Warm and cold

De wond in zijn nek die hij van de Riverclan deputy had gekregen tijdens het gevecht was vrij diep geweest. Met de kleinste beweging voelde hij dan ook een steek door zijn nek heen gaan en legde hij zijn kop weer zo stil mogelijk neer. De wond was verzorgd en het bloedde niet meer, maar toch deed het nog steeds pijn bij elke beweging en had hij het ene moment het warm en het volgende het koud. Nu liep er dan ook een rilling over zijn rug heen, terwijl hij zich voorzichtig wat verder opkrulde in het nest, maar het hielp niks tegen de rillingen die door zijn lijf gingen.

[@Oceanstar]

Waarom had hij het opeens toch zo koud? Het ene moment had hij het nog te warm gehad en nu liepen de rillingen door zijn lichaam heen. Toch werden ze iets minder toen er een bekende geur zijn neus binnen kwam, die van zijn zus. Hierdoor leek zijn lichaam iets te ontspannen, maar de rillingen bleven toch nog zachtjes doorgaan, zelfs toen Oceanstar haar kop op zijn rug legde en zijn vacht begon te wassen. Voorzichtig opende hij zijn ogen, maar deed niet de moeite om zijn kop te draaien en naar haar te kijken. Hij wist tenslotte dat die beweging hem meer pijn zou doen dan dat hij zou willen. Toch liet hij een kort geluid horen als teken dat hij haar had opgemerkt.

Het was niet haar schuld, dat had hij nooit gedacht. Tenslotte was het redden van een medicine cat apprentice iets dat iedereen zou doen. Ze had niet kunnen weten dat dit het gevolg was. Dat had niemand kunnen weten, zelfs hij niet. Hij had niet geweten dat degene die hij aan de kant had willen trekken de dochter van de deputy was en dit het gevolg ervan was. Maar hij betwijfelde of hij echt anders gehandeld zou hebben als hij het wel had geweten. Tenslotte was het goed bedoelt geweest, maar was het anders opgevat. Voorzichtig schudde hij dan ook zijn kop zachtjes bij de woorden van zijn zus, het was niet haar schuld en dat moest ze weten, ook al deed zijn kop heen en weer bewegen pijn.

Hij wilde niet dat Oceanstar zich schuldig voelde over wat er was gebeurd, tenslotte was het niet haar schuld, ze was er niet geweest en had het niet kunnen voorkomen. Misschien was dat ook wel de reden dat ze zich schuldig voelde of het aangezicht van hem. "Sorry," Sprak hij zachtjes. Tenslotte voelde hij zichzelf ook schuldig voor wat hij haar nu aandeed. Het was niet dat hij het anders zou hebben gedaan, maar de manier hoe het was gebeurd was toch wel zuur.

Hij had misschien niet het gevecht gestart, maar alles was nou eenmaal op een manier gelopen die niemand had kunnen voorspellen. Het deed hem dan ook meer pijn om anderen te zien dan om zijn eigen staat. Of dit goedkwam was nog maar de vraag en als dat niet zo was, dan zou hij Oceanstar en anderen alleen maar meer pijn gaan doen. Routnose zou het mogelijk niet kunnen hebben dat hij misschien onder haar hoede dood zou gaan. Hij had misschien niet de fout moeten maken om de apprentice te proberen te helpen, want dat was tenslotte hoe hij hier belandt was.

Door de geur van zijn zus voelde hij zich toch wat kalmer worden. Het was net alsof ze weer terug in de nursery waren met zijn tweetjes, alleen ontbrak Icecloud dan natuurlijk nog. Die was er al een hele tijd niet meer geweest en hun zusjes waren ondertussen al zoveel groter dan ze toen geweest waren. Hij sloot dan ook rustig zijn ogen om voor een moment hier te blijven, zo stil mogelijk te liggen, zodat hij de pijn minder voelde. Ergens miste hij zijn moeder nog steeds, vooral op momenten als deze waar hij niks anders kon dan stil liggen en hopen dat alles goed zou komen, terwijl hij ergens bereid was om het gewoon op te geven.