Maakt mij niet uit. Gewoon lekker wandelen,' glimlachte hij. 'Maar niet richting de Twoleg Place omdat Bloo-' voegde hij er snel aan toe, en toen realiseerde hij zich dat dat niet heel tactisch was van hem om te zeggen. 'Ik bedoel, uhm... Ik bedoel natuurlijk niet je zus, maar...' Yep, lekker handig Shade. Hij kon zichzelf wel voor z'n kop slaan. 'Het spijt me,' zuchtte hij. Hij keek haar onderzoekend aan, zou ze het erg vinden wat hij had gezegd?

"Maakt mij niet uit. Gewoon lekker wandelen." antwoordde de kater met een glimlach. "Maar niet richting de Twoleg Place omdat Bloo-" Hij stopte met praten toen hij door had hoe onhandig zijn woordkeuze was. Dawn voelde een steek in haar hart, maar deed haar best om dit niet te laten merken. Hij bedoelde het goed. Dat wist ze wel. Er was wel iets van ongemak in haar te zien. "Ik bedoel, uhm... Ik bedoel natuurlijk niet je zus, maar..." ging hij onhandig verder. De situatie werd er niet beter op. "Het spijt me." zuchtte hij dan uiteindelijk, waarna hij haar aankeek. Dawn wist dat hij dit niet expres deed. Hij had eerder immers medeleven getoond. Dus ze besloot er ook niet moeilijk om te doen. Ze wilde gewoon uit deze ongemakkelijke situatie komen, want pas dan konden ze weer goed praten. En dat was precies waar ze behoefte aan had; een goed gesprek met deze WindClanner die ze nog maar kortgeleden had ontmoet. Ze plakte een glimlachje op haar gezicht en tikte speels met het puntje van haar staart tegen zijn kop. "Het is okay, Shade." mauwde ze met een lief stemmetje. "Laten we maar gewoon lekker gaan lopen." Ze had er gek veel zin in. En voor heel even vroeg ze zich af of ze wel zo close moest worden met iemand van een andere clan.

  Zoals hij al had verwacht werd Dawnwhisper ook ongemakkelijk door zijn domme woordkeuze. Niet handig om te zeggen, nee. Gelukkig vergaf ze het hem snel en tikte met het puntje van haar staart tegen zijn kop. 'Het is okay, Shade,' mauwde ze lief. 'Laten we maar gewoon lekker gaan lopen.'
  Hij knikte. 'Ja, ja dat is een goed idee,' stamelde hij nog wat ongemakkelijk, om daarna zijn poten in beweging te brengen. En niet richting BloodClan, maar dat was inmiddels wel duidelijk geworden.
  De kater bleef een tijdje stil, niet goed wetend wat hij nu moest zeggen, waar ze het over konden hebben. Was er verder nog iets bijzonders gebeurd?
  'Hoe gaat het met Silverpaw?' vroeg hij uiteindelijk, hopend het onderwerp zo ver mogelijk van BloodClan en zussen te houden. 'Schiet ze al aardig op?'

De kater stemde in met haar idee. Maar meteen hierna werd het ongemakkelijk stil. Tja, hoe kon het ook anders? Dawn was dan ook opgelucht toen hij de stilte weer doorbrak met een vraag over haar apprentice, hoe het met haar en haar training ging. De poes hief haar kop waardoor ze hem aan kon kijken. "Heel goed." sprak ze tevreden. Ze nam onbewust een trotse houding aan. "Ze zal binnenkort wel warrior worden, over een moon ofzo. Het is nu vooral nog herhalen en af en toe iets voor gevorderden leren." ging ze verder. Nadat ze dat had uitgesproken gleden haar ogen over de kater heen. Hij was best.. mooi. Met schrik besefte ze dat ze had lopen staren. De poes schraapte haar keel. "En hoe is Toxicpaw?" vroeg ze afleidend, maar ook omdat het haar wel interesseerde. Er was immers een gesprek om gaande te houden.

  'Heel goed,' sprak Dawn tevreden nadat hij had gevraagd hoe het met haar Apprentice ging. 'Ze zal binnenkort wel warrior worden, over een moon ofzo. Het is nu vooral nog herhalen en af en toe iets voor gevorderden leren,' ging ze verder.
  Shade glimlachte. Hij was blij voor haar dat het zo goed ging. 'Dat is mooi. Het is altijd leuk om te zien hoe ze gevorderd zijn en hoe groot ze al zijn geworden. En dat je zelf ook een bijdrage leverde aan het volwassen worden,' miauwde hij. 'Zelfs als ze soms nog niet helemaal volwassen gedragen, maar ja,' grinnikte hij en hij keek haar even aan.
  De kattin schraapte haar keel. 'En hoe is Toxicpaw?' vroeg ze.
  Hij knikte. 'Gaat goed,' antwoordde hij. 'Hij moet nog het één en ander leren, maar we gaan de goede kant op,' miauwde hij tevreden.

De poes glimlachte om zijn reactie. Het was inderdaad een mooi iets om mee te maken. "Mentorschap is heel dankbaar." zei ze. De band die je met je apprentice had, zelfs nadat die warrior was geworden, was ijzersterk. Je had samen immers zoveel beleefd. Als dit was hoe ouderschap was, dan kon ze niet wachten op een nestje. Ze grinnikte toen hij zei dat volwassen apprentices zich niet altijd even volwassen gedragen. Daar wist ze alles van. Verder vertelde hij nog over hoe het met Toxicpaw de goede kant op ging. Daar was ze blij om. Ook deze WindClanner verdiende een prettig mentorschap. "Hij heeft geluk met zo'n mentor als jij." grapte ze met een zoete ondertoon. Dat mocht best gezegd worden. "Ik heb als leerling verbazend weinig uitgehaald. En jij?" stookte ze het gesprek weer op. Ze was een saaie brave leerling geweest. Maar daar was niks mis mee.

  Shadefeather was het roerend met haar eens toen ze zij dat mentorschap heel dankbaar was. Dat vond hij zeker. Hij voelde zich ook trots, niet alleen op zijn Apprentices, maar ook op zichzelf. Hij had een deel kunnen uitmaken van zo'n belangrijk moment in het leven van een ander en dat wilde hij voor geen goud inruilen.
  'Hij heeft geluk met zo'n mentor als jij,' grapte Dawnwhisper.
  Shade keek haar even aan en glimlachte naar haar. Dat was aardig dat ze dat zei, dacht hij.
  'Ik heb als leerling verbazend weinig uitgehaald. En jij?'
  De kater grinnikte even maar moest ook even nadenken. Of hij iets uitgehaald had? Niet echt nee. 'Nee, ik ook niet,' miauwde hij met een lachje. 'Ik werd af en toe wel eens aangesproken maar meer omdat ik gewoon een beetje dom bezig was of zo,' grinnikte hij. 'Dat ik dingen te snel wilde of er alleen op uit ging. Maar ik ging nooit buiten het territorium zonder iemand erbij. Ik herinner me nog wel dat mijn mentor me kwijt was geraakt binnen het territorium omdat ik achter een muisje aan joeg. Dat was nog toen ik jong was, ik wilde het heel graag al zelf kunnen,' legde hij uit met humor in zijn stem. In die tijd had hij zich best beschaamd als hij streng toegesproken werd, maar nu hij erop terug keek was er eigenlijk niet veel aan de hand. Best wel komisch ook.

Hij dus ook niet, vertelde hij een beetje lachend. Voor de rest de standaard dingen: dom bezig zijn of er alleen op uit gaan. Blijkbaar was zijn mentor hem kwijt geraakt toen hij opeens ging jagen. Dawn schonk de zwarte kater een geamuseerd lachje. Het was altijd leuk om te zien hoe kittens en apprentices zich soms zo ongelofelijk konden misdragen. Tenzij je de moeder of mentor was natuurlijk. Daar zou ze vast ook nog last mee gaan krijgen. Maar dat kittens krijgen lag nog ver in de toekomst. En Silverpaw werd haar apprentice toen ze al oud genoeg was om normaal te doen. Voor nu was ze veilig, dacht ze met een glimlach. Het bleef even stil. Maar ze ervoer deze stilte als fijn, lang niet zo ongemakkelijk als eerder. "Wat is het toch een voorrecht om in een clan te leven." stelde ze. "Je leert, hebt onderdak, er wordt voor je gejaagd als je dat zelf niet kan. We hebben maar geluk met dat we in clans geboren zijn." legde ze uit. Soms- vaak baalde ze van de rivaliteit. De regels waren het enige wat haar weerhielden van buitenclanse vriendschappen. Maar ze zou niet zonder ThunderClan kunnen. Het was haar thuis.